Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku pobrania podatku u źródła od odsetek spłacanych do Banku na podstawie przejętej przez Bank umowy pożyczki.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 marca 2022 r. (wpływ 14 marca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług).

Spółka od wielu lat prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług rolniczych na rzecz podmiotów trzecich.

W dniu 29 lipca 2020 r. Spółka zawarła umowę pożyczki ze swoim 100% udziałowcem (dalej zwanym: „Udziałowcem”), w której występowała jako pożyczkobiorca. Udziałowiec jest spółką prawa duńskiego, będącą także duńskim rezydentem podatkowym. Udziałowiec środki do udzielenia pożyczki uzyskał od Banku z siedzibą w Finlandii (dalej: „Bank”) w ramach umowy kredytu, która została zawarta w duńskim oddziale Banku. Bank jest jednym z większych podmiotów tego typu (banków) na rynku europejskim.

W dniu 1 czerwca 2021 r. Strony (Spółka, Udziałowiec, Bank) zawarły porozumienie na mocy, którego Bank wstąpił w prawa wierzyciela z tytułu wyżej wskazanej umowy pożyczki, co oznaczało, iż Spółka pożyczkę będzie spłacać bezpośrednio do Banku. Przejęcie pożyczki Bank i Udziałowiec rozliczyli odrębnie. Bank przy porozumieniu był reprezentowany przez swój duński oddział. Oddział nie posiada osobowości prawnej, zatem stroną porozumienia był faktycznie Bank, a nie jego oddział.

Bank już jako nowy Pożyczkodawca oraz Spółka na okoliczność przejęcia umowy, sformułowali po nowemu umowę pożyczki, w której na nowo ustalili warunki i terminy spłaty, w tym oprocentowanie. Kwota pożyczki została bez zmian.

Zatem, od 1 czerwca 2021 r. stroną udzielającą pożyczki jest Bank finlandzki, i też odsetki, które Spółka spłaca, są wpłacane bezpośrednio na konto bankowe Banku, przy czym konto bankowe, na które jest spłacana pożyczka jest prowadzone w Danii.

Spółka posiada finlandzki certyfikat rezydencji uzyskany od Banku. Posiada także, udokumentowany fakt, iż Bank prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą i jest rzeczywistym właścicielem należności z tytułu spłaty pożyczki.

Jednocześnie wskazać należy, iż Bank jest bankiem w rozumieniu art. 11 ust. 3 lit. d) Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r.

W żadnym roku spłacania pożyczki suma odsetek spłacanych do Banku nie przekroczy kwoty 2.000.000 PLN.

W uzupełnieniu wniosku z 9 marca 2022 r. Wnioskodawca wskazał również dane podmiotów zagranicznych, które uczestniczyły w zawarciu umowy pożyczki.

Pytanie

Czy Spółka prawidłowo nie pobiera podatku u źródła od odsetek spłacanych do Banku na podstawie przejętej przez Bank umowy pożyczki?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, prawidłowo nie pobiera ona podatku u źródła od odsetek spłacanych do Banku.

Opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym (tzw. podatkiem u źródła) podlegają dochody osób zagranicznych, uzyskane przez nie na terytorium Polski.

Na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „updop”), za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, tj. w związku z regulowaniem, w tym stawianiem do dyspozycji, wypłacaniem lub potrącaniem należności przez polskie podmioty, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia, uważa się przychody wymienione m.in. w art. 21 ust. 1 updop, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 updop.

Podatek u źródła należy więc pobrać, co do zasady, od każdej płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop, dokonywanej przez polskiego przedsiębiorcę na rzecz zagranicznego podmiotu. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 20% przychodów podlegają przychody podmiotów zagranicznych uzyskane przez nie na terytorium Polski z tytułu m.in. odsetek.

Obowiązek poboru tego podatku ciąży na polskim podmiocie (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej lub osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą), który wypłaca zagranicznemu podmiotowi należność z tytułu świadczeń wymienionych w tym przepisie.

Stosownie do art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych m.in. w art. 21 ust. 1 updop (np. odsetek), do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Na zasady poboru podatku u źródła wpływają jednakże postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 21 ust. 2 updop). Jednak zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z tą umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 26 ust. 1 updop).

W sytuacji przedstawionej w pytaniu znajdą zastosowanie postanowienia zawarte w art. 11 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (dalej: „Konwencja”).

Stosownie do zasady wyrażonej w art. 11 ust. 1 Konwencji, odsetki, które powstają w jednym z umawiających się państw (tu: w Polsce) i wypłacane są osobie mającej siedzibę w drugim umawiającym się państwie (tu: w Finlandii), mogą być opodatkowane tylko w tym drugim państwie (w rozpatrywanej sytuacji w Finlandii).

Natomiast zgodnie ust. 2 art. 11 Konwencji, takie odsetki mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek.

Natomiast kluczowa w przedmiotowej sprawie jest treść ustępu 3 art. 11, zgodnie z którym, bez względu na postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu, jakiekolwiek odsetki, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba uzyskująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli taka osoba jest osobą uprawnioną do odsetek i odsetki są wypłacane:

a) na rzecz Rządu Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, lub banku centralnego Umawiającego się Państwa lub jakiejkolwiek instytucji będącej w całości własnością Rządu Umawiającego się Państwa;

b) z tytułu pożyczki wszelkiego rodzaju przyznanej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję rządową w celu promocji eksportu;

c) w związku ze sprzedażą na kredyt jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;

d) z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank.

W przedmiotowej sprawie od 1 czerwca 2021 r. to Bank jest podmiotem, który udzielił pożyczki, albowiem wstąpił w prawa Pożyczkodawcy do umowy, od której są pobierane odsetki. Jednocześnie sama umowa pożyczki została sformułowana na nowo, od chwili jej przejęcia. Jednocześnie jeszcze przed przejęciem, to i tak Bank był podmiotem, którego środków użyczył Udziałowiec, aby udzielić pożyczki w dniu 29 lipca 2020 r.

Zatem zgodnie z art. 11 ust. 3 lit. d) Konwencji, odsetki były zwolnione z poboru podatku u źródła.

Wnioskodawca jak wskazano w opisie stanu faktycznego posiada dokumenty, które w świetle treści updop pozwalają mu uwzględniać postanowienia Konwencji.

Zatem, w świetle art. 26 updop w ocenie Wnioskodawcy, nie jest on obowiązany do poboru podatku u źródła od odsetek od pożyczki spłacanych do Banku.

Już tylko na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że gdyby nie zmieniono podmiotu który udzielił pożyczki, wypłata odsetek do Udziałowca posiadającego siedzibę na terytorium UE, korzystałaby ze zwolnień z podatku u źródła wprost z przepisów ustawy updop (art. 21 ust. 3 updop).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

I tak, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

I tak, stosowanie do art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ponadto, z art. 22b ustawy o CIT wynika, że:

Zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 1997 r., Nr 78, poz. 463 ze zm.), mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie można pogodzić z umową.

Zasady ustalania podatku, wynikające z art. 21 ustawy o CIT, będą miały zatem zastosowanie w przypadku braku takich umów, albo wtedy, gdy umowa w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na którego terytorium podatnik ma siedzibę, nie stanowi inaczej niż polska ustawa.

Z kolei, w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Należy mieć również na uwadze art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z danych zawartych w opisie stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług rolniczych na rzecz podmiotów trzecich. W dniu 29 lipca 2020 r. Spółka zawarła umowę pożyczki ze swoim 100% Udziałowcem, w której występowała jako pożyczkobiorca. Udziałowiec jest spółką prawa duńskiego, będącą także duńskim rezydentem podatkowym. Udziałowiec środki do udzielenia pożyczki uzyskał od Banku z siedzibą w Finlandii w ramach umowy kredytu, która została zawarta w duńskim oddziale Banku.

Następnie, w dniu 1 czerwca 2021 r. Spółka, Udziałowiec oraz Bank zawarły porozumienie na mocy, którego Bank wstąpił w prawa wierzyciela z tytułu wyżej wskazanej umowy pożyczki. Wobec powyższego, Spółka będzie spłacać pożyczkę bezpośrednio do Banku. Bank przy porozumieniu był reprezentowany przez swój duński oddział, jednak Oddział nie posiada osobowości prawnej, zatem stroną porozumienia był faktycznie Bank, a nie jego oddział.

Zatem, od 1 czerwca 2021 r. stroną udzielającą pożyczki jest Bank finlandzki, a odsetki, które Spółka spłaca, są wpłacane bezpośrednio na konto bankowe Banku, przy czym konto bankowe, na które jest spłacana pożyczka jest prowadzone w Danii.

Z danych zawartych w opisie sprawy wynika, że Spółka posiada finlandzki certyfikat rezydencji uzyskany od Banku oraz udokumentowany fakt, iż Bank prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą i jest rzeczywistym właścicielem należności z tytułu spłaty pożyczki. Ponadto, w żadnym roku spłacania pożyczki suma odsetek spłacanych do Banku nie przekroczy kwoty 2.000.000 PLN.

Wątpliwości Wnioskodawca budzi okoliczność ustalenia, czy Spółka prawidłowo nie pobiera podatku u źródła od odsetek spłacanych do Banku na podstawie przejętej przez Bank umowy pożyczki.

Mając na uwadze powyższe, w rozpatrywanej sprawie należy odnieść się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz.U. z 2010 r. Nr 37 poz. 205, dalej: „konwencja polsko-fińska”).

I tak, zgodnie z art. 7 ust. 1 konwencji polsko-fińskiej:

Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

W myśl art. 11 ust. 1 i 2 ww. konwencji:

Odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, takie odsetki mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek. Właściwe organy Umawiających się Państw mogą ustalić, w drodze wzajemnego porozumienia, sposób stosowania tego ograniczenia.

Z przepisu art. 11 ust. 3 konwencji polsko-fińskiej wynika, że:

Bez względu na postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu, jakiekolwiek odsetki, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba uzyskująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli taka osoba jest osobą uprawnioną do odsetek i odsetki są wypłacane:

a) na rzecz Rządu Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, lub banku centralnego Umawiającego się Państwa lub jakiejkolwiek instytucji będącej w całości własnością Rządu Umawiającego się Państwa;

b) z tytułu pożyczki wszelkiego rodzaju przyznanej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję rządową w celu promocji eksportu;

c) w związku ze sprzedażą na kredyt jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;

d) z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank.

Na podstawie art. 11 ust. 5 ww. konwencji:

Użyte w tym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych jak i niezabezpieczonych hipoteką i zarówno zawierających bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu tego artykułu.

Zgodnie z art. 11 ust. 6 konwencji polsko-fińskiej:

Postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, w którym powstają odsetki, działalność gospodarczą poprzez zakład tam położony i jeżeli wierzytelność, z tytułu której wypłacane są odsetki, jest faktycznie związana z takim zakładem. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia wskazać należy, że jak wynika z opisu sprawy odsetki wypłacane są przez podmiot gospodarczy nie będący bankiem – Spółkę z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej, do podmiotu gospodarczego, będącego bankiem z siedzibą w Finlandii.

Jak wykazano powyżej, przepis ustępu 1 art. 11 konwencji polsko-fińskiej wskazuje na odsetki, które powstają w Polsce i są wypłacane osobie mającej siedzibę w Finlandii. Ponadto, z art. 11 ust. 3 lit. d konwencji polsko-fińskiej wynika, że odsetki podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba uzyskująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli taka osoba jest osobą uprawnioną do odsetek i odsetki są wypłacane z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank.

Zatem, dochodem podlegającym opodatkowaniu w państwie „źródła”, tj. w opisanym stanie faktycznym w Polsce, są wypłacane odsetki, czyli istotnym w sprawie jest fakt czy na dzień ich wypłaty są one odsetkami w związku z pożyczką udzieloną przez bank.

Z danych zawartych w opisie sprawy wynika jednak, że Spółka zawarła umowę pożyczki ze swoim Udziałowcem – spółką prawa duńskiego. Następnie, na mocy zawartego porozumienia Bank wstąpił w prawa wierzyciela z tytułu wyżej wskazanej umowy pożyczki.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie, skoro pożyczki udzielił Udziałowiec, a nie Bank nie znajdzie zastosowania art. 11 ust. 3 lit. d konwencji polsko-fińskiej. Tym samym, odsetki od tej pożyczki powinny być opodatkowane w państwie „źródła”.

Zauważyć przy tym należy, że zmiana wierzyciela wynikająca z zawartego porozumienia nie miała wpływu na okoliczność, że pożyczka ta została udzielona przez Udziałowca.

Zatem, pomimo zmiany wierzyciela, odsetki płacone od wierzytelności przejętych przez Bank finlandzki nie mają charakteru odsetek od pożyczek udzielonych przez bank, bowiem pożyczka została udzielona przez Udziałowca Spółki.

Tym samym, podmiot będący bankiem (Bank z siedzibą w Finlandii) nie może korzystać z przywileju zwolnienia od opodatkowania w państwie źródła, (tj. w rozpatrywanej sprawie w Polsce), przychodu z tytułu odsetek od pożyczki udzielonej przez Udziałowca i przejętej przez Bank finlandzki na podstawie porozumienia.

Zauważyć bowiem należy, że powołany art. 11 ust. 3 lit. d konwencji polsko-fińskiej wyraźnie wskazuje, iż wyłącznie odsetki wypłacane w związku z pożyczkami udzielonymi przez bank, zwolnione są w państwie źródła z opodatkowania. Dyspozycją art. 11 ust. 3 konwencji polsko-fińskiej objęte są bowiem wyłącznie odsetki powstałe na skutek korzystania przez określoną osobę z kapitału banku.

W konsekwencji, w rozpatrywanej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 11 ust. 3 lit. d konwencji polsko-fińskiej, a dochód z tytułu odsetek wypłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz Nierezydenta będzie podlegał na terytorium Polski opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy Spółka prawidłowo nie pobiera podatku u źródła od odsetek spłacanych do Banku na podstawie przejętej przez Bank umowy pożyczki jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).