Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy, na którą składają się należność główna oraz odsetki na podstawie orzeczenia Sądu (w ramach tzw. solidarnej odpowiedzialności inwestora) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”) jest wiodącym producentem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii działającym w ramach Grupy.

W 2011 r. zapadła decyzja o realizacji we współpracy z innym podmiotem z Grupy inwestycji polegającej na przebudowie istniejącej stacji elektroenergetycznej 110/15 kV „GM”. W ramach tej inwestycji dokonana została m.in. budowa budynku rozdzielni 15 kV. W dniu 31 stycznia 2013 r. uzyskano Decyzję Starosty w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W ramach realizacji wyznaczonego Wnioskodawcy na mocy ustaleń z 2011 r. zakresu zadań, Wnioskodawca wykonanie części prac zlecił Wykonawcy. Wykonawcą był podmiot działający pod nazwą X Spółka z o.o. Stosowna umowa pomiędzy Wnioskodawcą a X Sp. z o.o. zawarta została w dniu 25 czerwca 2013 r., a jej przedmiot oznaczony był jako „`(...)`”. Wynagrodzenie Wykonawcy w tej umowie - wynieść miało 333.000,00 złotych netto, powiększone o podatek od towarów i usług w wysokości naliczonej zgodnie z obowiązującymi przepisami.

We wskazanej powyżej umowie z 25 czerwca 2013 r, do obowiązków Wnioskodawcy jako Zamawiającego zaliczono między innymi przekazanie Wykonawcy obszaru objętego umową, uzgadnianie z Wykonawcą rozwiązań technicznych, dokonywanie odbiorów wykonanych robót oraz wypłatę wynagrodzenia.

Do obowiązków Wykonawcy zaliczono natomiast:

- przyjęcie placu budowy,

- terminowe wykonanie przedmiotu umowy,

- prowadzenie robót w zgodności między innymi z prawem budowlanym,

- utrzymanie terenu robót w należytym porządku i jego zdanie - po zakończeniu robót.

W zakresie wykonania projektu oraz projektu wykonawczego, we wskazanej umowie do obowiązków Wykonawcy zaliczono między innymi:

- zapewnienie, w razie potrzeby, udziału w opracowaniu osób posiadających uprawnienia odpowiedniej specjalności oraz wzajemne skoordynowanie techniczne wykonanych przez te osoby opracowań projektowych,

- zapewnienie sprawdzenia Projektu i Dokumentacji Powykonawczej pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi i obowiązującymi Polskimi Normami, przez osobę mającą uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w odpowiedniej specjalności lub rzeczoznawcę budowlanego, uzyskanie wszelkich koniecznych pozwoleń i upoważnień oraz dostarczenie Zamawiającemu Dokumentacji Powykonawczej.

W zakresie wykonania uzgodnionych robót Wykonawcy przysługiwało uprawnienie do powierzeni ich wykonania podwykonawcom za zgodą Zamawiającego. Dla realizacji umowy Wykonawca zaangażował więc podwykonawcę - Y Sp. z o.o. (dalej: „Podwykonawca”). Odpowiednia umowa pomiędzy zawarta została 12 czerwca 2013 r. Na zawarcie tej umowy Wykonawca uzyskał zgodę Wnioskodawcy.

Treść tej umowy w przeważającej mierze pokrywała się z treścią umowy z 25 czerwca 2013 r., jednak wynagrodzenie w tej umowie ustalone zostało na kwotę 259.000,00 zł netto (podlegać miało powiększeniu o należny podatek VAT (podatek od towarów i usług)).

Przedmiot umowy z 12 czerwca 2013 r. został wykonany. Podwykonawca realizował roboty wewnątrz budynku, które sprowadzały się do inwentaryzacji stanu zastanego, zaprojektowaniu instalacji, demontażu, dostawie odpowiednich urządzeń i ich zamontowaniu, wykonania drobnych prac wykończeniowych, malarskich, układania kabli w istniejących kanałach wewnątrz budynku.

Następnie Podwykonawca wystawił Wykonawcy 7 stycznia 2014 r. fakturę na kwotę 318.570,00 zł brutto, z terminem zapłaty do 16 lutego 2014 r.

Należność z faktury Podwykonawcy nie została uregulowana w terminie. O zaistniałym stanie rzeczy Podwykonawca poinformował Wnioskodawcę jako Zamawiającego w piśmie z 17 kwietnia 2014 r. W piśmie Podwykonawca wskazał, iż nie otrzymał wynagrodzenia, a także prosił o pomoc w odzyskaniu pieniędzy.

