Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki z Norwegii za możliwość korzystania z know-how, własności intelektualnej oraz prawa do znaku towarowego (opisanych we wniosku) niezbędnych do produkcji produktów sprzedawanych przez Wnioskodawcę, stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) w brzmieniu do dnia 31 grudnia 2021 roku i tym samym ograniczenie w możliwości zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów Spółki wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu do dnia 31 grudnia 2021 roku nie znajduje zastosowanie.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 kwietnia 2022 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.131.2022.1.BJ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 maja 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, należącą do międzynarodowego koncernu, w ramach którego poszczególnym spółkom z grupy przypisane są konkretne funkcje.

Jedna spółka świadczy na rzecz pozostałych spółek usługi managementu i controlingu, inna skupia u siebie własność wszelkich praw intelektualnych i następnie je udostępnia odpowiednim spółkom produkcyjnym. Wnioskodawca w ramach grupy pełni funkcję spółki produkcyjnej. Działalność Wnioskodawcy obejmuje produkcję rur. Jest to materiał kompozytowy. Wnioskodawca posiada w Polsce dwa zakłady produkcyjne. Zakłady te stosują różne metody produkcji:

1. rury X wytwarzane w technologii Y.

2. rury X produkowane w procesie (FW).

3. rury X.

Wymienione powyżej technologie są własnością innej spółki z grupy z siedzibą w Norwegii (dalej: „Spółka z Norwegii”). Zostały one przez Spółkę z Norwegii albo wytworzone we własnym zakresie albo nabyte. Wszelkie prawa własności intelektualnej do tych technologii obejmujących przede wszystkim parametry wyżej wymienionych produktów, parametry surowców do produkcji, proces technologiczny, know-how technologiczne, patenty, prawa autorskie, etc. należą do Spółki z Norwegii.

Funkcja Spółki z Norwegii w ramach grupy sprowadza się do prowadzenia działalności w zakresie badań i rozwoju i to ona poszerza wiedzę technologiczną, wymyśla nowe produkty lub ulepsza istniejące oraz patentuje rozwiązania. Następnie zdobytą wiedzę udostępnia w ramach licencji innym podmiotom z grupy, w tym Wnioskodawcy. Aby Wnioskodawca mógł produkować określone powyżej produkty przy zastosowaniu tych wymienionych technologii musi uzyskać licencję od Spółki z Norwegii.

Spółka z Norwegii jest podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Pomiędzy Wnioskodawcą (oraz innymi spółkami produkcyjnymi z grupy) a Spółką z Norwegii została zawarta umowa licencyjna. Na podstawie tej umowy Spółka z Norwegii udzieliła Wnioskodawcy licencji na know-how w zakresie produktów oraz procesów technologicznych produkcji oraz na wszelkie prawa własności intelektualnej niezbędne do produkcji wszystkich produktów znajdujących się w ofercie handlowej Wnioskodawcy oraz licencji na korzystanie ze znaku towarowego „Z”, „Y” i „X” w celu promocji, dystrybucji, sprzedaży, importu, eksportu, używania produktów na określonym w umowie terytorium. Udostępnione wartości niematerialne i prawne dają uprawnienie Wnioskodawcy do produkcji i sprzedaży produktów według określonych procedur, standardów i rozwiązań technologicznych, które są szczegółowo opisane w załączniku do umowy licencyjnej.

Zgodnie z umową, Wnioskodawca ma prawo do korzystania z powyższych wartości niematerialnych i prawnych wyłącznie pod warunkiem, że stosuje je zgodnie z zaleceniami Spółki z Norwegii, w tym stosuje surowce zatwierdzone przez Spółkę z Norwegii.

W zamian za udostępnienie powyższych wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Spółki z Norwegii równowartości 2,5% miesięcznej wartości sprzedanych produktów, jednak nie mniej niż 100.000 EUR rocznie.

Wnioskodawca podkreśla, że bez uzyskania prawa do korzystania z know-how i własności intelektualnej w zakresie produktów i procesu technologicznego nie mógłby produkować produktów znajdujących się w jego ofercie. Bez dostępu do tych technologii, nie mógłby prowadzić działalności w dotychczasowym zakresie, musiałby bowiem stworzyć swoje portfolio produktowe od nowa w oparciu o inne technologie. Wnioskodawca zaznacza, że nie posiada on własnych patentów ani wiedzy technologicznej, która umożliwiłaby mu nawet produkcje innych produktów.

Pytanie

Czy opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki z Norwegii za możliwość korzystania z know-how, własności intelektualnej oraz prawa do znaku towarowego (opisanych we wniosku) niezbędnych do produkcji produktów sprzedawanych przez Wnioskodawcę, stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT w brzmieniu do dnia 31 grudnia 2021 roku i tym samym ograniczenie w możliwości zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów Spółki wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu do dnia 31 grudnia 2021 roku nie znajduje zastosowanie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Wnioskodawcę opłaty za możliwość korzystania z licencji na know-how, prawa własności intelektualnej (w zakresie produktów, procesów technologicznych, itd.) oraz prawa do znaku towarowego, są niezbędne do produkcji produktów znajdujących się w ofercie Wnioskodawcy i tym samym stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT w brzmieniu do 31 grudnia 2021 r. - w związku z tym ograniczenie w możliwości zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu do 31 grudnia 2021 r. nie znajduje do nich zastosowania.

Ilekroć w dalszej części stanowiska Wnioskodawcy będzie odwołanie do przepisów ustawy o CIT, należy przyjąć, że stanowi to odwołanie do przepisów do dnia 31 grudnia 2021 r., gdyż pytanie dotyczy roku 2021.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo- kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek. Przy czym, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5. licencje,

6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie jednak z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru łub świadczeniem usługi.

Należy zauważyć, że opłaty ponoszone przez Spółkę za korzystanie z know-how i praw intelektualnych w zakresie produktów i technologii produkcji oraz z praw do znaku towarowego niezbędnych do produkcji i sprzedaży produktów przez Wnioskodawcę, mogą zostać uznane za opłaty za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT. Licencje są wprost wymienione w pkt 5, prawa autorskie w pkt 4 a know-how w pkt 7.

W konsekwencji analizowane opłaty wchodzą w zakres art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym mogą potencjalnie podlegać ograniczeniom w możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT.

Przy czym Wnioskodawca wskazuje, iż klasyfikacja uiszczanych opłat do uznania je za podlegające limitowaniu zgodnie z art. 15e ust. 1 nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Niezależnie od powyższego, w związku z brzmieniem art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ostateczna konkluzja w zakresie objęcia ww. kosztów wspomnianymi ograniczeniami na gruncie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT zależy od ich kwalifikacji jako bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę, że przepisy ustawy o CIT nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych ze świadczeniem usługi.

Co prawda w art. 15 ust. 4-4c ustawy o CIT ustawodawca posługuje się wyrażeniem koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami w kontekście określenia momentu, w którym będą one miały wpływ na wynik podatkowy podatnika. Niemniej jednak wyrażeniom tym nie można - w ocenie Wnioskodawcy - przypisać równoznacznego charakteru, gdyż:

- w pierwszym przypadku chodzi o koszty, które mają bezpośredni związek ze świadczeniem usługi,

- w drugim natomiast o koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

W konsekwencji, omawiane wyrażenie może w praktyce wywoływać wątpliwości interpretacyjne odnośnie do tego, jakie kategorie kosztów nie podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w związku z regulacją art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, aby ustalić zakres znaczeniowy przepisu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT należy odwołać się do wykładni celowościowej tego przepisu. Pomocne w tym mogą być wyjaśnienia opublikowane na portalu internetowym Ministerstwa Finansów - w szczególności załącznik pt. „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” (dalej: „Objaśnienia”).

Zgodnie z jego treścią: Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi.

Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza (podobnie jak w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami) z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą.

Kluczowym jest natomiast określenie w Objaśnieniach, iż stosowne wydatki są związane z daną usługą jeśli są to de facto wydatki bez poniesienia których niemożliwym byłoby jej wyświadczenie. Wyraźnie wskazuje na to przykładowy katalog takich kosztów określony przez Ministerstwo Finansów:

- nabycie licencji na korzystanie ze znaku towarowego do oznaczania produktów,

- nabycie licencji do zdjęć wykorzystanych w albumach, kalendarzach, książkach,

- nabycie licencji na potrzeby świadczenia umowy dystrybucyjnej,

- nabycie prawa do korzystania z wizerunku postaci z filmów animowanych bądź fabularnych poprzez ich zamieszczenie na własnym produkcie,

- nabycie praw do wykorzystania utworu muzycznego w przygotowanym dla klienta spocie reklamowym,

- nabycie przez agencję reklamową usługi (outsourcing) wykorzystanej do kampanii reklamowej realizowanej na rzecz jej klienta,

- nabycie przez firmę doradczą usługi doradczej od podmiotu powiązanego, wykorzystanej na potrzeby usługi świadczonej przez tę firmę.

Jeżeli więc brak określonej wartości (w podanym przykładzie - licencji) uniemożliwia w praktyce sprzedaż produktów, koszty nabycia tej wartości stanowią koszty bezpośrednio związane w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Uwzględniając powyższe, „koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi” na gruncie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT to koszty uzyskania przychodu, które pozostają z procesem świadczenia przez podatnika usług lub dostawy towarów w takim związku, że - w konkretnym modelu biznesowym - wspomniany proces jest warunkowany poniesieniem tychże kosztów. Związek ten oznacza więc zależność między poniesionym kosztem, a świadczeniem usług/dostawa towarów, zgodnie z którą bez poniesienia danego kosztu przedmiotowy proces nie mógłby przebiegać, bądź jego efektywność była niższa.

Odnosząc powyższe na grunt stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku należy przypomnieć, że Wnioskodawca nabywa licencję na know-how, prawa własności intelektualnej oraz prawo do korzystania ze znaku towarowego, umożliwiające mu korzystanie z wiedzy technologicznej do produkcji własnych produktów i ich sprzedaży pod określoną marką. Bez uzyskania dostępu do tej wiedzy nie byłby w stanie prowadzić działalności w obecnym zakresie, nie mógłby bowiem produkować określonych produktów, do których patenty i inne prawa własności intelektualnej przysługują Spółce z Norwegii, znajdujących się w jego portfolio produktowym.

Uwzględniając powyższe, korzystanie przez Wnioskodawcę z wymienionych we wniosku wartości niematerialnych i prawnych oraz ponoszenie opłat z tego tytułu stanowią warunki sine qua non prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności. Brak możliwości korzystania z ww. praw wiązałby się z koniecznością zupełnego zredefiniowania charakteru działalności Spółki, a jej świadczenie w dotychczasowym zakresie byłoby niemożliwe. Wnioskodawca zaznacza, że nie posiada on własnych patentów ani wiedzy technologicznej, która umożliwiłaby mu nawet produkcje innych produktów.

Jak bowiem zaznaczono w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca należąc do grupy akceptuje podział funkcji w ramach grupy. Funkcja Spółki z Norwegii sprowadza się do prowadzenia działalności w zakresie badania i rozwoju i to ona poszerza wiedzę technologiczną, wymyśla nowe produkty lub ulepsza istniejące oraz patentuje rozwiązania. Następnie zdobytą wiedzę udostępnia w ramach licencji innym podmiotom z grupy w tym Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca nie ma własnego działu badań i rozwoju, zatem nie posiada własnych rozwiązań technologicznych niezbędnych do prowadzenia działalności w dotychczasowym zakresie.

Zatem, opisane we wniosku koszty korzystania z wartości niematerialnych i prawnych udostępnionych przez Spółkę z Norwegii są bezpośrednio związane z wytwarzaniem przez Wnioskodawcę towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca dodatkowo podkreśla, że analizowane koszty mają bezpośredni związek z każdym z towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę. Każdorazowo bowiem, wytworzenie towaru przez Wnioskodawcę odbywa się dzięki udostępnionej wiedzy technologicznej (know-how, prawa własności intelektualnej, itd.)

Dodatkowo Wnioskodawca zwraca uwagę, że łączna wysokość opłat za korzystanie z udostępnionych wartości niematerialnych i prawnych jest skorelowana z ilością sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów. Finalna wysokość opłaty licencyjnej jest bowiem uzależniona również od ilości sprzedaży, co dodatkowo potwierdza charakter analizowanych kosztów jako bezpośrednio związanych z wytworzeniem przez Spółkę towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Na zakończenie, Wnioskodawca zaznacza, że trafność jego stanowiska przedstawionego w ramach niniejszego wniosku potwierdzają wydane w stanach faktycznych zbliżonych do analizowanego m.in.:

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 września 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.153.2020.2.RK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki ponoszone na rzecz spółki powiązanej z tytułu nabycia usług dostępu do oprogramowania umożliwiającego wnioskodawcy przeprowadzenie procesu sprzedaży stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane ze świadczonymi przez wnioskodawcę usługami w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.121.2019.2.BKD. W przedmiotowej interpretacji organ uznał, że płatności za prawo do korzystania z platformy internetowej, praw do używania praw własności intelektualnej, włączając znaki towarowe, stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usług, o których mowa w art. 15e ust. 11 ustawy o CIT.

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 grudnia 2021 r. Znak 0111-KDIB1-1.4010.641.2021.1.SH. W przedmiotowej interpretacji organ uznał, że płatności do dostęp do systemów informatycznych za pośrednictwem których prowadzona jest platforma internetowa stanowi koszt bezpośrednio związany ze świadczonymi usługami w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.