Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 stycznia 2022 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy kwota wypłacona Zleceniobiorcy, zgodnie z zawartym porozumieniem o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług, wskazana w opisie stanu faktycznego może być uznana za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, działającą w sektorze turystyki (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Spółka prowadzi platformę do rezerwacji noclegów hotelowych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od osób prawnych i posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka w dniu 26 kwietnia 2019 r. zawarła umowę o świadczenie usług (dalej: „Umowa”)

w ramach której Zleceniobiorca w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowej działalności gospodarczej zobowiązał się do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług polegających na konsultingu, mentoringu oraz coachingu pracowników i współpracowników Wnioskodawcy, jak również prowadzeniu badań oraz przygotowywaniu i przekazywaniu analiz, których szczegółowy zakres określony został w Umowie. Umowa została zmieniona aneksem z dnia 1 czerwca 2021 r., który modyfikował wysokość wynagrodzenia oraz wysokość premii uznaniowej.

Ostatecznie z tytułu realizacji Umowy, Zleceniobiorcy przysługiwało wynagrodzenie w wysokości xxx złotych netto miesięcznie. Ponadto z tytułu wykonywania Umowy, Zleceniobiorcy przysługiwało prawo do premii uznaniowej, wypłacanej po zakończeniu każdego kwartału kalendarzowego. Wysokość premii uzależniona była od realizacji przez Zleceniobiorcę celów określonych na dany kwartał przez Wnioskodawcę. Podstawą premii była:

1. do 1 czerwca 2021 r. kwota stanowiąca xxx % wynagrodzenia Zleceniobiorcy za dany kwartał,

2. od 1 czerwca 2021 r. kwota stanowiąca xxx % wynagrodzenia Zleceniobiorcy za dany kwartał.

Premia miała być przyznawana w wysokości takiego procentu podstawy w jakim Zleceniobiorca zrealizuje wyznaczone cele - w przypadku przekroczenia przez Zleceniobiorcę wyznaczonego celu, premia mogła ulec proporcjonalnemu zwiększeniu, maksymalnie do kwoty 150% podstawy premii.

Zleceniobiorca nie pobierał premii uznaniowej za poszczególne kwartały 2021 r., gdyż Strony ustaliły zgodnie, iż premia należna za poszczególne kwartały 2021 r. zgodnie z Umową zostanie faktycznie rozliczona w ten sposób, że sumy należnej premii za poszczególne kwartały zostaną zsumowane za cały rok 2021 i rozliczone oraz wypłacone na koniec roku 2021. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Każda ze stron mogła wypowiedzieć Umowę z zachowaniem 4-miesięcznego wypowiedzenia. Okres ten mógł ulec skróceniu na podstawie odrębnego porozumienia Stron, przy czym zachowane zostać miało wtedy prawo do 4-miesięcznego wynagrodzenia Zleceniobiorcy.

Zleceniobiorca był jednocześnie członkiem zarządu Spółki.

Strony zdecydowały o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług i zawarły 10 grudnia 2021 r. porozumienie o jej rozwiązaniu z dniem xxx r. (dalej: „Porozumienie”). Z uwagi na rozwiązanie Umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia Spółka zapłaciła Zleceniobiorcy kwotę xxx złotych netto. Strony postanowiły, że zawarcie przedmiotowego porozumienia wyczerpało wszelkie roszczenia Zleceniobiorcy związane z Umową. Zleceniobiorca zrzekł się wszelkich roszczeń związanych z wykonywaniem lub rozwiązaniem Umowy.

Na kwotę objętą porozumieniem składają się:

1. wynagrodzenie Zleceniobiorcy za 4-miesięczny okres wypowiedzenia - xxx zł miesięcznie, czyli łącznie xxx złotych,

2. premia uznaniowa obliczona proporcjonalnie do 4-miesięcznego okresu wypowiedzenia - xxx złotych,

3. premia uznaniowa za xxx r. - xxx złotych.

Łącznie więc powyższe kwoty wyniosły xxx złotych.

Zleceniobiorca wystawił Spółce z tytułu kwot objętych Porozumieniem zaokrąglając ją w dół i ostatecznie na kwotę xxx złotych netto, oraz xxx złotych tytułem podatku od towarów i usług (przy stawce 23%). Łączna kwota do zapłaty z tytułu przedmiotowej faktury wyniosła xxx złotych brutto.

