Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 15 kwietnia 2022 r., za pośrednictwem epuap, wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia,

1. wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy najmu na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2. czy wartość ustaloną w sposób o którym mowa w pytaniu nr 1 należy przyjąć na dzień wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych?

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)"), rezydentem podatkowym w Rzeczypospolitej Polskiej - podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiot przeważającej działalności przedsiębiorcy to pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach elektronicznych (internet) (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 73.12.C)

Przedmiot pozostałej działalności przedsiębiorcy to:

1. działalność związana z oprogramowaniem (PKD 62.01 .Z)

2. przetwarzanie danych; zarządzanie stronami internetowymi (hosting) i podobna działalność (PKD 63.11.Z)

3. działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (PKD 62.02.Z)

4. działalność agencji reklamowych (PKD 73.11 .Z)

5. pośrednictwo w sprzedaży czasu i miejsca na cele reklamowe w radio i telewizji (PKD 73.12.A)

6. pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach drukowanych (PKD 73.12.B)

7. pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w pozostałych mediach (PKD 73.2)

8. badanie rynku i opinii publicznej (PKD 73.20.Z)

9. pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 74.90.Z)

Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny. Specyfika działalności przesądza o tym, że w przeważającej części usługi wykonywane na rzecz kontrahentów zewnętrznych, świadczone są z wykorzystaniem samochodów osobowych.

W celu realizacji zadań związanych z działalnością gospodarczą Spółka zawiera z podmiotami trzecimi umowy długoterminowego najmu samochodów osobowych, z reguły na okres 36 miesięcy. Okres umowy najmu samochodu każdorazowo przekracza okres 6 miesięcy. Podmioty trzecie z którymi Spółka zawiera umowy najmu nie stanowią dla Wnioskodawcy podmiotów powiązanych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca jako najemca płaci wynajmującemu czynsz z tytułu najmu samochodu. Część kapitałowa czynszu za najem samochodów, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego, podlega zaliczaniu do kosztów podatkowych w ograniczonym zakresie tj. w takim jaki wynika z limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Za utrzymanie w odpowiednim stanie technicznym samochodów, naprawy, ubezpieczenie odpowiada wynajmujący. Wynajmujący obciąża tymi kosztami Wnioskodawcę wystawiając fakturę lub dodatkowe pozycje na fakturze w ramach opłaty serwisowej. Koszty napraw bezpośrednio ponosi wynajmujący. Wynajmujący obciąża tymi kosztami Wnioskodawcę wystawiając dodatkowa fakturę lub zwiększając fakturę comiesięczna o dodatkową pozycję. Koszty utrzymania w odpowiednim stanie technicznym samochodów, koszty napraw, ubezpieczenia podlegają zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych w 75%. Koszty paliwa ponosi najemca zgodnie z faktycznym zużyciem.

Pytania

1. Jak ustalać wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy najmu na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2. Czy wartość ustaloną w sposób o którym mowa w pytaniu nr 1 należy przyjąć na dzień wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych?

Państwa stanowisko w sprawie

W zakresie pytania nr 1 zdaniem Wnioskodawcy na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2021, poz. 1800 t.j., dalej zwana również jako: "ustawa CIT") wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy najmu należy ustalić na podstawie wartości rynkowej.

W zakresie pytania nr 2 wartość ustaloną w sposób o którym mowa w pytaniu nr 1 należy przyjąć na dzień wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych.

Wartość rynkowa na moment wprowadzenia do ewidencji środków trwałych może być ustalana na podstawie dostępnych źródeł, np. według dostępnego Online systemu wyceny pojazdów używanych "E".

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) wprowadziła limit zaliczania do kosztów uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Kosztem podatkowym, może być jedynie opłata z tytułu najmu w wartości ustalonej jako proporcja, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Prawidłowe obliczenie limitu kosztów podatkowych, uzależnione jest więc od prawidłowego ustalenia wartości wynajmowanego samochodu.

W odniesieniu do umów najmu zawartych lub odnowionych po 1 stycznia 2019 r., czynsz najmu rozliczany jest z uwzględnieniem limitu przewidzianego w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 5d ustawy CIT w przypadku gdy umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy, przez wartość samochodu, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, rozumie się wartość przyjętą dla celów ubezpieczenia. Wartość przyjętą dla celów ubezpieczenia należy traktować jako obowiązującą do wszystkich zawieranych umów dotyczących danego samochodu osobowego, o ile żadna z nich nie trwa co najmniej 6 miesięcy.

W przypadku umów najmu krótkoterminowego problematyczne w praktyce byłoby określanie bieżącej wartości samochodu osobowego na dzień każdorazowego zawarcia takiej umowy. Z tego względu w przepisach wprowadzono rozwiązanie, zgodnie z którym w przypadku zawarcia umowy najmu (dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze) na okres krótszy niż 6 miesięcy, przez wartość samochodu dla celów ustalenia proporcji, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, rozumie się wartość przyjętą dla celów ubezpieczenia.

Przepis nie przewiduje jednak na podstawie jakich danych należy ustalić wartość samochodu osobowego, w przypadku gdy umowa najmu zostanie zawarta na okres dłuższy niż 6 miesięcy, np. na okres 36 miesięcy.

Ustawodawca w treści art. 16 ust. 1 pkt 49a i ust. 5e ustawy o CIT odwołał się do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem ww. umów bez sprecyzowania, o jaką wartość chodzi. Podobny zabieg legislacyjny stosowany jest w wielu innych przepisach obu ustaw o podatkach dochodowych. Jednakże nie jest to zabieg powszechny. Ustawy te posługują się również pojęciami „wartości rynkowej” (transakcji, składników majątku, udziałów lub akcji), „wartości nominalnej” (udziałów lub akcji), „wartości początkowej” środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przy interpretacji odesłania do „wartości” samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu, najmu, dzierżawy, itp., należy sięgnąć do wykładni celowościowej i systemowej wewnętrznej.

Celem regulacji ograniczającej koszty opłat z tytułu ww. umów było „ujednolicenie sposobu rozliczania kosztów związanych z korzystaniem z samochodu osobowego, niezależnie od tytułu prawnego, na podstawie którego to korzystanie ma miejsce (umowa kupna, leasingu, najmu, itp.)”. Przejawem tego dążenia ustawodawcy było wprowadzenie tożsamych limitów (150 000 zł, 225 000 zł) zarówno w przepisach odnoszących się do opłat z tytułu leasingu operacyjnego (najmu, dzierżawy), jak i w przepisach odnoszących się do samochodu nabytego przez podatnika na własność lub wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu finansowego (art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) i art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT). Te ostatnie przepisy również posługują się odesłaniem do „wartości samochodu” bez dookreślenia jej rodzaju.

Z całokształtu tej regulacji (wykładnia systemowa wewnętrzna) można jednak wysnuć wniosek, iż należy ją utożsamiać z wartością początkową samochodu osobowego (przepisy art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT i art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT odnoszą się do odpisów amortyzacyjnych, czyli kategorii bezpośrednio powiązanej z wartością początkową środków trwałych).

W przypadku umów leasingu operacyjnego, najmu, dzierżawy, itp., wartość początkowa samochodu osobowego (środka trwałego) jest kategorią występującą u leasingodawcy (wynajmującego, itp.).

Zgodnie z art. 23b ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (art. 17b ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) jednym z warunków uznania opłat z tytułu leasingu za koszt uzyskania przychodu korzystającego jest to, aby suma ustalonych opłat w umowie leasingu pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadała co najmniej wartości początkowej środków trwałych będących przedmiotem umowy leasingu. Wartością początkową nabytego środka trwałego jest z kolei cena nabycia 16 , tj. zasadniczo kwota należna zbywcy pomniejszona o podatek od towarów i usług. W przypadku przedsiębiorstwa zajmującego się leasingiem, czy też najmem samochodów osobowych, wartością początkową samochodu osobowego będzie zatem w praktyce jego wartość bez podatku od towarów i usług, tj. wartość netto samochodu osobowego.

Z definicji wartości początkowej wynika, iż zawiera ona w sobie tę część kwoty podatku od towarów i usług, jaka nie stanowi podatku naliczonego albo w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wartość samochodu, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, to wartość netto wynikająca z umowy powiększona o podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi dla korzystającego podatku naliczonego oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi korzystającemu nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Wartość samochodu wynikająca z umowy musi odpowiadać faktycznej (aktualnej) wartości rynkowej takiego samochodu na dzień jej zawarcia. Według Wnioskodawcy, właściwym rozwiązaniem dla umów najmu zawieranych na okres dłuższy niż 6 miesięcy, będzie ustalenie wartości rynkowej samochodu. Wartością rynkową będzie więc cena rynkowa stosowana w obrocie rynkowym, możliwa do ustalenia na podstawie danych podanych przez ogólnie dostępne źródła, np. według dostępnego online systemu wyceny pojazdów używanych "E".

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji 15 kwietnia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-3.4010.5.2019.2.SP), gdzie czytamy: "Wartością rynkową będzie więc cena rynkowa stosowana w obrocie rynkowym, możliwa do ustalenia na podstawie danych podanych przez ogólnie dostępne źródła, np. według dostępnego online systemu wyceny pojazdów używanych "E". Wartość ustalona w powyższy sposób będzie podstawą do ustalenia limitu o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT. Wartość będzie aktualizowana w Umowach najmu w przypadku gdy wzrośnie i przekroczy kwotę 150.000,00 zł." oraz w interpretacji z dnia 28 lutego 2022 roku (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.560.2021.1.MK), gdzie czytamy: "Przechodząc na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że wartością samochodu osobowego, na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT będzie zatem jego wartość wynikająca z umowy najmu zawartej pomiędzy Państwem a Wynajmującym, która musi odpowiadać aktualnej wartości rynkowej samochodu na dzień zawarcia umowy pomiędzy stronami umowy. Innymi słowy, wartość przedmiotu umowy powinna odzwierciedlać jego wartość rynkową. Jeżeli w umowie określono wartość samochodu, która znacznie odbiega od wartości rynkowej, działanie takie może zostać poczytane jako obejście prawa podatkowego. W przypadku, kiedy umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy, wartością samochodu jest wartość przyjęta dla celów ubezpieczenia (art. 16 ust. 5d ustawy CIT). Jeżeli w umowie nie podano wartości samochodu, można przyjąć wartość samochodu osobowego wynikającą w umowy jego ubezpieczenia. W przypadku jej braku powinna to być wartość przyjęta przez podatnika najbardziej odpowiadająca wartości rynkowej samochodu. Jak zostało wskazane powyżej (tj. w uzasadnieniu do pytania pierwszego) skoro wartość samochodu osobowego to aktualna wartość rynkowa samochodu na dzień zawarcia umowy najmu to należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że wartość tę należy przyjąć na dzień wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy."

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zaznaczyć należy, że oceny stanowiska Wnioskodawcy dokonano wyłącznie w zakresie wyznaczonym treścią zadanych we wniosku pytań dot. sposobu i momentu ustalenia wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy najmu. W konsekwencji inne kwestie nie objęte zakresem pytań, w tym zwłaszcza kwestia, jakie wydatki podlegają limitowaniu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt. 49a ustawy o pdop, nie były przedmiotem oceny.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018 poz. 2159, dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadziła limit zaliczania do kosztów uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 16 ust. 5d ustawy CIT,

w przypadku gdy umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy, przez wartość samochodu, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, rozumie się wartość przyjętą dla celów ubezpieczenia.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia;

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy;

W myśl art. 86a ust 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931 ze zm., dalej: „ustawa VAT”),

ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Wątpliwość Państwa budzi kwestia, w jaki sposób ustalać wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy najmu na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Jak wynika z wprowadzonych przepisów ustawą nowelizującą, kosztem podatkowym może być jedynie opłata z tytułu najmu w wartości ustalonej jako proporcja, w jakiej kwota 150.000,00 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Prawidłowe obliczenie limitu kosztów podatkowych, uzależnione jest od prawidłowego ustalenia wartości wynajmowanego samochodu.

Ja wynika z treści Objaśnień Podatkowych z dnia 9 kwietnia 2020 r. dotyczących wykorzystywania samochodu osobowego w prowadzonej działalności - zmiany w podatkach dochodowych od 2019 roku, ustawodawca w treści art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5e ustawy o PIT i art. 16 ust. 1 pkt 49a i ust. 5e ustawy o CIT odwołał się do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem ww. umów bez sprecyzowania, o jaką wartość chodzi. Podobny zabieg legislacyjny stosowany jest w wielu innych przepisach obu ustaw o podatkach dochodowych. Jednakże nie jest to zabieg powszechny. Ustawy te posługują się również pojęciami „wartości rynkowej” (transakcji, składników majątku, udziałów lub akcji), „wartości nominalnej” (udziałów lub akcji), „wartości początkowej” środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Przy interpretacji odesłania do „wartości” samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu, najmu, dzierżawy, itp., należy sięgnąć do wykładni celowościowej i systemowej wewnętrznej. Jak wskazano na wstępie niniejszych objaśnień celem regulacji ograniczającej koszty opłat z tytułu ww. umów było „ujednolicenie sposobu rozliczania kosztów związanych z korzystaniem z samochodu osobowego, niezależnie od tytułu prawnego, na podstawie którego to korzystanie ma miejsce (umowa kupna, leasingu, najmu, itp.)”.

