Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- przychód z tytułu sprzedaży rzeczy lub wykonania usługi za pomocą bonu różnego przeznaczenia powstaje w momencie wykorzystania w/w bonu;

- w przypadku niewykorzystania bonu różnego przeznaczenia w całości bądź w części w jakiej dacie należy rozpoznać przychód podlegający opodatkowaniu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością będąca zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) (dalej: „Spółka” bądź „Wnioskodawca”). Spółka zajmuje się sprzedażą voucherów i kart podarunkowych oraz organizacją przejazdów samochodami na torach wyścigowych rozlokowanych na terenie Polski.

Spółka w swojej ofercie posiada:

1. Usługa wynajmu samochodu sportowego i jazdy samochodem sportowym po zamkniętym torze wyścigowym jako kierowca,

2. Usługa wynajmu samochodu sportowego z kierowcą i jazdy jako pasażer samochodem sportowym z punktu „A” do punktu „B” po zamkniętym torze wyścigowym.

3. Różnego rodzaju towary podlegające sprzedaży.

Spółka oferuje karty podarunkowe i vouchery na wybór usługi bądź towaru dostępnego w ofercie Wnioskodawcy. Karty podarunkowe i vouchery reprezentują wartość, za którą klient płaci określoną kwotę, np. 200 zł. Karta podarunkowa różni się od vouchera tym, że uprawnia klienta do wymiany jej na voucher lub inny towar z asortymentu, a więc zakres jej zastosowania jest szerszy niż vouchera. W sytuacji gdy wartość vouchera bądź towaru przewyższa wartość karty podarunkowej, która ma być na niego wymieniona, klient zobowiązany jest dopłacić powstałą różnicę. Natomiast jeżeli wartość ta jest niższa niż wartość karty podarunkowej, różnica nie jest zwracana klientowi. Klient ma możliwość wykorzystać pozostałą kwotę w przyszłości. Karta podarunkowa jest ważna jeden rok od dnia zakupu. W przypadku niewykorzystania w tym czasie znajdujących się na niej środków, Klient nie może ubiegać się o ich zwrot.

Natomiast voucher upoważnia klienta do jego wymiany na konkretny towar bądź usługę, np. wynajem samochodu sportowego z kierowcą i przejazd samochodem sportowym z punktu „A” do punktu „B” po torze wyścigowym jako pasażer albo wynajem samochodu sportowego i przejazd samochodem sportowym po torze wyścigowym jako kierowca bądź jakikolwiek inny towar z dostępnej oferty. Wybrana usługa lub towar zamieszczone na voucherze mogą zostać zamienione na inne np. z jazdy jako kierowca na jazdę jako pasażer, bądź towar na usługę jazdy. Voucher, podobnie jak karta podarunkowa reprezentuje określoną kwotę, równą wartości usługi lub towaru.

Wskazać należy, iż usługa zakupiona za pomocą vouchera lub karty podarunkowej może być opodatkowana różnymi stawkami podatku VAT, inna stawka podatku VAT jest na opcję wynajmu samochodu jako pasażer (8%), a inna jako kierowca (23%).

Voucher nie podlega wymianie na środki pieniężne. Termin ważności vouchera wynosi jeden rok od dnia zakupu, przy czym ważność vouchera może zostać odpłatnie przedłużona o kolejny rok. Płatność za kartę podarunkową jak i voucher dokonywana jest w momencie wydania. W związku z tym, Wnioskodawca nie wie kiedy usługa, czy też sprzedaż towaru będą świadczone na rzecz posiadacza karty podarunkowej czy też vouchera. W momencie realizacji vouchera czy też karty podarunkowej, posiadacz może zmienić markę i model samochodu, a także charakter przejazdu (z kierowcy na pasażera lub odwrotnie).

W momencie nabycia vouchera, klient określa model i markę samochodu oraz charakter przejazdu (kierowca lub pasażer). Istnieje jednak możliwość zamiany usługi nawet w dniu realizacji, np.:

1. Osoba, która otrzymała voucher na przejazd jako kierowca (VAT 23%) jest osobą niepełnoletnią i może jedynie wynająć samochód sportowy z kierowcą i jechać jako pasażer (VAT 8%).

2. Osoba, która wybrała usługę wynajmu i przejazdu samochodem jako kierowca (VAT 23%) jest niedysponowana w dniu realizacji, nie może prowadzić samochodu i zamienia powyższą usługę na usługę wynajmu samochodu sportowego z kierowcą i przejazdu samochodem sportowym jako pasażer (VAT 8%).

3. Osoba, która otrzymała voucher na jazdę jako pasażer (VAT 8%) nie została poinformowana wcześniej przez osobę, od której voucher otrzymała, iż istnieje możliwość jazdy jako kierowca i w dniu realizacji decyduje się na zmianę na przejazd jako kierowca (VAT 23%).

Tym samym w momencie ostatecznego wyboru przez klienta rodzaju przejazdu (w dniu realizacji) możliwe jest określenie prawidłowej stawki podatku VAT wykonywanej usług. Z uwagi na charakter świadczonej usługi, aż do momentu realizacji usługi nie jest możliwe stwierdzenie w jakiej wysokości należny będzie podatek.

Na potrzeby niniejszego wniosku i zadanych pytań Wnioskodawca będzie posługiwał się terminem „bon różnego przeznaczenia” zarówno w odniesieniu do karty podarunkowej, jak i vouchera.

Pytania

1. Czy przychód z tytułu sprzedaży rzeczy lub wykonania usługi za pomocą bonu różnego przeznaczenia powstaje w momencie wykorzystania w/w bonu?

2. W przypadku niewykorzystania bonu różnego przeznaczenia w całości bądź w części w jakiej dacie należy rozpoznać przychód podlegający opodatkowaniu?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, przychód z tytułu sprzedaży rzeczy lub wykonania usługi za pomocą bonu różnego przeznaczenia powstaje w momencie wykorzystania w/w bonu.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Za datę przychodu, o którym mowa powyżej uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Regulacje ustawy o CIT przewidują również sytuację, w której otrzymanie środków pieniężnych nie stanowi przychodu podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). W niniejszym stanie faktycznym Spółka oferuje karty podarunkowe i vouchery na wybór usługi bądź towaru dostępnego w ofercie Wnioskodawcy. Karta podarunkowa jest dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do otrzymania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia lub towaru. Sprzedaż karty nie skutkuje wydaniem towaru, ani świadczeniem usługi, karta nie jest rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługa”.

Natomiast voucher, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (www.sjp.pl) to:

1. dowód na piśmie,

2. dokument świadczący o zawarciu transakcji,

3. oświadczenie lub upoważnienie na piśmie,

4. certyfikat, list uwierzytelniający.

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że karta podarunkowa oraz voucher są dokumentami potwierdzającymi przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do otrzymania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia lub towaru. Podkreślić należy przy tym, że sprzedaż karty/vouchera nie skutkuje wydaniem towaru, ani świadczeniem usługi. Karta/voucher nie jest rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługa”. Karta podarunkowa oraz voucher są substytutem pieniądza i umożliwiają jedynie dokonanie zapłaty za świadczenia zrealizowane w przyszłości, które będą polegały na wydaniu towarów lub wykonaniu usługi w ramach działalności gospodarczej.

Pamiętać należy, iż z zakupionej (otrzymanej) karty podarunkowej/vouchera uprawnienia, niekoniecznie muszą zostać w przyszłości zrealizowane przez klienta.

W niniejszym stanie faktycznym bon stanowi dokument, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do nabycia w oznaczonym terminie usługi lub zakupu towaru. Zapłatę za bon należy zatem traktować jako zaliczkę na poczet przyszłego wydania towaru bądź wykonania usługi. Należy zatem odejść od generalnej zasady wyrażonej w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którą za przychód uznaje się kwoty faktycznie otrzymane przez podatnika oraz kwoty mu należne i zastosować przepis szczególny art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do pojęcia wykonania usługi, o którym mowa w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, wskazać należy, że przepisy ustawy o CIT nie definiują terminu „wykonanie usługi”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być rozumiane w kontekście analizowanego przepisu w sposób przyjęty w języku potocznym.

W związku z tym, co do zasady, przez „wykonanie usługi”, należy rozumieć zrealizowanie wszystkich czynności składających się na daną usługę, co należy oceniać z uwzględnieniem charakteru tej usługi oraz określonych w umowie warunków jej wykonywania. Oznacza to, że przychód, o którym mowa w niniejszej sprawie powstaje dopiero w momencie wykorzystania bonu przez klienta, a więc w momencie ustalenia na co zdecydował się go przeznaczyć klient, tj. na jaki towar bądź jaką usługę.

Potwierdzenie powyższego stanowiska Spółka znajduje m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 listopada 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.410.2021.4.JKT.

Mając powyższe na względzie, przychód z tytułu sprzedaży rzeczy lub wykonania usługi za pomocą bonu różnego przeznaczenia powstaje w momencie wykorzystania w/w bonu.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku niewykorzystania bonu różnego przeznaczenia w całości bądź w części przychód podlegający opodatkowaniu należy rozpoznać w dacie utraty ważności bonu.

Zarówno karta podarunkowa jak i voucher są ważne rok od dnia zakupu. W niniejszej sytuacji zastosowanie znajduje zatem art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, zgodnie z którym jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że powstanie przychodu w podatku CIT niewykorzystanego bonu (lub niewykorzystanej jego części) powinno nastąpić w dacie, w której traci on ważność, gdyż do tego momentu nabywca bonu może wykorzystać ten bon na zakup towarów czy też usług. Po tej dacie natomiast korzystanie z tego też bonu przestaje być możliwe. Jak potwierdza Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 listopada 2021 r. „gdy klient nie zrealizuje karty podarunkowej/vouchera posiadającej z góry określony termin ważności, momentem rozpoznania przychodu podatkowego przez Wnioskodawcę będzie dzień, w którym upłynął termin wyznaczony na jej/jego realizację (dzień przekształcenia się przedpłaty w definitywne przysporzenie majątkowe). W tym dniu Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania przychodu podatkowego” (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.410.2021.4.JKT).

Mając powyższe na względzie, w przypadku niewykorzystania bonu różnego przeznaczenia w całości bądź w części przychód podlegający opodatkowaniu należy rozpoznać w dacie utraty ważności bonu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej „ustawa o CIT”):

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą oraz z działami specjalnymi produkcji rolnej określa art. 12 ust. 3a ustawy o CIT:

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

a) wystawienia faktury albo

b) uregulowania należności.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że co do zasady, przychód podatkowy powinien być rozpoznany przez podmiot gospodarczy w dacie najwcześniejszego ze zdarzeń wskazanych w tym przepisie.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT:

Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT:

W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Jednocześnie wskazać należy, że za przychód podatkowy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P. Małecki, M. Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012).

Ustawodawca przewidział również sytuację, w której otrzymanie środków pieniężnych przychodu podatkowego nie stanowi. Bowiem zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT:

Do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Jest to zatem przepis szczególny, wykluczający uznawanie za przychód kwot faktycznie otrzymywanych przez podatnika oraz kwot należnych podatnikowi pod warunkiem, że stanowią one zapłatę na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (latach podatkowych). Z jednej więc strony ustawodawca dla celów rozliczenia z podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznaje przychód z chwilą uregulowania należności, z drugiej jednak strony wskazuje, że przychodem nie będzie wpłata pobrana na poczet późniejszych dostaw.

W tym miejscu wyjaśnić należy pojęcie karta podarunkowa oraz voucher.

Karta podarunkowa jest dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do otrzymania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia lub towaru. Sprzedaż karty nie skutkuje wydaniem towaru ani świadczeniem usługi, karta nie jest rzeczą ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługa”.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (www.sjp.pl) „voucher” to:

1. dowód na piśmie,

2. dokument świadczący o zawarciu transakcji,

3. oświadczenie lub upoważnienie na piśmie,

4. certyfikat, list uwierzytelniający.

Z powyższego wynika, że voucher jest substytutem pieniądza i umożliwia jedynie dokonanie zapłaty za świadczenia zrealizowane w przyszłości, które będą polegały na wydaniu towarów/wykonaniu usługi w ramach działalności gospodarczej. Należy zatem uznać, że także wydanie (sprzedaż) vouchera nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi.

Wynikające z otrzymanej karty podarunkowej czy też z otrzymanego vouchera uprawnienia, niekoniecznie muszą zostać w przyszłości zrealizowane.

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że karta podarunkowa oraz voucher są dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do otrzymania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia lub towaru. Podkreślić należy przy tym, że sprzedaż karty/vouchera nie skutkuje wydaniem towaru ani świadczeniem usługi, karta/voucher nie jest rzeczą ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługa”. Karta podarunkowa oraz voucher są substytutem pieniądza i umożliwiają jedynie dokonanie zapłaty za świadczenia zrealizowane w przyszłości, które będą polegały na wydaniu towarów/wykonaniu usługi w ramach działalności gospodarczej. Należy zatem uznać, że wydanie (sprzedaż) karty podarunkowej/vouchera nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi. Wynikające z zakupionej (otrzymanej) karty podarunkowej/vouchera uprawnienia, niekoniecznie muszą zostać w przyszłości zrealizowane przez klienta.

Odnosząc się do pojęcia wykonania usługi, o którym mowa w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują terminu „wykonanie usługi”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być rozumiane w kontekście analizowanego przepisu w sposób przyjęty w języku potocznym.

Na gruncie języka polskiego słowo „wykonanie usługi” oznacza zrealizowanie działań, służących zaspokojeniu potrzeb kontrahenta (klienta), niemających charakteru wydania rzeczy lub zbycia prawa majątkowego (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom I−III, pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Natomiast moment „wykonania świadczenia” określają przepisy księgi III ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.) w zakresie zobowiązań, przepisy regulujące poszczególne umowy, z których wynika zobowiązanie do świadczenia oraz konkretne postanowienia umowy zawartej pomiędzy stronami. Co istotne, w każdym przypadku należy brać pod uwagę postanowienia umowy dotyczące momentu, który strony uważają za wykonanie świadczenia, przy czym dla prawnopodatkowych skutków zawartej umowy istotnym jest czy dana zapłata ma charakter zaliczkowy, czy jest rezultatem wykonania określonej i zamkniętej części świadczenia.

W praktyce o wykonaniu umowy można mówić wtedy, kiedy podmiot zrealizował zobowiązanie wynikające z umowy istniejącej między nim a zamawiającym towar bądź usługę.

W związku z powyższym, co do zasady, przez „wykonanie usługi”, należy rozumieć zrealizowanie wszystkich czynności składających się na daną usługę, co należy oceniać z uwzględnieniem charakteru tej usługi oraz określonych w umowie warunków jej wykonywania.

Mając powyższe na uwadze, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym, przychód podatkowy powstanie w momencie wykorzystania bonu (karty podarunkowej/vouchera) przez klienta na nabycie określonego towaru czy też usługi.

Natomiast w sytuacji, gdy klient nie zrealizuje bonu (karty podarunkowej/vouchera) posiadającego z góry określony termin ważności, momentem rozpoznania przychodu podatkowego przez Wnioskodawcę będzie dzień, w którym upłynął termin wyznaczony na jego realizację (dzień przekształcenia się przedpłaty w definitywne przysporzenie majątkowe). W tym dniu Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania przychodu podatkowego.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została one wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).