W odpowiedzi Wnioskodawca poinformował Podwykonawcę, iż Wykonawca otrzymał, w dwóch transzach, wynagrodzenie za realizację zadania „Modernizacja wyprowadzenia mocy rozdzielni, związana z przebudową GPZ GM”.

Poniesione na rzecz Wykonawcy wydatki zostały zakwalifikowane do nakładów inwestycyjnych, które podlegają rozliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne jako koszty uzyskania przychodu.

W oparciu o umowę z dnia 12 czerwca 2013 r. Podwykonawca wdrożył postępowanie sądowe wobec Wykonawcy i uzyskał wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 6 października 2015 r., w którym zasądzono od Wykonawcy na rzecz Podwykonawcy kwotę 349.566,00 zł, w tym 318.570,00 zł wraz z odsetkami od 17 lutego 2014 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał miedzy innymi to, iż na zawarcie umowy z Podwykonawcą Wnioskodawca wyraził zgodę. Prace projektowo-budowlane odebrane zostały przez Wnioskodawcę 7 stycznia 2014 r. bez zastrzeżeń. Należność za wykonane prace na rzecz Podwykonawcy nie została uregulowana.

Podwykonawca zainicjował następnie wobec Wnioskodawcy postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej, jednak ugoda przed Sądem Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku nie została zawarta.

W piśmie z 27 marca 2019 r. Podwykonawca skierował do Wnioskodawcy wezwanie do zapłaty kwoty 349.566,00 zł argumentując je tym, że wykonał na zlecenie Wykonawcy roboty budowlane, co stwierdzają faktury i wyrok, a nie otrzymał zapłaty. Podwykonawca powołał się na przepis art. 6471 Kodeksu cywilnego (dalej: „K.c.”) i zakreślił Wnioskodawcy termin do zapłaty - „7 dni od daty niniejszego pisma”.

Następnie Podwykonawca wniósł sprawę do Sądu Okręgowego w Gdańsku, który uznał wyrokiem z dnia 27 stycznia 2021 r. występowanie odpowiedzialności Wnioskodawcy co do zasady, jako posiłkowej, solidarnej z podmiotem, który zlecił wykonanie robót Podwykonawcy, co jest skutkiem kwalifikowania całej inwestycji -jako inwestycji budowlanej.

Następnie Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 września 2021 r. oddalił apelację Wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego i zasądził na rzecz Podwykonawcy zwrot kosztów postępowania. W konsekwencji Wnioskodawca zapłacił 16 września 2021 r. Podwykonawcy zasądzoną kwotę należności głównej w kwocie 318.570,00 zł, ustawowe odsetki za opóźnienie w kwocie 47.598,72 zł oraz koszty procesu I i II instancji w łącznej kwocie 32.890,67 zł. Środki nie zostały zwrócone Wnioskodawcy przez Wykonawcę.

Pytania

1. Czy kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy, na którą składają się należność główna oraz odsetki na podstawie orzeczenia Sądu (w ramach tzw. solidarnej odpowiedzialności inwestora) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

2. Czy kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy (należność główna) na podstawie orzeczenia Sądu (w ramach tzw. solidarnej odpowiedzialności inwestora) stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w dacie jej poniesienia, natomiast kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy tytułem odsetek na podstawie orzeczenia Sądu (w ramach tzw. solidarnej odpowiedzialności inwestora) stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w dacie zapłaty?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej: „Ustawą o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”).

2. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy tytułem należności głównej stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT w dacie jej poniesienia, zaś kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy tytułem odsetek stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy o CIT w dacie zapłaty.

Uzasadnienie:

Ad 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z jednolitym stanowiskiem reprezentowanym w orzecznictwie i literaturze przedmiotu, uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu może nastąpić pod następującymi warunkami, tj. wydatek musi:

• zostać poniesiony przez podatnika.

• być definitywny (rzeczywisty),

• pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

• być poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• zostać właściwie udokumentowany.

Decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, jest kryterium celu poniesienia kosztu oraz istnienie bezpośredniego lub tylko pośredniego związku pomiędzy kosztem a realizacją wymienionych w tym przepisie celów.

W konsekwencji, zasadność poniesienia wydatku należy ocenić na podstawie jego związku z uzyskanym przychodem, mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów - wydatek winien przynajmniej potencjalnie wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Dokonując tej oceny w odniesieniu do konkretnego wydatku dokonanego przez podatnika należy zatem uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Odnosząc się do art. 15 Ustawy o CIT należy także zaznaczyć, że katalog wydatków wskazany w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT ma charakter zamknięty, a wydatki powstałe z odpowiedzialności solidarnej inwestora za wynagrodzenie podwykonawcy z tytułu wykonanych robót budowlanych nie zostały wymienione w ramach tego katalogu.

W związku z powyższym, przedmiotem dalszej analizy powinno być zidentyfikowanie, czy wydatek poczyniony przez Wnioskodawcę jest wydatkiem poniesionym w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W celu dokonania powyższego, należy odwołać się do art. 6471 Kodeksu cywilnego. Wspomniany artykuł wprowadza szczególną zasadę solidarnej odpowiedzialności inwestora i wykonawcy (generalnego wykonawcy) za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcy z tytułu wykonanych przez niego robót budowlanych, których szczegółowy przedmiot został zgłoszony inwestorowi przez wykonawcę lub podwykonawcę przed przystąpieniem do wykonywania tych robót, chyba że w ciągu trzydziestu dni od dnia doręczenia inwestorowi zgłoszenia inwestor złożył podwykonawcy i wykonawcy sprzeciw wobec wykonywania tych robót przez podwykonawcę (art. 6471 § 1 K.c.).

Wspomniane zgłoszenie nie jest wymagane, jeżeli inwestor i wykonawca określili w umowie, zawartej w formie pisemnej pod rygorem nieważności, szczegółowy przedmiot robót budowlanych wykonywanych przez oznaczonego podwykonawcę (art. 6471 § 2 K.c.).

W przypadku zaistnienia zatem przesłanek dla uznania inwestora za solidarnie odpowiadającego z wykonawcą (generalnym wykonawcą) za wypłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcy, ma on ustawowy obowiązek takie wynagrodzenie wypłacić. Obowiązku tego nie znosi również fakt uprzedniej zapłaty przez inwestora wynagrodzenia wykonawcy (generalnemu wykonawcy), które zasadniczo obejmuje również wynagrodzenie zatrudnionego przez wykonawcę podwykonawcy. Odpowiedzialność solidarna inwestora i wykonawcy ma charakter gwarancyjny, inwestor nie może zatem zwolnić się z wspomnianej odpowiedzialności, a jej ponoszenie jest w sposób nieuchronny związane z wykonywaniem działalności gospodarczej przez inwestora. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt. II FSK 1382/15: „Zasadność poniesienia wydatku należy ocenić na podstawie jego związku z uzyskanym przychodem, mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów - wydatek winien przynajmniej potencjalnie wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u danego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

W świetle powyższych ustaleń Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że opisany w stanie faktycznym wydatek poczyniony został w celu zabezpieczenia źródła przychodu Wnioskodawcy, obowiązek poniesienia ww. wydatku wynika z przepisów prawa i orzeczenia Sądu.

W uzupełnieniu powyższych ustaleń, odnosząc się dodatkowo do utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych należy wskazać, że wydatek został poniesiony przez Wnioskodawcę (jako dodatkowy ciężar ekonomiczny będący efektem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej) oraz miał charakter definitywny - w momencie zapłaty określonej kwoty na rzecz Podwykonawcy jego roszczenie zostaje definitywnie zaspokojone, a wypłacona kwota nie ma charakteru zwrotnego (jak np. przedpłaty, zaliczki czy kaucje).

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy wydatek poniesiony przez niego spełnia również przesłankę odpowiedniego udokumentowania - uwzględniając okoliczność, że odpowiedzialność Spółki nie ma umocowania umownego, lecz znajduje oparcie wprost w bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa. Podwykonawca nie był uprawniony do wystawienia faktury na rzecz Spółki.

Nie ulega zatem wątpliwości, że zasądzona kwota zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, stanowi koszt uzyskania przychodu, w części w jakiej nie została zwrócona w jakiejkolwiek formie przez Wykonawcę, gdyż niewątpliwie była poniesiona w celu zabezpieczenia źródła przychodów. W przypadku jej zwrotu przez Wykonawcę dla Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy. Co istotne, również kwota zapłacona przez Wnioskodawcę Wykonawcy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Ad 2.

Moment potrącenia kosztu na mocy Ustawy o CIT został uzależniony od możliwości powiązania kosztu z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika.

Zgodnie z przepisami ww. ustawy, koszty można podzielić na bezpośrednio związane z przychodami oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Pojęcia te nie zostały zdefiniowane przez ustawodawcę, więc podatnik powinien we własnym zakresie określić charakter powiązania poniesionych kosztów z uzyskanymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne, co do zasady, w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Z kolei na mocy art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem podatkowym w odniesieniu do nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych są odpisy amortyzacyjne, odpowiadające wydatkom poniesionym na nabycie składników majątku, rozłożonym w czasie zgodnie z określoną stawką amortyzacyjną. W przypadku wytworzenia środków trwałych we własnym zakresie za wartość początkową należy przyjąć koszt ich wytworzenia.

