Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, w sytuacji gdy pierwotnie Wnioskodawca dokonał płatności na konto bankowe niewidniejące w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b Ustawy VAT (podatek od towarów i usług) i nie złożył przy pierwszej zapłacie należności na te rachunki zawiadomienia, o którym mowa w art. 117ba § 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej a następnie dokonał ponownego przelewu powyższych kwot na rzecz dostawcy tym razem na rachunek widniejący na Białej Liście i po dokonaniu ponownych płatności otrzymał zwrot pierwotnie poniesionych wydatków oraz możliwości i momentu rozliczenia powstałych w zw. z tym różnic kursowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej też: ,,Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jako podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż (…).

W 2020 r. Spółka dokonała płatności związanych z zakupem surowców do produkcji, czyli płatności, które są zasadniczo rozliczane przez Spółkę jako koszty bezpośrednie zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT. Płatności dotyczyły transakcji określonych w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo Przedsiębiorców. Płatności zostały zrealizowane przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685; dalej: „ustawa o VAT”) w zakresie dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W związku z powyższymi płatnościami Spółka nie złożyła zawiadomienia, o którym mowa w art. 117ba § 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.).

Ww. płatności, związane z zakupem surowców zrealizowano na rzecz dostawcy, który jest zagranicznym przedsiębiorcą zarejestrowanym w Polsce jako podatnik VAT czynny i wykonującym transakcje podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce - zatem jego rachunek rozliczeniowy powinien widnieć w wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT (dalej: ,,Biała Lista”). Ze względu jednak na to, że dostawca nie posiadał rachunku bankowego widniejącego na Białej Liście, wymóg realizacji płatności na konto widniejące na Białej Liście nie został przez Spółkę dochowany. Ponadto zapłata przedmiotowych należności nie została dokonana z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności (dalej: ,MPP”), o którym mowa w art. 108a ustawy o VAT.

W listopadzie 2021 r. (już po zgłoszeniu i rejestracji rachunku bankowego dostawcy na Białej Liście), Spółka dokonała ponownego przelewu ww. płatności tym razem na rachunek dostawcy znajdujący się na Białej Liście, w celu możliwości zaliczenia tych wydatków w całości do kosztów uzyskania przychodów. Następnie na prośbę Spółki dostawca dokonał przelewu zwrotnego należności, które zostały uiszczone przez spółkę w 2020 r. Pierwotne płatności związane z zakupem przez Spółkę surowców nie zostały anulowane.

Zatem ponowne płatności zostały zrealizowane przez Spółkę w listopadzie 2021 r., czyli po upływie terminu do złożenia sprawozdania finansowego za 2020 r. oraz po upływie terminu do złożenia deklaracji CIT-8 za 2020 r. W deklaracji CIT-8 za 2020 r. Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu kosztów związanych z realizacją płatności na rzecz dostawcy w 2020 r. Rok obrachunkowy Spółki, a jednocześnie rok podatkowy, to rok kalendarzowy.

Przychód związany ze sprzedażą produktów, na które wpływ miały ww. wydatki poniesione przez Spółkę i bezpośrednio związane z produkcją został rozpoznany w 2020 r.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwości w zakresie:

(i) możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów podatkowych,

(ii) momentu ujęcia wydatków w kosztach podatkowych oraz

(iii) momentu rozliczenia różnic kursowych.

Pytania

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w sytuacji gdy pierwotnie Wnioskodawca dokonał płatności na konto bankowe niewidniejące w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b Ustawy VAT (Biała Lista) i nie złożył przy pierwszej zapłacie należności na te rachunki zawiadomienia, o którym mowa w art. 117ba § 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej a następnie dokonał ponownego przelewu powyższych kwot na rzecz dostawcy tym razem na rachunek widniejący na Białej Liście i po dokonaniu ponownych płatności otrzymał zwrot pierwotnie poniesionych wydatków, to Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków związanych z zakupem surowców do kosztów uzyskania przychodu, tj. do niestosowania sankcji przewidzianej w art. 15d ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT?

2. Czy w sytuacji uznania stanowiska Wnioskodawcy z pytania nr 1 za prawidłowe, Spółka powinna zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodu w 2020 r. czy w 2021 r.?

3. Czy w sytuacji uznania stanowiska Wnioskodawcy z pytania nr 1 za prawidłowe, Spółka powinna rozliczyć powstałe różnice kursowe w 2020 r. czy w 2021 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad Pytanie Nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pierwotnie Wnioskodawca dokonał płatności na konto bankowe niewidniejące na Białej Liście, a następnie dokonał ponownego przelewu powyższych kwot na rzecz dostawcy tym razem na rachunek widniejący na Białej Liście i po dokonaniu ponownych płatności otrzymał zwrot pierwotnie poniesionych wydatków, Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, tj. niestosowania sankcji przewidzianej w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej jako: „ustawa o CIT”).

