0111-KDIB1-1.4010.66.2022.1.SH

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lutego 2022 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP, wpłynął Państwa wniosek z 9 lutego 2022, który dotyczy ustalenia, czy wydatki poniesione na obowiązkową opłatę za przyłączenie (Opłatę przyłączeniową) do sieci energetycznej powinny stanowić koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym powinny być rozpoznawane w dniu ich poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.

Uzupełnili go Państwo pismem z 10 lutego 2022 r. (data wpływu tego samego dnia za pośrednictwem platformy e-PUAP). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (dalej: „Spółka”). Spółka wpisana została do Krajowego Rejestru Sądowego dnia (…), a jej głównym przedmiotem działalności jest wytwarzanie i sprzedaż energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, a w szczególności z wiatru.

Wnioskodawca w ramach swojej działalności wybudował farmę wiatrową, której lokalizacja została zaplanowana przez Spółkę w miejscowościach: (`(...)`)., położonych w gminie X. Spółka dysponuje tytułami prawnymi do nieruchomości gruntowych, na których posadowione są instalacje składające się na farmę wiatrową.

Farma wiatrowa wybudowana przez Wnioskodawcę składa się z elektrowni wiatrowych oraz infrastruktury elektroenergetycznej. Turbina wiatrowa jest zespołem mechaniczno- elektrycznym, w którego skład wchodzą m.in. podstawowe elementy takie jak wirnik oraz gondola służące do zamiany energii kinetycznej wiatru na energię elektryczną. Turbina wiatrowa wraz z wieżą i fundamentem stanowią elektrownię wiatrową. Zespół elektrowni wiatrowych stanowi wybudowaną przez Spółkę farmę wiatrową (dalej: „Farma wiatrowa”).

Aktualnie pod kątem technicznym wskazana powyżej inwestycja jest zakończona i umożliwia wytwarzanie energii elektrycznej.

Realizując projekt Wnioskodawca, jest również obowiązany do poniesienia wydatków, wynikających z zawartej z przedsiębiorstwem energetycznym (dalej: „Operatorem”) umowy o przyłączenie inwestycji do sieci energetycznej. Obowiązek poniesienia tego typu nakładu wynika wprost z ustawy Prawo energetyczne.

Wnioskodawca bowiem, jako podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci energetycznej przedsiębiorstwa energetycznego, zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej, zawiera z Operatorem umowy o przyłączenie do sieci, na warunkach określonych w ustawie Prawo energetyczne. Jednym z obligatoryjnych ustawowo elementów takich umów jest wysokość opłaty za przyłączenie, jak również miejsce rozgraniczenia własności sieci przedsiębiorstwa energetycznego (Operatora) i instalacji podmiotu przyłączanego (Wnioskodawcy). Operator jest obowiązany zapewnić realizację i finansowanie budowy i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania podmiotów ubiegających się o przyłączenie. Przedsiębiorstwo energetyczne, na mocy przepisów prawa, obciąża podmiot przyłączany (Wnioskodawcę) do sieci kosztami poniesionymi w celu dokonania przyłączenia. Tym samym przyłącze energetyczne - w przypadku przyłączania nowo wybudowanych obiektów - należy do rozbudowanej infrastruktury Operatora i jest jego własnością, natomiast koszty związane z taką rozbudową, których wysokość jest proporcjonalna do wielkości mocy przyłączeniowej są - w formie opłaty przyłączeniowej - przenoszone na Wnioskodawcę.

Przyłącze energetyczne warunkuje możliwość wykorzystania środków trwałych, tj. zapewnienia Wnioskodawcy dostaw energii elektrycznej. Fakturowana przez Operatora opłata przyłączeniowa, jest zatem opłatą niezbędną do uzyskania możliwości przyłączenia do sieci elektroenergetycznej w celu sprzedaży energii elektrycznej, wytworzonej przy wykorzystaniu Farmy wiatrowej.

Spółka zapłaciła już przedmiotową opłatę przyłączeniową.

Podsumowując, jednym z wydatków poniesionym przez Spółkę po wybudowaniu Farmy wiatrowej była wynikająca z Umowy o przyłączenie Opłata przyłączeniowa poniesiona bezpośrednio na rzecz Operatora.

Pytanie

Czy wydatki poniesione na obowiązkową opłatę za przyłączenie (Opłatę przyłączeniową) do sieci energetycznej powinny stanowić koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”) i w związku z tym powinny być rozpoznawane w dniu ich poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłata przyłączeniowa powinna stanowić koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. i w związku z tym, powinna być rozpoznawana w dniu jej poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.

Kwestię ponoszenia kosztów związanych z budową sieci i wykonywaniem przyłączy ciepłowniczych, gazowych, elektrycznych regulują przepisy ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, zgodnie z którymi przedsiębiorstwa energetyczne, zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii są obowiązane m.in. do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci (art. 7 ust. 1 ww. ustawy). Mają też one obowiązek zapewnienia realizacji i finansowania budowy i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania podmiotów ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1-4, 7 i 8 i art. 46 oraz w założeniach lub planach, o których mowa w art. 19 i 20 (art. 7 ust. 5). Zgodnie z art. 7 ust. 8 ww. ustawy, za przyłączenie m.in. do sieci dystrybucyjnej gazowej pobiera się opłatę ustaloną na podstawie określonych w ustawie zasad.

Kwestie dotyczące kwalifikacji określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych reguluje u.p.d.o.p., w szczególności w art. 15 tejże ustawy. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Art. 15 u.p.d.o.p. ma charakter ogólny. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszystkie wydatki, poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione kumulatywnie następujące warunki:

- zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika, a co za tym idzie nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesiona na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik,

- jest definitywny, rzeczywisty, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Kierując się kryteriami stopnia powiązania, istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując jednocześnie moment ich potrącalności, co wynika z art. 15 ust. 4, 4b - 4e u.p.d.o.p.).

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnych definicji pojęć: bezpośrednie i pośrednie koszty uzyskania przychodów. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami, są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednie, zgodnie z art. 15 ust. 4 i 4b, co do zasady, są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające i przychody.

Natomiast tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów, to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządzania, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągnięcie przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty został w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. i ma charakter zamknięty. Kosztami uzyskania przychodów nie są m.in. wydatki na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16 ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowią podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych,

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m u.p.d.o.p. (…) z uwzględnieniem art. 16 u.p.d.o.p. (…).

Zwrócić należy również uwagę, że zgodnie z art. 4a pkt 1 u.p.d.o.p., na gruncie tej ustawy inwestycja oznacza środek trwały w budowie w rozumieniu ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości. Zgodnie zaś z art. 3 pkt 16 ustawy o rachunkowości, środki trwałe w budowie, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k ww. ustawy, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Składniki majątku, stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, wymienione zostały przez ustawodawcę w art. 16a - 16 c u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze u.p.d.o.p., składniki majątku, o których mowa w ww. przepisach, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Wprowadzenie takiego składnika majątku do ewidencji, wymaga ustalenia jego wartości początkowej. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 - 14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszty wytworzenia.

Zgodnie natomiast z art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. do kosztów wytworzenia środka trwałego, wpływających na jego wartość początkową, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, zalicza się wartość, w cenie nabycia, zużytych do jego wytworzenia: rzeczowy składników majątku i wykorzystanych usług, obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych, zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ustawodawca, obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

Konkludując, do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się również „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”. Użycie przez ustawodawcę powyższego zwrotu oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego, powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost koszty, które mogą mieć wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Odnosząc powyższe, do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, wskazać należy, że zagadnieniem podlegającym rozstrzygnięciu w analizowanym przypadku, jest analiza związku wydatków poniesionych tytułem Opłaty przyłączeniowej z realizowaną inwestycją.

Istotnym jest, że na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne Wnioskodawca, jako podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci energetycznej Operatora, zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej zawarł z owym przedstawicielem energetycznym Umowę o przyłączenie, na warunkach określonych w art. 7 ust. 2 ustawy Prawo energetyczne.

Jednym z obligatoryjnych ustawowo elementów tego typu umów, jest określenie wysokości opłaty przyłączeniowej oraz miejsce rozgraniczenia własności sieci przedsiębiorstwa energetycznego (Operatora) i instalacji podmiotu przyłączanego (Wnioskodawcy).

W art. 7 ust. 8 ustawy Prawo energetyczne określono zasady ustalania opłat za przyłączenie do sieci, które nakładane są przez przedsiębiorstwo energetyczne na podmiot przyłączany. Przedsiębiorstwo energetyczne na mocy przedmiotowej regulacji obciąża podmiot przyłączany do siebie kosztami poniesionymi w celu dokonania przyłączenia. Oznacza to, że w wyniku prac przyłączeniowych przedsiębiorstwo energetyczne ponosi koszty rozbudowy własnej infrastruktury, którymi na mocy ww. ustawy może obciążyć podmiot przyłączany do sieci w formie opłaty przyłączeniowej. W związku z tym, przyłącze energetyczne (w przypadku przyłączenia nowo wybudowanej podstacji trakcyjnej) należy do rozbudowanej infrastruktury przedsiębiorstwa energetycznego i jest jego własnością, natomiast koszty poniesione w wyniku rozbudowy sieci są przenoszone na Spółkę.

Przyłącze energetyczne, warunkuje jedynie możliwość wykorzystania środków trwałych, tj. zapewnienie Spółce dostawy energii elektrycznej. Przyłącze energetyczne, nie stanowi części składowej środków trwałych co oznacza, że nie należy do elementów konstrukcyjnych środków trwałych Spółki. Wskazuje na to m.in. cel poniesienia opłaty za przyłączenie do sieci. Wydatek na opłatę za przyłączenie środków trwałych, nie powoduje wytworzenia środków trwałych i nie ma wpływu na koszt ich wybudowania. Przyłącze energetyczne warunkuje jedynie zasilanie Farmy wiatrowej, a zatem opłata przyłączeniowa stanowi koszt bieżącej eksploatacji środków trwałych.

Wydatek na Opłatę za przyłączenie każdego środka trwałego do sieci traktować należy zatem, jako związany z bieżącą ich eksploatacją. Jest to opłata o charakterze quasi-administracyjnym. Nie powoduje ona bowiem wytworzenia środków trwałych. Przyłączenie energetyczne warunkuje jedynie zasilanie inwestycji Wnioskodawcy, a więc wiąże się z ich eksploatacją, nie ma natomiast wpływu na koszty ich wybudowania.

Nadto Wnioskodawca zauważa, że prezentowane przez niego powyżej stanowisko, zostało potwierdzone w szeregu interpretacji indywidualnych, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 grudnia 2015 r., Znak: IPPB5/4510-1042/15-2/MR, jak również w Interpretacji Detektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 stycznia 2014 r.,

Znak: ITPB3/423-535a/13/AW. Organy stanęły wówczas na stanowisku, że przyłącze energetyczne warunkuje jedynie możliwość wykorzystania środków trwałych, tj. zapewnienie podmiotom przyłączanym dostaw energii elektrycznej. Przyłącze energetyczne nie stanowi środków trwałych podmiotów przyłączanych, na co wskazuje m.in. cel poniesienia opłaty za przyłączenie do sieci. Organy uznały dalej, że wydatek na opłatę za przyłączenie środków trwałych do sieci będzie zatem związany z bieżącą ich eksploatacją i nie spowoduje wytworzenia środków trwałych.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 20 września 2012 r., Znak: IPTPB3/423-234/12-2/KJ przyznał, że „opłata przyłączeniowa nie ma charakteru wydatku dającego się zaliczyć przez spółkę do wartości wytwarzanych środków trwałych, nie stanowi nakładu na przyłącze, gdyż nakłady te w tej części są własnością przedsiębiorstwa energetycznego. Jest opłatą administracyjną, niezbędną do uzyskania możliwości przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, w celu sprzedaży energii elektrycznej wytworzonej przy wykorzystaniu nowobudowanego układu kogeneracyjnego”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w postaci Opłaty przyłączeniowej, dotyczy przyłącza należącego do środków trwałych przedsiębiorstwa energetycznego, a co za tym idzie nie będzie się mieścił w katalogu kosztów zwiększających wartość początkową środka trwałego w postaci Farmy wiatrowej, wskazanym w art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. W związku z powyższym wydatek ten stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., który powinien być rozpoznawany w dniu jego poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. W świetle przedstawionego stanowiska, Wnioskodawca uprzejmie prosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie przedstawione w niniejszym wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Wskazać jednak należy, że od 1 stycznia 2018 r. zmianie uległo brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (`(...)`).

Jednakże zmiana brzmienia ww. przepisu nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.