Kwoty wynagrodzenia zasądzone na rzecz Podwykonawcy nie są bezpośrednio związane z przychodem Wnioskodawcy. Nie można bowiem wskazać konkretnego przychodu, do którego odnoszą się te wydatki. W ocenie Wnioskodawcy, nie będą one zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy, potrącalnych w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Jednocześnie kwoty zwróconych w ramach solidarnej odpowiedzialności należności głównej i odsetek nie będą powiększały, w ocenie Wnioskodawcy, wartości początkowej inwestycji, na podstawie art. 16g ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 6 ustawy.

Za koszt wytworzenia uważa się, zgodnie z art. 16g ust. 4 określoną w cenie nabycia wartość zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, a także kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty, które można przypisać do wytworzonych środków trwałych. Kosztu wytworzenia nie stanowią koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży, pozostałe koszty operacyjne oraz koszty operacji finansowych, w szczególności odsetki od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z powyżej przytoczonych regulacji wynika, iż koszt wytworzenia należy określić w wysokości kwoty odpowiadającej cenie nabycia materiałów czy też usług obcych. Zgodnie z definicją zawartą w ustawie, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy. Przepisy nie odnoszą się do wartości rzeczywistej zapłaty dokonanej w związku z wytworzeniem środka trwałego.

Usługa została wyświadczona na rzecz Wnioskodawcy przez Wykonawcę, zgodnie z zawartą z nim umową. Wydatki poniesione na rzecz Podwykonawcy nie stanowią zatem uregulowania zobowiązania za wykorzystane w związku z realizowaną inwestycją usługi obce, gdyż usługi te nie zostały wykonane przez Podwykonawcę bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy. Wydatki te natomiast są skutkiem odpowiedzialności solidarnej Wnioskodawcy za zobowiązania Wykonawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wydatki poniesione na rzecz Podwykonawcy w wysokości zasądzonej kwoty wraz z odsetkami nie będą zwiększały wartości środka trwałego. Wartość początkową środka trwałego stanowiącego przedmiot zrealizowanej przez Wnioskodawcę inwestycji należy zatem określić w kwocie odpowiadającej sumie faktur otrzymanych od Wykonawcy z tytułu realizowanej umowy, która to została w całości zapłacona przez Wnioskodawcę.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki opisane w stanie faktycznym będą zatem stanowiły koszty pośrednie uzyskania przychodu. Ustawodawca wskazał, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu, w przypadku jej braku.

W konsekwencji, z uwagi na to, że zaplata Podwykonawcy nastąpiła na podstawie wyroku Sądu, zasądzone kwoty wynagrodzeń powinny zostać rozliczone na dzień, na który zostały ujęte w księgach Wnioskodawcy w oparciu o otrzymany wyrok.

Z kolei w zakresie odsetek pod uwagę wziąć należy treść art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań. Brzmienie przytoczonej normy prawnej wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów mogą być wyłącznie odsetki zapłacone, zaś momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek jest moment ich zapłaty.

W odniesieniu do odsetek zapłaconych Podwykonawcy, staną się one zatem kosztami podatkowymi w miesiącu, w którym zostały zapłacone.

Jednoznacznie potwierdzają to następujące wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne wydane w indywidualnych sprawach podatników:

1. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 grudnia 2014 r., Znak: ILPB3/423-498/14-2/KS oraz z 20 lipca 2015 r., Znak: ILPB3/4510-1-177/15-2/KS;

2. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 września 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-538/16-2/JKT;

3. wyrok WSA we Wrocławiu z 23 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 684/13;

4. wyrok WSA w Warszawie z 9 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1693/14;

5. wyrok WSA w Lublinie z 15 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 1300/14;

6. wyrok NSA z 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 837/14;

7. wyrok NSA z 14 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1382/15;

8. wyrok NSA z 9 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 2014/18;

9. wyrok NSA z 19 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 2796/18;

10. wyrok WSA w Gliwicach z 26 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 172/21.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1800, z późn. zm., dalej: „updop”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z przytoczonej definicji wynika, że kosztem uzyskania przychodów może być jedynie koszt poniesiony przez podatnika. Należy zauważyć, że sformułowana przez ustawodawcę definicja nie odwołuje się do pojęć takich jak: „wydatek”, „zapłata”, „płatność”. Oznacza to, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako zasadę, przyjmuje tzw. „memoriałową” (a nie „kasową”) metodę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że koszt winien odnosić się do konkretnej operacji gospodarczej i być zarachowany w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dowodu. Taki wniosek wypływa również z brzmienia art. 15 ust. 4e updop, który dotyczy momentu rozpoznania kosztów podatkowych, i zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

A zatem, co do zasady, nie ma znaczenia faktyczna zapłata, ale „poniesienie kosztu”, czyli wystawienie na rzecz podatnika faktury (innego dokumentu) i ujęcie jej w księgach podatnika. Koszt to zaciągnięte zobowiązanie (otrzymanie rachunku lub faktury poświadczające np. zakup usługi lub towaru). Czym innym jest natomiast wydatek polegający na uregulowaniu, finansowym „wywiązaniu się” ze zobowiązania potwierdzonego wymaganym dokumentem.

Reasumując, „poniesienie kosztu”, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop, nie oznacza poniesienia wydatku pokrywającego koszt. O momencie zaliczenia kosztu do kosztów podatkowych decyduje nie data zapłaty, ale otrzymanie przez podatnika dowodu potwierdzającego zdarzenie gospodarcze i zarachowanie kosztu w księgach rachunkowych (chociaż ustawodawca przewidział pewne wyjątki, w których zapłata jest wymogiem, bez spełnienia którego koszt nie może być uznany podatkowo, np. warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek z tytułu umów ubezpieczenia na rzecz pracowników dotyczących niektórych grup ryzyka jest opłacenie tych składek; w przypadku zaś odsetek od zobowiązań samo naliczenie ich jest niewystarczające, muszą być bowiem zapłacone).

Ponieważ ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, cel ten musi być widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Określenie „w celu” oznacza pozostawanie kosztu w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. Przyjmuje się, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania. „Wydatki będą miały charakter racjonalny wówczas, gdy w momencie podejmowania decyzji o ich poniesieniu, podatnik może w sposób przekonujący uzasadnić swoje przekonanie o związku wydatku z przyszłym przychodem, lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów” (B. Gruszczyński: Cel osiągnięcia przychodów, Glosa 2003, Nr 2, str. 9 i nast.). Na powyższy aspekt rozumienia kosztów uzyskania przychodów wielokrotnie zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach, których przedmiotem była wykładnia art. 15 ust. 1 updop (np. wyroki: z 8 sierpnia 2008 r. sygn. akt. II FSK 744/07; z 23 maja 2007 r. sygn. akt II FSK 717/06; z 24 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1447/05; z 25 listopada 2004 r. sygn. akt FSK 671/04) wskazując, że przy ocenie wydatku jako kosztu potrącalnego niezbędne jest uwzględnienie wszystkich towarzyszących temu okoliczności, w tym racjonalności działania z punktu widzenia związków przyczynowo-skutkowych.

Jednym z podstawowych warunków uznania konkretnego wydatku za koszt podatkowy jest również definitywność wydatku, co oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie zostanie podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona. Nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów wydatki, które z założenia mogą zostać zwrócone, a także koszty pozostające w związku, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop, ale wymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Jedną z podstawowych zasad podatku dochodowego jest założenie, że ten sam wydatek nie może być uwzględniony więcej niż jeden raz jako koszt uzyskania przychodu. Te same wydatki nie mogą być dwukrotnie zaliczane przy określaniu podstawy opodatkowania. Możliwość kilkukrotnego wykorzystywania tego samego wydatku pozostaje w sprzeczności z rozumieniem podstawowych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego, tj. przychodu, kosztu uzyskania i dochodu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zlecił wykonanie części prac Wykonawcy. Wykonawcą był podmiot działający pod nazwą X Spółka z o.o. Stosowna umowa pomiędzy Wnioskodawcą a X Sp. z o.o. została zawarta w dniu 25 czerwca 2013 r., a jej przedmiot oznaczony był jako „`(...)`”. Wynagrodzenie Wykonawcy w tej umowie - wynieść miało 333.000,00 złotych netto, powiększone o podatek od towarów i usług w wysokości naliczonej zgodnie z obowiązującymi przepisami. We wskazanej powyżej umowie z 25 czerwca 2013 r, do obowiązków Wnioskodawcy jako Zamawiającego zaliczono między innymi przekazanie Wykonawcy obszaru objętego umową, uzgadnianie z Wykonawcą rozwiązań technicznych, dokonywanie odbiorów wykonanych robót oraz wypłatę wynagrodzenia.

Do obowiązków Wykonawcy zaliczono natomiast:

- przyjęcie placu budowy,

- terminowe wykonanie przedmiotu umowy,

- prowadzenie robót w zgodności między innymi z prawem budowlanym,

- utrzymanie terenu robót w należytym porządku i jego zdanie - po zakończeniu robót.

W zakresie wykonania projektu oraz projektu wykonawczego, we wskazanej umowie do obowiązków Wykonawcy zaliczono między innymi:

- zapewnienie, w razie potrzeby,

- udziału w opracowaniu osób posiadających uprawnienia odpowiedniej specjalności oraz wzajemne skoordynowanie techniczne wykonanych przez te osoby opracowań projektowych,

- zapewnienie sprawdzenia Projektu i Dokumentacji Powykonawczej pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi i obowiązującymi Polskimi Normami, przez osobę mającą uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w odpowiedniej specjalności lub rzeczoznawcę budowlanego, uzyskanie wszelkich koniecznych pozwoleń i upoważnień oraz dostarczenie Zamawiającemu Dokumentacji Powykonawczej.

W zakresie wykonania uzgodnionych robót Wykonawcy przysługiwało uprawnienie do powierzeni ich wykonania podwykonawcom za zgodą Zamawiającego. Dla realizacji umowy Wykonawca zaangażował więc podwykonawcę - Y Sp. z o.o. (dalej: „Podwykonawca”). Odpowiednia umowa pomiędzy zawarta została 12 czerwca 2013 r. Na zawarcie tej umowy Wykonawca uzyskał zgodę Wnioskodawcy.

Treść tej umowy w przeważającej mierze pokrywała się z treścią umowy z 25 czerwca 2013 r., jednak wynagrodzenie w tej umowie ustalone zostało na kwotę 259.000,00 zł netto (podlegać miało powiększeniu o należny podatek VAT).

Przedmiot umowy z 12 czerwca 2013 r. został wykonany. Podwykonawca realizował roboty wewnątrz budynku, które sprowadzały się do inwentaryzacji stanu zastanego, zaprojektowaniu instalacji, demontażu, dostawie odpowiednich urządzeń i ich zamontowaniu, drobnych prac wykończeniowych, malarskich, układania kabli w istniejących kanałach wewnątrz budynku.

Następnie Podwykonawca wystawił Wykonawcy 7 stycznia 2014 r. fakturę na kwotę 318.570,00 zł brutto, z terminem zapłaty do 16 lutego 2014 r.

Należność z faktury Podwykonawcy nie została uregulowana w terminie. O zaistniałym stanie rzeczy Podwykonawca poinformował Wnioskodawcę jako Zamawiającego w piśmie z 17 kwietnia 2014 r. W piśmie Podwykonawca wskazał, iż nie otrzymał wynagrodzenia, a także prosił o pomoc w odzyskaniu pieniędzy.

W odpowiedzi Wnioskodawcę poinformował Podwykonawcę, iż Wykonawca otrzymał, w dwóch transzach, wynagrodzenie za realizację zadania „Modernizacja wyprowadzenia mocy rozdzielni, związana z przebudową GPZ GM”.

Poniesione na rzecz Wykonawcy wydatki zostały zakwalifikowane do nakładów inwestycyjnych, które podlegają rozliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne jako koszty uzyskania przychodu.

W oparciu o umowę z dnia 12 czerwca 2013 r. Podwykonawca wdrożył postępowanie sądowe wobec Wykonawcy i uzyskał wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 6 października 2015 r., w którym zasądzono od Wykonawcy na rzecz Podwykonawcy kwotę 349.566,00 zł, w tym 318.570,00 zł wraz z odsetkami od 17 lutego 2014 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał miedzy innymi to, iż na zawarcie umowy z Podwykonawcą Wnioskodawca wyraził zgodę. Prace projektowo-budowlane odebrane zostały przez Wnioskodawcę 7 stycznia 2014 r. bez zastrzeżeń. Należność za wykonane prace na rzecz Podwykonawcy nie została uregulowana.

Podwykonawca zainicjował następnie wobec Wnioskodawcy postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej, jednak ugoda przed Sądem Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku nie została zawarta.

W piśmie z 27 marca 2019 r. Podwykonawca skierował do Wnioskodawcy wezwanie do zapłaty kwoty 349.566,00 zł argumentując je tym, że wykonał na zlecenie Wykonawcy roboty budowlane, co stwierdzają faktury i wyrok, a nie otrzymał zapłaty. Podwykonawca powołał się na przepis art. 6471 Kodeksu cywilnego (dalej: „K.c.”) i zakreślił Wnioskodawcy termin do zapłaty - „7 dni od daty niniejszego pisma”.

Następnie Podwykonawca wniósł sprawę do Sądu Okręgowego w Gdańsku, który uznał wyrokiem z dnia 27 stycznia 2021 r. występowanie odpowiedzialności Wnioskodawcy co do zasady, jako posiłkowej, solidarnej z podmiotem, który zlecił wykonanie robót Podwykonawcy, co jest skutkiem kwalifikowania całej inwestycji -jako inwestycji budowlanej.

Następnie Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 września 2021 r. oddalił apelację Wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego i zasądził na rzecz Podwykonawcy zwrot kosztów postępowania. W konsekwencji Wnioskodawca zapłacił 16 września 2021 r. Podwykonawcy zasądzoną kwotę należności głównej w kwocie 318.570,00 zł, ustawowe odsetki za opóźnienie w kwocie 47.598,72 zł oraz koszty procesu I i II instancji w łącznej kwocie 32.890,67 zł. Środki nie zostały zwrócone Wnioskodawcy przez Wykonawcę.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy, na którą składają się należność główna oraz odsetki na podstawie orzeczenia Sądu (w ramach tzw. solidarnej odpowiedzialności inwestora) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

Kwestie dotyczące umów o roboty budowlane zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm., dalej: „KC”) – Księga III, Tytuł XVI, art. 647-658.

Zgodnie z art. 6471 § 1 KC,

inwestor odpowiada solidarnie z wykonawcą (generalnym wykonawcą) za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcy z tytułu wykonanych przez niego robót budowlanych, których szczegółowy przedmiot został zgłoszony inwestorowi przez wykonawcę lub podwykonawcę przed przystąpieniem do wykonywania tych robót, chyba że w ciągu trzydziestu dni od dnia doręczenia inwestorowi zgłoszenia inwestor złożył podwykonawcy i wykonawcy sprzeciw wobec wykonywania tych robót przez podwykonawcę.

W art. 6471 § 5 KC,

ustawodawca objął ochroną podwykonawców stanowiąc, że przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do solidarnej odpowiedzialności inwestora, wykonawcy i podwykonawcy, który zawarł umowę z dalszym podwykonawcą, za zapłatę wynagrodzenia dalszemu podwykonawcy.

W tym miejscu należy stwierdzić, że solidarna odpowiedzialność inwestora i generalnego wykonawcy, wyrażona w powołanym art. 6471 Kodeksu cywilnego, nie może stanowić bezpośrednio o możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków, które inwestor jest zobowiązany na podstawie tego przepisu ponieść na rzecz podwykonawcy.

Aby omawiany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów musi łącznie spełniać ustawowe kryteria do uznania go za taki, tj. wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów oraz mieć charakter definitywny, nie może znajdować się w określonym w art. 16 updop katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i być właściwie udokumentowany. Ponadto, jak wskazał NSA w wyroku z 3 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 4113/14: „Wydatek uznawany jest za koszt uzyskania przychodów, gdy obejmuje transakcje faktyczne, dokonane między wykazanymi w fakturze sprzedawcą i nabywcą”.

Zatem w sytuacji, gdy inwestor zawiera umowę z generalnym wykonawcą, a dopiero ten zawiera umowę z podwykonawcą (nawet jeśli odbywa się to za przyzwoleniem inwestora), to dowodem mogącym stanowić podstawę do uwzględnienia poniesionego wydatku w kosztach podatnika może być faktura wystawiona przez kontrahenta wskazanego w umowie. Z kolei nienależyte wykonanie umowy pomiędzy generalnym wykonawcą i podwykonawcą oraz solidarna odpowiedzialność wynikająca z art. 6471 Kodeksu cywilnego, w świetle regulacji art. 15 ust. 1 updop, nie może mieć znaczenia dla potrzeb uznania wydatku poniesionego na rzecz podmiotu, niebędącego kontrahentem podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać, że skoro kosztem uzyskania przychodów jest koszt odnoszący się do konkretnej operacji gospodarczej i zarachowany w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dowodu księgowego, uregulowanie należności Podwykonawcom, nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodu. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, wypłacane przez Wnioskodawcę należności są związane z wykonaniem robót budowlanych na podstawie umowy zawartej pomiędzy Podwykonawcą a Wykonawcą. Obowiązek zapłaty należności za wykonanie prac budowlanych obciąża Wykonawcę. Wnioskodawcy z Podwykonawcą nie wiązała umowa.

Dodać należy, że w świetle art. 6471 § 1-5 k.c. w zw. z art. 376 k.c. nie może budzić wątpliwości, że po spełnieniu świadczenia na rzecz podwykonawcy, inwestor jako współdłużnik solidarny ma własne roszczenie odszkodowawcze (regresowe) wobec współodpowiedzialnego solidarnie wykonawcy. W kontekście wymogu definitywności wydatku należy zauważyć, że konsekwencją spełnienia przez Wnioskodawcę jako jednego z dłużników solidarnych świadczenia jest zwolnienie innych dłużników solidarnych wobec wierzyciela, co nie oznacza, że dłużnik, który spełnił świadczenie nie może żądać zwrotu tego świadczenia od pozostałych dłużników na zasadzie art. 376 § 1 Kc, który stanowi, że jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Zatem wydatku Wnioskodawcy w postaci zapłaty należności na rzecz Podwykonawcy, który pociąga za sobą roszczenie regresowe pomiędzy Wnioskodawcą jako inwestorem a Wykonawcą jako pozostałym dłużnikiem – nie można potraktować jako definitywnego.

Ponadto, odpowiedzialność inwestora wobec podwykonawcy ma charakter gwarancyjny. W przypadku wyrażenia przez inwestora zgody na wykonanie określonych robót przez podwykonawcę (czy to poprzez oświadczenie woli, czy przez określone zachowanie lub brak sprzeciwu/złożenia zastrzeżeń), powstaje solidarna odpowiedzialność inwestora i wykonawcy za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę. Kosztów nie stanowią natomiast wydatki na spłatę zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń (art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b updop). Nawet gdyby więc spłatę zobowiązań w ramach solidarnej odpowiedzialności uznać za wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, nie może ona zostać zaliczona do kosztów podatkowych z uwagi na enumeratywne wyłączenie z kosztów. Skoro spłacane zobowiązania obejmują zobowiązania wynikające z udzielonych gwarancji i poręczeń, to należy przyjąć, że obejmują one również wszystkie inne zobowiązania o podobnym charakterze, w tym wynikające z odpowiedzialności solidarnej.

Biorąc pod uwagę powyższe Organ uznał, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków w postaci zapłaty należności na rzecz Podwykonawcy poniesionych z tytułu odpowiedzialności solidarnej Wnioskodawcy.

Końcowo odnosząc się generalnie do powołanego przez Wnioskodawcę orzecznictwa sądowego Organ zauważa – za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 585/13 – że: „Nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając znaczenia tego orzecznictwa jako zawierającego istotne wskazówki co do interpretacji przepisów prawa oraz ich zastosowania, Sąd podkreśla, że istnienie tego orzecznictwa nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia.

Rzeczą Organu interpretacyjnego jest ocena, czy i na ile określone orzeczenia sądów administracyjnych są przydatne w konkretnej sprawie. Organ interpretacyjny ponosi też konsekwencje wadliwości tej oceny, zwykle w postaci uchylenia interpretacji”.

W tym miejscu tut. Organ wskazuje, że jego stanowisko zawarte w interpretacji znajduje poparcie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 lutego 2017 r. sygn. akt II FSK 4113/14, w którym stwierdzono: „Odnosząc się do stanowiska, dotyczącego możliwości, czy też dopuszczalności przyjęcia przy wykładni art. 15 ust.1 u.p.d.o.p. rozwiązań na gruncie prawa cywilnego, tj. solidarnej odpowiedzialności inwestora i wykonawcy i w związku z tym możliwości zaliczenia poniesionych wydatków na rzecz podwykonawcy do kosztów uzyskania przychodów należy zauważyć, że na gruncie prawa podatkowego pierwszeństwo ma ustawa podatkowa i w oparciu o jej przepisy należy dokonywać interpretacji przepisów prawa podatkowego. W orzecznictwie sądowym podkreślano wielokrotnie, że przepisy prawa podatkowego stanowią pełną autonomiczną całość, w stosunku do której inne regulacje prawne mogą być traktowane jako przepis szczególny tylko wówczas, gdy przepisy prawa podatkowego tak stanowią (por. wyroki NSA z: 4 grudnia 2009 r. sygn. akt II FSK 1097/08, LEX nr 550073; 18 sierpnia 2009 r. sygn. akt II FSK 1303/08, LEX nr 519459). Autonomia pojęciowa prawa podatkowego nie jest bezwzględna. Dziedzina ta jest bowiem częścią systemu prawa obowiązującego w Rzeczpospolitej, który z założenia powinien być zbiorem norm prawnych zupełnym i niesprzecznym. Jednak niedopuszczalne byłoby przyjęcie poglądu, zgodnie z którym, skoro wynikająca z art. 6471 § 5 K.c. solidarna odpowiedzialność inwestora i wykonawcy czy podwykonawców, stanowi "możliwość skierowania przez podwykonawcę w całości żądania zapłaty należnego wygodzenia bezpośrednio do inwestora" (s. 13), to może stanowić podstawę do uwzględnienia poniesionego wydatku w kosztach uzyskania przychodów.”

Biorąc pod uwagę powyższe Organ uznał, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków w postaci zapłaty należności na rzecz Podwykonawcy poniesionych z tytułu odpowiedzialności solidarnej Wnioskodawcy.

Uznając, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na rzecz Podwykonawcy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, odniesienie się do potrącalności ich w dacie poniesienia – stało się bezprzedmiotowe.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).