Interpretacja dotyczy możliwości zaliczenia przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na pakiet benefitów, obejmujących świadczenia niepieniężne takie jak karnety sportowe, opieka medyczna oraz posiłki, dla osób współpracujących na podstawie umów B2B. Organ podatkowy stwierdził, że te wydatki nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów, ponieważ nie mają związku przyczynowo-skutkowego z osiąganiem przychodów ani z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Organ uznał, że wydatki te mają charakter reprezentacyjny i nie są związane z działalnością gospodarczą spółki. W związku z tym stanowisko spółki zostało uznane za nieprawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
16 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca w związku z ponoszeniem wydatków na pozapłacową część wynagrodzenia (pakiet benefitów) współpracowników związanych z nią umowami typu B2B, może zaliczyć je w koszty uzyskania przychodów.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Czy Wnioskodawca, w opisanym stanie faktycznym, w związku z ponoszeniem wydatków na pozapłacową część wynagrodzenia (pakiet benefitów) współpracowników związanych z nią umowami typu B2B może je zaliczyć w koszty uzyskania przychodów?
W ocenie Wnioskodawcy, wydatki czynione na zakup pakietów medycznych, sportowych oraz posiłków, które są przekazywane nieodpłatnie Współpracownikom, stanowią koszt uzyskania przychodów.
Zgodnie z dyspozycja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu."
Wyżej wymieniony przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie „zachować" należy rozumieć: dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast „zabezpieczyć" oznacza: uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.
Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.
Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:
- konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz
- poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.
Artykuł 16 ust. 1 Ustawy o CIT, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie, podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).
Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.
Powszechnie przyjmuje się, iż dany wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodu, jeżeli spełnia łącznie następujące przesłanki:
- został poniesiony przez podatnika,
- jest definitywny (bezzwrotny),
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT,
- został właściwie udokumentowany.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.
W ocenie Spółki, wszystkie wyżej wymienione przesłanki zostały, w opisanym stanie faktycznym, spełnione. Wydatki na nabycie opisanych przez Spółkę benefitów dla Współpracowników mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodów. W kontekście powyższego przepisu, możliwe jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów świadczeń niewynikających ze stosunku pracy tj. umowy cywilnoprawnej, w tym kontraktów B2B.
W związku z powyższym, decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.
Wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów to wydatki poniesione w celu zagwarantowania ciągłości funkcjonowania działalności gospodarczej, tak aby źródło to przynosiło przychody w przyszłości. Do takich należy zaliczyć wydatkowanie środków na pakiet medyczny, sportowy czy lunch Współpracowników związanych z Wnioskodawcą umowami B2B. W ocenie Wnioskodawcy, istnieje bezsprzeczny związek przyczynowo skutkowy między takim wydatkiem, a przychodem Spółki.
W ocenie Spółki w odniesieniu do pozostałych benefitów tj. pakietu sportowego, pakietu medycznego czy lunchy istnienie takiego ścisłego związku między przychodami podatnika, a poniesionym wydatkiem na pakiet benefitów, potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 15 stycznia 2016 r. nr IBPB-l-l/4510-176/15/BK „Świadczenia niepieniężne stanowią tzw. "pakiet/program kafeteryjny". "Pakiet kafeteryjny" może obejmować zarówno kontrahentów, jak i członków ich rodzin. Ma on na celu odnalezienie na rynku, pozyskanie oraz utrzymanie relacji z jak najlepszymi Kontrahentami - współpracownikami. Dzisiejsze warunki gospodarcze wymagają, aby oferować swoim Kontrahentom oraz członkom ich rodzin różnego rodzaju świadczenia dodatkowe, np. w postaci kart medycznych, czy kart multisport. W ten sposób Kontrahenci Wnioskodawcy uzyskują dodatkową motywację do współpracy. Otrzymane świadczenia stanowią dla Kontrahentów dodatkowe wynagrodzenie o charakterze niepieniężnym, co bezpośrednio przedkłada się na wzrost przychodów Wnioskodawcy, a także wzmocnienie pozycji na rynku".
Kolejną przesłanką wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT jest poniesienie wydatku i jego definitywny charakter. Poniesienie kosztu - w potocznym rozumowaniu tego pojęcia - oznacza pokrycie danego wydatku z własnych środków majątkowych podatnika. Z kolei, obciążenie majątku podatnika określonym kosztem oznacza również, że taki wydatek nie może zostać podatnikowi w żaden sposób zwrócony, bądź refakturowany na inny podmiot. W efekcie, poniesiony wydatek powinien mieć charakter definitywny.
Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego wszystkie wymienione koszty są pokrywane bezpośrednio ze środków pieniężnych Wnioskodawcy oraz nie są w jakikolwiek sposób zwracane/refakturowane. Tym samym, wydatki na pakiet benefitów należy uznać za poniesione i o definitywnym charakterze.
