Interpretacja dotyczy ustalenia, czy płatności dokonywane przez Wnioskodawcę (A Sp. z o.o.) za usługi świadczone w ramach umowy partnerskiej z zagranicznym Sprzedawcą kwalifikują się jako płatności za usługi niematerialne zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, co skutkowałoby ryczałtowym opodatkowaniem. Organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, stwierdzając, że usługi obsługi klientów oraz udostępnienia platformy sprzedażowej świadczone przez Sprzedawcę nie mieszczą się w katalogu usług niematerialnych określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a zatem nie podlegają ryczałtowemu opodatkowaniu.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
16 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy płatności dokonywane przez Wnioskodawcę z tytułu usług świadczonych w ramach umowy partnerskiej, opisane w stanie faktycznym, mieszczą się w kategorii płatności za usługi niematerialne na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) i konsekwentnie są objęte ryczałtowym opodatkowaniem.
Treść wniosku jest następująca:
A Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” „A Sp. z o.o.”, „Spółka A”) prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego. Siedziba Spółki znajduje się w Polsce, natomiast działalność prowadzona jest poprzez sieć sklepów rozlokowanych na terenie całego kraju.
W związku ze zmieniającą się sytuacją na rynku sprzedaży detalicznej, Spółka rozszerza swoją działalność w zakresie branży (…). W celu pozyskania nowych konsumentów oraz ułatwienia zakupów dla obecnych konsumentów, Spółka zawarła umowę partnerską z zagraniczną spółką prowadzącą odzieżowy sklep internetowy (dalej: „Sprzedawca”) - osobą prawną z siedzibą w jednym z krajów UE, będącą również tamże rezydentem podatkowym. Umowa partnerska (dalej: „Umowa”) zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i Sprzedawcą umożliwia obsługę polskich klientów A Sp. z o.o. poprzez platformę internetową Sprzedawcy.
Przedmiotem umowy jest udostępnienie platformy sprzedażowej oraz współpraca wybranych lokalnych sklepów detalicznych Wnioskodawcy ze sklepem internetowym Sprzedawcy w zakresie obsługi klienta detalicznego zainteresowanego produktami marki A oraz sprzedaż części asortymentu produktów A za pośrednictwem sklepu internetowego Sprzedawcy. Dzięki umowie partnerskiej A Sp. z o.o. może sprzedawać swoje produkty bezpośrednio na platformie modowej Sprzedawcy i zachowuje pełną kontrolę nad asortymentem, cenami i obecnością marki. Rola Sprzedawcy w znacznej mierze polega na organizacji płatności i obsłudze klienta.
Obsługa klienta przez Sprzedawcę obejmuje kontakt z klientem za pośrednictwem e-maila, za pośrednictwem aplikacji bądź telefonicznie, sprawdzeniu statusu zamówienia, obsługi problemów dotyczących wysyłki oraz zwrotów towarów i innych problemów np. zagubienia przesyłki, a także informowania klienta o istotnych kwestiach związanych z zamówieniem. Sprzedawca jest pierwszym punktem kontaktu z klientem w przypadku problemów ze zwrotami lub w przypadku wadliwych produktów.
A Sp. z o.o. i Sprzedawca wspólnie decydują, które produkty są oferowane na sprzedaż w sklepie internetowym Sprzedawcy. Każda ze stron jest uprawniona do wyłączenia ze sprzedaży online wszelkich produktów Spółki A oferowanych do sprzedaży lub też do nieuwzględniania ich w sprzedaży online od samego początku.
W ramach umowy A Sp. z o.o. przyznaje Sprzedawcy nieograniczone w czasie, bezpłatne, niewyłączne prawo zbywalne o charakterze globalnym z możliwością sublicencjonowania do wykorzystania prezentacji produktów w celu sprzedaży odpowiedniego artykułu w sklepie internetowym Sprzedawcy, w którym Spółka A zgodziła się sprzedawać produkty. Niniejsze prawo do użytkowania obejmuje wszystkie rodzaje użytkowania znane i nieznane w momencie zawierania umowy: użytkowanie, przekazywanie, demonstrowanie, prezentowanie, upublicznianie, kopiowanie i rozpowszechnianie.
Jednocześnie, należy zauważyć, że dla klienta Wnioskodawca oraz Sprzedawca łącznie pełnią funkcję sprzedających. Jednak w ramach zawartej umowy Sprzedawca nie nabywa praw ani nie staje się właścicielem lub współwłaścicielem produktów Wnioskodawcy.
Strony występują jako łączni sprzedawcy artykułów A, co oznacza, że z biznesowego punktu widzenia klient jest uprawniony do dochodzenia swojego prawa do wycofania się z transakcji zakupu zarówno od Sprzedawcy jak i od A Sp. z o.o. (wedle swego uznania), a także do zwrotu artykułów Spółki A do jednej z tych dwóch stron. Z cywilnoprawnego punktu widzenia sprzedawcą towarów na rzecz klienta pozostaje A Sp. z o.o.\
Zgodnie z umową w zależności od dostępności i wyboru Wnioskodawcy, jego artykuły mogą być wysyłane:
(i) przez zewnętrznego dostawcę usług logistycznych zaangażowanego przez Wnioskodawcę lub
(ii) przez Sprzedawcę.
W praktyce usługi logistyczne są świadczone przez firmę logistyczną współpracującą ze Sprzedawcą, w ramach umowy między tymi dwoma podmiotami. Koszt tych usług jest następnie refakturowany na Spółki A. Żadne opłaty związane z wysyłką produktów przez zewnętrznego dostawcę usług logistycznych nie stanowią przedmiotu umowy partnerskiej, tylko są przedmiotem odpowiedniej umowy zawartej między Sprzedawcą a zewnętrznym dostawcą usług logistycznych. Jeśli wysyłka artykułów miałaby być realizowana bezpośrednio przez Sprzedawcę, strony zawrą co najmniej jedną umowę operacyjną. Taka umowa operacyjna będzie zawierała wszelkie dodatkowe opłaty poniesione w związku z usługą wysyłki oraz wszelkie związane z nią szczególne postanowienia.
Sprzedawca zobowiązuje się odbierać i przetwarzać płatności za zakupy artykułów A. Wnioskodawca jest uprawniony do otrzymania wpłaconej ceny zakupu za swoje artykuły pomniejszonej o wynagrodzenie Sprzedawcy. Wynagrodzenie Sprzedawcy oblicza się jako procent ceny sprzedaży brutto za artykuł Spółki A.
Zgodnie z Umową może się zdarzyć fakturowanie sprzedaży artykułów Spółki A przez Sprzedawcę. Niemniej jednak, od początku realizacji Umowy A Sp. z o.o. sama wystawia odpowiednie dokumenty sprzedażowe lub rozliczeniowe na rzecz klientów, w szczególności faktury lub paragony fiskalne. Płatności są dokonywane przez klientów co do zasady przez platformę internetową Sprzedawcy, chociaż możliwe są także płatności za pobraniem, w momencie dostawy towaru do klienta.
W związku ze świadczonymi usługami, Sprzedawca wystawia oraz przesyła do A Sp. z o.o. następujące dokumenty:
Fakturę dotyczącą prowizji za dany okres rozliczeniowy z wykazaną kwotą sprzedaży i zwrotów (wraz z raportem sprzedaży i zwrotów),
Fakturę dotyczącą kosztów logistycznych (wraz z raportem przesyłek)
Informację dotyczącą przelewu.
A Sp. z o.o. otrzymuje dane dotyczące zamówienia za pośrednictwem interfejsu udostępnionego przez Sprzedawcę. Po otrzymaniu stosownych danych A Sp. z o.o. kompletuje zamówienie i pakuje artykuły do paczek. Dla każdego zamówienia na artykuły złożonego za pośrednictwem platformy Sprzedawcy wskazany sklep Spółki A przy użyciu udostępnionego interfejsu potwierdza gotowość przesyłki do odbioru przez kuriera, drukuje etykietę przewozową oraz formularz zwrotu i etykietę zwrotową. Spółka A zobowiązana jest wydrukować te dokumenty, przymocować etykietę przewozową do właściwej paczki w bezpieczny sposób oraz dołączyć formularz zwrotu i etykietę zwrotową. A Sp. z o.o. zobligowana jest do wysłania (tj. przekazania firmie pocztowej/kurierskiej) swoich artykułów w ciągu 48 godzin licząc od momentu otrzymania informacji o zamówieniu.
Niezbędnym wymogiem zawarcia umowy partnerskiej jest korzystanie z oprogramowania i interfejsów wyprodukowanych przez Sprzedawcę i udostępnionych na zasadzie Oprogramowanie jako usługa (ang. Software as a Service, dalej: „SaaS”) przez Internet. Sprzedawca udziela Wnioskodawcy niewyłącznego, niezbywalnego i niepodlegającego sublicencjonowaniu prawa do korzystania z SaaS na czas trwania Umowy. W związku z tym z uwagi na udostępnienie oprogramowania A Sp. z o.o. nie staje się współwłaścicielem SaaS. Celem SaaS jest udostępnienie i ułatwienie zarządzania zamówieniami. Udostępnienie SaaS nie następuje w formie odrębnej licencji.
Jednocześnie umowa partnerska nie stanowi współpracy w zakresie działań marketingowych lub reklamowych. W przypadku podjęcia takich działań prawdopodobne byłoby zawarcie dodatkowej umowy między stronami.
W związku z powyższym, Spółka ma wątpliwości, czy w związku z zapłatą wynagrodzenia na rzecz zagranicznego Sprzedawcy, w ramach zawartej Umowy, koniecznym jest odprowadzenie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła).
Czy płatności dokonywane przez Wnioskodawcę z tytułu usług świadczonych w ramach umowy partnerskiej, opisane w stanie faktycznym, mieszczą się w kategorii płatności za usługi niematerialne na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT i konsekwentnie są objęte ryczałtowym opodatkowaniem?
Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę z tytułu usług świadczonych w ramach umowy partnerskiej, opisane w stanie faktycznym, nie mieszczą się w kategorii płatności za usługi niematerialne wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) i konsekwentnie nie są objęte ryczałtowym opodatkowaniem.
Zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone przez Sprzedawcę nie zostały wymienione w katalogu usług niematerialnych zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa o CIT wskazuje przy tym, jakie dochody nierezydentów mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce.
Art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT wskazuje, że podatek dochodowy z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, z tytułu świadczenia wskazanych w tym przepisie kategorii usług o charakterze niematerialnym, tj. usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów. Należy podkreślić, że katalog ten nie wskazuje usług obsługi klienta oraz udostępnienia platformy sprzedażowej, trudno je też generalnie uznać za usługi o charakterze „podobnym” do któregokolwiek rodzaju usług wymienionych w tym przepisie.
W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.
Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.
Na podstawie natomiast art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę 2.000.000 zł, osoby prawne są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2.000.000 zł:
1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z
przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W świetle powyższego, w pierwszej kolejności kluczowe jest ustalenie, czy usługi obsługi klientów za pośrednictwem platformy sprzedażowej świadczone przez Sprzedawcę, opisane w stanie faktycznym wniosku, mieszczą się w katalogu usług, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
Istotne jest, że katalog wymienionych w tym artykule usług niematerialnych jest katalogiem zamkniętym. Podejście to znajduje potwierdzenie zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo:
„ W art. 21 ust. 1 PDOPrU dodanie pkt 2a powoduje rozszerzenie zakresu przedmiotowego świadczeń, których wypłacenie na rzecz podatnika podlegającego ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (art. 3 ust. 2 PDOPrU) rodzi obowiązek pobrania przez wypłacającego (płatnika) zryczałtowanego podatku dochodowego (w wysokości 20% przychodu). Sama konstrukcja tego uregulowania do końca 2003 r. była wadliwa, gdyż użycie w nim zwrotu „w szczególności” oznaczało, że wszystkie usługi niematerialne mieszczą się w zakresie hipotezy powołanego przepisu. Podane w nim rodzaje usług miały jedynie przykładowy charakter. Wobec braku podatkowej, a nawet ogólnoprawnej definicji pojęcia „usługi niematerialne” za usługi tego rodzaju należy uznać usługi niematerialne w rozumieniu potocznym. Są nimi usługi niedotyczące przedmiotów materialnych. Z dniem 1 stycznia 2004 r. wprowadzono doprecyzowanie tych usług. Są nimi usługi z tytułu świadczeń; doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.” (W. Modzelewski, J. Pyssa (red.), Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 16, Warszawa 2020).
„Artykuł 21 ust. 1 pkt 2a PDOPrU zastosowanie znajduje nie tylko do expressis verbis wymienionych w nim świadczeń, lecz także do świadczeń o podobnym charakterze. Wykładnia językowa tego unormowania powinna więc prowadzić do wniosku, iż katalog wymienionych w nim usług o charakterze niematerialnym jest katalogiem otwartym. Niemniej ograniczenie tej otwartości stanowi podobieństwo pomiędzy świadczeniami wprost w nim wymienionymi a świadczeniami będącymi przedmiotem analizy w każdym konkretnym przypadku. Opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej będą podlegały jedynie te świadczenia niematerialne, niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a PDOPrU, które wykazują liczne i istotne cechy wspólne z którymkolwiek z określonych w tym unormowaniu świadczeń. Chodzi tu o to, aby elementy świadczeń o podobnym charakterze były w takiej proporcji, by elementy charakterystyczne dla świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a PDOPrU znacząco przeważały nad elementami właściwymi dla innych świadczeń.” (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019).
„ W aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p. świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2369/15).
„Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem funkcjonalnym lub prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, powinno ono spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron, innymi słowy, Ustawa obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne (pod względem funkcjonalnym i celowościowym) do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane).” - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 sierpnia 2018 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.206.2018.3.AJ.
Podsumowując, z analizy doktryny oraz orzecznictwa sądów administracyjnych należy wywieść, że każda usługa, która nie jest:
- wymieniona wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT oraz
- nie przeważają w niej elementy właściwie dla usług wymienionych w tym przepisie,
- nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
Dla określenia charakteru usług obsługi klientów, nabywanych przez Wnioskodawcę od Sprzedawcy, niezbędne będzie zbadanie zakresu poszczególnych kategorii usług opisanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, celem sprawdzenia, czy usługi te mieszą się wprost w kategorii usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń lub przeważają w nich elementy charakterystyczne dla wyżej wymienionych usług.
Usługi doradcze
Według Słownika Języka Polskiego PWN pojęcie „doradztwo” oznacza „udzielanie fachowych porad”, a pojęcie „doradzać” oznacza „udzielić porady, wskazywać sposób postępowania w jakiejś sprawie.”
Organy podatkowe szeroko analizują pojęcie „doradztwa” w swojej praktyce. Przykładowo w interpretacji z 26 września 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.251.2019.3.BG Dyrektor Krajowej Informacji zwraca uwagę, że: „(`(...)`) można wyróżnić charakterystyczne dla doradztwa elementy, a mianowicie:
1. niezależna orientacja - słowa takie jak „perspektywa”' i „obiektywizm”' sygnalizują niezależną pozycję doradcy; doradca nie akceptuje automatycznie problemu i faktów podanych przez klienta, ale niezależnie od klienta formułuje swoją ocenę;
2. specjalne kwalifikacje - aby sporządzić niezależną ocenę i stworzyć użyteczne wskazania, doradcy muszą posiadać wyjątkową wprawę i umiejętności; zdolności doradcy wywodzą się nie tylko z praktycznego doświadczenia, lecz także z wysokiego stopnia osobistej integralności; termin „kwalifikacje” w tym przypadku oznacza uznanie przez innych fachowców w tej dziedzinie;
3. serwis doradczy - doradztwo stanowi pomoc, a nie ścisłe wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem; współpraca doradcy z klientem polega na tym, że to właśnie klient ponosi końcową odpowiedzialność za wynajęcie i skorzystanie z pomocy doradcy oraz zaakceptowanie lub odrzucenie jego zaleceń;
4. identyfikacja i analiza problemu - jednym z zasadniczych obszarów aktywności doradcy musi być orientacja w problemie; oznacza to, że przekazuje on klientowi to czego ten problem dotyczy, spogląda na ten problem „od wewnątrz” w celu określenia jego stopnia ważności, po czym jeśli jest to niezbędne, na nowo określa ten problem i identyfikuje jego przyczyny;
5. rozwiązywanie problemu i wdrożenie rozwiązania (lub nadzorowanie wdrożenia) - jest to bardzo ważny obszar działania; doradca jest wynajmowany w celu doprowadzenia do rozwoju organizacji (a nie po to, by utrzymać istniejący stan rzeczy) (zob. Urszula Skurzyńska-Sikora, Istota, pojęcie i rodzaje doradztwa, Lublin 1997r, s. 167-168).”
W powyższym zakresie Wnioskodawca wskazuje, że usługi obsługi klientów oraz udostępnienia platformy sprzedażowej świadczone przez Sprzedawcę nie wymagają specjalnych kwalifikacji, w szczególności pracownicy Sprzedawcy nie muszą posiadać wyjątkowej wprawy ani umiejętności. Rolą Sprzedawcy nie jest pełnienie funkcji doradczej dla klientów Spółki A - sprowadza się ona do czynności administracyjno-technicznych, związanych z obsługą zamówień towarów Spółki A.
Usługi księgowe
Słownik Języka Polskiego definiuje księgowość jako „prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji”, bądź „dział biura, przedsiębiorstwa, instytucji, którego zadaniem jest prowadzenie ksiąg rachunkowych”.
Sprzedawca zgodnie z treścią zawartej umowy nie prowadzi ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy. Zatem usługi świadczone przez Sprzedawcę stanowią usługi inne niż księgowe.
Usługi badania rynku
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 19 grudnia 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.419.2019.4.MS definiuje usługi badania rynku „jako zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji.”