Ad Pytanie Nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania stanowiska nr 1 za prawidłowe, Wnioskodawca powinien uwzględniając regulacje art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c ustawy o CIT oraz ograniczenie, o którym mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów dopiero w dacie płatności, tj. w 2021 r., z uwagi na fakt, że wydatki bezpośrednio związane z przychodami osiągniętymi w 2020 r., zostały ostatecznie poniesione po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego za 2020 r. oraz po dniu złożenia zeznania CIT-8 za 2020 r.

Ad Pytanie Nr 3

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania stanowiska nr 1 za prawidłowe, Wnioskodawca powinien rozliczyć powstałe różnice kursowe w 2021 r., w związku z tym, że wydatki, z którymi różnice kursowe są nierozerwalnie związane powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w 2021 r.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodu kosztów w tej części, w jakiej płatności zostały dokonane przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust.1 ustawy o VAT - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Oznacza, to że podatnicy są zobowiązani realizować płatności na rachunki znajdujące się na Białej Liście, a w sytuacji płatności dokonywanych na rachunki niewidniejące na Białej Liście, powinni dokonać ich z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności (art. 15d ust. 4 pkt 3 ustawy o CIT) lub złożyć zawiadomienia do naczelnika urzędu skarbowego (art. 15d ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT), gdyż w przeciwnym razie wydatki nie będą mogły zostać zaliczone na poczet kosztów uzyskania przychodów. Zatem realizowanie płatności na rachunki widniejące na Białej Liście należy uznać za oczekiwaną przez ustawodawcę regułę postępowania podatników. Tym samym wszelkie czynności podejmowane przez podatników zmierzające do urzeczywistnienia tej reguły i co za tym idzie mające na celu doprowadzenie do stanu zgodnego z przepisami, powinno się uznać za dopuszczalne. W szczególności, że przepisy ustawy o CIT nie pozbawiają możliwości dokonania ponownych płatności tym razem na konto widniejące na Białej Liście oraz następczego zwrotu płatności od dostawcy dokonanej pierwotnie na jego rachunek niewidniejący na Białej Liście, w celu możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

Ponadto stanowiska przychylne dla podatników zajmują organy podatkowe. Wprawdzie stany faktyczne przywołane w interpretacjach dotyczą bezpośrednio sytuacji, w których ponowna realizacja płatności nastąpiła już po otrzymanie zwrotu od kontrahenta, niemniej w sytuacji odwrotnej, skutki związane z prawem do uznania wydatków za koszty uzyskania przychodu będą tożsame.

Przykładowo w interpretacji Dyrektora KIS z dnia 22 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.400.2020.1.PB organ podatkowy zaakceptował następujące stanowisko podatnika: „Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, w sytuacji gdy, Spółka dokonała płatności za faktury potwierdzające dostawy towarów lub świadczenie usług, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, przelewem na rachunki bankowe, które nie były zamieszczone w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b Ustawy VAT i nie złożyła przy pierwszej zapłacie należności na te rachunki zawiadomienia, o którym mowa w art. 117ba § 3 pkt 2 Ordynacji (wcześniej 117ba § 3), a następnie otrzyma zwrot zapłaconych kwot na rachunek bankowy oraz dokona ponownej płatności przelewem na rachunek bankowy znajdujący się w wyżej wskazanym wykazie zwanym „Białą Listą”; ponoszone koszty z tytułu nabycia towarów i usług, potwierdzone fakturami, nie podlegają ograniczeniu w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wynikającego z art. 15d ust. 1 Ustawy CIT. Po dokonaniu ponownej płatności przelewem bankowym na rachunek znajdujący się w Wykazie, Spółka zaliczy wyżej wskazane koszty z tytułu nabycia towarów i usług w poczet kosztów uzyskania przychodów.”

Podobne stanowisko w analogicznej sprawie zajął Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 7 grudnia 2020 r. (dot. płatności bez zachowania mechanizmu MPP), gdzie wskazał z kolei, że: „Jak wynika z treści wniosku planowane schematy działania wobec dostawców stanowią swoistą „korektę” pierwotnej, błędnej płatności zrealizowanej z pominięciem MPP i zakładają ponowny przelew kwoty podatku VAT wykazanej na otrzymanej od kontrahenta fakturze na rachunek VAT. (`(...)`) Ponowny przelew przez Wnioskodawcę kwoty stanowiącej równowartość VAT, tym razem z wykorzystaniem komunikatu przelewu udostępnionego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności (art. 108a ust. 3 ustawy o VAT) doprowadzi do rozliczenia przez dostawcę całej kwoty podatku wynikającej z faktury i w konsekwencji spowoduje osiągnięcie głównego celu wprowadzenia przepisów dotyczących MPP tj. zapobieganie próbom wyłudzenia VAT. Tym samym w opisanej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie z kosztów na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 3 ustawy CIT.”

W analizowanym stanie faktycznym warto przytoczyć również interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 maja 2017 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.33.2017.1.DW oraz interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 stycznia 2017 r., sygn. 0461-

ITPB1.4511.864.2016.2.DR - organy podatkowe wskazały w nich, że w sytuacji dokonania swoistej korekty przeprowadzenia płatności uwzględniającej rachunek płatniczy transakcję należy uznać za opłaconą przelewem, co umożliwia zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Co prawda interpretacje te zostały wydane w odmiennym stanie prawnym, w którym dokonanie zapłaty z pominięciem rachunku bankowego (tj. zapłaty w gotówce) skutkowało brakiem możliwości zaliczenia takiej transakcji do kosztów uzyskania przychodów. Tym niemniej mając na uwadze treść tych interpretacji, należy uznać, że organy podatkowe nie wykluczają możliwości dokonania ponownych płatności mających na celu doprowadzenie do stanu zgodnego z przepisami.

Ponadto w ocenie Spółki, sankcja przewidziana przez art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT nie powinna mieć zastosowania w sytuacji przedstawionej w analizowanym stanie faktycznym, gdyż Spółka dochowała należytej staranności i dokonała ponownych płatności na rzecz dostawcy tym razem na konto widniejące na Białej Liście, a następnie otrzymała zwrot pierwotnych płatności dokonanej na konto niewidniejące na Białej Liście. Zatem zrealizowane przez Spółkę płatności zostały ostatecznie dokonane- na rachunek widniejący na Białej Liście, a więc nie sposób stwierdzić, że został spełniony warunek zastosowania sankcji, o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Wskutek bowiem czynności przedsięwziętych przez Spółkę, główny cel wprowadzenia przepisów dotyczących Białej Listy (zapobieganie próbom wyłudzenia VAT przez nieuczciwych przedsiębiorców) został osiągnięty.

Biorąc pod uwagę powyższe ponowne dokonanie płatności na rzecz dostawcy tym razem na konto widniejące na Białej Liście, a następnie zwrot pierwotnych płatności zrealizowanych na konto niewidniejące na Białej Liście należy uznać za swoistą korektę, która nie pozbawi Spółki prawa do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów (nie znajdzie zatem zastosowania sankcja wynikająca z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT).

Ad. 2.

W celu ustalenia momentu, w którym można zaliczyć dany koszt do kosztów uzyskania przychodów, wpierw należy w sposób prawidłowy ustalić jego charakter. Koszty podatkowe zgodnie z ustawą można bowiem podzielić na:

· koszty bezpośrednio związane z przychodami - wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

· koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie) - wydatki, które co prawda są związane z działalnością gospodarczą podatnika, ale nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach i nie można im przypisać konkretnego przychodu, ale w sposób pośredni wpływają na całokształt działalności gospodarczej podatnika i w konsekwencji wpływają również pośrednio na osiągane przez niego przychody podatkowe (interpretacja Dyrektora KIS z dnia 23 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.437.2020.1.ŚS).

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego należy uznać, że poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie surowców są bezpośrednio powiązane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, bowiem: „Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru” (interpretacja Dyrektora KIS z dnia 31 sierpnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.322.2018.1.BK).

Zatem w przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdą przepisy określające zasady potrącania kosztów bezpośrednich:

· art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym,

· art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

· art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Na podstawie ww. przepisów Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 31 sierpnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.322.2018.1.BK wywiódł następującą generalną zasadę rozliczania kosztów bezpośrednich:

„Generalną zasadą rozliczania kosztów podatkowych bezpośrednich jest ich ujęcie (potrącenie) w roku jego związania z odpowiadającym przychodem, z wyjątkiem przypadków, w których koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym lub złożenia zeznania podatkowego (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku potrącenie odbywa się w roku podatkowym następującym po roku podatkowym, którego dotyczy”.

Powyższa zasada znajduje uzasadnienie w jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych, przykładowo w:

· interpretacji Dyrektora KIS z dnia 23 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.437.2020.1.ŚS,

(…)

· interpretacji Dyrektora KIS z dnia 9 lutego 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.370.2017.1.AT.

Podobne stanowisko do organów podatkowych zajmują również wojewódzkie sądy administracyjne, przykładowo WSA w wyroku w Łodzi z dnia 16 listopada 2017 r., sygn. I SA/Łd 819/17, stwierdził, że: ,,Jeśli koszt został poniesiony: w latach poprzedzających rok podatkowy, w którym podatnik osiągnął przychód odpowiadający temu kosztowi, w danym roku podatkowym oraz w roku następującym po roku podatkowym, lecz jedynie do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego lub złożenia zeznania podatkowego wówczas zgodnie z art. 15 ust. 4 i ust. 4b punkt 1 i 2 koszty te są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięto przychody, odpowiadające tym kosztom. Jeśli natomiast koszt został poniesiony po dacie złożenia sprawozdania finansowego lub zeznania podatkowego wówczas w myśl art. 15 ust. 4c jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzone jest sprawozdanie finansowe lub złożone zeznanie.

W przedstawionym we wniosku interpretacyjnym stanie faktycznym przedmiotowy wydatek, co nie jest przedmiotem sporu, został poniesiony po dniu złożenia sprawozdania finansowego i zeznania podatkowego, o których mowa w art. 15 ust. 4b. Dlatego winien być potrącony zgodnie z art. 15 ust. 4c, to jest wydatek odnoszący się do przychodu roku 2011 za rok 2012, a wydatek dotyczący przychodu roku 2012 za rok 2013, czego słusznie domaga się strona skarżąca.” (analogiczne stanowisko zajął WSA we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2017 r., sygn. I SA/Wr 718/17).

Zatem biorąc pod uwagę brzmienie przepisów art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT, należy uznać, że poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie surowców, jako koszty bezpośrednio powiązane z działalnością gospodarczą Spółki powinny być zaliczane do kosztów podatkowych na zasadach określonych w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT z uwzględnieniem regulacji art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy CIT. Oznacza to, że w przedmiotowym stanie faktycznym ze względu na fakt, że pierwotne płatności nie były dokonane na rachunek widniejący na Białej Liście Spółka nie jest uprawniona do uwzględnienia tych wydatków w kosztach roku 2020. Natomiast fakt realizacji ponownych płatności na konto widniejące na Białej Liście po dniu złożenia sprawozdania finansowego i zeznania podatkowego za 2020 r. skutkuje tym, że poniesione wydatki powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu na zasadach wynikających z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, czyli w 2021 r., a nie w 2020 r., pomimo, że przychód związany ze sprzedażą produktów, na które wpływ miały ww. wydatki poniesione przez Spółkę i bezpośrednio związane z produkcją został rozpoznany w 2020 r.

Ad. 3

Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy pomiędzy wartościami określonymi w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT. W szczególności na podstawie:

· art. 15a ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, dodatnie różnice kursowe powstają, gdy wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;

· art. 15a ust. 3 pkt 2 ustawy CIT, ujemne różnice kursowe powstają, gdy wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Jak podkreśla się niezbędne do powstania podatkowych różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ustawy o CIT są następujące przesłanki:

· należność (przychód) lub zobowiązanie (koszt uzyskania przychodów) są wyrażone w walucie obcej;

· uregulowanie (realizacja) zobowiązania lub otrzymanie należności następuje również w walucie obcej;

· między dniem powstania zobowiązania i należności a dniem spłaty tego zobowiązania lub otrzymania należności wystąpiła różnica w kursie waluty

(tak interpretacja Dyrektora KIS z dnia 9 marca 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.505.2020.3.BK)

Nadto z perspektywy pytania nr 3 kluczowe znaczenie znajduje przepis art. 15a ust. 7, zgodnie z którym, za koszt poniesiony (biorąc pod uwagę regulacje odnoszące się do dodatnich i ujemnych różnic kursowych) uznaje się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku, bądź z innego dokumentu), a za dzień zapłaty uznaje się dzień regulacji zobowiązań w jakiejkolwiek formie. Innymi słowy, w ww. przepisie ustawodawca podkreśla konieczność rozpoznawania różnic kursowych we wszystkich sytuacjach, w których dochodzi do uregulowania zobowiązania.

Ze względu na to, że pierwotne płatności zostały dokonane w 2020 r. na konto niewidniejące na Białej Liście, a następnie po dokonaniu ponownych płatności, tym razem na konto widniejące na Białej Liście w listopadzie 2021 r., Spółka otrzymała zwrot pierwotnie zrealizowanych płatności od dostawcy, to należy uznać, że w listopadzie 2021 r. (winno być: w 2020 r.) nie powstały różnice kursowe, gdyż nie doszło do definitywnego uregulowania zobowiązania. Istotą różnicy kursowej jest bowiem to, że powstaje ona dopiero w przypadku definitywnego uregulowania zobowiązania. Różnice kursowe powstały natomiast z chwilą zrealizowania ponownych płatności w listopadzie 2021 r., gdy płatności zostały zrealizowane na konto widniejące na Białej Liście.

Ponadto, ponieważ jak zostało wskazane w uzasadnieniu na pytanie nr 2, koszty podatkowe związane ze zrealizowaniem przelewu na konto widniejące na Białej Liście powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w 2021 r. na podstawie art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, to również różnice kursowe, które są nierozerwalnie powiązane z analizowanymi kosztami uzyskania przychodu powinny zostać rozliczone w 2021 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.