Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy zarówno diety, jak i wydatki na artykuły spożywcze opisane w stanie faktycznym, a przeznaczone dla pracowników Wnioskodawcy niezależnie od wypłaconych diet oraz wydatki na artykuły spożywcze pracowników podwykonawcy stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 lutego 2022 r. (data wpływu 4 marca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki komandytowej polegającą na budowaniu oraz montażu instalacji wewnątrz obiektów szklarniowych (zgodnie z klasyfikacją PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) - pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług).

Na dzień składania niniejszego wniosku Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, którymi mógłby realizować usługi stanowiące główny przedmiot swojej działalności. W związku z powyższym, Wnioskodawca korzysta z usług podwykonawców (podmiotów powiązanych). Współpraca z podwykonawcami odbywa się na podstawie zawartych w formie pisemnej umów. Coraz częściej jednym z warunków podjęcia współpracy z podwykonawcą jest zapewnienie artykułów spożywczych na rzecz pracowników podwykonawcy w miejscu realizacji zlecenia podczas całego okresu trwania zlecenia. Umowy lub inne dokumenty potwierdzające zlecenie prac podwykonawcy zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcami, przewidują obowiązek ponoszenia przez Wnioskodawcę wskazanych wydatków. Fakt zapewnienia przez Wnioskodawcę wskazanych we wniosku wydatków wpływa na wysokość należnego podwykonawcy wynagrodzenia za świadczone usługi.

Od początku roku 2022 oprócz współpracy z podwykonawcami Wnioskodawca zamierza zatrudniać własnych pracowników na podstawie umowę o pracę. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności, pracownicy Wnioskodawcy swoje obowiązki wykonywać będą zarówno na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, jak i poza jej granicami. Stosownie do wewnętrznej polityki firmowej, w przypadku realizacji usług zagranicą Wnioskodawca wypłacać będzie pracownikom diety, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Oprócz diet, które będzie można przyporządkować konkretnie do danego pracownika Wnioskodawca dokonywać będzie zakupu artykułów spożywczych, z których będą mogli korzystać wszyscy pracownicy Wnioskodawcy oraz pracownicy podwykonawcy przebywający w danym momencie w miejscu wykonywania usługi.

Należy zaznaczyć, że produkty spożywcze, o których mowa powyżej będą dla pracowników Wnioskodawcy oraz pracowników podwykonawcy ogólnodostępne. Każdy z pracowników będzie mógł z nich korzystać zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem, a Wnioskodawca nie jest w stanie prowadzić ewidencji, z której będzie wynikało, które z produktów spożywczych zostanie skonsumowany przez daną osobę.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że opisane powyżej wydatki mają z perspektywy Wnioskodawcy ekonomiczne uzasadnienie, gdyż zarówno wydatki ponoszone obecnie na rzecz pracowników podwykonawców, jak i przyszłe wydatki na rzecz pracowników, są/będą ponoszone w celu realizacji usług, które są przedmiotem działalności Wnioskodawcy, co bezpośrednio przekłada się na uzyskanie przychodu w ramach tych współpracy.

Pytanie

Czy zarówno diety, jak i wydatki na artykuły spożywcze opisane w stanie faktycznym, a przeznaczone dla pracowników Wnioskodawcy niezależnie od wypłaconych diet oraz wydatki na artykuły spożywcze pracowników podwykonawcy stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno diety, jak i wydatki na artykuły spożywcze opisane w stanie faktycznym, a przeznaczone zarówno dla pracowników Wnioskodawcy niezależnie od wypłaconych im diet, jak i dla pracowników podwykonawcy (zgodnie z zawartymi umowami).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

· został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wydatki pracodawcy ponoszone na rzecz pracowników, a także wydatki związane ze zleceniem wykonywanym przez pracownika podwykonawcy, jednak tylko takie, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów.

Jak wskazano w stanie faktycznym, zarówno diety wypłacane pracownikom Wnioskodawcy, jak również dodatkowe artykuły spożywcze zapewniane przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników Wnioskodawcy i podwykonawcy w trakcie wyjazdów mają bezpośredni związek z uzyskaniem przychodu przez Wnioskodawcę.

W odniesieniu do wydatków związanych z pracownikami należy podkreślić, że w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Nie ma również takiego zakazu czy ograniczenia w odniesieniu do kosztów zlecenia wykonywanego przez pracowników podwykonawcy.

Jeżeli pracownik wykonuje obowiązki służbowe, lub też pracownik podwykonawcy na podstawie umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcą wykonuje zadania wynikające z tej umowy, to wydatki Wnioskodawcy dokonane w związku z wykonywaniem tych zadań, mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, ale tylko wtedy, gdy wydatki te związane są z osiągnięciem przychodu Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy zatem wskazać, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki opisane w stanie faktycznym mają na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów Wnioskodawcy, a w związku z tym mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

· został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje, więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Wydatki na rzecz pracowników co do zasady są kosztami podatkowymi, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na budowaniu oraz montażu instalacji wewnątrz obiektów szklarniowych. Wnioskodawca korzysta z usług podwykonawców (podmiotów powiązanych). Współpraca z podwykonawcami odbywa się na podstawie zawartych umów w formie pisemnej. Jednym z warunków podjęcia współpracy z podwykonawcą jest zapewnienie artykułów spożywczych na rzecz pracowników podwykonawcy w miejscu realizacji zlecenia podczas całego trwania okresu zlecenia. Zapewnienie przez Wnioskodawcę artykułów spożywczych wpływa na wysokości należnego pod wykonawcy wynagrodzenia za świadczone usługi. Od początku roku 2022 Wnioskodawca zamierza zatrudniać własnych pracowników na podstawie umowy o pracę. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności, pracownicy Wnioskodawcy swoje obowiązki będą wykonywać zarówno na terenie Rzeczypospolitej, jak i poza jej granicami. W przypadku realizacji usług za granica Wnioskodawca będzie wypłacać pracownikom diety. Oprócz diet, które będzie można przyporządkować do konkretnego pracownika Wnioskodawca dokonywać będzie zakupu artykułów spożywczych, z których będą mogli korzystać wszyscy pracownicy Wnioskodawcy oraz pracownicy podwykonawcy przebywający w danym momencie w miejscu wykonywania usługi. Produkty spożywcze dla pracowników Wnioskodawcy oraz pracowników podwykonawcy będą ogólnodostępne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy diety, jak i wydatki na artykuły spożywcze opisane we wniosku przeznaczone dla pracowników Wnioskodawcy niezależnie od wypłaconych diet oraz wydatki na artykuły spożywcze pracowników podwykonawcy stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy wykazać, że wydatki ponoszone są na rzecz pracowników Wnioskodawcy.

Odnosząc się zatem do ww. wydatków poniesionych na rzecz pracowników Wnioskodawcy wskazać należy, że kosztami podatkowymi mogą być również tzw. „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. takie jak opisane w sprawie dotyczące wydatków poniesionych na zakup artykułów spożywczych.

Zatem wydatki na diety oraz artykuły spożywcze ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei odnoszą się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wydatków ponoszonych na artykuły spożywcze na rzecz pracowników podwykonawcy należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Wskazać bowiem należy, że z opisu sprawy wynika, że jednym z warunków podjęcia współpracy z podwykonawcą jest zapewnienie artykułów spożywczych na rzecz pracowników podwykonawcy w miejscu realizacji zlecenia podczas całego okresu trwania zlecenia. Umowy lub inne dokumenty potwierdzające zlecenie prac podwykonawcy zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcami, przewidują obowiązek ponoszenia przez Wnioskodawcę wskazanych wydatków. Fakt zapewnienia przez Wnioskodawcę wskazanych we wniosku wydatków wpływa na wysokość należnego podwykonawcy wynagrodzenia za świadczone usługi. Zatem tego rodzaju wydatki wiążą się z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarcza i przyczyniają się do osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie są także wydatkami w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych- wyłączonymi z kosztów podatkowych.

Reasumując, wskazane we wniosku wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników jego podwykonawcy mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy diety, jak i wydatki na artykuły spożywcze opisane we wniosku, a przeznaczone dla pracowników Wnioskodawcy niezależnie od wypłaconych diet oraz wydatki na artykuły spożywcze pracowników podwykonawcy stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić przy tym należy, że w zakresie dotyczącego pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).