0111-KDIB2-1.4010.644.2021.4.PB

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu uzyskania przychodu z tytułu najmu lokali. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 marca 2022 r., które wpłynęło 28 marca 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 68.20.Z). Jednym z obiektów, których Spółka jest właścicielem jest wydzierżawiany Hotel. W dużej części obiektu prowadzona była przez byłego Dzierżawcę oraz jest przez obecnego działalność hotelowa, jednak część lokali podnajmowana jest na działalność usługową. W xxx roku Spółka rozwiązała Umowę Dzierżawy z dotychczasowym Dzierżawcą, ale w celu rozwiązania sporu z Dzierżawcą w xxx doszło do podpisania tymczasowego i warunkowego porozumienia, z którego Dzierżawca ostatecznie się nie wywiązał. W okresie dzierżawy były Dzierżawca podnajmował lokale innym podmiotom. Spółka poinformowała Najemców lokali o rozwiązaniu umowy z dotychczasowym Dzierżawcą, co skutkowało zakończeniem stosunku najmu (Art. 668 par 2 w zw. z art. 694 K.c.), ale nawiązując do powyższego porozumienia odstępuje od roszczeń wobec najemców do lutego 2018 roku, w tym okresie to Dzierżawca zobowiązany był do opłacania czynszu dzierżawnego. Po tym okresie Spółka wyraziła wobec Najemców konieczność zawarcia nowych umów z Właścicielem obiektu. Z powodu kwestionowania ważności rozwiązania umowy dzierżawy przez byłego Dzierżawcę przejęcie obiektu nastąpiło komorniczo dopiero w maju 2020 roku, w międzyczasie trwał pomiędzy stronami spór sądowy. Jako że obiekt był fizycznie w posiadaniu byłego Dzierżawcy Najemcy podjęli dwie różne decyzje w kwestii opłacania czynszu za lokale. Trzech z nich (Najemca nr 1 do nr 3) postanowiło opłacać czynsze zgodnie z umową najmu z byłym Dzierżawcą na jego konto, pomimo wezwań Spółki o wpłaty na konto Właściciela bądź do depozytu sądowego (ostatnie wezwanie w grudniu 2019 roku). Pozostałych czterech (Najemca nr 4 do nr 7) opłacało czynsz na konto depozytu sądowego wyznaczone przez Sąd Rejonowy. Po przejęciu obiektu Spółka w maju 2020 roku podpisała umowy najmu z wszystkimi siedmioma najemcami. W międzyczasie Spółka z Najemcą nr 4 podpisała ugodę, na podstawie której wskazuje on do wypłaty depozytu konto Spółki i wypłata taka nastąpiła w listopadzie 2021 roku. Jednocześnie Spółka, będąc stroną postępowania depozytowego złożyła pozwy do Sądu właściwego o wypłatę środków z depozytów pozostałych trzech najemców (Najemca nr 5 do nr 7), w jednym przypadku wyrok jest prawomocny i korzystny dla Spółki, więc złożyła ona w grudniu 2021 roku wniosek do Sądu o wypłatę również tego depozytu. Pozostałe pozwy nadal czekają na rozstrzygnięcie. Wobec pozostałych Najemców nr 1 do nr 3 Spółka wystosowała pozwy sądowe o wypłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od lutego 2018 roku do maja 2020 roku, wyroki w tych sprawach jeszcze nie zapadły. W omawianym okresie Wnioskodawca nie wystawiał not obciążeniowych na Najemców nr 1 do nr 7. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), nie dotyczą go zwolnienia przedmiotowe ani podmiotowe oraz podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, rozlicza się miesięcznie a rok bilansowy pokrywa się z rokiem podatkowym.

W uzupełnieniu wniosku z 24 marca 2022 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

1. Kwoty wpłacone przez najemców nr 4-7 do depozytu sądowego nie stanowiły wpłat z tytułu bezumownego korzystania przez najemców z nieruchomości.

2. Kwoty wpłacone przez najemców nr 4-7 do depozytu sądowego stanowiły zapłatę za najem lokali handlowych, na podstawie Postanowień Referendarzy Sądowych w Sądzie

Rejonowym o zezwoleniu złożenia depozytu sądowego z tytułu czynszu najmu za poszczególne miesiące wynikającego z umowy najmu zawartej z uczestnikiem

postępowania, tj. z byłym Dzierżawcą obiektu. Uznając roszczenie i racje Wnioskodawcy nie opłacali oni czynszu bezpośrednio na konto byłego Dzierżawcy, ale na

wyznaczone przez Sąd konto depozytowe do czasu ustalenia prawa do przychodów z tytułu najmu. Stronami postępowania depozytowego były i są: Wnioskodawca, były

Dzierżawca oraz poszczególni Najemcy nr 4 do nr 7. Przed powstaniem roszczenia Wnioskodawcy, strony, tj. byłego Dzierżawcę i najemców łączyły umowy najmu, do których

Wnioskodawca nie miał wglądu. Wg informacji uzyskanych od Sądu Depozytowego wpłaty najemców następowały w cyklach miesięcznych, wiec należy przyjąć, że taki

obowiązywał. W tytule przelewów do depozytu Najemcy wpisywali miesiąc i rok jakiego dotyczyła wpłata. Były Dzierżawca nie miał obowiązku przedkładania umów najmu

Spółce i nie miał w Umowie Dzierżawy zakazu podnajmu lokali handlowych znajdujących się na parterze całego obiektu hotelowego. Okres za jaki Najemcy 4-7 dokonywali

wpłat do depozytów to ostatecznie marzec 2018 do kwiecień 2020 roku, Wnioskodawca nie posiada danych o okresie obowiązywania umów najmu lokali. Po rozwiązaniu

Umowy Dzierżawy były Dzierżawca utracił prawo do czerpania pożytków również z lokali handlowych.

3. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i świadczy usługi najmu lokali handlowych na rzecz zarejestrowanych podmiotów gospodarczych będących czynnymi bądź

zwolnionymi podatnikami VAT.

4. Przedmiotem najmu są wyłącznie lokale użytkowe, w których prowadzona jest obecnie np. działalność jubilerska, kantor, działalność komornicza, usługi telekomunikacyjne,

usługi optyka oraz sprzedaż ubrań i akcesoriów.

5. We wszystkich przypadkach Wnioskodawca miał wiedzę o użytkownikach lokali w okresie pomiędzy lutym 2018 a majem 2020 roku, jednak dorozumianą zgodę na powyższe

udzielono jedynie najemcom, którzy zdecydowali o wpłatach na konto depozytu sądowego. Pozostali tj. Najemcy nr 1-3 nie posiadali zgody Wnioskodawcy na ich użytkowanie.

Posiadali oni wiedzę o uzasadnionych wątpliwościach co do stosunku prawnego jaki łączy ich z byłym Dzierżawcą, który utracił prawo do dysponowania obiektem. Wzywani

byli do zawarcia nowej umowy najmu lub co najmniej opłacania czynszu za kolejne miesiąca na konto depozytu sądowego. Jednak z powodów postępowania sądowego i

fizycznego zajmowania całego obiektu przez byłego Dzierżawcę aż do momentu jego komorniczego przejęcia Spółka nie miała możliwości egzekucji komorniczej najemców

korzystających z lokali bezumownie.

6. Wnioskodawca nie posiada do wglądu umów najmu pomiędzy byłym Dzierżawcą a Najemcami nr 1 do 7. Użytkowali oni lokale na dzień poinformowania o rozwiązaniu umowy

z byłym Dzierżawcą i w trakcie postępowania sądowego, aż do przejęcia obiektu przez Spółkę i podpisania ostatecznie nowych umów najmu z Wnioskodawcą w maju 2020

roku.

7. Lokale służą wyłącznie na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, zarówno handlowej jak i usługowej i tak również było w okresie pomiędzy lutym 2018 a majem

2020 roku. Wszyscy najemcy posiadali i posiadają zarejestrowaną działalność gospodarczą (w formie: jednoosobowej działalności gospodarczej, spółki z o.o., itp.).

8. Najemcy 1 do 3 opłacali czynsz przed rozwiązaniem umowy Dzierżawy pomiędzy Wnioskodawcą a byłym Dzierżawcą i w trakcie postępowania sądowego aż do 7 maja 2020

roku, kiedy to ostatecznie, po komorniczym przejęciu własności Wnioskodawcy, doszło do podpisania nowych umów najmu.

9. Najemcy nr 4 do 7 opłacali czynsz za pełne miesiące od marca 2018 do kwietnia 2020 roku, co potwierdzone zostało w Sądzie Depozytowym gdyż Wnioskodawca składał

zapytania o aktualny stan wpłaconych środków.

10. Ugoda z Najemcą nr 4 podpisana została z datą 27 października 2020 roku. Z powodu błędów formalny po stronie Najemcy nr 4 we wniosku do Sądu, ostatecznie dopiero 14

czerwca 2021 roku Sąd Rejonowy wydał postanowienie zezwalające na wydanie świadczenia z depozytu, wniosek o taką wypłatę został wysłany 23 lipca 2021 roku,

a rzeczywista wpłata na konto Wnioskodawcy nastąpiła 10 listopada 2021 roku.

11. Najemca nr 1 - pozew sądowy o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie luty 2018 do 7 maja 2020 roku (sprawa sądowa w toku); Najemca nr 2 - pozew

sądowy o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie luty 2018 do 7 maja 2020 roku (sprawa sądowa w toku); Najemca nr 3 - pozew sądowy

o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie luty 2018 do 7 maja 2020 roku (sprawa rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem na korzyść Wnioskodawcy w

styczniu 2022 roku); Najemca nr 4 - wynagrodzenie za najem lokalu w okresie marzec 2018 do kwiecień 2020 roku, wypłata z depozytu sądowego (wpłata na konto Spółki

w listopadzie 2021 roku na podstawie podpisanej ugody z najemcą); Najemca nr 5 - wynagrodzenie za najem lokalu w okresie marzec 2018 do kwiecień 2020 roku, wypłata

z depozytu sądowego (wyrok Sądu o prawo do depozytu na korzyść Wnioskodawcy, apelacja strony przeciwnej odrzucona, wniosek o wypłatę złożony do Sądu

Depozytowego w grudniu 2021 roku), Najemca nr 6 - wynagrodzenie za najem lokalu w okresie marzec 2018 do kwiecień 2020 roku, wypłata z depozytu sądowego (sprawa

sądowa o prawo do depozytu w toku), Najemca nr 7 - wynagrodzenie za najem lokalu w okresie marzec 2018 do kwiecień 2020 roku, wypłata z depozytu sądowego (sprawa

sądowa o prawo do depozytu w toku).

12. Pierwszy wniosek o depozyt Najemcy nr 4 złożony 23 lipca 2021 po wcześniejszej ugodzie. Najemca wskazał do wypłaty konto Wnioskodawcy, wpłata nastąpiła 10 listopada

2021 roku. Kolejny wniosek o wypłatę depozytu wpłacanego przez Najemcę nr 5 Wnioskodawca złożył 07 grudnia 2021 roku po otrzymaniu prawomocnego wyroku o uznaniu

prawa Spółki do podjęcia depozytu. Kolejne wnioski zostaną złożone po rozstrzygnięciu spraw sądowych co do prawa do depozytów Najemców nr 6 i nr 7.

13. Wnioskodawca formalnie połączony był umową dzierżawy z byłym Dzierżawcą całego obiektu. Do ostatecznego rozwiązania Umowy doszło w lutym 2018 roku jednak nie

chciał on opuścić i zdać Hotelu wraz z lokalami handlowymi, nie uznawał rozwiązania Umowy. W związku z powyższym kwestię ostatecznie rozstrzygał Sąd, który uznał

rozwiązanie Umowy za skuteczne a obiekt został komorniczo odzyskany na przełomie kwietnia i maja 2020 roku (spis z natury przeprowadzony w dniach 27 kwietnia 2020 r.-

5 maja 2020 roku). W tym okresie Spółka informowała Najemców, że lokale użytkowane są bezumownie i wzywała do wpłaty czynszu do depozytu (jak zrobili to Najemcy 4

do 7) lub do podpisania umowy z Właścicielem obiektu, w przeciwnym wypadku zostaną podjęte czynności zmierzające do przejęcia lokalu. Zamiarem Spółki było

doprowadzenie do odzyskania obiektu a następnie egzekucja Najemców nr 1 do nr 3, czego nie mógł wcześniej zrealizować. Ostatecznie wyrazili oni jednak chęć

kontynuowania najmu i 7 maja 2020 roku doszło do podpisania Umów, również z Najemcami nr 1 do nr 3. Jednak Wnioskodawca nadal uważa, że w okresie od lutego 2018

do 7 maja 2020 korzystali oni z lokali bezumownie, o czym byli wielokrotnie informowani i złożył pozwy sądowe o należne z tego tytułu odszkodowanie (wynagrodzenie za

bezumowne korzystanie). Należność z tego tytułu została już potwierdzona prawomocnym wyrokiem sądowym na niekorzyść Najemcy nr 3.

14. Po ostatecznym zerwaniu Porozumień z byłym Dzierżawcą i rozwiązaniu umowy Dzierżawy Spółka w pismach do Najemców informowała o wątpliwym stanie prawnym,

wzywała do podpisania umów najmu z Właścicielem obiektu i zaprzestania opłacania czynszu na konto byłego Dzierżawcy lub co najmniej opłacania go do depozytu

sądowego. Wobec najemców 4 do 7, którzy zdecydowali się na skorzystanie z możliwości jaką dał Sąd depozytowy, Wnioskodawca zaprzestał korespondencji i uznał ich jako

najemców lokali, wyraził więc wobec nich dorozumianą zgodę na dalsze użytkowanie. Wobec pozostałych (Najemca 1 do 3) wystosował kilka pism wzywających do

uregulowania kwestii płatności, pisał m.in. w piśmie z 21 stycznia 2018 roku „`(...)`Brak reakcji z Państwa strony w terminie do 7 dni od daty otrzymania niniejszego pisma, zmusi

nas do podjęcia czynności prawnych zmierzających do przejęcia lokalu lub obciążenia za bezumowne korzystanie z naszej własności” tak więc Wnioskodawca w ich

przypadku nie wyrażał zgody na korzystanie z lokalu po rozwiązaniu umowy z byłym Dzierżawcą.

15. Spółka nie realizowała innych usług na rzecz najemców oprócz usług najmu (w przypadku należności wpłaconych z depozytów) i odszkodowania z tytułu wynagrodzenia za

bezumowne korzystanie z lokali. Jedynym dodatkowym przychodem mogą być odsetki od należnych płatności.

16. Umowy na najem lokali podpisane ostatecznie 7 maja 2020 roku z wszystkimi 7 najemcami uregulowały kwestie okresów i terminów płatności od tamtego momentu. Czynsz

płatny jest miesięcznie na podstawie faktury VAT na konto Wnioskodawcy, z góry, w terminie do 10-go dnia miesiąca oraz w terminie 14 dni od daty faktury w przypadku

jednego z najemców. Faktury wysyłane są elektronicznie na adresy e-mail podane w umowach. Zabezpieczeniem umów są wpłacone kaucje.

17. Spółka nie wykonuje i nie wykonywała innych czynności na rzecz najemców, które nie wynikałyby z umowy najmu. Wpłata depozytu sądowego najemcy nr 4

udokumentowana została fakturą VAT. A od czasu obowiązywania aktualnych umów każdy z najemców otrzymuje comiesięczne faktury VAT. Natomiast na udokumentowanie

czynności zmierzających do uregulowania stosunku prawnego po rozwiązaniu umowy z byłym Dzierżawcą Wnioskodawca posiada kopie pism wysyłanych do najemców wraz

z potwierdzeniem ich otrzymania, kopie złożonych pozwów sądowych i wszelkich postanowień sądowych, oraz kopię korespondencji e-mail z Sądem Depozytowym przy

ustalaniu stanu wpłaconych środków.

Pytanie

Kiedy uznać przychód podatkowy w przypadku prawomocnego wyroku Sądu co do wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu? (Pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. I ten dzień Wnioskodawca uznaje za moment powstania przychodu podatkowego w przypadku zapłaty odszkodowań od Najemców nr 1 do nr 3 w przypadku prawomocnych wyroków sądowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „updop”),

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

- otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (pkt 1),

- wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także

wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe

zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu

terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie (pkt 2). kosztami uzyskania

przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem

kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy należy uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o trwałym charakterze. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej. Powyższe oznacza, że co do zasady przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej. Wyjątek od tej reguły stanowią przychody związane z działalnością gospodarczą, które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej, tj. są przychodem podatkowym w dacie, w której stały się należne, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie je otrzymał.

W myśl art. 12 ust. 3 updop,

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a updop,

za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Powyżej powołany przepis art. 12 ust. 3a updop, wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Od powyższej zasady ogólnej przewidziano wyjątki.

Jak stanowi art. 12 ust. 3c updop,

jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Tym samym, przychód jest rozpoznawany zgodnie z zasadą opisaną w art. 12 ust. 3c updop pod warunkiem, że:

- strony ustaliły, że świadczenie rozliczane jest w okresach rozliczeniowych;

- okres rozliczeniowy zostanie wskazany w umowie lub na fakturze;

- przedmiotem świadczenia rozliczanego w tych okresach jest usługa.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3e updop,

w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W art. 12 ust. 4 Ustawy CIT określono ponadto rodzaje przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika w szczególności, że wobec Najemców nr 1 do nr 3 Spółka wystosowała pozwy sądowe o wypłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od lutego 2018 roku do maja 2020 roku, wyroki w tych sprawach jeszcze nie zapadły.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia momentu uzyskania przychodu w przypadku prawomocnego wyroku Sądu co do wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu.

Odnosząc przedstawione we wniosku wątpliwości Wnioskodawcy do obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego należy zauważyć, że bezumowne korzystanie z nieruchomości oznacza eksploatowanie nieruchomości bez żadnego tytułu prawnego. Najczęściej powstaje w chwili, gdy na przykład kończy się lub też wypowiedziana została umowa najmu lokalu czy innej nieruchomości, bądź też, w przypadku gruntów, wygasa umowa dzierżawy. Od momentu utraty tytułu prawnego do nieruchomości do momentu jej zwrotu, posiadacz nieruchomości może zostać obciążony, na przykład przez jej właściciela, opłatą (odszkodowaniem) za bezumowne z niej korzystanie. Jak wynika z wniosku takie bezumowne korzystanie z lokalu dotyczy najemców nr 1-3. Z kolei jak wskazał Wnioskodawca kwoty wpłacone przez najemców nr 4-7 do depozytu sądowego nie stanowiły wpłat z tytułu bezumownego korzystania przez najemców z nieruchomości.

Biorąc zatem pod uwagę ww. przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że skoro między Wydzierżawiającym a najemcami nr 1-3 korzystającymi bezumownie z nieruchomości w okresie którego dotyczy spór nie istniał żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego są spełnione świadczenia wzajemne i tym samym Wydzierżawiający nie świadczył na rzecz najemców nr 1-3 żadnej usługi, to wynagrodzenie traktowane jako odszkodowanie otrzymane przez Wydzierżawiającego jest rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody. Zgodnie z przywołanym powyżej art. 12 ust. 3e updop, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Tym samym w przypadku wydania prawomocnego wyroku przez Sąd dniem uzyskania przychodu będzie dzień otrzymania zapłaty odszkodowań od najemców nr 1-3.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna, stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dotyczącą wyłącznie pytania oznaczonego we wniosku Nr 4. W pozostałym zakresie zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.