Trzeba podkreślić, że z punktu widzenia Wnioskodawcy wcześniejsze rozwiązanie Umowy podyktowane było znacznym pogorszeniem się koniunktury gospodarczej w sektorze turystyki w którym działa Wnioskodawca, w związku z epidemią COVID-19, co wymusiło potrzebę znacznego ograniczenia kosztów jego bieżącej działalności. W tej sytuacji Spółka uznała, że rozwiązaniem dużo korzystniejszym ekonomicznie od ponoszenia kosztów wynagrodzenia Zleceniobiorcy przez kolejne miesiące będzie natychmiastowe rozwiązanie Umowy i zapłata Zleceniobiorcy z tego tytułu wynagrodzenia za okres wypowiedzenia oraz należnych premii i nagrody rocznej. Wcześniejsze rozwiązanie Umowy i zapłata określonej kwoty były więc poprzedzone analizą ekonomiczną, która wykazała, że taki sposób postępowania Wnioskodawcy będzie gospodarczo racjonalny.

Takie postępowanie pozwoli Spółce na przeznaczenie zaoszczędzonych w ten sposób środków na finansowanie jej funkcjonowania w okresie pogorszenia koniunktury gospodarczej i tym samym umożliwi wznowienie uzyskiwania przychodów lub ich zwiększenie, gdy ta koniunktura się poprawi. Gdyby takie działanie nie zostało podjęte i Spółka musiałaby ponieść koszty wynikające z Umowy w ich pełnej wysokości (choć rozłożone w czasie), nie można wykluczyć, że doprowadziłoby to do trwałego zaprzestania przez nią prowadzenia działalności z powodu niewypłacalności.

Wnioskodawca wskazuje, że wynagrodzenie zostało przez niego faktycznie zapłacone na rzecz Zleceniobiorcy przed wniesieniem niniejszego wniosku oraz udokumentowane fakturą VAT (podatek od towarów i usług) wystawioną przez Zleceniobiorcę.

Zleceniobiorca oraz Zleceniodawca są czynnymi podatnikami podatku VAT.

Pytanie

Czy kwota wypłacona Zleceniobiorcy, zgodnie z zawartym porozumieniem o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług, wskazana w opisie stanu faktycznego może być uznana za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota wypłacona Zleceniobiorcy zgodnie z zawartym porozumieniem o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług, wskazana w opisie stanu faktycznego stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT określony został katalog wydatków, które nie uważa się za koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Spółki, zagwarantowanie Zleceniobiorcy możliwości otrzymania wynagrodzenia za określony w Umowie okres wypowiedzenia, nawet w przypadku zwolnienia Zleceniobiorcy z obowiązku świadczenia usług w tym okresie, w tym określonych premii uznaniowych oraz nagród rocznych, jest istotnym elementem umowy o świadczenia usług. Bez zagwarantowania takiego wynagrodzenia, Zleceniobiorca najprawdopodobniej nie byłby zainteresowany świadczeniem na rzecz Spółki.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być więc przeświadczony o racjonalności - z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności - wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. To podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,

- musi być definitywny, a więc bezzwrotny,

- musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- musi zostać właściwie udokumentowany,

- nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Zleceniobiorca świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawie umowy o świadczenie usług. Z umowy o świadczenie usług wynika, każda ze stron mogła wypowiedzieć Umowę z zachowaniem 4-miesięcznego wypowiedzenia, a okres ten może ulec skróceniu na podstawie odrębnego porozumienia Stron, przy czym zachowane zostać miało wtedy prawo do 4-miesięcznego wynagrodzenia Zleceniobiorcy.

Jak wskazano w stanie faktycznym, zawarcie porozumienia który doprowadzi do rozwiązania umowy o świadczenie usług i wypłata na jego podstawie wynagrodzenia, zostały dokonane w celu zachowania i jednocześnie zabezpieczenia źródła przychodu, ponieważ kontynuowanie umowy na dotychczasowych warunkach wiązałoby się z poniesieniem przez Spółkę kosztów większych niż kwota wypłaconego wynagrodzenia. Podjęte decyzje pozwoliły więc Spółce zmniejszyć swoje globalne koszty funkcjonowania.

Zawierając porozumienie o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług Wnioskodawca oceniał sytuację gospodarczą i wynikające z niej możliwości generowania przychodów na podstawie dostępnych mu wówczas danych. Sytuacja w sektorze turystyki uległa istotnemu pogorszeniu w wyniku epidemii COVID-19 i Wnioskodawca został zmuszony do weryfikacji swoich decyzji gospodarczych. Jednym z wyrazów tej weryfikacji była decyzja o przedterminowym rozwiązaniu umowy o świadczenie usług, aby w ten sposób ograniczyć łączną kwotę kosztów, jakie Spółka musiałaby ponieść, gdyby kontynuowała umowę o świadczenie usług bez żadnych zmian. Takie postępowanie pozwoli Spółce na przeznaczenie zaoszczędzonych w ten sposób środków na finansowanie jej funkcjonowania w okresie pogorszenia koniunktury gospodarczej i tym samym umożliwi wznowienie uzyskiwania przychodów, gdy ta koniunktura się poprawi. Działanie takie i poniesienie wspomnianego wydatku uznać więc należy za poniesienie kosztu dla zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Gdyby takie działalnie nie zostało podjęte i Spółka musiałaby ponieść koszty wynikające z umowy o świadczenie usług w ich pełnej wysokości (choć rozłożone w czasie), nie można wykluczyć, że doprowadziłoby to do trwałego zaprzestania przez nią prowadzenia działalności z powodu niewypłacalności. Podkreślenia wymaga fakt, że wypłata wynagrodzenia w tym okresie była możliwa w chwili podejmowania decyzji przez Wnioskodawcę z uwagi na posiadane środki, a mając na uwadze na nadchodzące prawdopodobne pogorszenie sytuacji gospodarczej w sektorze turystyki wypłata wynagrodzenia w przyszłych miesiącach zgodnie z szacunkami Wnioskodawcy nie byłaby możliwa.

Na potrzebę wzięcia po uwagę uwarunkowań gospodarczych przy kwalifikacji wydatków, jako kosztu podatkowego zwrócił trafnie uwagę Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3116/12: „Termin użyty w art. 15 ust. 1 ustawy „w celu” oznacza, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. Istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy, zmianę uwarunkowań gospodarczych, przyczyny rozwiązania umowy, skutkujące zapłatą ze strony spółki stosownej opłaty, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów, a także dynamikę procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów”.

Wnioskodawca podkreśla, że jego stanowisko znajduje uzasadnienie także w praktyce interpretacyjnej. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 7 kwietnia 2015 r., Znak: ITPB3/4510-50/15/MK stwierdził wprost w analogicznej sprawie jak sprawa będąca przedmiotem niniejszego wniosku, iż:

„Zapłata kary umownej nie była wynikiem jakiegokolwiek błędu czy zaniedbania Spółki, tylko wynikiem zmienionej rzeczywistości gospodarczej, która doprowadziła do wcześniejszego rozwiązania umowy. Zapłata kary umownej, jako konsekwencja wcześniejszego rozwiązania umowy, była gospodarczo uzasadniona, i tak samo uzasadnione jest uznanie jej za koszt podatkowy, bowiem uregulowanie jej miało związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami”.

Na możliwość wykazania w rachunku podatkowym i tym samym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innych świadczeń, będących w istocie dla Zleceniobiorcy wynagrodzeniem za przedterminowe rozwiązanie umowy, które są ponoszone z przyczyn ekonomicznych podatnika, wskazuje także jednolite orzecznictwo sądowe.

Przykładem są liczne wyroki wojewódzkich sadów administracyjnych, w tym: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z 12 lutego 2013 r., sygn. akt III SA Wa 2105/12, czy wyrok WSA w Poznaniu z 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 106/13, jak również wyroki NSA: wyrok z 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2192/11, wyrok z 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 484/11, wyrok z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2486/10, czy wreszcie wyrok z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1365/10.

Sądy podkreślały w tych orzeczeniach, że zapłata kary umownej i analogicznych opłat w celu zminimalizowania strat chroni źródło przychodu, jakim jest działalność gospodarcza podatnika i dlatego powinny być one uznane za koszty podatkowe. Tytułem przykładu zacytować można fragment uzasadnienia jednego z najnowszych orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego w analogicznej sprawie (wyrok z 23 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 228/14): „Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu”.

Warto także zwrócić uwagę na rozważania zawarte w wyroku NSA z dnia 15 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1698/14: „W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT czy odszkodowania) może ograniczać wydatki, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestie logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umów dzierżawy. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie przewidywał określonego efektu gospodarczego, nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Podkreślić należy, że za koszty uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz by był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty w szerokim tego wyrażenia prawnego znaczeniu, a więc obok nakładów bezpośrednich również pośrednie nakłady. Ponadto należy podkreślić konieczność kwalifikacji prawnej wydatku jako kosztu uzyskania z uwzględnieniem konkretnych okoliczności sprawy. (`(...)`) Ponadto interpretując przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy kierować się przesłankami zdrowego rozsądku przy dokonywaniu oceny racjonalności poniesienia przez danego podatnika kosztu przez pryzmat faktów zaistniałych po dacie podjętych decyzji o charakterze gospodarczym. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i też ograniczania kosztów ich uzyskania, przy czym obie te wielkości muszą być ujmowane globalnie. Wydatki na odszkodowanie, takie jak w rozpatrywanej sprawie, mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W analizowanej sprawie związek z przychodem może przejawiać się choćby w zaoszczędzeniu kwoty niezbędnej do uiszczenia czynszu czy także z innymi wydatkami związanymi z funkcjonowaniem nierentownych obiektów. Należy w tym względzie podzielić zapatrywania Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyrokach: z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK1365/10, z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2486/10, z 3 października 2012 r., sygn. akt II FSK 2597/11, z 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2192/11, z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 2298/11 oraz z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 478/12, wszystkie publ. CBOSA). Z tych powodów w określonym przez Spółkę we wniosku o interpretację stanie faktycznym, odszkodowanie może być uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 PDOPrU”.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także oparcie w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w uzasadnieniu, której stwierdzono: „(`(...)`) działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT”.

Analiza wydanych indywidualnych interpretacji przepisów również jednoznacznie potwierdza, że ze stanowiskiem Wnioskodawcy zgadzają się także organy podatkowe.

I tak, chociażby Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji indywidualnej z 21 marca 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1638/12/PP, analizując możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy, stwierdził: „(`(...)`) skoro rozwiązanie umowy było racjonalne i gospodarczo uzasadnione, a działania Spółki polegające na rozwiązaniu umowy zdeterminowane były zmianą warunków gospodarczych (konieczność przeprowadzenia prac w większym rozmiarze, niemożliwość znalezienia nowych podwykonawców), w wyniku których nastąpiłoby generowanie nieuzasadnionych kosztów, można przyjąć, że wydatek z tytułu kary umownej może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów”.

Podobnie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, który w interpretacji indywidualnej z 30 stycznia 2014 r., Znak: IPTPB3/423-467/13-2/KJ potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, który argumentował, że: „(`(...)`) koszt poniesienia kary umownej jest zdecydowanie niższy niż kwota, jaką Spółka musiałaby uiścić gdyby nie rozwiązała Umowy. Kontynuowanie wykonywania zawartej umowy wiązałoby się więc z ryzykiem poniesienia kosztów znacznie przewyższających zapłaconą karę umowną z tytułu wcześniejszego rozwiązania Umowy z jednoczesnym obowiązkiem kontynuowania współpracy, która przynosiłaby niższe korzyści niż model współpracy zaadaptowany przez Spółkę po rozwiązaniu Umowy z Wykonawcą. Wydatki na zapłatę kary umownej są więc z perspektywy Spółki ekonomicznie uzasadnione i należy je uznać za wydatki mające na celu zabezpieczenie źródła przychodów”.

W świetle powyższej analizy uznać należy, że przedterminowe rozwiązanie umowy o świadczenie usług i zapłata przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz Zleceniobiorcy miały ścisły związek z zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródeł jej przychodów. Takie działanie oznacza bowiem, że Spółka zaoszczędzi środki finansowe, które będzie mogła przeznaczyć na podtrzymanie swojego funkcjonowania w okresie nadchodzącej, złej koniunktury a to z kolei pozwoli jej ponownie rozpocząć uzyskiwanie przychodów lub ich zwiększenie, gdy sytuacja gospodarcza się poprawi. Tym samym, stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę o możliwości zaliczenia powyższych świadczeń do kosztów uzyskania przychodów jest w pełni uzasadnione.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły i nie wiążą tut. Organu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.