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako kolejny warunek zaliczenia danego wydatku w koszty uzyskania przychodów wskazuje jego wyłączenie z katalogu określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Ustawodawca w art. 16ust. 1 ustawy o CIT wskazał w sposób enumeratywny wydatki, które nie mogą stanowić kosztów podatkowych. W ocenie Wnioskodawcy, wydatki poczynione pakiet benefitów nie zostały wymienione w omawianym katalogu.
Przechodząc z kolei do wyłączeń z art. 16 Ustawy o CIT, wskazuję, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie wydatki ponoszone na ww. cele noszą znamiona reprezentacji. Definicji pojęcia "reprezentacja" dokonał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11: "Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek.
Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy". W opinii Spółki wydatki czynione na lunch dla Współpracowników nie mieszczą się w definicji wydatków reprezentacyjnych, stąd też winny być zaliczone w poczet KUP.
Reasumując Wnioskodawca wskazuje, iż organy podatkowe i sądy administracyjne zwracają uwagę, że oceniając wydatek pod kątem możliwości zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów (zwanych potocznie "kosztami podatkowymi") istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Uznając dany wydatek za koszt uzyskania przychodów podatnik musi jednoznacznie wykazać, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Opisane w stanie faktycznym działania Wnioskodawcy niewątpliwie związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą i ukierunkowane na maksymalizację osiąganych przychodów.
Mając powyższe na uwadze Spółka stoi na stanowisku, iż ponoszone przez nią wydatki na nabycie benefitów dla Współpracowników spełniają wszystkie wskazane powyżej niezbędne przesłanki do uznania ich za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty
- z zasobów majątkowych podatnika,
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.
Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.
Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.
Kosztami podatkowymi mogą być co do zasady tzw. „koszty pracownicze”, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować inne pozapłacowe wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu np. ich integracji, czy też zapewnienia im wyżywienia, czy też utrzymania ich w zdrowiu. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, czy utrzymania ich w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy, zmniejszenie absencji, a tym samym wpłynie pozytywnie na przychody, czy też zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.
Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji. Zgodnie bowiem z tym przepisem prawa nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca zajmuje się projektowaniem, rozwojem, wdrażaniem i nadzorowaniem systemów informatycznych dla wiodących firm ubezpieczeniowych na całym świecie. Uwzględniając przedmiot działalności, Spółka zawarła szereg kontraktów/umów w typie B2B (business-to-business), w wyniku, których nawiązała współpracę umożliwiającą jej prowadzenie działalności gospodarczej w ww. zakresie. Kontrakty B2B zostały zawarte z osobami, które świadczą usługi o charakterze informatycznym (projektowanie, rozwój, wdrożenie i nadzorowanie). W związku z zawartymi kontraktami B2B, Współpracownicy Spółki prowadzą działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek.
Osoby, które wykonują na rzecz Spółki prace zlecone, w ramach umów B2B, związane z systemami informatycznymi, oprócz wynagrodzenia wynikającego z zawartej umowy, płaconego na podstawie wystawionej przez te podmioty faktury VAT, otrzymują od Spółki tzw. pakiet wynagrodzeń kafeteryjnych, czyli nieodpłatne świadczenia w postaci karnetów sportowych, opieki medycznej oraz posiłków - lunch.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków w całości ponoszonych przez Spółkę na pozapłacową część wynagrodzenia (pakiet benefitów) współpracowników związanych z Wnioskodawcą umowami typu B2B.
Odnosząc się zatem do kwestii wydatków poniesionych na pakiet benefitów na rzecz osób wykonujących pracę na podstawie umowy współpracy tzw. b2b tj. osób prowadzących działalność gospodarczą (Współpracownicy), stwierdzić należy, że nie mogą stanowić one kosztów uzyskania przychodów Spółki. Takie wydatki nie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.
Jak wynika bowiem z treści wniosku, ponoszone przez Spółkę wydatki dla osób zatrudnionych na podstawie umów o współpracy (b2b) nie stanowią elementu należnego im wynagrodzenia za świadczone przez nich usługi, jak również nie mają wpływu na wysokość ich wynagrodzenia, gdyż dotyczą pozapłacowej części wynagrodzenia.
Zatem pakiet benefitów dla współpracowników, tj. dla osób, które nie są pracownikami Spółki, nie ma wpływu na wykonanie umowy łączącej Spółkę z tymi osobami, co w konsekwencji powoduje, że nie została spełniona podstawowa przesłanka uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
W ocenie tut. Organu wydatki te stanowią wydatki na reprezentację, ponieważ ich głównym celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku przedsiębiorcy wobec osób trzecich, niebędących pracownikami Wnioskodawcy. Umowa współpracy zakłada bowiem równorzędność i niezależność podmiotów i stwarza warunki do przyjęcia założenia, że jeden podmiot chce wykreować swój pozytywny wizerunek względem drugiego, w celu ułatwienia wzajemnej współpracy.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na pozapłacową część wynagrodzenia (pakiet benefitów) na rzecz osób wykonujących pracę na podstawie umowy współpracy, tzw. b2b (Współpracowników), tj. osób prowadzących działalność gospodarczą, jest nieprawidłowe.
W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa, wiąże strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt niniejszej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili