Interpretacja indywidualna dotyczy ustalenia momentu potrącenia kosztów, które nie mogą być bezpośrednio powiązane z przychodami z nadwykonań usług świadczonych na rzecz NFZ. Spółka świadczy usługi medyczne na podstawie umów z NFZ, w ramach których realizuje również świadczenia przekraczające limit określony w umowie (tzw. nadwykonania). Koszty wynagrodzeń lekarzy związane z tymi nadwykonaniami nie mogą być bezpośrednio powiązane z przychodami, ponieważ NFZ nie akceptuje ani nie opłaca tych nadwykonań. Spółka uważa, że koszty te powinny być traktowane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami i potrącane w dacie ich poniesienia. Organ podatkowy potwierdził prawidłowość tego stanowiska Spółki.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Treść wniosku jest następująca:
W skład PGK (dalej: „Wnioskodawca”), zarejestrowanej decyzją (…), z dnia 11 grudnia 2020 r. wchodzi Spółka akcyjna.
Spółka akcyjna (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem leczniczym prowadzącym działalność medyczną w formie spółki prawa handlowego, w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2021 r. poz. 711), wpisanym do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą prowadzonego przez Wojewodę (…). Spółka świadczy usługi m.in. w zakresie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (dalej: „Umowy”) zawieranych z wojewódzkimi oddziałami Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej: „NFZ” lub „Oddziały NFZ”) w różnych zakresach, m.in. ambulatoryjna opieka specjalistyczna (AOS), rehabilitacja lecznicza (REH).
Podstawę prawną zawieranych Umów stanowi ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1398) wraz z przepisami wykonawczymi, w szczególności przepisami rozporządzenia ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych, rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z dnia 8 września 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1400 z późn. zmianami (dalej: „OWU”)).
W ramach zawartych umów z NFZ Spółka zobowiązuje się do udzielania świadczeń medycznych na rzecz pacjentów Oddziałów NFZ, a Oddziały NFZ zobowiązują się do zapłaty wynagrodzenia za wykonane świadczenia do wysokości limitu określonego w planie rzeczowo-finansowym stanowiącym załącznik do Umowy. Postanowienia Umów regulują maksymalną wysokość zobowiązania NFZ wobec Wnioskodawcy wraz z liczbą i ceną jednostek rozliczeniowych za zakresy poszczególnych świadczeń. Wynagrodzenie wyliczane jest, jako iloczyn jednostek rozliczeniowych za wykonane świadczenia oraz ceny za jednostkę rozliczeniową do wysokości limitu określonego w Umowie.
Świadczenia wykonane przez Spółkę rozliczane są w okresach rozliczeniowych zawartych w Umowie z NFZ. Zgodnie z § 1 OWU okresem rozliczeniowym jest okres roku kalendarzowego lub inny okres zawierający się w roku kalendarzowym oznaczony w Umowie, datą kończącą rok kalendarzowy jest 31 grudnia, co oznacza, że świadczenia wykonane przez Spółkę rozliczane są do 31 grudnia roku kalendarzowego, którego dotyczy Umowa.
Zgodnie z § 1 OWU okresem sprawozdawczym jest miesiąc kalendarzowy. Spółka ma obowiązek raportować do NFZ wszystkie wykonane świadczenia w okresach sprawozdawczych, odbywa się to za pośrednictwem systemu informatycznego. Wszystkie wykonane przez Spółkę świadczenia podlegają weryfikacji i akceptacji przez Odpowiedni Oddział NFZ, z którym zawarta jest Umowa, pod kątem ich prawidłowości i zgodności z Umową. Akceptacja wykonanych świadczeń oznacza, że NFZ uznaje ich zasadność i zobowiązuje się do zapłaty wynagrodzenia dla Spółki zgodnie z Umową w zakresie uznanych (zaakceptowanych) świadczeń, która stanowi podstawę do wystawienia przez Spółkę faktury na dany Oddział NFZ.
Spółka zobowiązuje się do udzielania świadczeń dla pacjentów w sposób ciągły, dlatego zdarza się, że ilość wykonanych przez Spółkę świadczeń medycznych w trakcie miesiąca jest wyższa od limitu jednostek rozliczeniowych określonych na dany okres sprawozdawczy (miesiąc kalendarzowy) w planie rzeczowo-finansowym stanowiącym załącznik do Umowy. Sytuacja taka jest spowodowana nie tylko obowiązkiem niezwłocznego udzielania świadczeń zdrowotnych w stanach nagłych, ale również w związku z rejestracją większej ilości pacjentów z uwagi na niezgłaszalność (odwoływanie lub rezygnacja w ostatniej chwili ze świadczeń), utrzymaniem dobrej współpracy z NFZ oraz nad wykonania wpływają na podstawę zwiększenia limitu finansowania w przyszłości.
Wykonane przez Spółkę świadczenia ponad limit określony w Umowie nie dotyczą świadczeń na rzecz osób, które wymagają udzielenia natychmiastowej pomocy medycznej ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia.
Wszystkie świadczenia wykonane w danym miesiącu są raportowane do NFZ. Raportowane są także świadczenia wykonane ponad limit określony w Umowie, przy czym NFZ nie akceptuje wykonanych ponad limit świadczeń, wobec czego Spółka nie otrzymuje wynagrodzenia za świadczenia wykonane powyżej limitu. Spółka nie ma również podstawy do wystawienia faktury z uwagi na fakt, że wynagrodzenie za świadczenia wykonane ponad limit zawarty w Umowie nie jest jej należne.
W związku z poniesionymi kosztami na wykonanie świadczeń ponad limit określony w planie rzeczowo-finansowym Umowy, Spółka zwraca się z wnioskiem o zapłatę nadwykonań lub negocjuje z NFZ podwyższenie limitów w zakresach, w których występują nadwykonania. W następstwie podjętych działań może dojść do podpisania aneksu do Umowy, który określi, w jakich zakresach i ilościach nienależne dotychczas wynagrodzenie za świadczenia wykonane ponad limit zostanie zaakceptowane przez NFZ. Zapisy aneksu wskazują, że wchodzi on w życie z dniem podpisania. Po akceptacji przez NFZ świadczeń wykonanych ponad limit Spółka ma podstawę do wystawienia faktury sprzedaży za te świadczenia.
Dodatkowo należy wskazać, że za datę wykonania usług w postaci świadczenia opieki zdrowotnej (planowanych oraz nadwykonanych) przyjęty zostanie dzień 31 grudnia roku, w którym te świadczenia faktycznie zostały wykonane, a same faktury zostaną wystawione w roku kolejnym, w którym zostanie podpisany aneks do Umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. W związku z udzielaniem świadczeń medycznych, zarówno tych wykonywanych w ramach obowiązujących limitów jak również ponad limity określone w umowie z NFZ, Spółka ponosi koszty związane m.in. z wynagrodzeniem lekarzy najczęściej w formie umów cywilno-prawnych. Wynagrodzenie lekarza może być rozliczane w różnych formach: za pacjenta, za usługę, ryczałtowo, wg stawki za godzinę. Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na przyporządkowanie jednostkowego kosztu do danego świadczenia, dysponuje jedynie informacjami na temat ilości wykonanych świadczeń, wobec czego Spółka nie może określić i przyporządkować faktycznej wysokości kosztów poniesionych w związku ze świadczeniami wykonanymi ponad limit określony przez NFZ. Lekarze nie przedstawiają osobno swojego wynagrodzenia w podziale na usługi wykonane do wysokości limitu i ponad limit, a w szczególności w przypadku rozliczeń za godzinę, czy ryczałtowo Spółka nie jest w stanie wyodrębnić kosztu związanego z danym świadczeniem.
Lekarze są zatrudniani na podstawie:
a. umów o pracę,
b. umów zlecenie,
c. umów cywilnoprawnych w ramach wykonywanej przez lekarzy działalności gospodarczej.
W tak przedstawionych stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca pragnie potwierdzić, iż koszty ponoszone na wynagrodzenie na rzecz lekarzy w związku z udzielaniem świadczeń medycznych są ściśle związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i służą one osiągnięciu lub zabezpieczeniu przychodów i należy je traktować, jako koszty pośrednio związane z przychodami, ponieważ nie jest możliwe bezpośrednie powiązanie kosztu wynagrodzeń z osiągniętym przychodem z nadwykonań usług świadczonych na rzecz NFZ.
Pytanie
Czy koszty poniesione m.in. na wynagrodzenie lekarzy, których nie można bezpośrednio powiązać z przychodami z nadwykonań usług świadczonych na rzecz NFZ, wobec czego koszty te wykazują pośredni związek z przychodem, zgodnie z art. 15 ust 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800) powinny być potrącone w dacie ich poniesienia?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione m.in. na wynagrodzenia lekarzy, które są związane z przychodami z nadwykonań świadczeń na rzecz NFZ nieratujących życia, stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust 4d. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 z późn. zm.) wobec czego podlegają potrąceniu w dacie ich poniesienia.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa daje podatnikowi możliwość do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, wszystkich wydatków, jeżeli podatnik wykaże ich związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a co za tym idzie ich poniesienie może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub jego zabezpieczenie.
Co do zasady, aby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione określone warunki: po pierwsze wydatek musi być związany z prowadzoną przez podatnika działalnością, po drugie został poniesiony przez podatnika, po trzecie wydatek musi być udokumentowany, po czwarte wydatek musi mieć charakter definitywny oraz po piąte wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.
W związku z powyższym, jeżeli poniesiony wydatek nie znajduje się w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, które podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, przy jednoczesnym spełnieniu powyższych warunków, stanowić może koszty uzyskania przychodów.
Jednocześnie ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych określa moment ujęcia kosztów poprzez dokonanie podziału kosztów na:
- koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c (art. 15 ust. 4)
- koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, które są potrącane w dacie poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą ( art. 15 ust. 4d i 4e).
Ponadto w ustawie w art. 15 ust. 4e określony został dzień poniesienia kosztu innego niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, który przypada w dniu, w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury lub dzień, w którym ujęto koszt na podstawie innego dokumentu, w przypadku braku faktury, za wyjątkiem ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
W ocenie Spółki koszty poniesione m.in. na wynagrodzenia lekarzy, które są związane z przychodami z nadwykonań świadczeń na rzecz NFZ nieratujących życia, powinny stanowić koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wobec czego podlegają potrąceniu w dacie ich poniesienia.
Wykonywanie przez Spółkę świadczeń medycznych poza limity określone w planie rzeczowo-finansowym umowy z NFZ, tzw. nadwykonania jest uzasadnione biznesowo i służy zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów, w związku z tym, wydatki ponoszone m.in. na wynagrodzenie na rzecz lekarzy w związku z udzielaniem świadczeń medycznych nieratujących życia i nieobjętych zakresem umowy z NFZ, pomimo, że nie przyczyniają się do generowania przychodów w momencie ich wykonania, są ściśle związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i służą osiągnięciu lub zabezpieczeniu przychodów.
W związku z przedstawionym stanem faktycznym (winno być: stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym) Spółka stoi na stanowisku, że pomimo wykonania świadczeń medycznych na rzecz NFZ ponad limity określone w umowie, nie będącymi świadczeniami ratującymi życie, co do których w momencie ich wykonania nie ma jeszcze decyzji o ich finansowaniu przez NFZ, wobec czego Spółka nie może rozpoznać przychodu podatkowego w momencie ich wykonania, to jednak wydatki poniesione na wykonanie tych świadczeń w postaci m.in. wynagrodzenia dla lekarzy stanowią koszty uzyskania przychodów, poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego, a ich ponoszenie jest uzasadnione biznesowo, ponieważ przyczyniają się do utrzymania wysokiej pozycji spółki na rynku świadczeniodawców usług medycznych. Ponadto, w następstwie decyzji NFZ o akceptacji całości lub części wykonanych świadczeń, ich poniesienie może przełożyć się na uzyskanie przychodów podatkowych przez Spółkę, zatem wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z możliwością osiągania przychodów z tytułu działalności prowadzonej przez Spółkę. W następstwie należy uznać, że wymienione powyżej koszty stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami i są potrącalne w dacie ich poniesienia.
Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wypowiedziach organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej, sygnatura IBPB-1-1/4510-125/16/DW, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, że w przypadku nadwykonań świadczeń zdrowotnych nieratujących życia w zakresie umów z NFZ, wydatki z nimi związane mogą stanowić koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, a tym samym podlegają potrąceniu w dniu ich poniesienia. Prezentowane podejście zostało potwierdzone także w interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 czerwca 2015 r., sygnatura: IBPBI/2/4510-363/15/JP, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2011 r., sygnatura: ILPB3/423-914/10-4/KS), Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 30 listopada 2015 r., sygnatura: IBPB-1-2/4510-638/15/BG), Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 14 kwietnia 2015 r., sygnatura: IPTPB3/4510-8/15-6/KC,
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Jednocześnie zauważyć należy, że dla tzw. kosztów pracowniczych ustawodawca określił szczególny moment ich zaliczenia do kosztów podatkowych, określony w art. 15 ust. 4g i 4h ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 z późn. zm.).
W myśl bowiem tych przepisów, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 (art. 15 ust. 4g).
Składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:
z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne - w terminie wynikającym z odrębnych przepisów;
z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony - nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.
W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.
Dopiero zatem, w momencie uchybienia terminom do których odnoszą się ww. przepisy należności powyższe stanowią koszt podatkowy potrącalny w momencie jego poniesienia.
Należy wskazać, że z dniem 1 stycznia 2022 r. uległo zmianie brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.). Zgodnie z aktualnym brzmieniem tego przepisu:
Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Okoliczność ta pozostaje jednak bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili