Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2021 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałowi w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 14 lutego 2022 r. (data wpływu tego samego dnia za pośrednictwem platformy e-PUAP).

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

(…)

(dalej: „Spółka”, „Spółka X”, lub „Wnioskodawca”)

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

(…)

(dalej: „Spółka Y”, „Partner”)

Opis stanu faktycznego

Spółka X jest spółką z siedzibą w Belgii, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie inżynierii wodnej. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby VAT (podatek od towarów i usług) w Belgii oraz Polsce, a także posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Spółka Y jest spółką z siedzibą w Holandii, zarejestrowaną na potrzeby VAT w Holandii oraz Polsce, a także posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazuje, że zarówno Spółka X jak i Spółka Y nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, w związku z czym, na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) w związku z art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu działalności prowadzonej poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

W związku z powyższym Zainteresowani wykonują swoją działalność za pośrednictwem oddziałów zarejestrowanych w Polsce, tj.: (…) (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce (numer NIP: (…)) oraz (…) (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) Oddział w Polsce (numer NIP: (…)) (dalej: „Oddziały”).

Wskazane powyżej Oddziały zostały zarejestrowane w celu wspólnego przystąpienia do przetargu, którego przedmiotem są roboty budowlane (dalej: „Roboty”), oraz jego realizacji. Spółka X i Spółka Y (dalej: „Strony”) zawarły w dniu 9 kwietnia 2018 roku umowę konsorcjum (dalej: „Umowa Konsorcjum”). Strony mają równe udziały w założonym konsorcjum. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że Konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o CIT (dalej: „Wspólne przedsięwzięcie”). W konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałów w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia.

Strony uzyskały zamówienie dla wykonania Robót i we wrześniu 2018 roku Strony zawarły odpowiednią umowę z organizatorem przetargu (dalej: „Zamawiający”). W związku z powyższym, Strony uznały, że potrzebne jest doprecyzowanie sposobu, w jaki regulują swoje prawa i obowiązki wynikające z Umowy Konsorcjum, w szczególności w zakresie warunków współpracy, zasad zawierania i rozliczania umów z podwykonawcami oraz zasad rozliczania między Stronami wynagrodzenia za Roboty. W konsekwencji powyższego, Strony zawarły w 2020 roku porozumienie wykonawcze (dalej: „Porozumienie Wykonawcze”).

Umowa Konsorcjum wraz z Porozumieniem Wykonawczym określa zarówno zasady finansowania bieżącej działalności konsorcjum, jak i uprawnienia oraz obowiązki uczestników konsorcjum oraz udział w wynikach ich wspólnego przedsięwzięcia. Konsorcjum nie jest samodzielnym podmiotem praw i obowiązków niezależnym od swoich członków, ale wspólnym przedsięwzięciem stworzonym w celu osiągnięcia celów, które zostały określone w Umowie Konsorcjum celów (tj. realizacji Robót). Model podziału zadań w ramach konsorcjum przyjęty w Umowie Konsorcjum oraz Porozumieniu Wykonawczym wskazuje, że wspólne przedsięwzięcie Spółki X oraz Spółki Y polega na współpracy Stron zmierzającej do osiągnięcia wspólnego celu i nie łączy się z działaniem jednego podmiotu dla bezpośredniej korzyści drugiego podmiotu. W konsekwencji Spółka Y działa jako partner Wnioskodawcy we wspólnym przedsięwzięciu, a nie jako jego podwykonawca.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Konsorcjum oraz Porozumienia Wykonawczego, Strony zobowiązały się do:

· współdziałania ze sobą w wykonywaniu Robót,

· zapewnienia urządzeń i wyposażenia niezbędnego do realizacji Robót poprzez ich nabycie lub wynajęcie na rzecz konsorcjum, a także odpowiedniej liczby, należycie wykwalifikowanego i doświadczonego w realizacji podobnych czynności personelu,

· wzajemnej konsultacji podejmowanych przez siebie działań w ramach realizacji Robót, w tym uprzedniego uzgodnienia z drugą Stroną treści umowy z ewentualnymi podwykonawcami,

· dążenia do możliwie równego podziału prac w ramach realizacji Robót, tak aby wartość prac przyjętych do wykonania przez każdą ze stron w okresach kwartalnych była jednakowa, a w przypadku, gdy w ustalonym okresie rozliczeniowym nie jest możliwe dokonanie równego podziału prac przeznaczonych do wykonania w ramach realizacji Robót, Strony zobowiązują się w kolejnych okresach rozliczeniowych dokonywać podziału prac w sposób zmierzający do wyrównania wartości prac przyjętych do wykonania w ramach realizacji Robót przez każdą ze Stron,

· finansowania działań związanych z realizacją Robót proporcjonalnie do przyjętych przez Strony prac,

· ponoszenia odpowiedzialności solidarnej za prawidłową realizację Robót względem Zamawiającego.

Ponadto, każda ze Stron ponosi pełną odpowiedzialność za przestrzeganie i wdrażanie zasad i przepisów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska oraz innych klauzul Umowy Konsorcjum, Porozumienia Wykonawczego i umowy z Zamawiającym, a także obowiązujących przepisów prawa w odniesieniu do przyjętych przez Stronę prac w ramach realizacji Robót w zakresie wynikającym z podziału dokonanego przez Strony.

W myśl Umowy Konsorcjum oraz Porozumienia Wykonawczego, Spółka pełni funkcję lidera wspólnego przedsięwzięcia, a tym samym Spółka jest zobowiązana, m.in. do:

· reprezentowania Stron przedsięwzięcia wobec Zamawiającego,

· bezpośredniego kontaktowania się i współdziałania z Zamawiającym w imieniu Stron,

· przyjmowania korespondencji, zawiadomień oraz oświadczeń woli Zamawiającego kierowanych do Stron,

· podejmowania w imieniu Stron wszelkich innych czynności jakie uzna za niezbędne w zakresie określonym w kontrakcie,

· koordynowania działań Stron w ramach realizacji ich obowiązków wynikających, m.in. z Umowy Konsorcjum i Porozumienia Wykonawczego,

· rozliczania z Zamawiającym wykonanych przez Strony prac.

Podsumowując model podziału zadań w ramach konsorcjum, określony w Umowie Konsorcjum oraz Porozumieniu Wykonawczym Spółka X wspólnie ze Spółką Y wykonują prace budowlane przewidziane zamówieniem, natomiast jedynie Spółka X, jako lider wspólnego przedsięwzięcia, odpowiada za zarządzanie projektem w zakresie realizacji zamówienia oraz utrzymywania relacji z Zamawiającym.

Z uwagi na fakt, iż to na Liderze spoczywa obowiązek rozliczenia się z Zamawiającym, wspólne przedsięwzięcie realizowane jest w oparciu o konkretny wewnętrzny model rozliczeń, określony w Umowie Konsorcjum.

W ramach współpracy Lidera i Partnera w ramach konsorcjum powołanego na potrzeby Robót można wyodrębnić dwa podstawowe przepływy pieniężne, każdy związany z określonymi zadaniami:

a) Rozliczenie usług, które Partner wykonuje na rzecz Lidera związany z wykonaniem Robót (na potrzeby Umowy Konsorcjum Partner wykona prace budowlane dla Lidera i wystawi stosowne faktury VAT); oraz

b) przypisanie przez Lidera zysku (straty), jaki może wygenerować na Pracach wykonanych na rzecz Zamawiającego, pomiędzy konsorcjum (z uwagi na fakt, że lider konsorcjum zobowiązany jest do rozliczenia się z Ofertą, realizacja wspólne przedsięwzięcie opiera się na modelu rozliczeń wewnętrznych określonym w Umowie Konsorcjum, w związku z czym Partner wystawia Spółce faktury za wykonane przez siebie części Robót.

Zgodnie z Porozumieniem Wykonawczym, Lider obliczy zysk lub stratę wynikającą z faktur za Roboty wystawionych na rzecz Zamawiającego po zakończeniu Robót w taki sposób, że od wartości netto wystawionych na rzecz Zamawiającego faktur za Roboty Lider odejmie koszty poniesione przez konsorcjum.

Zysk lub strata zostaną podzielone przez Lidera pomiędzy Strony w proporcji analogicznej do proporcji realizacji Robót.

Strony zobowiązały się do dążenia do uzyskania proporcji 50/50.W przypadku, gdy obliczenie wykaże zysk, Spółka X wypłaci Spółce Y należną kwotę zysku. Natomiast gdy wynik obliczenia wskazuje na stratę, Spółka Y poniesie swoją część straty).

Pytanie

Czy konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne

przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałowi w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia?

(pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 lutego 2022 r.)

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne

przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), a w konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałowi w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia.

Ustawodawca w art. 5 ustawy o CIT wskazał na szczególne regulacje dotyczące rozliczania przychodów i kosztów wynikających z realizacji wspólnego przedsięwzięcia, zgodnie z którymi przychody osiągnięte z realizacji wspomnianego przedsięwzięcia, a także koszty ich uzyskania łączy się z przychodami oraz kosztami podatkowymi każdego z uczestników przedsięwzięcia proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. W art. 5 ust. 2 ustawy o CIT wskazano, że zasady dotyczące podziału zysku stosuje się odpowiednio do rozliczania wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu.

Jednocześnie ustawa o CIT nie definiuje pojęcia wspólnego przedsięwzięcia, określając jedynie sposób rozliczenia przychodów i kosztów po stronie jego uczestników.

O wspólnym przedsięwzięciu należy mówić, gdy co najmniej dwa podmioty podejmują się realizacji określonego celu gospodarczego. Na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych wspólne przedsięwzięcie (lub konsorcjum) nie posiada statusu podatnika. Oznacza to, że podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych są poszczególni członkowie konsorcjum.

Ustalenie kwoty przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów wynikających z realizacji Robót powinny przebiegać z uwzględnieniem zasad określonych w art. 5 ustawy o CIT. Na podstawie wspomnianych zasad, należy najpierw ustalić udział stron w zysku wynikającym z realizacji wspólnego przedsięwzięcia a następnie określić wysokość przychodów i kosztów przypadających na każdą Stronę poprzez odniesienie prawa do udziału w zysku do łącznej kwoty uzyskanych przychodów oraz łącznej kwoty kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, w przypadku gdy Konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o CIT, przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałów w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 lutego 2022 r.)

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Umowa konsorcjum jest umową gospodarczą, co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze – „umowy konsorcjum” nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu. Ponieważ prawo nie wyszczególnia umowy konsorcjum, należy ona do tzw. umów nienazwanych. Konsorcjum zwykle nie jest spółką prawa handlowego, nie ma własnej osobowości prawnej, nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane, nie musi mieć odrębnej nazwy ani też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli działaniach nie związanych z konsorcjum), a w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 3531 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.),

strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Umowa konsorcjum, jak już wskazano wyżej, należy do tzw. umów nienazwanych. Strony takiej umowy korzystając z powyższej zasady swobody umów mogą dowolnie ułożyć swój stosunek zobowiązaniowy, tzn. mogą dowolnie określać wzajemne prawa i obowiązki, i o ile nie jest to sprzeczne z właściwością stosunku zobowiązaniowego, z zasadami współżycia społecznego mogą traktować zawartą umowę jako nieuregulowaną przepisami kodeksu cywilnego umowę konsorcjum. Zatem dla uznania konsorcjum za wspólne przedsięwzięcie nie jest konieczne aby umowa, która konsorcjum to zawiązuje określała procentowy udział konsorcjantów we wspólnym przedsięwzięciu.

Najprostszą formą konsorcjum może być wspólnie kontrolowana działalność – związek firm powołany zostaje do zaoferowania podmiotom trzecim wspólnego wykonania zadania, z jasno określonym podziałem obowiązków w zakresie realizacji tego zadania, z których poszczególni konsorcjanci wywiązują się na własny koszt. Lider konsorcjum jest umocowany do podpisywania umowy gospodarczej w imieniu konsorcjum, a rozliczenia gospodarcze z zamawiającym, w tym fakturowanie sprzedaży, prowadzone są przez Lidera. Pozostałe firmy wystawiają faktury liderowi konsorcjum i w ten sposób ostatecznie uczestniczą w zyskach wspólnego przedsięwzięcia. Tego typu konsorcjum nie wymaga własnej księgowości, a jego działalność jest sumą działań jego uczestników, które to działania a więc uzyskiwane przychody, ponoszone koszty, podejmowane zobowiązania, itp. rejestrowane są w ich księgach i sprawozdaniach finansowych.

Należy zauważyć, że konsorcjum stanowi określony w umowie sposób uregulowania rozliczeń pomiędzy podmiotami tworzącymi konsorcjum oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny kierować się w swoich kontaktach, zwłaszcza z zamawiającym. Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni dokonywać podziału kosztów, czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy konsorcjantami są sprawą wewnętrzną i pozostają poza sferą rozliczeń z zamawiającym.

Wskazać należy, że ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia, np. w formie konsorcjum.

I tak, w myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z kolei w myśl art. 5 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera również definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 tej ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejsza jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Spółka X i Spółka Y zawarły 9 kwietnia 2018 roku Umowę Konsorcjum w celu wspólnego przystąpienia poprzez swoje Odziały w Polsce do przetargu, którego przedmiotem są roboty budowlane.

Konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Strony uznały, że potrzebne jest doprecyzowanie sposobu, w jaki regulują swoje prawa i obowiązki wynikające z Umowy Konsorcjum, w szczególności w zakresie warunków współpracy, zasad zawierania i rozliczania umów z podwykonawcami oraz zasad rozliczania między Stronami wynagrodzenia za Roboty. W konsekwencji powyższego, Strony zawarły w 2020 roku Porozumienie Wykonawcze.

Umowa Konsorcjum wraz z Porozumieniem Wykonawczym określa zarówno zasady finansowania bieżącej działalności Konsorcjum, jak i uprawnienia oraz obowiązki uczestników Konsorcjum oraz udział w wynikach ich wspólnego przedsięwzięcia, poprzez:

· współdziałania ze sobą w wykonywaniu Robót,

· zapewnienia urządzeń i wyposażenia niezbędnego do realizacji Robót poprzez ich nabycie lub wynajęcie na rzecz konsorcjum, a także odpowiedniej liczby, należycie wykwalifikowanego i doświadczonego w realizacji podobnych czynności personelu,

· wzajemnej konsultacji podejmowanych przez siebie działań w ramach realizacji Robót, w tym uprzedniego uzgodnienia z drugą Stroną treści umowy z ewentualnymi podwykonawcami,

· dążenia do możliwie równego podziału prac w ramach realizacji Robót, tak aby wartość prac przyjętych do wykonania przez każdą ze stron w okresach kwartalnych była jednakowa, a w przypadku, gdy w ustalonym okresie rozliczeniowym nie jest możliwe dokonanie równego podziału prac przeznaczonych do wykonania w ramach realizacji Robót, Strony zobowiązują się w kolejnych okresach rozliczeniowych dokonywać podziału prac w sposób zmierzający do wyrównania wartości prac przyjętych do wykonania w ramach realizacji Robót przez każdą ze Stron,

· finansowania działań związanych z realizacją Robót proporcjonalnie do przyjętych przez Strony prac,

· ponoszenia odpowiedzialności solidarnej za prawidłową realizację Robót względem Zamawiającego.

· podziału zysku lub straty pomiędzy Strony w proporcji analogicznej do proporcji (dążenie do uzyskania proporcji 50/50).

Dodatkowo, przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałów w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia.

Wątpliwości Państwo budzi kwestia ustalenia, czy konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałowi w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, że skoro wskazujecie Państwo w opisie stanu faktycznego, że:

· zawarliście Umowę Konsorcjum, które stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;

· dodatkowo, w celu doprecyzowania sposobu regulacji praw i obowiązków wynikające z Umowy Konsorcjum zawarliście Państwo Porozumienie Wykonawcze;

· Umowa Konsorcjum wraz z Porozumieniem Wykonawczym określa zarówno zasady finansowania bieżącej działalności konsorcjum, jak i uprawnienia oraz obowiązki uczestników Konsorcjum;

· Umowa Konsorcjum wraz z Porozumieniem Wykonawczym opiera się m.in. na współdziałaniu, wzajemnej konsultacji, dążeniu do możliwie równego podziału prac, ponoszeniu odpowiedzialności solidarnej, równego podziału zysku lub straty pomiędzy Strony

to konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron (a które będą spełniać warunki, o których mowa powyżej) w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałowi w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia.

Zatem, stanowisko Państwa w zakresie ustalenia, czy konsorcjum, które na mocy Umowy Konsorcjum tworzą Strony, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji przychodami podatkowymi oraz kosztami uzyskania przychodów Stron w związku z organizacją wspólnego przedsięwzięcia będą wpływy osiągnięte z jego realizacji oraz wydatki poniesione na jego realizację w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez daną Stronę udziałowi w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia, należało uzanć za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postepowania ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).