Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- kwalifikacja podatkowa wypłacanego przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia powinna zostać przeprowadzona na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy a nie Centrum Rozliczeniowego (chyba, że Centrum Rozliczeniowe działa w danej sytuacji jednocześnie jako pośrednik i jako Rzeczywisty Usługodawca),

- w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia z tytułów wskazanych w art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w kwocie przekraczającej 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, w celu niepobrania podatku u źródła przez Wnioskodawcę, prawidłowe będzie złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do Rzeczywistego Usługodawcy a nie w odniesieniu do Centrum Rozliczeniowego (chyba, że Centrum Rozliczeniowe działa w danej sytuacji jednocześnie jako pośrednik i jako Rzeczywisty Usługodawca).

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 13 czerwca 2022 r. (wpływ 15 czerwca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca („Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Polski. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania podzespołów samochodowych i jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy („Grupa”), która posiada ugruntowaną pozycję na rynku produkcji podzespołów dla branży automotive.

W celu uproszczenia rozliczeń w ramach Grupy, ograniczenia liczby dokumentów oraz osiągnięcia efektu skali, wybrane spółki z Grupy (jednak w każdym przypadku - spółki z siedzibą we Francji) pełnią funkcję centrów rozliczeniowych („Centrum Rozliczeniowe”). Uczestnikami rozliczeń za pośrednictwem Centrum Rozliczeniowego, obok Spółki, są również inne spółki będące polskimi rezydentami podatkowymi, które wraz ze Spółką wchodzą w skład Grupy, tj. A S.A., B S.A., C S.A., D S.A. (dalej łącznie: „Spółki Polskie”).

Rozliczenia za pomocą Centrum Rozliczeniowego wyglądać będą następująco: Centrum Rozliczeniowe będzie otrzymywać („zbierać”) faktury z tytułu różnego rodzaju płatności i usług objętych zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 winno być: Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), w tym płatności wskazanych w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, („Faktury”). Następnie Centrum Rozliczeniowe będzie fakturować tymi płatnościami inne podmioty z Grupy, w tym Wnioskodawcę (stosownie do przyjętego klucza). Płatności, o których mowa powyżej, dokonywane za pośrednictwem Centrum Rozliczeniowego, będą związane z nabywaniem usług od:

- podmiotów mających siedzibę w Rzeczpospolitej Polskiej (w tym od Spółek Polskich),

- podmiotów z siedzibą w państwach innych niż Rzeczpospolita Polska, z którym Rzeczpospolita Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: „UPO”),

- od podmiotów z siedzibą w państwach innych niż Rzeczpospolita Polska, z którymi Rzeczpospolita Polska nie podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przedmiotem zapytania są wyłącznie płatności dokonywane na rzecz podmiotów z siedzibą w państwach innych niż Rzeczpospolita Polska, z którym Rzeczpospolita Polska podpisała UPO („Rzeczywisty Usługodawca”).

Centrum Rozliczeniowe pełni rolę pośrednika, tj. podmiotu technicznie odpowiedzialnego za rozliczenie transakcji (tzw. podmiot pełniący funkcje cost centre). Usługi formalnie są nabywane przez Wnioskodawcę od Centrum Rozliczeniowego, ale faktycznie świadczone są na rzecz Wnioskodawcy przez Rzeczywistego Usługodawcę. Rola Centrum Rozliczeniowego w łańcuchu transakcji jest zatem ograniczona do technicznego administrowania systemem rozliczeń.

Możliwa jest także sytuacja, że Centrum Rozliczeniowe samo również będzie świadczyć usługi, czyli będzie merytorycznie zaangażowane w świadczenie usług – wtedy Centrum Rozliczeniowe samo będzie Rzeczywistym Usługodawcą.

Rozliczenie finansowe za nabywane Usługi będzie odbywało się w ten sposób, że podmioty z Grupy (w tym Spółka) będzie dokonywać płatności za nabyte usługi na rzecz Centrum Rozliczeniowego, które z kolei będzie wypłacać wynagrodzenie („Wynagrodzenie”) do Rzeczywistego Usługodawcy. Rzeczywiści Usługodawcy będą spełniali warunki uznania za rzeczywistego właściciela w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy o CIT.

Wnioskodawca otrzyma zarówno od Centrum Rozliczeniowego jak i każdego Rzeczywistego Usługodawcy aktualne certyfikaty rezydencji podatkowej potwierdzające, że podmioty te są rezydentami podatkowymi podlegającymi w innym państwie niż Rzeczpospolita Polska opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że dokonywane przez niego wypłaty Wynagrodzenia za świadczenie Usług mogą przekroczyć w danym roku podatkowym Wnioskodawcy limit 2.000.000 PLN, o którym mowa w art. 26 ust. 1 oraz 2e ustawy o CIT.

W 2020 r. Spółki Polskie złożyły wniosek o interpretację wspólną przepisów w analogicznym stanie faktycznym i z analogicznymi pytaniami, jak poniżej. W dniu 18 marca 2020 r. Spółki Polskie otrzymały interpretację wspólną o sygnaturze 0114-KDIP2-1.4010.534.2019.2.JC. Stanowisko przedstawione przez Spółki Polskie (analogiczne ze stanowiskiem przestawionym poniżej) uznano w całości za prawidłowe. Spółka nie była uczestnikiem ww. postępowania, gdyż wówczas nie istniała. Spółka powstała w dniu 4 stycznia 2021 r. w wyniku podziału przez wydzielenie X S.A.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo:

-W załączeniu do uzupełnienia wniosku przedstawili Państwo tabele z danymi wszystkich podmiotów biorących udział w rozliczeniach opisanych we wniosku (przy czym przedmiotem zapytania są wyłącznie płatności dokonywane na rzecz podmiotów z siedzibą w państwach, z którymi Rzeczpospolita Polska podpisała UPO). Spółka wyjaśnia, że tabele dotyczą dwóch rodzajów płatności/usług („Opłaty I” i „Opłaty II”).

- W odniesieniu do Opłat I rolę Centrum Rozliczeniowego mają pełnić spółki francuskie: E S.A. oraz F S.A., a w odniesieniu do Opłat II - spółki francuskie: G S.A. i H SAS. Zarówno Opłaty I, jak i Opłaty II płatności są objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

- Uczestnicy rozliczeń, w tym Centra Rozliczeniowe, są podmiotami powiązanymi należącymi do jednej grupy kapitałowej.

- Każde Centrum Rozliczeniowe będzie przede wszystkim pełnić rolę pośrednika, tj. podmiotu technicznie odpowiedzialnego za rozliczenie transakcji (tzw. podmiot pełniący funkcje cost centre). Jego zadaniem jest techniczne administrowanie systemem rozliczania usług formalnie nabywanych przez dany podmiot od Centrum Rozliczeniowego, ale fizycznie świadczonych przez Rzeczywistego Usługodawcę. Spółka zwróciła uwagę, że zarówno dla Opłat I, jak i Opłat II wyznaczono po dwa podmioty mające rolę Centrów Rozliczeniowych.

Może się zdarzyć, że dany podmiot, będący Centrum Rozliczeniowym, sam wykona jakąś usługę dla któregoś z Wnioskodawców. Wtedy, w odniesieniu do płatności za tę usługę Centrum Rozliczeniowe wystąpi w „podwójnej” roli tj. płatność za taką usługę trafi do Centrum Rozliczeniowego działającego jako pośrednik, a następnie zostanie rozliczona jako należna Centrum Rozliczeniowemu działającemu jako usługodawca i rzeczywisty odbiorca.

Mając powyższe na względzie, Spółka pragnie doprecyzować, że mogą zdarzyć się sytuacje, gdy dane Centrum Rozliczeniowe będzie rzeczywistym właścicielem, w rozumieniu definicji z art. 4a pkt 29 ustawy o CIT, wypłacanego przez Spółkę (lub innego z Wnioskodawców) Wynagrodzenia za świadczenie Usług.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Pytanie 1:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym kwalifikacja podatkowa wypłacanego przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia powinna zostać przeprowadzona na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy a nie Centrum Rozliczeniowego (chyba, że Centrum Rozliczeniowe działa w danej sytuacji jednocześnie jako pośrednik i jako Rzeczywisty Usługodawca)?

Pytanie 2:

Czy w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia z tytułów wskazanych w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT w kwocie przekraczającej 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, w celu niepobrania podatku u źródła przez Wnioskodawcę, prawidłowe będzie złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, w odniesieniu do Rzeczywistego Usługodawcy a nie w odniesieniu do Centrum Rozliczeniowego (chyba, że Centrum Rozliczeniowe działa w danej sytuacji jednocześnie jako pośrednik i jako Rzeczywisty Usługodawca)?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Stanowisko własne w odniesieniu do Pytania 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, kwalifikacja podatkowa wypłacanego Wynagrodzenia za świadczenie Usług powinna zostać przeprowadzona na gruncie UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy. Podobnie, jeśli Centrum Rozliczeniowe działa w danej sytuacji jednocześnie jako pośrednik i jako Rzeczywisty Usługodawca, to nadal kwalifikacja podatkowa wypłacanego Wynagrodzenia powinna zostać przeprowadzona na gruncie UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy (czyli w tym wypadku - państwem siedziby Centrum Rozliczeniowego).

Stanowisko własne w odniesieniu do Pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłat Wynagrodzenia z tytułów wskazanych w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT przekraczających w trakcie roku podatkowego 2.000.000 PLN, w celu niepobrania podatku u źródła przez Wnioskodawcę, prawidłowe będzie złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, w odniesieniu do Rzeczywistego Usługodawcy (a nie w odniesieniu do Centrum Rozliczeniowego działającego w charakterze pośrednika). Jeśli Centrum Rozliczeniowe działa w danej sytuacji jednocześnie jako pośrednik i jako Rzeczywisty Usługodawca, to oświadczenie powinno być złożone w odniesieniu do Centrum Rozliczeniowego działającego jako Rzeczywisty Usługodawca).

Uzasadnienie:

Spółka podkreśla, że jej zdaniem Centrum Rozliczeniowe może zostać uznane za podatnika jedynie w zakresie wypłacanych przez Wnioskodawcę należności z tytułu jego własnych dochodów, np. należnych prowizji czy wynagrodzenia za świadczenie usług, czyli generalnie w zakresie rozliczeń, które będą stanowiły jego definitywne przysporzenie majątkowe, a nie w zakresie należności z tytułu świadczeń realizowanych przez innego Rzeczywistego Usługodawcę. Innymi słowy, przy każdej pojedynczej płatności należy zastosować „look through approach” i ustalić czyim definitywnym przysporzeniem jest dana płatność.

Jeśli w danej sytuacji Centrum Rozliczeniowe działa wyłącznie jako pośrednik, to nie jest ono prawdziwym, fizycznym usługodawcą a otrzymane środki nie stanowią jego przysporzenia. W takiej sytuacji kluczowe dla ustalenia obowiązku w podatku u źródła są postanowienia ustawy o CIT i umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z krajem rezydencji rzeczywistego usługodawcy.

Natomiast jeśli w danej sytuacji Centrum Rozliczeniowe działa zarówno jako pośrednik jak i jako rzeczywisty usługodawca, należy zastosować ustawę o CIT z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z krajem rezydencji tego Centrum Rozliczeniowego.

Przepisy prawa (ad. 1 i ad. 2)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy niemający na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają opodatkowaniu tylko od dochodów, które zostały przez nich uzyskane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Dochody osiągane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wymienione zostały w art. 3 ust. 3 ustawy o CIT i zgodnie z tym przepisem należą do nich w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5 tej ustawy, a więc dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez podatników, którzy nie mają w Polsce siedziby lub zarządu, uważa się przychody wymienione art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 tej ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek od dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez podmioty niemające na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, pobiera się od przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

– ustala się w wysokości 20% przychodów (`(...)`).

W opisanej we wniosku sytuacji, biorąc pod uwagę, że dokonywane płatności mieszczą się w zakresie art. 21 ustawy o CIT, Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Centrum Rozliczeniowego powinno być opodatkowane podatkiem u źródła na podstawie polskich przepisów ustawy o CIT.

Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, obowiązującym od 1 stycznia 2022 r., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Poprzez certyfikat rezydencji, zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Za rzeczywistego właściciela należy uznać (zgodnie z art. 4a ust. 29 ustawy o CIT) podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

a) otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,

b) nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi,

c) prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności są uzyskiwane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez ten podmiot w zakresie otrzymanej należności.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 3e ustawy o CIT, jeżeli suma należności wypłaconych podatnikowi z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę, o której mowa w ust. 2e, obejmuje należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek, płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika. Zawiadomienie to składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek.

Jednocześnie, jednak zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o CIT, organ podatkowy zwraca, na wniosek, podatek pobrany zgodnie z art. 26 ust. 2e. Wysokość podatku do zwrotu określa się na podstawie zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie, zgodnie z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, do wniosku o zwrot podatku dołącza się dokumentację pozwalającą na ustalenie jego zasadności, w szczególności: (`(...)`)

1. oświadczenie podatnika, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3 pkt 4 lit. b, ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4;

2. oświadczenie podatnika, że w odniesieniu do czynności, w związku z którą składany jest wniosek o zwrot podatku, podatnik jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek podatkowy, a także oświadczenie podatnika, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności - w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1;

3. oświadczenie podatnika, że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych, z którą wiąże się uzyskany przychód - w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, gdy należności są uzyskiwane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (`(...)`).

Wykładnia powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, powinno dotyczyć rzeczywistego właściciela przekazywanych płatności. W aktualnym stanie prawnym, należy zatem zbadać który podmiot jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności w oparciu o warunki wskazane w art. 4a pkt 29 ustawy o CIT. Ustalenie podmiotu, którego można uznać za rzeczywistego właściciela wypłacanych należności będzie determinowało z kolei również właściwą UPO, którą należy zastosować w danym zdarzeniu przyszłym. Co więcej, oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, powinno dotyczyć rzeczywistego właściciela przekazywanych płatności.

Zastosowanie przepisów w sytuacji Wnioskodawcy (ad. 1 i ad. 2)

Jak wskazano wyżej, Centrum Rozliczeniowe nie będzie stanowić rzeczywistego właściciela, w rozumieniu definicji z art. 4a pkt 29 ustawy o CIT, wypłacanego przez niego Wynagrodzenia. Centrum Rozliczeniowe będzie pełnić funkcje jedynie technicznego pośrednika w nabywaniu usług. W myśl kryteriów wskazanych w art. 4a pkt 29 ustawy o CIT, za rzeczywistego właściciela wypłacanego przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia należy uznać Rzeczywistego Usługodawcę.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, kwalifikacja podatkowa Wynagrodzenia powinna zostać przeprowadzona każdorazowo na gruncie UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy. W szczególności, jeżeli wypłacone przez Wnioskodawcę Wynagrodzenie zostanie zaklasyfikowane - na gruncie UPO zawartej z państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy jako zysk przedsiębiorstwa (w rozumieniu art. 7 UPO) oraz Rzeczywisty Usługodawca nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności - takie Wynagrodzenie nie będzie podlegać opodatkowaniu w Polsce.

W przypadku wypłat dokonywanych po włączeniu stosowania art. 26 ust. 2e ustawy i CIT, przekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego Wnioskodawcy, w celu niepobrania przez Wnioskodawcę - jako płatnika - podatku u źródła stosownie do art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, prawidłowe będzie złożenie oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, dotyczące Rzeczywistego Usługodawcy (a nie Centrum Rozliczeniowego).

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wydanych już na gruncie nowych przepisów interpretacjach podatkowych dotyczących bardzo podobnego stanu faktycznego z dnia 7 sierpnia 2019 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.230.2019.2.MBD, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.223.2019.2.JKT, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.225.2019.2.APO, Znak: 0111-KDIB1-2.4010.223.2019.2.BG), w których czytamy: „Centrum Rozliczeniowe może zostać uznane za podatnika jedynie w zakresie wypłacanych przez Wnioskodawcę należności z tytułu jego własnych dochodów, np. należnych prowizji, wynagrodzenia za świadczenie usług w zakresie outsourcingu zaopatrzenia i rozliczeń, które będą stanowiły jego definitywne przysporzenie majątkowe, a nie w zakresie należności z tytułu świadczeń realizowanych przez Rzeczywistego Usługodawcę. W konsekwencji (`(...)`) kwalifikacja podatkowa wypłacanego przez Spółkę Wynagrodzenia za świadczenie Usług powinna zostać przeprowadzona na gruncie UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby Rzeczywistego Usługodawcy, tj. UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską, a Republiką Czeską. (`(...)`) W przypadku wypłat przez Spółkę wynagrodzenia za świadczenie Usług dokonywanych od 1 stycznia 2020 r., przekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego Spółki, w celu niepobrania podatku u źródła przez Spółkę, prawidłowe będzie złożenie przez Spółkę oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, dotyczące Rzeczywistego Usługodawcy (a nie Centrum Rozliczeniowego)”.

Ponadto, prawidłowość zaprezentowanego stanowiska znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych wydanych na gruncie nieznowelizowanych przepisów, np.:

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 grudnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 2873/11): „W sytuacji, gdy płatność dokonywana jest na rzecz pośrednika będącego rezydentem określonego państwa, który następnie przekazuje tę płatność ostatecznemu odbiorcy, państwo w którym powstaje dana płatność nie jest zobowiązane do zastosowania wobec tego pośrednika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Sam bowiem fakt bycia rezydentem określonego państwa i otrzymania płatności nie jest wystarczającym warunkiem do skorzystania z postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w sytuacji, gdy prawo do dysponowania dochodem ma ograniczony charakter. Oznacza to, że postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania mają zastosowanie do podmiotów będących faktycznymi odbiorcami odsetek.”,

- wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 czerwca 2015 r., (sygn. akt I SA/Łd 551/15): „W sytuacji gdy płatność dokonywana jest na rzecz pośrednika będącego rezydentem określonego państwa, który następnie przekazuje tę płatność ostatecznemu odbiorcy, państwo w którym powstaje dana płatność nie jest zobowiązane do zastosowania wobec tego pośrednika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Nie wyłącza to jednak możliwości zastosowania postanowień umowy wobec ostatecznego odbiorcy odsetek, który jako faktyczny odbiorca jest „osoba uprawnioną do odsetek”, mającą prawo do czerpania z nich korzyści i nie musi być w tej sytuacji odbiorcą bezpośrednim, ale może otrzymać odsetki za pośrednictwem”.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe wyroki pozostają aktualne, gdyż zmiana przepisów dot. podatku u źródła w ustawie o CIT dotyczy technicznych aspektów, od których uzależnione jest prawo niepobrania podatku a nie generalnych zasad związanych z ideą WHT. Stanowisko to znajduje także potwierdzenie w Projekcie objaśnień podatkowych dotyczących zasad poboru podatku u źródła Ministra Finansów z dnia 19 czerwca 2019 r.: „(`(...)`) zasadne jest uznać, że podmioty pośredniczące, a więc te, które co do zasady nie spełniają definicji rzeczywistego właściciela, nie powinny korzystać z uprawnień przyznawanych przez poszczególne UPO. Niemniej jednak z przewidzianych w UPO i prawie Unii Europejskiej (tzn. Dyrektywy PS i IR) mogą korzystać inwestorzy (udziałowcy) z kraju objętego tymi postanowieniami, jeżeli są oni podatnikami w stosunku do otrzymanej należności i spełniają inne warunki przewidziane dla tych uprawnień (np. w określonych sytuacjach posiadają status rzeczywistego właściciela). Rozwiązanie to odpowiada koncepcji znanej pod nazwą „look through approach”.”

Ponadto, jak wskazano wyżej, w dniu 18 marca 2020 r. Spółki Polskie z Grupy otrzymały interpretację wspólną o sygnaturze 0114-KDIP2-1.4010.534.2019.2.JC, gdzie stanowisko przedstawione przez Spółki Polskie (analogiczne ze stanowiskiem przestawionym powyżej) uznano w całości za prawidłowe powołując się na zasadę „look through”. Choć stan prawny uległ zmianie od 2020 r., to jednak już tamta interpretacja obejmowała planowane zmiany ustawy o CIT dot. podatku u źródła, które ostatecznie weszły w życie 1 stycznia 2022 r. Powyższe stanowisko należy zatem uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.