Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 lutego 2022 r. za pośrednictwem operatora Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 17 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiące niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym po wykupie na własność najmowanej nieruchomości, w której dokonała wcześniej inwestycji w obcym środku trwałym.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka wynajmuje nieruchomość od 2009 r. W okresie najmu zgodnie z postanowieniami umowy Spółka poczyniła nakłady, które obejmowały bieżące remonty oraz poniosła wydatki na rozbudowę, ulepszenie oraz modernizację, które zostały zaklasyfikowane jako inwestycja w obcym środku trwałym, która podlegała amortyzacji. W związku zakończeniem trwania umowy, Spółka zamierza nabyć tą nieruchomość. Strony nie będą rozliczać wartości poczynionych przez najemcę inwestycji w chwili zakończenia umowy najmu oraz wydatki poczynione na tą inwestycję nie zostały zaliczone na poczet czynszu za wynajmowaną nieruchomość. Wstępna wycena nieruchomości dokonana przez rzeczoznawcę i stanowiąca podstawę dla ustalenia prawidłowej i rynkowej ceny na dzień sprzedaży uwzględnia zarówno wartość nieruchomości, jak i poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obcym (ówcześnie) środku trwałym.

Pytanie

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiące niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym po wykupie na własność najmowanej nieruchomości, w której dokonała wcześniej inwestycji w obcym środku trwałym?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku nabycia przez Niego nieruchomości, w których dokonał On inwestycji w obcych środkach trwałych ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu niezamortyzowanej ich części, bowiem w takiej sytuacji dojdzie do powstania tejże straty.

Podstawowym warunkiem zaliczenia strat w środkach trwałych (w tym inwestycji w obcym środku trwałym) do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest również ich likwidacja. Przy czym pojęcie „likwidacja” nie zostało zdefiniowane w prawie podatkowym, w związku z czym należy odnieść się do rozumienia tego znaczenia w języku potocznym, które jest wieloznaczne i oznacza zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś. Zatem likwidacja środka trwałego to także usunięcie z ewidencji czy też pozostawienie w dyspozycji innego podmiotu. Dla uznania straty za koszt uzyskania przychodu podstawowe znaczenie ma więc powstanie jej w wyniku działań w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, który to warunek został spełniony.

Mając na uwadze orzecznictwo w tym zakresie to Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów podjął następującą uchwałę (sygn. akt II FSK 1312/11): Strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Wskazać należy w tym miejscu, że pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych

zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest strata (art. 7 ust. 2). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem. Jeżeli bowiem strata w przytoczonym znaczeniu oznacza wynik odejmowania, to nie może jednocześnie oznaczać odejmowanego elementu.

Znaczenia straty, jako kosztu poszukiwać zatem należy co do zasady w drodze wykładni językowej. Stratę należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł.

Zatem Wnioskodawca w sytuacji rozwiązania umowy najmu co do zasady nie ma już możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nakładów, które poniósł w obcym środku trwałym. W takiej sytuacji niezamortyzowana część tych nakładów stanowić będzie jego stratę.

Zaznaczyć należy, że wstępna wycena nieruchomości dokonana przez biegłego rzeczoznawcę i stanowiąca podstawę dla ustalenia prawidłowej i rynkowej ceny na dzień sprzedaży uwzględnia zarówno wartość nieruchomości, jak i poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obcym środku trwałym. Nakłady te są bowiem częścią składową nieruchomości i nie sposób jej sprzedać - nie sprzedając tych nakładów. Nakłady te nie zostały i nie zostaną Wnioskodawcy w żaden sposób zwrócone - ani w postaci rzeczowej, ani w postaci pieniężnej. Nieruchomość stanie się własnością Wnioskodawcy, a w związku z tym przestaną więc istnieć okoliczności do kwalifikowania poniesionych nakładów do inwestycji w obcym środku trwałym, nawet przy założeniu, że Wnioskodawca spełniałby warunki do zakwalifikowania Nieruchomości do swoich środków trwałych.

Fakt zakupu przez podatnika nieruchomości, w której poczynił on wcześniej nakłady inwestycyjne nie powinno pozbawiać podatnika prawa do kwalifikowania tych nakładów jako inwestycja w obcym środku trwałym (co stanowi jego stratę), w sytuacji gdy nie pozbawia się go prawa do dalszego zaliczenia tych nakładów do kosztów podatkowych poprzez systematycznie dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jak na dotychczasowych zasadach. Inaczej ujmując w momencie zakupu nieruchomości, na którą poniesiono nakłady, ustał byt składnika majątku w postaci inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż nakłady te stały się z chwilą zakupu rzeczy własnością (w znaczeniu prawa cywilnego) podmiotu, który je poniósł.

W świetle powyższego, jeżeli fakt nabycia obcego środka trwałego, w którym poniesiono nakłady nie pozbawia podatnika prawa do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych poniesionej inwestycji w sytuacji jego dalszego używania fakt sprzedaży tego środka trwałego nie powinien pozbawiać podatnika prawa do rozpoznania w koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej dla celów podatkowych części poniesionych nakładów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Powyższa regulacja, służy wyłączeniu możliwości generowania kosztów uzyskania przychodów, poprzez zaliczanie do nich strat będących wynikiem likwidacji środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja ta była skutkiem decyzji podatnika o zmianie rodzaju prowadzonej działalności. Wnioskując a contrario, nie ma przeszkód dla zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, tj. niezamortyzowana wartość środków trwałych zlikwidowanych z innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności. W tym przypadku jest to zakończenie umowy najmu i nabycie nieruchomości przez Wnioskodawcę.

Reasumując, zgodnie z interpretacją indywidualną z dnia 1 sierpnia 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Znak: ITPB3/423-224/14/PS - nie w pełni zamortyzowaną część wydatków poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można co do zasady uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów w dacie likwidacji w związku z zakończeniem czy rozwiązaniem z przyczyn ekonomicznych stosunku najmu. Przy czym, do likwidacji nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych nie jest wymagane ich fizyczne usunięcie, gdyż likwidacja może nastąpić również poprzez wykreślenie danego składnika z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym zasadnym jest uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

· został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Z kolei art. 15 ust. 6 updop stanowi, iż:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 updop:

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop;

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Jak wynika z cytowanego przepisu, w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i na przykład polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 updop. W takim wypadku, straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Należy przy tym podkreślić, że regulacja art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, służy wyłączeniu możliwości generowania kosztów uzyskania przychodów, poprzez zaliczanie do nich strat będących wynikiem likwidacji środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja ta była skutkiem decyzji podatnika o zmianie rodzaju prowadzonej działalności.

Reasumując, nie ma przeszkód dla zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, tj. niezamortyzowana wartość środków trwałych zlikwidowanych z innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności.

Zatem, nie w pełni zamortyzowaną część wydatków poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można co do zasady uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów w dacie likwidacji w związku z zakończeniem czy rozwiązaniem z przyczyn ekonomicznych stosunku najmu. Przy czym, do likwidacji nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych nie jest wymagane ich fizyczne usunięcie, gdyż likwidacja może nastąpić również poprzez wykreślenie danego składnika z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Niekiedy jednak obcy środek trwały, w którym podatnik dokonał inwestycji staje się jego własnością. Wówczas, jeśli chodzi o niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym, na gruncie podatkowym dopuszczalne są (mimo, że przepisy podatkowe nie regulują wprost tej kwestii) dwa rozwiązania w zależności od konkretnej sytuacji:

· zwiększenie ceny nabycia o wartość niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym (o ile cena nabycia nie uwzględnia wydatków poniesionych na inwestycję) albo

· kontynuowanie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym i odrębne amortyzowanie nabytego środka trwałego.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Spółka od 2009 r. wynajmuje nieruchomość. W okresie najmu zgodnie z postanowieniami umowy Spółka poczyniła nakłady, które obejmowały bieżące remonty oraz poniosła wydatki na rozbudowę, ulepszenie oraz modernizację, które zostały zaklasyfikowane jako inwestycja w obcym środku trwałym, która podlegała amortyzacji. W związku zakończeniem trwania umowy, Spółka zamierza nabyć tą nieruchomość. Strony nie będą rozliczać wartości poczynionych przez najemcę inwestycji w chwili zakończenia umowy najmu oraz wydatki poczynione na tą inwestycję nie zostały zaliczone na poczet czynszu za wynajmowaną nieruchomość. Wstępna wycena nieruchomości dokonana przez rzeczoznawcę i stanowiąca podstawę dla ustalenia prawidłowej i rynkowej ceny na dzień sprzedaży uwzględnia zarówno wartość nieruchomości, jak i poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obcym (ówcześnie) środku trwałym.

Wątpliwości wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiące niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym po wykupie na własność najmowanej nieruchomości, w której dokonała wcześniej inwestycji w obcym środku trwałym.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w przypadku nabycia przez Spółkę środków trwałych, w których dokonała ona inwestycji w obcych środkach trwałych, nie ma możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu niezamortyzowanej ich części, bowiem w takiej sytuacji nie dojdzie do powstania tej straty.

Wskazać należy w tym miejscu, że pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem. Jeżeli bowiem strata w przytoczonym znaczeniu oznacza wynik odejmowania, to nie może jednocześnie oznaczać odejmowanego elementu. Znaczenia straty, jako kosztu poszukiwać zatem należy co do zasady w drodze wykładni językowej. Stratę należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł.

Zatem w sytuacji zakończenia trwania umowy najmu podatnik co do zasady nie ma już możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nakładów, które poniósł w obcym środku trwałym. W takiej sytuacji niezamortyzowana część tych nakładów stanowić może właśnie stratę w ujęciu cywilistycznym.

Jak wynika z analizy ww. regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca utożsamia stratę z wartością podatkową składników majątku podatnika. Strata w rozumieniu przepisów o kosztach uzyskania przychodów nie jest samoistną/niezależną kategorią podatkową, ale pochodną poniesienia wydatków kwalifikujących się do ujęcia w kosztach podatkowych albo posiadania prawa do uzyskania należności uwzględnionych w kategorii przychodów należnych. Jest bowiem ściśle związana z utratą możliwości podatkowego rozliczenia faktycznie poniesionych wydatków kwalifikujących się do kategorii kosztów uzyskania przychodów albo z utratą możliwości faktycznej realizacji przychodu rozpoznanego już dla celów podatkowych jako przychód należny.

Zatem jedynie wyzbycie się przez podatnika nakładów poniesionych na cudzą rzecz (np. będący przedmiotem najmu obiekt) stanowiących inwestycję w obcym środku trwałym, równoznaczne z zaprzestaniem wykorzystywania tej inwestycji przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, powoduje konsekwencję tego rodzaju, że podatnik nie będzie mógł już dalej dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a zatem stratę.

W przedmiotowej sprawie trudno dopatrzeć się powstania straty, skoro Spółka stała się właścicielem przedmiotowej nieruchomości.

Tym samym skoro odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcych środkach trwałych były dokonywane przez najemcę, to tym bardziej mogą być dokonywane przez właściciela.

Zatem na gruncie przedmiotowej sprawy istnieje możliwość kontynuacji amortyzacji według zasad przyjętych na początku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, pomimo iż po nabyciu środka trwałego nie będzie to już obcy środek trwały, lecz własny.

Spółka nie ma natomiast prawa do jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej do momentu wykupu inwestycji w obcym środku trwałym, bowiem w takiej sytuacji nie doszło do powstania straty rozumianej w tym przypadku jako niemożność dalszego amortyzowania inwestycji w obcym środku trwałym.

Nie ma również podstaw prawnych aby uznać, że nabycie prawa własności do nieruchomości po przyjęciu do używania inwestycji w obcym środku trwałym, powoduje jej likwidację.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).