Interpretacja indywidualna

- stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 kwietnia 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

- czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w 2022 r. na zapłatę wskazanych faktur powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tj. do kosztów pośrednich?

- czy Wnioskodawca jest uprawniony do potrącenia tych kosztów w 2022 r., tj. w dacie ich poniesienia - wobec ujęcia kosztów na podstawie otrzymanych faktur w księgach rachunkowych w 2022 r.?

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(`(...)`) sp. z o.o. sp. komandytowa (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką osobową z siedzibą na terytorium Polski i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Spółka stała się podatnikiem CIT 1 maja 2021 r. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa elektrycznych artykułów użytku domowego.

12 lutego 2018 r. Spółka zawarła z (…) Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: „Biuro Rachunkowe”) umowę o świadczenie usług księgowych, zgodnie z którą Spółka powierzyła Biuru Rachunkowemu prowadzenie jej ksiąg rachunkowych oraz ewidencji potrzebnych do rozliczania podatku od towarów i usług, za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 4.000,00 zł. Umowę zawarto na czas nieokreślony, przewidując możliwość rozwiązania umowy za wypowiedzeniem przez każdą ze stron w terminie co najmniej sześciu miesięcy naprzód (liczonych od końca miesiąca kalendarzowego) ze skutkiem na koniec danego roku kalendarzowego.

Pismem datowanym na 23 kwietnia 2019 r. Spółka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z 12 lutego 2018 r. na podstawie art. 746 par. 1 k.c. ze skutkiem na dzień doręczenia wypowiedzenia z powodu utraty zaufania związanej ze sposobem realizacji umowy. Pismo zostało doręczone Biuru Rachunkowemu 25 kwietnia 2019 r.

Stojąc na stanowisku, że umowa o świadczenie usług ulegnie rozwiązaniu dopiero z końcem roku kalendarzowego (stosownie do trybu wypowiedzenia określonego w umowie), Biuro Rachunkowe w dalszym ciągu wystawiało w 2019 r. faktury VAT (podatek od towarów i usług) na należne wynagrodzenie umowne. Z racji tego, że od maja usługi księgowe nie były wykonywane, Biuro wystawiało faktury tytułem wynagrodzenia za gotowość do świadczenia usług księgowych zgodnie z umową.

Faktury VAT dotyczące umownego wynagrodzenia za okres od maja 2019 r. do grudnia 2019 r. zostały doręczone Spółce. Spółka nie zaksięgowała jednakże wskazanych faktur kosztowych, traktując je jako bezzasadne. Spółka nie ujęła również faktur w kosztach jako rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe.

Biuro Rachunkowe pozwem z dnia 27 sierpnia 2019 r. wniosło o zasądzenie od Spółki kwot wynikających z faktur VAT za miesiące maj-lipiec 2019 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych. Rozstrzygnięciami sądów obu instancji uznano zasadność powództwa, zasądzając na rzecz Biura Rachunkowego kwoty objęte wystawionymi fakturami VAT. Prawomocne orzeczenie w tym zakresie wydane zostało w lutym 2022 r.

W związku z prawomocnym rozstrzygnięciem ww. sporu, Spółka uregulowała w lutym 2022 r. faktury kosztowe wystawione przez Biuro Rachunkowe za miesiące maj - grudzień 2019 r., dokonując ich zaksięgowania w kosztach niepodatkowych (do czasu otrzymania pozytywnej interpretacji podatkowej we wnioskowanym zakresie). W przypadku uznania jej stanowiska za prawidłowe, Spółka planuje zaksięgować faktury VAT wystawione przez Biuro Rachunkowe za okres od maja 2019 r. do grudnia 2019 r. (również za miesiące nie objęte pozwem, jednakże stanowiące kontynuację stanu faktycznego i prawnego między stronami umowy) w bieżącym roku 2022, jako koszty podatkowe.

Pytania

1. Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w 2022 r. na zapłatę wskazanych faktur powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tj. do kosztów pośrednich?

2. W przypadku stwierdzenia, że mamy do czynienia z kosztami pośrednimi czy Wnioskodawca jest uprawniony do potrącenia tych kosztów w 2022 r., tj. w dacie ich poniesienia - wobec ujęcia kosztów na podstawie otrzymanych faktur w księgach rachunkowych w 2022 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przytoczona definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Zgodnie z doktryną i orzecznictwem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

· został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Jak podkreślają wydawane interpretacje indywidualne, z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, koszty podatkowe można podzielić na:

· bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT);

· inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania albo

2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Jak natomiast stanowi art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną czy księgową. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Wydatki, jakie poniósł Wnioskodawca w związku z uregulowaniem zaległych faktur wystawionych przez Biuro Rachunkowe w ramach umowy o świadczenie usług księgowych za miesiące maj-grudzień 2019 r., nie mają bezpośredniego wpływu na wysokość przychodów Spółki. Z uwagi na brak uchwytnego, bezpośredniego związku z osiąganym konkretnym przychodem nie mogą zostać uznane za koszty bezpośrednie. Jako koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia, stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, powołanym już powyżej, co do zasady za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, przedmiotowe faktury kosztowe nie zostały zaksięgowane w poprzednich latach podatkowych ani na koncie kosztowym, ani też na innym koncie (np. jako rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe). Zostaną zaksięgowane w kosztach podatkowych na bieżąco, tj. w 2022 r., w oparciu o decyzję kierownika jednostki, który kierując się zasadą istotności postanowi o takim właśnie ujęciu faktur. Nie ma bezwzględnych przepisów, w szczególności przepisy ustawy o CIT nie wskazują, kiedy zaksięgować koszt pośredni wynikający z opóźnionych faktur. W szczególności ustawa podatkowa nie uzależnia momentu zaksięgowania faktur kosztowych od daty ich otrzymania.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro mamy do czynienia z kosztami pośrednimi, jest on uprawniony do potrącenia tych kosztów w 2022 r., tj. w dacie ich poniesienia - wobec ujęcia kosztów na podstawie otrzymanych faktur w księgach rachunkowych w 2022 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

- bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4 i ust. 4b-4c ustawy o CIT),

- inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d - 4e ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT,

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT,

koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia czy wydatki poniesione w 2022 r. w związku z uregulowaniem zaległych faktur wystawionych przez Biuro Rachunkowe w ramach umowy o świadczenie usług księgowych od maja 2019 r. do grudnia 2019 r. powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, czyli do kosztów pośrednich.

Stwierdzić należy, że przedmiotowe wydatki należy kwalifikować do kosztów pośrednich, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest niewątpliwie związane z całokształtem działalności gospodarczej Spółki i osiąganymi przez nią przychodami z tej działalności lub też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w kwestii ustalenia czy przedmiotowe koszty są kosztami pośrednimi należało uznać za prawidłowe.

Z kolei odnosząc się do momentu zaliczenia wydatków związanych z uregulowaniem zaległych faktur wystawionych przez Biuro Rachunkowe w ramach umowy o świadczenie usług księgowych za miesiące maj-grudzień 2019 r. należy wskazać, że – jak wynika z opisu sprawy – 12 lutego 2018 r. Spółka zawarła z Biurem Rachunkowym umowę o świadczenie usług księgowych, zgodnie z którą powierzyła Biuru Rachunkowemu prowadzenie jej ksiąg rachunkowych oraz ewidencji potrzebnych do rozliczania podatku od towarów i usług, za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 4.000,00 zł. Umowę zawarto na czas nieokreślony, przewidując możliwość rozwiązania umowy za wypowiedzeniem przez każdą ze stron w terminie co najmniej sześciu miesięcy naprzód (liczonych od końca miesiąca kalendarzowego) ze skutkiem na koniec danego roku kalendarzowego. Pismem datowanym na 23 kwietnia 2019 r. Spółka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z 12 lutego 2018 r. na podstawie art. 746 par. 1 k.c. ze skutkiem na dzień doręczenia wypowiedzenia z powodu utraty zaufania związanej ze sposobem realizacji umowy. Pismo zostało doręczone Biuru Rachunkowemu 25 kwietnia 2019 r. Stojąc na stanowisku, że umowa o świadczenie usług ulegnie rozwiązaniu dopiero z końcem roku kalendarzowego (stosownie do trybu wypowiedzenia określonego w umowie), Biuro Rachunkowe w dalszym ciągu wystawiało w 2019 r. faktury VAT na należne wynagrodzenie umowne. Z racji tego, że od maja usługi księgowe nie były wykonywane, Biuro wystawiało faktury tytułem wynagrodzenia za gotowość do świadczenia usług księgowych zgodnie z umową.

Zatem z zawartej umowy wynikał sześciomiesięczny okres wypowiedzenia ze skutkiem na koniec danego roku kalendarzowego. Wnioskodawca błędnie przyjmując okres wypowiedzenia i uznając, że umowa została wypowiedziana ze skutkiem na dzień doręczenia oraz ignorując przychodzące faktury z Biura Rachunkowego za miesiące maj-lipiec 2019 r. nie zapłacił tych faktur traktując je jako bezzasadne. Mając na uwadze zapisy umowy, Wnioskodawca mimo że kwestionował zasadność wystawionych faktur, winien był ująć te wydatki jako koszty uzyskania przychodu w 2019 r.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji uregulowania w lutym 2022 r. faktur kosztowych wystawionych przez Biuro Rachunkowe za miesiące maj - grudzień 2019 r. z uwagi na niekorzystny dla siebie wyrok sądu, rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodu, wskazać należy, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku Spółka winna była ująć ww. wydatki w kosztach roku podatkowego, w którym wystawione były faktury, tj. w 2019 r.

Zatem stanowisko Państwa w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując stanowisko Państwa w zakresie określenia:

- czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w 2022 r. na zapłatę wskazanych faktur powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tj. do kosztów pośrednich jest prawidłowe,

- czy Wnioskodawca jest uprawniony do potrącenia tych kosztów w 2022 r., tj. w dacie ich poniesienia - wobec ujęcia kosztów na podstawie otrzymanych faktur w księgach rachunkowych w 2022 r. jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).