Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty związane z zawartą ugodą sądową.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego tez pismem z 22 lutego 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.556.2021.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 8 marca 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest spółką prawa handlowego, w której większościowym udziałowcem jest Gmina X, a mniejszościowymi są m.in. Gmina A, Gmina B i Gmina C.

Spółka jest zatem spółką samorządową, zwaną w doktrynie również spółką komunalną, prowadzącą działalność gospodarczą w sektorze usług komunalnych w branży gospodarki odpadami. Oferuje usługi w zakresie zbierania odpadów komunalnych, przemysłowych oraz niebezpiecznych wyodrębnionych z odpadów komunalnych, unieszkodliwiania odpadów poprzez ich składowanie oraz sortowania odpadów opakowaniowych.

Spółka przeprowadziła jako zamawiający postępowanie przetargowe w trybie przetargu nieograniczonego na budowę zakładu zagospodarowania odpadów, które w roku 2008 zakończyło się podpisaniem umowy z liderem konsorcjum firm Y S.A. (dalej: „Y” lub „Wykonawca”). Zakres przedmiotowy zamówienia obejmował zaprojektowanie oraz budowę zakładu zagospodarowania odpadów, a Wykonawca zobowiązał się do wniesienia gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania umowy, udzieloną przez Zakład Ubezpieczeń (dalej: „ZU”).

Po wykonaniu przez Y umówionych prac okazało się, że zaprojektowana i zbudowana przez Wykonawcę instalacja, w ocenie Spółki, nie osiągnęła zamierzonej wydajności. Y, pomimo wezwań kierowanych przez Wnioskodawcę, nie usunął wad w przedmiotowej instalacji, co finalnie doprowadziło w czerwcu 2012 r. do wezwania ZU do wypłaty wszystkich środków z udzielonej gwarancji. Przedmiotowa gwarancja była stosunkiem obligacyjnym pomiędzy ZU a Wnioskodawcą. Po otrzymaniu środków finansowych wypłaconych z tytułu gwarancji należytego wykonania kontraktu, Spółka niezwłocznie podjęła działania zmierzające do usunięcia stwierdzonych w instalacji wad związanych z nieprawidłowym działaniem instalacji odpadów.

Cześć z uzyskanych przez Spółkę środków finansowych z gwarancji została przeznaczona na uregulowanie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych. Kwalifikacja podatkowa dla tego przysporzenia jako podlegającego opodatkowaniu ww. podatkiem potwierdzona została przez Ministra Finansów w dniu 24 grudnia 2012 r. w interpretacji podatkowej Znak: ILPB4/423-416/12-2/DS, w której organ uznał, że kwota otrzymana przez Wnioskodawcę tytułem gwarancji - jako przysporzenie o charakterze bezzwrotnym i trwałym - spełnia przesłanki do uznania jej za przychód podatkowy. Organ zauważył także, że charakter zwrotny mają jedynie te zobowiązania, które ze swej istoty podlegają zwrotowi, np. pożyczki/kredyty oraz kaucje. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 września 2013 r. (sygn. I SA/Po 295/13), w którym sąd uznał stanowisko wyrażone przez Ministra Finansów za prawidłowe.

Y, (a dokładnie Syndyk Masy Upadłości Y) w roku 2018 złożyła pozew sądowy przeciwko Wnioskodawcy, w którym Wykonawca zakwestionował prawo Spółki do skorzystania z gwarancji ubezpieczeniowej. W tym zakresie spór pomiędzy stronami toczył się do maja 2021 r., w którym doszło do zawarcia pomiędzy stronami ugody sądowej, na mocy której na zaspokojenie roszczeń Y, Spółka zobowiązała się zapłacić ustaloną ugodą kwotę oraz dokonać zwrotu kosztów procesu w terminie 14 dni od dnia zawarcia przedmiotowej ugody. Spółka to zobowiązanie spełniła, dokonując przelewów na rzecz Y w dniach, odpowiednio: 17 maja 2021 r., 21 maja 2021 r. oraz 27 maja 2021 r.

Jak wynika z treści zawartej ugody, Spółka kwestionowała roszczenie Y, zarówno co do zasady, jak i wysokości. Tym niemniej, na skutek podjętych rozmów ugodowych ustalono, że w celu usunięcia stanu niepewności co do tego roszczenia oraz uchylenia istniejących i mogących powstać w przyszłości sporów, Strony czynią sobie wzajemne ustępstwa i w związku z tym postanowiły jak w treści ugody.

Zawarcie i wykonanie ugody wyczerpuje wszelkie roszczenia wynikające lub związane z realizacją kontraktu na budowę zakładu zagospodarowania odpadów, w tym w szczególności roszczeń dotyczących gwarancji i w tym stanie rzeczy strony zrzekły się bezwarunkowo i nieodwołalnie, obecnie oraz na przyszłość, wszelkich dalszych roszczeń w tym zakresie. W związku z realizacją ugody sądowej zawartej przed Sądem Okręgowym w dniu 11 maja 2021 r., Spółka powzięła wątpliwość, czy kwoty wypłacone na rzecz Y z tego tytułu mogą stanowić koszt uzyskania przychodów dla Spółki.

Dodatkowo z uzupełnienia wniosku z 2 marca 2022 r. wynika, że:

1. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami było roszczenie o zapłatę przez Wnioskodawcę na rzecz Y kwoty 3.041.051,84 euro (słownie: trzy miliony czterdzieści tysięcy pięćdziesiąt jeden euro i 84/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 lipca 2015 roku do dnia zapłaty, w związku z realizacją przez Wnioskodawcę gwarancji należytego wykonania umowy wystawionej przez ZU. W sprawie tego roszczenia toczyło się postępowanie sądowe pomiędzy stronami przed Sądem Okręgowym. Jak stwierdza się w zawartej ugodzie sądowej: Pozwany (Wnioskodawca) zakwestionował roszczenie powoda wskazane w pkt 1 niniejszej ugody, zarówno co do zasady, jak i wysokości. Na skutek podjętych rozmów ugodowych ustalono jednak, że w celu usunięcia stanu niepewności co do tego roszczenia oraz uchylenia istniejących i mogących powstać w przyszłości sporów, strony czynią sobie wzajemne ustępstwa i w związku z tym postanawiają co następuje. Według dalszych postanowień tej ugody: Na zaspokojenie roszczeń powoda wskazanego w pkt 1 niniejszej ugody (to jest roszczenia o zapłatę kwoty 3.041.051,84 euro wraz z odsetkami), pozwany zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda kwotę 2.145.000,00 Euro (słownie: dwa miliony sto czterdzieści pięć tysięcy Euro 00/100) oraz kwotę 25.000,00 zł (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie 14 dni od dnia zawarcia niniejszej ugody sądowej. W przypadku nie dotrzymania terminu płatności powodowi będą przysługiwały ustawowe odsetki za opóźnienie.

Dalej: Strony oświadczają, że zawarcie i wykonanie niniejszej ugody wyczerpuje wszelkie ich roszczenia wynikające lub związane z realizacją Kontraktu (`(...)`) (na budowę zakładu zagospodarowania odpadów), w tym w szczególności roszczenie, o którym jest mowa w pkt 1 niniejszej ugody (to jest roszczenia o zapłatę kwoty w wysokości 3.041.051,84 euro), i w związku z powyższym strony bezwarunkowo i nieodwołalnie zrzekają się obecnie oraz na przyszłość wszelkich dalszych roszczeń w tym zakresie.

Co więcej, ugoda stanowi, że za wyjątkiem zwrotu na rzecz powoda kwoty 25.000,00 zł (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, każda ze Stron we własnym zakresie ponosi koszty postępowania, w tym koszty zastępstwa procesowego, w postępowaniu o którym jest mowa w pkt 1 niniejszej ugody. Końcowo w treści ugody stwierdza się, że Strony zgodnie postanawiają, że treść i warunki niniejszej ugody, jak i sam fakt jej zawarcia objęty jest klauzulą poufności. Strony mogą ujawnić informacje objęte klauzulą poufności wyłącznie w celu i w zakresie, w jakim jest to niezbędne do prawidłowego wykonania niniejszej ugody lub obowiązek ujawnienia tych informacji wynika bezpośrednio z przepisów prawa.

2. Na podstawie zawartej ugody Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda kwoty 2.145.000,00 euro (słownie: dwa miliony sto czterdzieści pięć tysięcy euro 00/100) tytułem zaspokojenia roszczeń powoda oraz kwotę 25.000,00 zł (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody sądowej.

W wyniku zawarcia ugody Wnioskodawca zapłacił powodowi kwotę niższą od dochodzonej przez niego sądownie o 896.051,84 euro (słownie: osiemset dziewięćdziesiąt sześć tysięcy pięćdziesiąt jeden euro 84/100) oraz dodatkowo uniknął zapłaty ewentualnych odsetek za opóźnienie dochodzonych przez powoda, liczonych zgodnie z pozwem od dnia 9 lipca 2015 roku.

Odsetki za opóźnienie, które potencjalnie Wnioskodawca musiałby zapłacić powodowi w przypadku przegranej, na dzień zawarcia ugody sądowej wynosiły 1.212.904,78 euro.

W wyniku zawarcia ugody ryzyko zapłaty odsetek zostało zniwelowane, a Spółka uniknęła ryzyka poniesienia kosztu w łącznej wysokości 2.108.956,62 euro.

Zawarcie ugody sądowej zakończyło trwające postępowanie sądowe oraz usunęło stan niepewności prawnej oraz finansowej związanej z tą sprawą, jak również wykluczyło ryzyko zapłaty znacznie wyższej kwoty, gdyby pozew Y został przez Sąd Okręgowy uwzględniony. W zakresie dotyczącym motywacji Spółki, zorientowanej na zakończenie sporu sądowego, należy odnieść się do argumentacji przedstawionej w treści wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego

Pytanie

Czy na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty związane z zawartą ugodą sądową?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że poniesione przez Spółkę koszty związane zawartą ugodą sądową mogą stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) i wnosi o potwierdzenie tego stanu rzeczy.

Analizując przedstawione zagadnienie dotyczące kwalifikacji wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na wypłatę uzgodnionych kwot na rzecz Y na podstawie zawartej ugody sądowej jako kosztów uzyskania przychodu należy określić podstawowe warunki uznawalności kosztów za podatkowe na gruncie ustawy o CIT.

Oceniając stan faktyczny przedstawiony powyżej, należy wskazać w pierwszej kolejności, że koszty uzyskania przychodów są jednym z dwóch - obok przychodów - podstawowych elementów mających wpływ na dochód jako przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym. Prawidłowa wykładnia przepisów dotycząca kosztów uzyskania przychodów ma więc istotne znaczenie, zarówno dla osób prawnych obciążonych tym podatkiem, jak i dla interesów finansowych Skarbu Państwa.

Pojęcie „kosztów uzyskania przychodów” zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oparte jest na klauzuli generalnej, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów taksatywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Przyjęta (zarówno w piśmiennictwie, jak i judykaturze) wykładnia omawianego przepisu pozwala na przyjęcie, że warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków:

1. faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika;

2. istnienia związku z prowadzoną przez podatnika działalnością;

3. poniesienia go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów jest więc taki koszt, który został poniesiony przez podatnika, jest definitywny (rzeczywisty), pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, został właściwie udokumentowany i nie został wyłączony na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z kolei, w katalogu wyłączeń wydatków, które nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu, w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT znalazły się kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Podkreślić w tym miejscu należy, że wypłacona przez Spółkę kwota nie ma charakteru sankcji lub kary. Kwoty wypłacone tytułem zawartej ugody sądowej nie mają też w ocenie Wnioskodawcy charakteru odszkodowawczego, jednak jednocześnie należy zaznaczyć, że nawet uznanie wypłaconych roszczeń pieniężnych za mające takie cechy, nie jest przesłanką do wysunięcia automatycznego wniosku, że poniesione w ten sposób wydatki będą stanowić koszty niepodatkowe.

Skoro prawodawca wyłącza w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT możliwość uznania za koszty określonych przypadków poniesienia odszkodowania, to założenie racjonalności ustawodawcy wskazuje, że miał on w tym jakiś cel. Jeżeli wolą ustawodawcy byłoby wyłączenie in genere możliwości zaliczenia np. kar umownych do kosztów uzyskania przychodów, dałby temu wyraz inaczej formułując wyłączenie. W związku z tym nie ulega wątpliwości, że poza tymi wyraźnymi wyłączeniami istnieje możliwość zaliczenia do kosztów nawet odszkodowania, z zastrzeżeniem jednak podstawowej przesłanki wyrażonej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, to jest poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2012 r. (II FSK 1365/10), wskazał, że przyjęcie poglądu, iż kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu - art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

W orzecznictwie podkreśla się, że za koszty uzyskania przychodu należy zatem uważać takie wydatki, których poniesienie przez podatnika było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła, i które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zatem podzielić pogląd, że użycie w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT zwrotu „w celu” oznacza, że nie zawsze wydatek przynieść musi skutek w postaci osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła.

Podatnik podatku dochodowego od osób prawnych ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich wydatków, jednakże pod warunkiem, iż będą one związane z opodatkowaną działalnością prowadzoną przez podatnika. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, czego ocena powinna zostać ustalona po każdorazowej indywidualnej analizie danego przypadku. Kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przede wszystkim przeznaczenie wydatku (jego celowość, racjonalność, zasadność, niezbędność) oraz możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów przez podatnika.

Tym samym podczas interpretacji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy uwzględnić również dynamikę procesów i zjawisk gospodarczych. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy, uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika. W konsekwencji należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.

Gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów (por. wyroki NSA z 27 czerwca 2013 r., II FSK 2192/11 i z 11 lipca 2013 r., II FSK 2279/11 oraz powoływane tam orzecznictwo i literatura).

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego stanu faktycznego należy podkreślić, że zapłata Wykonawcy określonej kwoty nie była samodzielnym zdarzeniem, ale wynikała z zawarcia przez Spółkę i Y dwustronnego porozumienia (w formie ugody sądowej), całościowo regulującego wzajemne roszczenia.

Spółka wyjaśnia, że dzięki zawarciu porozumienia mogła nie tylko uniknąć ewentualnych dalszych strat - zarówno finansowych, jak i wizerunkowych, ale mogła skoncentrować się na swojej działalności podstawowej. Co więcej, ograniczone w ten sposób zostało ryzyko poniesienia przez Spółkę wyższej straty finansowej, gdyby ewentualne orzeczenie Sądu Okręgowego było dla Wnioskodawcy niekorzystne.

Co jest w tej sprawie istotne i powinno zostać również wzięte pod uwagę, to:

1. przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania w indywidualnych przypadkach do kosztów podatkowych wydatków tego rodzaju należy szczególną wagę przykładać do rozumienia terminów „zachowanie” i „zabezpieczenie” źródła przychodów,

2. jeżeli jako zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób, to ograniczenie strat finansowych, pomimo poniesienia pewnych kosztów, może służyć właśnie temu celowi,

3. w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej poniesienie pewnych wydatków (np. zapłata kary umownej niewymienionej w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT) może ograniczać straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest więc, aby kwalifikując taki wydatek jako koszt podatkowy, uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umowy (wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3585/15, LEX nr 2441315).

Jak już zostało wcześniej wskazane, podjęcie przez Spółkę decyzji o zakończeniu sporu sądowego i ugodowym rozwiązaniu sprawy wynikało między innymi z dokonanej oceny mniejszych od zakładanych szans na korzystne dla Wnioskodawcy zakończenie sporu i konieczność rezerwowania środków finansowych na wypadek przegranej.

Decyzję o zawarciu ugody podjęto mając na względzie oczekiwane szanse i koszty związane z dalszym prowadzeniem postępowania sądowego oraz zasoby finansowe i ludzkie, które byłyby zaangażowane w spór (mając na względzie inne potrzeby Spółki związane z zaangażowaniem tych zasobów). Spółka ponadto wyjaśnia, że zdecydowała się zapłacić kwotę wynikającą z ugody i przyśpieszyć zakończenie sporu, bowiem dzięki temu ograniczyła ryzyko zapłaty pełnej dochodzonej przez Y kwoty (wraz z ewentualnymi odsetkami), na co musiała zarezerwować odpowiednie (znaczne) środki. Ewentualne negatywne rozstrzygnięcie dla Spółki oznaczałoby też konieczność poniesienia kosztów procesu w całości, zwrotu pełnej kwoty gwarancji oraz poniesienia potencjalnie wyższych kosztów zastępstwa procesowego.

Zapłata dokonana na rzecz Wykonawcy oznaczała możliwość „odmrożenia” tych środków i przeznaczenia ich na dalszą działalność operacyjną generującą przychody podatkowe. W ten sposób Spółka zabezpieczyła więc możliwość realizacji innych kontraktów skutkujących takimi przychodami. Udzielając zatem odpowiedzi na pytanie o możliwość zaliczenia wydatków poniesionych na wykonanie ugody do kosztów uzyskania przychodu należy odnieść się do wszystkich tych elementów stanu faktycznego oraz dokonać ich oceny w kontekście przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Uwzględniając wytyczne zawarte m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2018 r. w sprawie II FSK 3585/15 można stwierdzić, że zapłata przez Spółkę kwoty na podstawie zawartej przed sądem ugody, nie stanowiącej kary umownej lub odszkodowania, może być rozpatrywana przez pryzmat wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodów, o którym stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na wypełnienie postanowień zawartej przed sądem ugody, należy uznać za niemieszczący się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Za takim wnioskiem przemawiają okoliczności sprawy, które skłoniły Spółkę do zapłaty kwoty, takie jak: wystąpienie korzyści związanych z rozwiązaniem rezerwy bilansowej i uwolnieniem kwoty zabezpieczonej na zapłatę ewentualnego roszczenia Y, wykorzystanie tej kwoty dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej w kierunku uruchomienia tych środków na nowe inwestycje i działalność operacyjną przynoszącą przychody podatkowe oraz relokacji zasobów finansowych w obszary, które bezpośrednio generowały przychody, a także uwiarygodnienie się Wnioskodawcy na trudnym rynku związanym z gospodarowaniem odpadami poprzez wypłatę kwoty wynikającej z ugody, co umożliwi Spółce realizację kolejnych podobnych inwestycji, do których spółki o profilu działalności zbliżonej do Y mogłyby już nie przystąpić.

Zapłata ustalonego ugodą zobowiązania wobec Y znacząco poprawia wskaźniki finansowe, na podstawie których oceniana jest sytuacja majątkowa i finansowa Spółki. Poprawie ulega m.in. struktura źródeł finansowania poprzez zwiększenie udziału kapitału własnego i zmniejszenie udziału zadłużenia, w szczególności krótkoterminowego. To z kolei wpływa na poprawę ratingu Spółki analizowanego przez wierzycieli i instytucje finansowe umożliwiając łatwiejszy dostęp do kapitału i pozyskanie go, w razie potrzeby, na korzystniejszych warunkach.

Powyższe, w świetle brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, stawiającego - dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu - wymóg poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu lub w zamiarze zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodu, powinno pozwalać w ocenie Wnioskodawcy na uznanie tego wydatku na zapłatę Wykonawcy kwoty określonej w ugodzie, za koszt uzyskania przychodu.

Kluczowym aspektem dla niniejszej sprawy i analizowanego stanu faktycznego w ocenie Wnioskodawcy jest również fakt, że uzyskana przez Spółkę od ZU kwota gwarancji w całości została opodatkowana w roku jej otrzymania, co potwierdziła interpretacja podatkowa wydana dla Spółki oraz prawomocne orzeczenie WSA. Należy przy tym zauważyć, że wypłata gwarancji wynikała ze stosunku obligacyjnego ZU względem Wnioskodawcy, dla którego podstawę z kolei stanowiła umowa zawarta z Y na realizację tego przedsięwzięcia. Koszty związane z uruchomieniem gwarancji poniosła finalnie Y, która następnie kwestionowała zasadność wypłaty objętej gwarancją kwoty na rzecz Spółki. Z tego też powodu potwierdzona została jej legitymacja procesowa, z której Y skorzystała, inicjując spór sądowy w 2018 r. Skoro zatem wówczas otrzymana kwota stanowiła dla Spółki przychód podatkowy (co potwierdził Minister Finansów oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny), a więc Skarb Państwa wówczas uzyskał od tej kwoty należny podatek dochodowy, to aktualnie procedowane postępowanie mogłoby doprowadzić do zwrotu przez Spółkę pełnej objętej roszczeniem Y kwoty (wraz z odsetkami), co finalnie mogłoby spowodować wręcz ubytek w dochodach Państwa.

Zawierając ugodę sądową w tej sprawie również to ryzyko zostało przez Spółkę uwzględnione.

Wobec powyższego, w odniesieniu do ponoszonych wydatków na rzecz Y, będzie miała zastosowanie generalna zasada wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w myśl której, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, będący przedmiotem stanu faktycznego koszt został poniesiony w celu zachowania i zabezpieczenia jego podstawowego źródła przychodów. Co więcej, poniesiony koszt przez Wnioskodawcę został uznany na podstawie przytoczonej wcześniej argumentacji za niemieszczący się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyżej zaprezentowane stanowisko, Spółka stoi na stanowisku, że w oparciu o przywołane obowiązujące przepisy prawa podatkowego będzie mogła zakwalifikować przedmiotowe wydatki poniesione na rzecz Y w oparciu o zasady ogólne jako koszty podatkowe. Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie tego stanu rzeczy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług, będących przedmiotem działalności gospodarczej. W odniesieniu do pozostałych kar i odszkodowań, niewymienionych w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 tej ustawy, nie można automatycznie stwierdzić, że fakt ten umożliwia zaliczenie takich wydatków do kosztów podatkowych.

Nie można w tym zakresie uznać za właściwe przyjęcie rozumowania a contrario, tzn. że niewymienione w tym przepisie kary i odszkodowania stanowią koszt podatkowy.

Odszkodowania i kary umowne wypłacone z innych tytułów niż wymienione w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile wydatek ten jest celowy na gruncie przepisów prawa podatkowego, w szczególności spełnia przesłanki zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodów, określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Warunkiem kwalifikowania określonego wydatku, jako kosztu podatkowego, poza kwestią jego faktycznego poniesienia jest bowiem jego cel. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z osiągniętym przychodem, albo zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Cel ten musi być wyraźnie widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

Tym samym podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że po wykonaniu przez Y umówionych prac okazało się, że zaprojektowana i zbudowana przez Wykonawcę instalacja, w ocenie Spółki, nie osiągnęła zamierzonej wydajności. Y, pomimo wezwań kierowanych przez Wnioskodawcę, nie usunął wad w przedmiotowej instalacji, co finalnie doprowadziło w czerwcu 2012 r. do wezwania ZU do wypłaty wszystkich środków z udzielonej gwarancji należytego wykonania umowy. Przedmiotowa gwarancja była stosunkiem obligacyjnym pomiędzy ZU a Wnioskodawcą. Po otrzymaniu środków finansowych wypłaconych z tytułu gwarancji należytego wykonania kontraktu, Spółka niezwłocznie podjęła działania zmierzające do usunięcia stwierdzonych w instalacji wad związanych z nieprawidłowym działaniem instalacji odpadów. Część z uzyskanych przez Spółkę środków finansowych z gwarancji została przeznaczona na uregulowanie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych. Kwalifikacja podatkowa dla tego przysporzenia jako przychodu podlegającego opodatkowaniu potwierdzona została w wydanej Wnioskodawcy interpretacji podatkowej. Y, (tj. Syndyk Masy Upadłości Y) w roku 2018 złożyła pozew sądowy przeciwko Wnioskodawcy, w którym Wykonawca zakwestionował prawo Spółki do skorzystania z gwarancji ubezpieczeniowej. W tym zakresie spór pomiędzy stronami toczył się do maja 2021 r., w którym doszło do zawarcia pomiędzy stronami ugody sądowej, na mocy której na zaspokojenie roszczeń Y Spółka zobowiązała się zapłacić ustaloną ugodą kwotę oraz dokonać zwrotu kosztów procesu w terminie 14 dni od dnia zawarcia przedmiotowej ugody. Spółka to zobowiązanie spełniła, dokonując przelewów na rzecz Y. Jak wynika z treści zawartej ugody, Spółka kwestionowała roszczenie Y, zarówno co do zasady, jak i wysokości. Tym niemniej, na skutek podjętych rozmów ugodowych ustalono, że w celu usunięcia stanu niepewności co do tego roszczenia oraz uchylenia istniejących i mogących powstać w przyszłości sporów, Strony czynią sobie wzajemne ustępstwa i w związku z tym postanowiły jak w treści ugody. Zawarcie i wykonanie ugody wyczerpuje wszelkie roszczenia wynikające lub związane z realizacją kontraktu na budowę zakładu zagospodarowania odpadów, w tym w szczególności roszczeń dotyczących gwarancji i w tym stanie rzeczy strony zrzekły się bezwarunkowo i nieodwołalnie, obecnie oraz na przyszłość, wszelkich dalszych roszczeń w tym zakresie.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia czy Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki poniesione w związku z zawartą ugodą sądową.

Należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu państwa skutkami działań przedsiębiorcy, mającymi na celu ograniczenie ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością lub dokonania wyboru mniejszych strat na skutek zawartej ugody. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. Podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego działania.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka skorzystała z wypłaconego przez ZU środków z gwarancji, uznała bowiem, że zaprojektowana i zbudowana przez Wykonawcę instalacja, w ocenie Spółki, nie osiągnęła zamierzonej wydajności. Następnie zaś na skutek sądowej Ugody zgodziła się na wypłatę roszczeń aby w ten sposób zakończyć spór pomiędzy spółkami. Wnioskodawca pomimo zatem, iż początkowo uznał, że wykonana przez Y instalacja nie osiągnęła zamierzonej wydajności – zgodził się na zapłatę określonej kwoty roszczeń wynikających z umowy ugody, bowiem jak wskazał, m.in. dzięki temu ograniczył ryzyko zapłaty pełnej dochodzonej przez Y kwoty.

Zatem poniesienie wydatków na rzecz Y z tytułu zawartej ugody ma charakter minimalizacji kosztów (strat) i wydatków wynikających z podjętych przez Spółkę działań, zawierających w sobie pewne ryzyko w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, nie zaś realizację celów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Z opisu stanu faktycznego wynika bowiem, że wydatki te z pewnością nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Trudno jest bowiem założyć, iż zapłata roszczeń wynikających z umowy ugody wpływa na zwiększenie przychodów. W rezultacie, powyższe wydatki mogą ewentualnie podlegać pod tę cześć normy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, która odnosi się do zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W tym miejscu należy wskazać na kwestię ogólną, nieporuszaną na wstępie niniejszego rozstrzygnięcia, a dotyczącą samej interpretacji normy z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Dlatego też w tym miejscu należy wskazać, że sam fakt, iż kwota gwarancji wypłacona przez ZU na rzecz Spółki stanowiła dla niej przychód podatkowy nie czyni z wydatków poniesionych na zapłatę roszczenia na rzecz Y automatycznie kosztów uzyskania przychodów. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W ocenie organu interpretacyjnego, niedopuszczalne jest także przeprowadzanie takiej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, która racjonalność działań podatnika utożsamia z celowością wydatku. Organ stoi na stanowisku, iż pojęcia racjonalności poniesienia wydatku oraz jego celowości nie nakładają się na siebie, w tym znaczeniu, iż nie są one równoważne. Pomiędzy tymi kategoriami nie istnieje tożsamość znaczeń. Pojęcia racjonalności oraz celowości rozumiane przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wzajemnie się uzupełniają, w tym sensie, iż trudno jest mówić o celowości wydatku, bez wcześniejszego wykazania jego racjonalności. Relacja odwrotna, jak się jednak wydaje w świetle wykładni literalnej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie zachodzi. Oznacza to, iż wykazanie, że mamy do czynienia z racjonalnym postępowaniem podatnika, samo w sobie nie determinuje uznania wydatku za celowy pod kątem zachowania, czy zabezpieczenia źródła przychodów. Racjonalność postępowania podatnika, jest bowiem jednym z elementów oceny celowości wydatku, pomocna przy wykładni zwrotu normatywnego „w celu”. Należy zauważyć, że ustawodawca konstruując normę z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie wskazał, iż wystarczającym dla podatkowej kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów jest racjonalność prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było położenie nacisku na ową racjonalność, norma art. 15 ust. 1 ustawy o CIT przybrałaby z pewnością inne brzmienie, sprowadzające się do formuły, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie poniesione wydatki związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Reasumując, poniesione wydatki, o których mowa we wniosku, aby mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, muszą spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jak wykazano powyżej, wydatki poniesione na zapłatę roszczenia wynikającego ze wskazanej we wniosku umowy ugody, warunku tego nie spełnią a tym samym nie mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych.

Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko w powyższym zakresie należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Wskazać jednak należy, że zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy kwota wynikała z roszczenia związanego z zakwestionowaniem przez Wykonawcę prawa do skorzystania przez Spółkę z gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania umowy (zarówno co do zasady jak i kwoty). Skoro zatem otrzymane przez Wnioskodawcę środki z udzielonej gwarancji zostały przez Spółkę wykazane w całości jako przychód podatkowy, to o poniesiony wydatek w postaci zapłaconej w wyniku zawarcia ugody sądowej na rzecz Wykonawcy kwoty (stanowiący niejako zwrot części niesłusznie otrzymanej kaucji gwarancyjnej) – Spółka będzie mogła skorygować wcześniej wykazany i opodatkowany przychód. W myśl bowiem art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą, uważa się przychody należne, a więc takie co do których podatnikowi przysługuje prawo do ich otrzymania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.