Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji chemii budowlanej oraz dysponuje budynkiem produkcyjno-magazynowo-socjalnym, który jest środkiem trwałym. Integralną częścią tego budynku jest xxx. W związku z planowaną zmianą przeznaczenia budynku na cele magazynowo-socjalne, Wnioskodawca planuje demontaż xxx. Koszty demontażu xxx oraz niezbędne prace remontowe dachu, mające na celu dostosowanie budynku do nowego przeznaczenia, przekraczają kwotę xxx zł. Organ podatkowy uznał, że wydatki na demontaż xxx oraz naprawę dachu będą traktowane jako ulepszenie środka trwałego, a nie remont. W związku z tym, wydatki te zwiększą wartość początkową budynku i będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
24 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki na demontaż xxx stanowiącego element środka trwałego w postaci budynku i uzupełnienie pokrycia dachowego budynku po dokonanym demontażu, poczynione w sposób opisany w powyższym zdarzeniu przyszłym, stanowić będą koszty modernizacji podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.
Treść wniosku jest następująca
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji szerokiej gamy produktów chemii budowlanej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej posiada szereg zakładów produkcyjnych i zajmujących się przetwórstwem przemysłowym w Polsce. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, na której posadowiony jest budynek produkcyjno - magazynowo - socjalny, stanowiący środek trwały, od którego dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Część produkcyjną budynku produkcyjno - magazynowo - socjalnego stanowi xxx. Urządzenia i maszyny technologiczne zlokalizowane wewnątrz pozwalają na magazynowanie surowców niezbędnych do produkcji wyrobów chemii budowlanej oraz przeprowadzenie całego procesu produkcji. xxx stanowi immanentny element budynku, którego usunięcie bez naruszenia całości konstrukcji nie jest możliwe. Z uwagi na powyższe jest elementem składowym budynku, który wraz z xxx stanowi jeden, złożony środek trwały. Z uwagi na planowaną zmianę przeznaczenia budynku, tj. ograniczenie jego funkcji do celów magazynowych i socjalnych, Wnioskodawca zamierza całkowicie zdemontować xxx. Decyzja ta nie jest związana z zamiarem zmiany przeznaczenia budynku, który ma utracić całkowicie funkcję produkcyjną w związku z przekształceniem go w budynek magazynowo-socjalny. W związku z demontażem konieczne będzie wykonanie szeregu prac dekarskich umożliwiających eksploatację budynku w sposób zgodny z jego nowym przeznaczeniem. W miejsce xxx powstanie bowiem wolna przestrzeń, tj. przerwa w integralności i szczelności pokrycia dachowego, której istnienie niemal całkowicie wyklucza normalne użytkowanie budynku. Co więcej, pozostawienie budynku w takim stanie byłoby nieprawidłowe pod względem konstrukcyjnym i groziłoby jego deterioracją.
W celu realizacji powyższego celu konieczne będzie częściowe odtworzenie dachu. Będzie ono obejmować nie tylko miejsce, w którym znajdował xxx, lecz także obszar sąsiadujący.
Wnioskodawca zakłada, że prace związane z uzupełnieniem dachu będą wykonane w tej samej technologii, co istniejący dach w pozostałej części magazynowej budynku. Należy przyjąć, że użyte do prac materiały będą charakteryzować się lepszymi parametrami, z uwagi na konieczność dostosowania się do obecnych norm budowlanych.
W wyniku powyższych prac zmieni się kubatura budynku, zmieni się powierzchnia zabudowy. Będzie to skutkowało wzrostem wartości użytkowej budynku. Zarówno wydatki poczynione na demontaż xxx jak i na uzupełnienie pokrycia dachowego przekraczają kwotę xxx zł.
Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług).
Czy wydatki na demontaż xxx stanowiącego element środka trwałego w postaci budynku i uzupełnienie pokrycia dachowego budynku po dokonanym demontażu, poczynione w sposób opisany w powyższym zdarzeniu przyszłym, stanowić będą koszty modernizacji podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych?
Zdaniem Wnioskodawcy, planowane wydatki na demontaż xxx i naprawę dachu będą miały charakter ulepszenia.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Odpowiedź na powyższe pytanie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy wydatki na uzupełnienie pokrycia dachu po demontażu xxx, wskazane w opisanym zdarzeniu przyszłym, stanowić będą koszt remontu budynku czy jego ulepszenie w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych).
W myśl przywołanego przepisu w przypadku gdy środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Oznacza to, że ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu ustawy o CIT jest:
a. przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
b. rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie prac, które powiększają ten środek trwały,
c. rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
d. adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
e. modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
Z kolei pojęcie remontu środka trwałego nie posiada swojej definicji legalnej w ustawach podatkowych. W celu prawidłowej wykładni tego pojęcia i dokonania prawidłowej kwalifikacji prawno - podatkowej danego zdarzenia, podatnicy mogą posiłkować się definicją zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U z 2019 r. poz. 1186 ze zm.).
Zgodnie z tym przepisem remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są więc działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego polegające na naprawie lub wymianie zużytych elementów. Przy czym w trakcie tych prac zastosowane mogą być materiały lepsze i nowocześniejsze niż materiały podlegające wymianie.
Stanowisko to potwierdzają organy podatkowe w licznych interpretacjach, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 9 lipca 2021 r., Znak : 0111-KDIB1-1.4010.161.2021.3.MMU, remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.
Jednocześnie kosztem uzyskania przychodów są także odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT).
O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, decyduje zatem zakres i charakter przeprowadzonych robót.
W opisanym zdarzeniu nie ulega wątpliwości, że celem Wnioskodawcy jest zmiana właściwości użytkowych budynku po zdemontowaniu (rozebraniu) części środka trwałego w postaci xxx. W przyszłości budynek nie będzie już bowiem pełnił funkcji produkcyjnej lecz wyłącznie magazynowo-usługową. Wykonanie tych prac skutkować będzie nie tylko zmianą kubatury budynku, lecz także pomoże optymalnie dostosować jego wnętrze do nowego przeznaczenia. Jednocześnie bez wykonania tych prac, po dokonaniu demontażu xxx, normalna eksploatacja budynku nie byłaby możliwa w ogóle lub w niepełnym zakresie. Powyższe oznacza, że planowane prace zarówno w zakresie demontażu xxx, jak i wykonania pokrycia dachowego, wpływa na charakter środka trwałego, którego powyższe prace dotyczą, bowiem zmieniają w sposób zasadniczy jego funkcję.
Podkreślić przy tym należy, że demontowana xxx stanowi część składową budynku. Jeśli tak to wszelkie prace związane z tym elementem jednolitego środka trwałego, jeśli nie stanowią remontu, będą stanowiły nakłady inwestycyjne skutkujące podwyższeniem wartości początkowej tego środka trwałego. Według utrwalonego orzecznictwa sądowego różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Co prawda ustawa o CIT nie zawiera wprost regulacji jak należy ująć wydatki na demontaż części środka trwałego, to jednak w świetle przywołanych przepisów należy uznać, że jeśli wydatek ten jest elementem działań i ponoszonych nakładów skutkujących zmianą przeznaczenia, adaptacją istniejącego środka trwałego, to nie można mieć wątpliwości, że takie wydatki należy potraktować jako ulepszenie środka trwałego.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że planowane wydatki na demontaż xxx i naprawę dachu będą miały charakter ulepszenia. Oznacza to, że będą one podwyższały wartość początkową istniejącego środka trwałego, tj. budynku i będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.
Tożsame stanowisko zajmują w analogicznych stanach faktycznych organy podatkowe i interpretacyjne. Tytułem przykładu przywołać należy interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 13 wrzesnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.237.2019.2.MS.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego granice rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest kwestia związana z wpływem faktu odłączenia od budynku jego części składowej w postaci xxx, o czym stanowi art. 16g ust. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), a jedynie kwestia dotycząca sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty
- z zasobów majątkowych podatnika,
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.
W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,
odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o CIT.
I tak, z art. 16a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c,
stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:
Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.
Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT:
Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Natomiast art. 16g ust. 16 ustawy o CIT stanowi, że:
W razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.
Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest więc:
- przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
- rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
- rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
- adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
- modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.
Od ulepszenia środka trwałego należy odróżnić jego remont. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia remontu. Pojęcie to określa natomiast ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm.).
I tak zgodnie z art. 3 pkt 8 ww. ustawy:
Ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie - należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont – należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.
Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.
Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.
Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym (ulepszeniowym) należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji.
O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.
Z powyższego wynika, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków jako poniesionych na ulepszenie środka trwałego lub na jego remont należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego (w omawianym przypadku budynek produkcyjno-magazynowo-socjalny) szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wydatki na demontaż xxx stanowiącej element środka trwałego w postaci budynku i uzupełnienie pokrycia dachowego budynku po dokonanym demontażu, stanowić będą koszty modernizacji podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.
Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, na której posadowiony jest budynek produkcyjno-magazynowo-socjalny, stanowiący środek trwały, od którego dokonywane są odpisy amortyzacyjne.
Część produkcyjną budynku produkcyjno-magazynowo-socjalnego stanowi xxx. xxx stanowi immanentny element budynku, którego usunięcie bez naruszenia całości konstrukcji nie jest możliwe. Z uwagi na powyższe jest ona elementem składowym budynku, który wraz z nią stanowi jeden, złożony środek trwały.
Z uwagi na planowaną zmianę przeznaczenia budynku, tj. ograniczenie jego funkcji do celów magazynowych i socjalnych, Wnioskodawca zamierza całkowicie zdemontować xxx. W związku z demontażem konieczne będzie wykonanie szeregu prac dekarskich umożliwiających eksploatację budynku w sposób zgodny z jego nowym przeznaczeniem. W miejsce zdemontowanego xxx bowiem powstanie wolna przestrzeń, tj. przerwa w integralności i szczelności pokrycia dachowego, której istnienie niemal całkowicie wyklucza normalne użytkowanie budynku. Co więcej, pozostawienie budynku w takim stanie byłoby nieprawidłowe pod względem konstrukcyjnym i groziłoby jego deterioracją. W celu realizacji powyższego celu konieczne będzie częściowe odtworzenie dachu. Będzie ono obejmować nie tylko miejsce, w którym znajdował się xxx, lecz także obszar sąsiadujący. W wyniku powyższych prac zmieni się kubatura budynku, zmieni się powierzchnia zabudowy. Będzie to skutkowało wzrostem wartości użytkowej budynku. Zarówno wydatki poczynione na demontaż jak i na uzupełnienie pokrycia dachowego przekraczają kwotę xxx zł.
Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku prace, które Wnioskodawca zamierza wykonać doprowadzą w efekcie to tego, że:
- zmieni się powierzchnia zabudowy oraz kubatura budynku,
- budynkowi zostaną nadane nowe cechy użytkowe i zmieni się ponadto sam charakter obiektu (ograniczenie jego funkcji do celów magazynowych i socjalnych),
- będzie miało miejsce częściowe odtworzenie dachu (w miejsce dotychczasowej pierwotnej budowli, ponieważ konstrukcja budynku zostanie naruszona) obejmujące nie tylko miejsce, w którym znajdował się xxx, lecz także obszar sąsiadujący,
- konieczność przeprowadzenia zaplanowanych prac spowodowana jest planowaną zmianą przeznaczenia budynku,
- przedsięwzięcie skutkowało będzie wzrostem wartości użytkowej budynku,
- zarówno wydatki poczynione na demontaż xxx, jak i na uzupełnienie pokrycia dachowego przekraczają kwotę xxx zł.
to zatem, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że ww. prace mają charakter ulepszeniowy, co oznacza, że wydatki poniesione z tego tytułu, mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od powiększonej o kwotę tych wydatków, zgodnie z art. 16 g ust. 13 ustawy o CIT, wartości początkowej tego składnika majątku (środka trwałego).
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili