Spółka Akcyjna (Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie wytwarzania energii elektrycznej i ciepła. W związku z koniecznością ciągłego dostarczania energii oraz utrzymania wysokich standardów technologicznych, Spółka jest zobowiązana do przeprowadzania niezbędnych remontów i modernizacji infrastruktury produkcyjnej. Wątpliwości Spółki dotyczą momentu rozpoznania kosztów prac remontowych w rozliczeniach podatkowych, a konkretnie, czy mogą być one ujmowane jednorazowo w dacie poniesienia, czy też muszą być rozliczane w czasie, zgodnie z zasadami księgowości. Organ podatkowy uznał, że wydatki na prace remontowe, które nie prowadzą do zwiększenia wartości początkowej środka trwałego, powinny być zaliczane do kosztów podatkowych jednorazowo, w dacie ich poniesienia, na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT. Przepisy te określają moment rozpoznania kosztów pośrednich, które nie są bezpośrednio związane z przychodami, niezależnie od ich ujęcia w księgach rachunkowych. W związku z tym, stanowisko Spółki, że może ona ująć te wydatki jednorazowo w kosztach podatkowych, zostało uznane za prawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
24 lutego 2022 r. za pośrednictwem operatora Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 14 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy wydatki na prace o charakterze remontowym, tj. takie, które nie skutkują zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego stanowią koszt uzyskania przychodu - jako wydatek na remont - jednorazowo, tj. w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
A Spółka Akcyjna (dalej jako: „Spółka”, (…) lub „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług. Główny przedmiot działalności Spółki to wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła. Produkcja prowadzona jest w wybudowanej w 2003 r. elektrociepłowni, którą zalicza się do jednej z najnowocześniejszych jednostek produkcyjnych w Polsce. Produkowana energia pochodzi ze spalania węgla kamiennego oraz biomasy.
W skład Spółki wchodzą dwa bloki energetyczne kondensacyjne - upustowe o mocy elektrycznej 2x113 MWe brutto przy pełnej kondensacji i mocy cieplnej 2 x 180 MWt przy pełnej kogeneracji. Oprócz tego Spółka posiada dwa wymienniki szczytowe, które umożliwiają osiągnięcie mocy cieplnej w wysokości 500 MWt. Kotły fluidalne zainstalowane w Spółki zostały zaprojektowane do spalania węgla kamiennego niskokalorycznego o dużym zasiarczeniu. Wytwarzane ciepło Spółki sprzedaje lokalnemu dystrybutorowi, który przesyła je do odbiorców w (…). Ciepło z elektrociepłowni Spółki ogrzewa m.in. (…). Obecnie moc cieplna zamówiona w Spółce oscyluje na poziomie 460 MWt.
Elektrociepłownia została zaprojektowana i zbudowana w oparciu o restrykcyjne normy ekologiczne dotyczące emisji pyłów, związków siarki i azotu do powietrza. Od 2008 roku rozpoczęła współspalanie węgla z biomasą. Obecnie udział biomasy w wytwarzaniu energii wynosi około 30%. W roku 2015 energia „zielona” wyprodukowana w Spółkę osiągnęła swoje maksimum, czyli 450 000 MWh. W międzyczasie uruchomiono instalację odwróconej osmozy, która ograniczyła o 70% zużycie chemikaliów do uzdatniania wody. W 2017 roku powstała instalacja (…), która dostosowała emisję tlenków azotu do limitów emisyjnych Dyrektywy IED i obowiązujących od 2021 roku konkluzji (…). W planach inwestycyjnych jest również budowa nowego bloku biomasowego.
Z uwagi na specyfikę działalności, tj. konieczność ciągłego dostarczania energii elektrycznej i cieplnej oraz konieczność zachowania - wynikających z prawodawstwa krajowego oraz unijnego - standardów emisyjności CO2, spalin, etc., Spółka zobligowana jest do zachowania wysokich standardów technologicznych procesu produkcji. W związku z czym konieczny jest stały nadzór konserwacyjny nad infrastrukturą produkcyjną oraz dokonywanie niezbędnych remontów bieżących, planowanych oraz nieplanowanych, wymiany zużytych urządzeń, jak również ewentualnych (możliwych) modernizacji mających na celu m.in. zapewnienie ekonomiki działalności gospodarczej. Zadania te Spółka wykonuje własnymi zasobami bądź zleca je zewnętrznym wykonawcom. Wykonywane prace mają charakter zarówno remontowy, jak i modernizacyjny (skutkujący zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego). Skutkiem prac remontowych nie jest również powstanie nowego środka trwałego.
Spółka zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości podatku należnego, a także uwzględnia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie przyjętą polityką rachunkowości dla potrzeb Sprawozdawczości finansowej. Spółka stosuje Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości (MSSF). Jednym ze stosowanych przez Spółkę MSR jest MSR 16 „Rzeczowe aktywa trwałe: MSR 16 wymaga, aby części składowe aktywów były identyfikowane dla celów ujmowania kosztów ich wymiany oraz usuwania z bilansu. Tym samym części składowe zostały odróżnione od kosztów bieżącego utrzymania składnika aktywów. Standard wprowadza kategorię „znaczących części składowych”, tj. części, których wartość jest znacząca w stosunku do całkowitej wartości składnika aktywów. Zgodnie z tym standardem każda część składowa pozycji rzeczowych aktywów trwałych, której cena nabycia lub koszt wytworzenia jest istotna w porównaniu do ceny nabycia lub kosztu wytworzenia całej pozycji, jest traktowana jako odrębny środek trwały i podlega indywidualnej amortyzacji. W konsekwencji, koszty remontów, w tym również tzw. kapitalnych, stanowią wyodrębnioną część składową środka trwałego i są one amortyzowane przez określony czas.
W przypadku prac o charakterze remontowym Spółka powzięła wątpliwości co do tego, w jaki sposób w rachunku podatkowym powinny być wykazane wydatki na przeprowadzenie tych prac, tj. czy winny być one wykazywane w czasie, tak jak w powyżej opisanym ujęciu, czy jednorazowo, niezależnie od ujęcia rachunkowego.
Spółka wskazuje, że posiada i jest adresatem interpretacji Znak: IBPBI/2/423-1077/13CzP z dnia 13 listopada 2013 r., w której Organ podatkowy wskazał, że ujęcie podatkowe wydatków na remont powinno odpowiadać rozliczeniu rachunkowemu tychże wydatków. Jednakże wskazuje się, że w dniu 3 grudnia 2021 r. Dyrektor KIS wydał wobec Spółki interpretację Znak: KDIB1-1.4010.490.2021.1.EJ (winno być: 0111-KDIB1-1.4010.490.2021.1.EJ), w której wskazano, że wydatki na remont kapitalny stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo, tj. w dacie poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie (przy czym przedmiotowa interpretacja dotyczy konkretnego zadania remontowego, a nie kosztów remontu jako takich).
Czy wydatki na prace o charakterze remontowym, tj. takie, które nie skutkują zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego stanowią koszt uzyskania przychodu - jako wydatek na remont - jednorazowo, tj. w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie?
Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów podatkowych Spółka ma prawo ująć wydatki na prace o charakterze remontowym jednorazowo, tj. w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów w czasie na potrzeby bilansowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Ustawa CIT, choć posługuje się pojęciem kosztów bezpośrednich i kosztów pośrednich, nie definiuje tych pojęć. Zgodnie jednak z ugruntowanym podejściem kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.
Z kolei kosztami pośrednimi są takie wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.
W ocenie Spółki, wydatki na opisane powyżej prace mają charakter kosztu pośredniego, a tym samym nie jest możliwie ich powiązanie z konkretnym przychodem.
Rozróżnienie na koszty bezpośrednie i pośrednie ma z kolei wpływ na to, kiedy taki koszt wykazać. 0 ile bowiem koszty bezpośrednie są wykazywane w tym samym okresie, co odpowiadający im przychód podatkowy, o tyle koszty pośrednie są wykazywane na bieżąco, tj. bez czekania na powstanie przychodu.
Jak wskazuje art. 15 ust. 4d ustawy CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Innymi słowy, Spóła rozliczając wydatki na remont powinna uwzględnić treść ww. przepisów.
Spółka odnosząc się do w cyt. przepisów wskazuje, że
- w rozpatrywanym przypadku nie mamy do czynienia wydatkami, które dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy (tj. z uwagi na charakter ponoszonych wydatków nie
ma możliwości zdefiniowania okresu, którego koszty te mogłyby dotyczyć); na potrzeby sprawozdawczości bilansowej wg MSR Zarząd Spółki stosuje zasady przyjęte w
Grupie Kapitałowej, bazujące na szacowaniu czasu miedzy kolejnymi remontami cyklicznymi,
- w rozpatrywanym przypadku przedmiotowe wydatki nie są ujmowane na koncie rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów,
- w rozpatrywanym przypadku wydatki dotyczą prac remontowych, zatem zastosowania nie znajdzie przepis dot. kwalifikowania tego typu wydatku jako kosztu uzyskania
przychodu bezpośrednio związanego z osiąganym przychodem,
- przedmiotowe wydatki dotyczą prac remontowych, a więc nie dochodzi do zwiększenia wartości początkowej środka trwałego.
Ponadto, w świetle utrwalonej linii orzeczniczej, przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy CIT należy czytać w ten sposób, że regulują one sposób rozliczania kosztu podatkowego (zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy CIT), a więc w oderwaniu od kwalifikacji i sposobu rozliczania tego wydatku na potrzeby bilansowe. Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT. Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).
Ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt gdyż zgodnie z przyjętymi w Grupie zasadami na potrzeby rachunkowości finansowej koszty remontów są aktywowane w aktywach jako komponent, i rozliczane w koszty/amortyzowane przez szacowany czas do kolejnego remontu w oparciu o doświadczenie Grupy Kapitałowej), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
W ocenie Spółki, faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych - ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Tym samym, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy CIT jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.
Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że dla celów podatkowych Spółka ma prawo ujmować koszty prac remontowych na podstawie art. 15 ust. 4e w zw. z art. 15 ust. 4d ustawy CIT, a więc jednorazowo, w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie (poprzez odpisy amortyzacyjne zgodnie z postanowieniami MSR 16). Powyższe wydatki dotyczą bowiem prac remontowych, które nie zwiększają wartości początkowej środków trwałych.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Na wstępnie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja, zgodnie z zadanym pytaniem, wyznaczającym jej zakres, dotyczy wyłącznie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na prace remontowe. Tutejszy Organ nie rozstrzygał kwestii, czy wydatki te w istocie stanowią prace remontowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
W oparciu o art. 15 ust. 4 ustawy o CIT :
Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.
Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:
Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT :
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.
W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
- bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej
wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),
- inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich
osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).
Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.
Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.
Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.
Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki to wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła. Produkcja prowadzona jest w wybudowanej w 2003 r. elektrociepłowni. Produkowana energia pochodzi ze spalania węgla kamiennego oraz biomasy. Z uwagi na specyfikę działalności, tj. konieczność ciągłego dostarczania energii elektrycznej i cieplnej oraz konieczność zachowania - wynikających z prawodawstwa krajowego oraz unijnego - standardów emisyjności CO2, spalin, etc., Spółka zobligowana jest do zachowania wysokich standardów technologicznych procesu produkcji. W związku z czym konieczny jest stały nadzór konserwacyjny nad infrastrukturą produkcyjną oraz dokonywanie niezbędnych remontów bieżących, planowanych oraz nieplanowanych, wymiany zużytych urządzeń, jak również ewentualnych (możliwych) modernizacji mających na celu m.in. zapewnienie ekonomiki działalności gospodarczej. Zadania te Spółka wykonuje własnymi zasobami bądź zleca je zewnętrznym wykonawcom. Wykonywane prace mają charakter zarówno remontowy, jak i modernizacyjny (skutkujący zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego). Skutkiem prac remontowych nie jest również powstanie nowego środka trwałego.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy wydatki na prace o charakterze remontowym, tj. takie, które nie skutkują zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego stanowią koszt uzyskania przychodu - jako wydatek na remont - jednorazowo, tj. w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie.
Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że wydatki poniesione na prace o charakterze remontowym, tj. takie, które nie skutkują zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego powinny być ujmowane w rozliczeniach podatkowych na zasadach wynikających z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.
Mając na uwadze fakt, iż w analizowanym przypadku jak wskazała Spółka wydatki dotyczące prac o charakterze remontowym powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie ich poniesienia. Przez dzień poniesienia zaś należy uznać dzień, na który analizowane wydatki zostały ujęte w księgach rachunkowych Spółki, na podstawie otrzymanej przez Spółkę faktury dokumentującej przedmiotowe koszty – bez względu na to, że dla celów bilansowych są one rozliczane w czasie, a więc obciążają (w odpowiednich częściach) wynik finansowy w kilku kolejnych latach obrotowych.
Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.
Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r., sygn. akt U 2/90).
Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.
W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem.
Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że wydatki na prace o charakterze remontowym stanowią koszty uzyskania przychodów które dla celów podatkowych Spółka ma prawo ująć na podstawie art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a więc jednorazowo, w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili