Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca – Sp. z o.o. powstała na skutek przekształcenia spółki komandytowej. Do wpisu do rejestru przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) Wnioskodawcy doszło w dniu xxx.

W dniu xxx w zakładzie produkcyjnym X Sp. z o.o. Sp. K. (poprzednika prawnego Wnioskodawcy, zwanego dalej: „Spółką”) doszło do wypadku przy pracy, podczas którego doszło do uszkodzeń ciała jednego z ówczesnych pracowników Spółki. Pracownik, który uległ wypadkowi był zatrudniony w Spółce w okresie od xxx do xxx w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pomocnik produkcyjny w strefie przyjęcia surowca. Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawcy i Spółki była ówcześnie i jest obecnie, produkcja xxx.

Zgodnie z protokołem nr xxxx ustalenia wypadku przy pracy: „`(...)`”

Z protokołu powypadkowego ponadto wynika, iż:

1. przebieg zdarzenia został utrwalony na monitoringu (pkt. 1 ustaleń),

2. „Z relacji poszkodowanego wynika, iż `(...)`” (pkt. 3 ustaleń),

Zgodnie z protokołem powypadkowym przyczynami wypadku były:

- (`(...)`),

- (`(...)`)

- Brak instrukcji BHP podczas prac związanych z xxx,

- Brak nadzoru - wykonywanie prac wykraczających po za doświadczenie poszkodowanego oraz uprawnienia Pana (drugi pracownik) bez wiedzy przełożonego;

- Nieprzestrzeganie zasad ostrożności i rażące niedbalstwo poszkodowanego, polegające na niezachowaniu ostrożności (`(...)`).

Ponadto stwierdzono niewłaściwą organizację pracy przez brak odpowiedniego nadzoru nad pracownikami, oraz kontroli nad osobami wykonującymi określoną pracę i sposób jej wykonywania. Spółka zawarła z poszkodowanym ugodę w dniu xxx na podstawie której poszkodowany otrzymał kwotę xxx zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, związaną z przedmiotowym wypadkiem przy pracy, a kwota ta nie wyczerpała dalszych roszeń.

Pozwem z dnia xxx poszkodowany wniósł przeciwko Spółce, jej komplementariuszowi oraz prezesowi zarządu komplementariusza o solidarne zasądzenie od nich kwoty xxx zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia xxx do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem przy pracy. Ponadto poszkodowany zażądał zasądzenia od ww. pozwanych:

a) renty w wysokości xxx zł miesięcznie z tytułu zmniejszenia zdolności poszkodowanego do pracy zarobkowej w przyszłości oraz zmniejszenia jego widoków powodzenia na przyszłość;

b) renty w wysokości xxx zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego w związku z potrzebą opieki;

c) renty xxx zł miesięcznie z tytułu potrzeb związanych z rehabilitacją;

d) renty xxx zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb powoda, dotyczących zakupu leków;

e) renty xxx zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego, dotyczących opieki psychiatrycznej i psychologicznej;

f) renty xxx zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego, związanych z kosztami dojazdów do placówek rehabilitacyjnych, lekarzy, psychologa, psychiatry

z domu rodzinnego powoda.

Postanowieniem z dnia xxx Sąd Okręgowy postanowił w pkt. xxx udzielić poszkodowanemu zabezpieczenia na czas trwania procesu w ten sposób, że zasądzić od wszystkich pozwanych solidarnie, tytułem renty z uwagi na zwiększone potrzeby, na rzecz poszkodowanego kwotę po xxx zł miesięcznie płatne do dnia xxx każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat rentowych. Na powyższe postanowienie zażalenie złożyli wszyscy pozwani, żądając jego uchylenia w całości. Na skutek zażalenia Postanowieniem z dnia xxx ww. sąd zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wskazaną w nim kwotę obniżył z xxx zł do xxx zł miesięcznie.

W dniu xxx strony zawarły ugodę sądową na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się w terminie xxx dni od dnia zawarcia niniejszej ugody, do zapłaty na rzecz poszkodowanego kwoty zadośćuczynienia w wysokości xxx zł, pomniejszoną o kwotę xxx zł, z tytułu zabezpieczenia roszczenia, co pozostawia do zapłaty kwotę xxx zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia temu terminowi. Strony wspólnie ustaliły, że kwota określona wyżej wyczerpuje wszelkie roszczenia poszkodowanego w stosunku do wszystkich pozwanych, z tytułu roszczeń określonych wyżej, a zwłaszcza roszczeń z zakresu odszkodowania, zadośćuczynienia, rent z jakiegokolwiek tytułu czy ustalenie odpowiedzialności pozwanych za wszelkie szkody w osobie poszkodowanego, które mogą wyniknąć w przyszłości, związane z ww. wypadkiem przy pracy, a powód zrzeka się wszelkich roszczeń, związanych z wypadkiem przy pracy z dnia xxx, w stosunku do każdego z pozwanych. Następnie kwota zadośćuczynienia zastała zapłacona w dniu xxx.

Pytanie

Czy kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 z dnia 2021.10.04 ze zm.)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata zadośćuczynienia byłemu pracownikowi będąca wynikiem zawartej ugody sądowej spełnia przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 z dnia ze zm.). Jak wskazują sądy administracyjne w swoich orzeczeniach, aby dany wydatek mógł być zaliczony jako koszty uzyskania przychodu muszą zostać spełnione łącznie następujące kryteria:

1. wydatek został definitywnie poniesiony przez podatnika,

2. wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika,

3. wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

4. wydatek został właściwie udokumentowany,

5. wydatek nie został wymieniony jako wydatek wyłączony z kosztów uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2021 r. poz. 1800 ze zm.)

Zgodnie z listą wydatków, o których mowa w art. 16 ust 1 ww. ustawy, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (pkt 16). Wypłacone zadośćuczynienie nie zawiera się na wspomnianej liście. Profil działalność Wnioskodawcy oraz Spółki (jego poprzednika prawnego) wiąże się nierozerwalnie z wypadkami przy pracy i dlatego też są one związane z ryzykiem prowadzonej działalności. W momencie zawierania ugody sądowej Wnioskodawca miał podstawy przypuszczać, że zostanie zasądzona renta, co spowoduję konieczność płacenia świadczeń okresowych do końca życia poszkodowanego. Przypuszczenie to powstało na skutek zabezpieczenia roszczenia, które sąd dokonał w oparciu o art. 7531 § 1 pkt. 1 w zw. z art. 753 k.p.c. Z tych też względów Wnioskodawca zdecydował się na zawarcie ugody sądowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu

podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Należy zauważyć, że powyższy art. odnosi się wyłącznie do jednorazowych odszkodowań uregulowanych w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1205, ze zm.) w której zostały określone rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych odszkodowań. Przepis ten nie ma zastosowania do innych świadczeń, wypłacanych pracownikom na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.), którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek np. choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ww. ustawy

z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

- „jednorazowe odszkodowanie” - dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

- „jednorazowe odszkodowanie” - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty.

Ustawa ta przewiduje ponadto możliwość przyznania tzw. „renty z tytułu niezdolności do pracy”.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy „renta z tytułu niezdolności do pracy” - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Z kolei w art. 3 ust. 1 ww. ustawy,

za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy ma charakter uzupełniający, można się domagać jej realizacji dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych). Podstawą roszczeń pracowników są przepisy Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 444 i 445 Kodeksu cywilnego, roszczenia mogą obejmować:

- zwrot kosztów leczenia, mającego związek z wypadkiem przy pracy,

- przyznanie renty wyrównawczej,

- zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania”, „wypadku przy pracy”, „choroby zawodowej” wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT, używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się, jak wspomniano, wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie z dnia 30 października 2002 r., nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że świadczenia wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika nie spełniają definicji „jednorazowego odszkodowania”, zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT.

Przedmiotowe wydatki powinny być zatem poddane analizie w zakresie postanowień przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem do stwierdzenia czy wypłacone na rzecz byłego pracownika zadośćuczynienie na podstawie zawartej ugody sądowej mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów istotnym jest ustalenie czy ich poniesienie przyczyni się do osiągnięcia przychodu bądź służyć będzie zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów Wnioskodawcy.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa. Zadośćuczynienie może być przyznane poszkodowanemu tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jest nim m.in. wspomniany powyżej przepis art. 445 ustawy Kodeks cywilny, który w związku z art. 444 § 1 przewiduje przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia pieniężnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Z kolei w myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego

jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w zakładzie produkcyjnym X Sp. z o.o. Sp. K. (poprzednika prawnego Wnioskodawcy, zwanego dalej: „Spółką”) doszło do wypadku przy pracy, podczas którego doszło do uszkodzeń ciała jednego z ówczesnych pracowników Spółki. Zgodnie z protokołem powypadkowym przyczynami wypadku były:

- (`(...)`),

- (`(...)`),

- Brak instrukcji BHP podczas prac związanych z (`(...)`),

- Brak nadzoru - wykonywanie prac wykraczających po za doświadczenie poszkodowanego oraz uprawnienia Pana (drugi pracownik) bez wiedzy przełożonego;

- Nieprzestrzeganie zasad ostrożności i rażące niedbalstwo poszkodowanego, polegające na niezachowaniu ostrożności (`(...)`).

Ponadto stwierdzono niewłaściwą organizację pracy przez brak odpowiedniego nadzoru nad pracownikami, oraz kontroli nad osobami wykonującymi określoną pracę i sposób jej wykonywania. W dniu xxx strony zawarły ugodę sądową na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się w terminie x dni od dnia zawarcia niniejszej ugody, do zapłaty na rzecz poszkodowanego kwoty zadośćuczynienia w wysokości xxx zł, pomniejszoną o kwotę xxx zł, z tytułu zabezpieczenia roszczenia, co pozostawia do zapłaty kwotę xxx zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia temu terminowi. Strony wspólnie ustaliły, że kwota określona wyżej wyczerpuje wszelkie roszczenia poszkodowanego w stosunku do wszystkich pozwanych, z tytułu roszczeń określonych wyżej, a zwłaszcza roszczeń z zakresu odszkodowania, zadośćuczynienia, rent z jakiegokolwiek tytułu czy ustalenie odpowiedzialności pozwanych za wszelkie szkody w osobie poszkodowanego, które mogą wyniknąć w przyszłości, związane z ww. wypadkiem przy pracy, a powód zrzeka się wszelkich roszczeń, związanych z wypadkiem przy pracy z dnia xxx, w stosunku do każdego z pozwanych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych zadośćuczynienia wypłaconego poszkodowanemu byłemu pracownikowi.

Omawiając podatkowe skutki wypadków przy pracy w pierwszej kolejności rozgraniczyć należy odpowiedzialność pracodawcy opartą na zasadzie ryzyka i odpowiedzialność wynikającą z winy pracodawcy.

Zauważyć należy, że prowadzenie działalności gospodarczej niesie ze sobą określone ryzyko zaistnienia wypadków przy pracy. Wówczas odpowiedzialność za wypadek przy pracy jest oparta na zasadzie ryzyka związanego z prowadzeniem na własny rachunek przedsiębiorstwa. Wypłata odszkodowania za wypadek przy pracy oparta na zasadzie ryzyka jest wydatkiem mieszczącym się w pojęciu tzw. kosztów pracowniczych, niezbędnych do osiągnięcia celu w postaci uzyskania przychodu. Przy odpowiedzialności pracodawcy opartej na zasadzie ryzyka, wypłata świadczeń za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem przy pracy pracownika, nie wykracza poza zakres działalności gospodarczej. Mieści się w pojęciu kosztów związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie wykracza także poza cel działalności jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie jego źródła, gdyż możliwość zaistnienia wypadku, w przypadku którego odpowiedzialność jest oparta na zasadzie ryzyka, jest nierozerwalnie związana z normalnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa.

Inaczej natomiast kształtują się skutki podatkowe kiedy mamy do czynienia z istnieniem winy pracodawcy. Zaistnienie wypadku ma wtedy swe źródło w zawinionym zachowaniu pracodawcy, polegającym na niezachowaniu należytej staranności w ramach wykonywania działalności gospodarczej. Winą pracodawcy będzie przede wszystkim zaniedbanie obowiązków związanych z zapewnieniem pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Istotne jest przy tym, że pracodawca odpowiada nie tylko za naruszenie przepisów bhp, ale także za złamanie ogólnych zasad bhp, wynikających z doświadczenia życiowego czy reguł bezpiecznego wykonywania określonego rodzaju pracy. W sytuacji gdy mamy do czynienia z odpowiedzialnością na zasadzie winy wypłacone przez pracodawcę świadczenie za wypadek przy pracy nie może być uznane za koszt uzyskania przychodu. Pamiętać należy bowiem, iż wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika, a nie skutkiem zaniedbań, czy braku staranności. „Nie jest bowiem celem i nie mieści się w najszerszym nawet pojęciu prowadzenia działalności gospodarczej powodowanie (zawinienie) wypadków przy pracy i wypłacanie z tego tytułu odszkodowań. Nie sposób więc przyjmować, że wypłacenie odszkodowania w takim przypadku ma związek z osiąganiem przychodu, który jest celem działania pracodawcy.” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1313/10).

Jak wynika z wniosku, poniesienie wskazanych we wniosku wydatków jest następstwem niezgodnego z prawem działania, czy też raczej zaniechania Wnioskodawcy, jako pracodawcy. Wskazano w nim bowiem, że zgodnie z protokołem powypadkowym przyczyną wypadku była m.in. niewłaściwa organizacja pracy przez brak odpowiedniego nadzoru nad pracownikami, oraz kontroli nad osobami wykonującymi określoną pracę i sposób jej wykonywania. Poniesienie tych wydatków nie ma zatem na celu uzyskania przychodów, lecz zaspokojenie zobowiązań wynikających z zawartej ugody sądowej. Nie ma też na celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe kwota zadośćuczynienia wypłacona byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodów i tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.