Przejawem tego dążenia ustawodawcy było wprowadzenie tożsamych limitów (150 000 zł, 225 000 zł) zarówno w przepisach odnoszących się do opłat z tytułu leasingu operacyjnego (najmu, dzierżawy), jak i w przepisach odnoszących się do samochodu nabytego przez podatnika na własność lub wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu finansowego (art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT i art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT). Te ostatnie przepisy również posługują się odesłaniem do „wartości samochodu” bez dookreślenia jej rodzaju. Z całokształtu tej regulacji (wykładnia systemowa wewnętrzna) można jednak wysnuć wniosek, iż należy ją utożsamiać z wartością początkową samochodu osobowego (przepisy art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT i art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT odnoszą się do odpisów amortyzacyjnych, czyli kategorii bezpośrednio powiązanej z wartością początkową środków trwałych).

W przypadku umów leasingu operacyjnego, najmu, dzierżawy, itp., wartość początkowa samochodu osobowego (środka trwałego) jest kategorią występującą u leasingodawcy (wynajmującego, itp.). Zgodnie z art. 23b ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (art. 17b ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) jednym z warunków uznania opłat z tytułu leasingu za koszt uzyskania przychodu korzystającego jest to, aby suma ustalonych opłat w umowie leasingu pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadała co najmniej wartości początkowej środków trwałych będących przedmiotem umowy leasingu. Wartością początkową nabytego środka trwałego jest z kolei cena nabycia, tj. zasadniczo kwota należna zbywcy pomniejszona o podatek od towarów i usług.

W przypadku przedsiębiorstwa zajmującego się leasingiem, czy też najmem samochodów osobowych, wartością początkową samochodu osobowego będzie zatem w praktyce jego wartość bez podatku od towarów i usług, tj. wartość netto samochodu osobowego.

Z definicji wartości początkowej wynika, iż zawiera ona w sobie tę część kwoty podatku od towarów i usług, jaka nie stanowi podatku naliczonego albo w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, odnosząc się do sposobu ustalenia wartości samochodu osobowego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT, zastosowanie znajdzie treść ww. Objaśnień Podatkowych, z których wynika, że wartość samochodu, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, to wartość netto wynikająca z umowy powiększona o podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi dla korzystającego podatku naliczonego oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi korzystającemu nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Wartość samochodu wynikająca z umowy musi odpowiadać faktycznej (aktualnej) wartości rynkowej takiego samochodu na dzień jej zawarcia.

W przypadku umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, wartość samochodu osobowego powinna wynikać z treści umowy, na podstawie której podatnik korzysta z danego samochodu.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że wartością samochodu osobowego, na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT będzie zatem jego wartość wynikająca z umowy najmu zawartej pomiędzy Państwem a Wynajmującym, która winna odpowiadać wartości rynkowej samochodu na dzień zawarcia umowy pomiędzy stronami umowy. Innymi słowy, wartość przedmiotu umowy powinna odzwierciedlać jego wartość rynkową.

W przypadku braku określenia ww. wartości w umowie lub uznania jej za niewiarygodną, wartość tą należy określić na podstawie cen rynkowych podobnego przedmiotu. Tym samym, powyższa wartość może zostać określona na podstawie wskazanego przez Wnioskodawcę systemu wyceny pojazdów „E”, o ile oczywiście wartość ta będzie odpowiadać wartości rynkowej.

Jak zostało wskazane powyżej (tj. w uzasadnieniu do pytania pierwszego) skoro wartość samochodu osobowego to aktualna wartość rynkowa samochodu na dzień zawarcia umowy najmu to należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że wartość tę należy przyjąć na dzień wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych.

Reasumując Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia:

1. wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy najmu na potrzeby obliczenia limitu kosztów podatkowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT – jest prawidłowe,

2. czy wartość ustaloną w sposób, o którym mowa w pytaniu nr 1 należy przyjąć na dzień wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).