W tym zakresie Wnioskodawca wskazuje, że usługi świadczone przez Sprzedawcę nie polegają na aktywnym zbieraniu jakichkolwiek informacji o procesach zachodzących na rynkach. Celem nabywanych usług jest obsługa klientów, w tym obsługa zamówień dokonywanych przez klientów poprzez m.in. przyjęcie i zapisanie danych danego zamówienia.
Usługi prawne
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 19 grudnia 2019 r., nr 0111-KDIB1- 2.4010.419.2019.4.MS definiuje usługi prawne jako „wysoko wyspecjalizowane usługi odnoszące się do różnych dziedzin prawa zazwyczaj znajdujące wyraz poprzez udzielanie porad i konsultacji prawnych, sporządzanie opinii prawnych, opracowywanie projektów aktów prawnych oraz występowanie przed urzędami i sądami w charakterze pełnomocnika lub obrońcy.”
Usługi reklamowe
Słownik Języka Polskiego PWN definiuje reklamę jako „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”.
Ich celem nie jest promowanie, czy zachęcenie klientów do skorzystania z dodatkowych usług Wnioskodawcy. W przypadku obsługi zapytań klienckich, działania Sprzedawcy mają charakter czysto informacyjny oraz nie są bezpośrednio nakierowane na zachęcenie klientów do zakupu nowych produktów Spółki A (w szczególności udzielane odpowiedzi dotyczą wyłącznie określonych zapytań i nie są poszerzane o inne produkty/usługi, do nabycia których można byłoby klienta zachęcać. W zakres usług świadczonych przez Sprzedawcę nie wchodzi opracowywanie jakichkolwiek treści marketingowych ani prowadzenie kampanii reklamowych. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, usługa obsługi klientów i udostępnienia platformy sprzedażowej świadczona przez Sprzedawcę nie jest usługą reklamową, ani usługą o podobnym charakterze.
Usługi przetwarzania danych
Organy podatkowe stoją na stanowisku, że: „przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych” (interpretacja indywidualna nr 0114-KDIP2-1.4010.308.2019.2.JS wydana 30 września 2019 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.
Zasadniczym celem usług świadczonych przez Sprzedawcę nie jest opracowywanie zebranych już danych, a bieżące wsparcie administracyjno-techniczne związane z obsługą klienta w czasie całego procesu sprzedaży, od składania zamówienia, do dokonywania ewentualnego zwrotu .
Usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu
Usługi obsługi klientów i udostępnienia platformy sprzedażowej świadczone przez Sprzedawcę nie są w żaden sposób związane z rekrutacją pracowników czy pozyskiwaniem personelu.
Usługi gwarancji i poręczeń
W myśl Słownika Języka Polskiego PWN gwarancja to „poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe” lub „zobowiązanie producenta do bezpłatnej naprawy lub wymiany wyrobu na inny, w razie gdyby w określonym czasie ujawniły się w nim jakieś wady” bądź „odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela”, podczas gdy poręczenie to „pisemne zobowiązanie wobec wierzyciela do wykonania zobowiązania dłużnika, w razie gdyby ten go nie wykonał”.
Usługi opisane w przedmiotowym wniosku, które są świadczone przez Sprzedawcę, nie mieszczą się w wyżej wymienionych definicjach gwarancji ani poręczeń. Nie zawierają również żadnych elementów charakterystycznych dla wyżej wymienionych usług. Gwarancja jako taka jest udzielana przez Wnioskodawcę i na żadnym etapie świadczenia usług przez Sprzedawcę nie jest na niego cedowana.
Podsumowując, usługi obsługi klientów i udostępnienia platformy sprzedażowej świadczone na rzecz Spółki A , zdaniem Wnioskodawcy, nie należą do żadnej z kategorii usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W usługach tych nie przeważają również elementy charakterystyczne dla usług wymienionych w tym przepisie. W związku z tym usługi będące przedmiotem wniosku nie stanowią również usług podobnych do usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że w związku z wypłacaniem wynagrodzenia na rzecz zagranicznego Sprzedawcy, w ramach zawartej umowy o świadczenie usług związanych z obsługą klienta i udostępnieniem platformy sprzedażowej, nie ciąży na niej obowiązek odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła).
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Dodatkowe informacje
Na marginesie należy wskazać, że z dniem 1 stycznia 2022 r. uległo zmianie brzmienie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z aktualnym brzmieniem tego przepisu:
Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.
Ponadto zmianie uległ także art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, zgodnie z którym:
Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2.000.000 zł:
z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek
wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Okoliczność ta pozostaje jednak bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`)
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili