Interpretacja indywidualna potwierdza, że w przypadku ustanowienia zarządu przymusowego nad majątkiem dłużnika na podstawie przepisów ustawy - Prawo upadłościowe, to zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pozostaje uprawniony i zobowiązany do składania deklaracji podatkowych, w tym zeznań dla celów podatku od osób prawnych, a nie zarządca przymusowy. Zgodnie z przepisami, zarząd przymusowy dotyczy jedynie majątku dłużnika, a nie całokształtu jego spraw. Organy spółki, w tym zarząd, wciąż funkcjonują i mogą podejmować działania związane z prowadzeniem spraw oraz reprezentacją spółki, z uwzględnieniem ograniczeń dotyczących majątku objętego zarządem przymusowym. Składanie deklaracji podatkowych stanowi czynność w zakresie reprezentacji spółki, która pozostaje wyłącznym uprawnieniem i obowiązkiem zarządu spółki.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
2 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 24 maja 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku ustanowienia zarządu przymusowego na majątkiem dłużnika w trybie przepisów ustawy - Prawo upadłościowe, do składania deklaracji podatkowych, w tym zeznań dla celów podatku od osób prawnych, uprawniony i obowiązany jest zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a nie zarządca przymusowy.
Treść wniosku jest następująca:
Postanowieniem Sądu Rejonowego dla (`(...)`) Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych z dnia (`(...)`) 2021 r. w sprawie o sygn. akt (…), Sąd postanowił: „zmienić dotychczasowy sposób zabezpieczenia majątku Dłużnika Y spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (…) w ten sposób, że w miejsce ustanowienia tymczasowego nadzorcy sądowego ustanowić zarząd przymusowy nad całością majątku dłużnika, powołując zarządcę przymusowego w osobie (…) Wnioskodawcy i powierzając jednocześnie zarządcy przymusowemu prawo wykonywania zarówno czynności zwykłego zarządu, jak i przekraczających zwykły zarząd.
Tym samym Wnioskodawca został na podstawie art. 40 ustawy - Prawo upadłościowe wyznaczony zarządcą przymusowym spółki Y (dalej: „Dłużnika”).
Zarządca przymusowy nie ma dostępu do ksiąg Dłużnika, nie wie, gdzie się one znajdują, próby ustalenia tego do dnia dzisiejszego okazały się bezskuteczne.
Osoba wykazana w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego jako Prezes Zarządu mailowo oświadczyła Zarządcy Przymusowemu, że nie wchodzi już w skład Zarządu (nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych dowodów).
Wspólnik w kapitale zakładowym Dłużnika oświadczył zarządcy przymusowemu, że jeszcze przed wyznaczeniem zarządcy przymusowego zbył udziały (nie wskazał komu), nie wie, kto jest obecnie w Zarządzie Dłużnika oraz gdzie są przechowywane jego księgi (nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów).
W aktach przechowywanych w Rejestrze Przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) nie ma żadnych wzmianek, dokumentów, wniosków wskazujących, że skład zarządu albo układ właścicielski w Spółce uległy zmianie. Należy jednak nadmienić, że dla dokonania skutecznej zmiany Zarządu albo zbycia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością nie jest potrzebny uprzedni wpis w KRS (wpis ma charakter deklaratoryjny, nie konstytutywny).
Zarządca Przymusowy uzyskał od Naczelnika (…) informację, iż zgodnie z oświadczeniem złożonym ww. Naczelnikowi przez Dłużnika (pismo bez podpisu), od dnia (`(...)`) 2021 r. księgi Spółki przechowywane są pod adresem (…).
Według informacji przekazanych przez zarządcę nieruchomości pod adresem (…) zarządca ten nie zna Dłużnika ani nie przechowuje jego ksiąg.
Z tych powodów Zarządca Przymusowy w związku z nieprzekazaniem mu dokumentacji księgowej nie miałby najmniejszej możliwości realizacji obowiązków sprawozdawczych za Dłużnika, obejmujących w szczególności składanie deklaracji podatkowych, w tym plików obejmujących deklarację i ewidencję dla celów podatku od towarów i usług oraz zeznań dla celów podatku od osób prawnych, nawet gdyby było to jego obowiązkiem.
Niezależnie od powyższego Zarządca Przymusowy zamierza ustalić, czy zdaniem organów skarbowych w świetle obecnych przepisów za realizację ww. obowiązków sprawozdawczych odpowiedzialny jest zarządca przymusowy, czy też Zarząd Dłużnika.
W odpowiedzi na wezwanie z 24 stycznia 2022 r. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2022 r. (data wpływu 10 luty 2022 r.)
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym w przypadku ustanowienia zarządu przymusowego na majątkiem dłużnika w trybie przepisów ustawy - Prawo upadłościowe, do składania deklaracji podatkowych, (…) zeznań dla celów podatku od osób prawnych, uprawniony i obowiązany jest zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a nie zarządca przymusowy?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w opisanym stanie faktycznym w przypadku ustanowienia zarządu przymusowego nad majątkiem dłużnika w trybie przepisów ustawy - Prawo upadłościowe, do składania deklaracji podatkowych, (…) zeznań dla celów podatku od osób prawnych, uprawniony i obowiązany jest nadal zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a nie zarządca przymusowy.
Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „Ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.
Zgodnie z art. 27 ust. 1c Ustawy o CIT, zeznanie, o którym mowa w ust. 1, składa się za pomocą środków komunikacji elektronicznej zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.
Zgodnie z przepisem art. 201 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (zwany dalej k.s.h.), zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę.
Co do zasady obowiązek składania deklaracji podatkowych ciąży więc na spółce, która jest reprezentowana przez zarząd.
Przepisy dotyczące zarządcy przymusowego znajdują się ustawie - Prawo upadłościowe.
Zgodnie z przepisem 40 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 498, z późn. zm.), „1. Sąd może stosować inne sposoby zabezpieczenia, w tym także zabezpieczenie przez ustanowienie zarządu przymusowego nad majątkiem dłużnika, jeżeli zachodzi obawa, że dłużnik będzie ukrywał swój majątek lub w inny sposób działał na szkodę wierzycieli, a także gdy dłużnik nie wykonuje poleceń tymczasowego nadzorcy sądowego. 2. Ustanawiając zabezpieczenie przez zarząd przymusowy, sąd wyznacza zarządcę przymusowego oraz określa zakres i sposób wykonywania zarządu. 3. Do czynności dłużnika dotyczących jego majątku objętego zarządem przymusowym stosuje się odpowiednio przepisy art. 77-79. 4. Do zarządcy przymusowego przepisy art. 38 ust. 1a-3 oraz przepisy ustawy o syndyku stosuje się odpowiednio.”
Należy podkreślić, że zgodnie z przywołanym wyżej art. 40 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe, zarząd przymusowy jest zarządem „nad majątkiem dłużnika”, a nie nad wszystkimi sprawami dłużnika.
Mając świadomość celu ustanowienia zarządu przymusowego nad majątkiem Spółki należy wskazać, że zgodnie z przepisami ustawy - Prawo upadłościowe zarząd przymusowy ustanawiany jest nad majątkiem obowiązanego, a nie nad obowiązanym. Jeżeli przedsiębiorcą jest osoba fizyczna to wówczas zarząd sprawowany jest tylko nad majątkiem osoby fizycznej. Taka sama sytuacja ma miejsce w przypadku jednostek organizacyjnych i osób prawnych. Zarząd przymusowy ustanawiany jest nad majątkiem Dłużnika, a nie nad tymi przedsiębiorcami. Jeżeli więc dojdzie do ustanowienia zarządu przymusowego nad majątkiem osobowej spółki handlowej czy też nad przedsiębiorstwem spółki kapitałowej nie oznacza to, że wspólnicy spółek osobowych czy organy osób prawnych przestają funkcjonować. Jedynie majątek pozostawia się w zarządzie przymusowym, natomiast wspólnicy czy organy są nadal uprawnione do prowadzenia spraw i reprezentacji przedsiębiorcy w takim zakresie, w jakim nie dotyczy to zarządu majątkiem Dłużnika.
W przypadku zarządu przymusowego ustanawianego w postępowaniu w przedmiocie ogłoszenia upadłości, nie ma wątpliwości co do tego, że w tym postępowaniu obowiązany nie traci zdolności prawnej ani zdolności do czynności prawnych. Wynika to m.in. z przepisu art. 40 ust. 3 w zw. z art. 77 ust. 1 Prawa upadłościowego, który stanowi, że czynności prawne obowiązanego dotyczące majątku objętego zarządem przymusowym podjęte po ustanowieniu zarządu są nieważne. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że nieważność czynności prawnych dotyczy tylko majątku objętego zarządem przymusowym.
Wynikają z tego istotne konsekwencje. W przypadku ustanowienia zarządu przymusowego, tak jak w przypadku ogłoszenia upadłości, organy osób prawnych nadal funkcjonują i mogą podejmować czynności z zakresu prowadzenia spraw i reprezentacji, z zastrzeżeniem art. 40 ust. 3 w zw. z art. 77 ust. 1 Prawa upadłościowego. Ustanowienie zarządu przymusowego nie oznacza, że obowiązany traci prawo podmiotowe do składników majątkowych objętych zarządem. Zostaje on jednak pozbawiony prawa zarządzania tymi składnikami, prawo to zaś przysługuje zarządcy.
Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 201 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.), zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę. Oznacza to, iż kompetencje zarządu podzielić można na dwie grupy, tj. prowadzenie spraw spółki, czyli podejmowanie decyzji gospodarczych w spółce (tzw. materia stosunków wewnętrznych) oraz reprezentacje spółki, czyli składanie oraz przyjmowanie w imieniu spółki oświadczeń woli (tzw. materia stosunków zewnętrznych spółki).
Artykuł 204 § 1 k.s.h. stanowi, że prawo członka zarządu do prowadzenia spraw spółki i jej reprezentowania dotyczy wszystkich czynności sądowych i pozasądowych spółki, a zatem także do czynności procesowych za spółkę w postępowaniach wobec organów skarbowych. Sposób reprezentowania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez jej członków zarządu określa umowa spółki oraz wymieniony k.s.h. (art. 205).
Ww. sfera reprezentacji obejmuje dokonywanie czynności w stosunkach zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji jest najszerszym z pojęć występujących przy występowaniu w stosunkach zewnętrznych i obejmuje takie kategorie, jak przedstawicielstwo, zastępstwo. Generalnie reprezentacja spółki z o.o. wiąże się z działaniami organów (zarządu w szczególności), przedstawicieli ustawowych (likwidatora, kuratora), pełnomocników (w tym pełnomocników wspólników), które są dokonywane „za” bądź „w imieniu” spółki i dotyczy wszelkich spraw związanych z jej przedmiotem działania ze skutkiem na zewnątrz. Pojęcie reprezentacji może wystąpić w dwóch znaczeniach: szerokim (sensu largo) i wąskim (sensu stricto). Reprezentacja sensu largo dotyczy występowania we wszelkich stosunkach prawnych z zakresu prawa cywilnego, administracyjnego, pracy oraz innych gałęzi prawa. Jest to więc zarówno składanie oświadczeń woli, jak również występowanie przed organami orzekającymi, ujawnianie stanowiska na zewnątrz, składanie oświadczeń, wyjaśnień przed organami samorządowymi i państwowymi, występowanie przed organami nadzorczymi, osobami trzecimi. W sensie ścisłym reprezentacja dotyczy tylko oświadczeń woli w stosunkach cywilnoprawnych i mieści się w ramach szerszego pojęcia „działania”. Reprezentantami spółki w tym zakresie mogą być: zarząd, prokurenci, pełnomocnicy, kuratorzy, likwidatorzy, również w stosunkach wewnętrznych w spółce rada nadzorcza, pełnomocnicy wspólników. W sferze reprezentacji spośród organów tylko zarząd posiada pełną kompetencję.
Składanie deklaracji podatkowych jest bez wątpienia czynnością z zakresu reprezentacji spółki, która pozostaje pomimo wyznaczenia zarządcy przymusowego wyłącznym uprawnieniem i obowiązkiem zarządu spółki.
W uzupełnieniu powyższego wywodu należy zwrócić uwagę, że na mocy nowelizacji Ustawy o rachunkowości, która weszła w życie 1 stycznia 2016 r., zmianie uległ art. 3 pkt 6 tej ustawy, wskazujący, kto jest kierownikiem jednostki. Przed dniem 1 stycznia 2016 r. zgodnie z ww. przepisem: „Za kierownika jednostki uważa się również likwidatora, a także syndyka lub zarządcę ustanowionego w postępowaniu upadłościowym” (Wnioskodawca nadmienia, że również w tym przypadku nie chodziło o zarządcę przymusowego, tylko zarządcę w tzw. postępowaniu naprawczym, jednak przepisy o postępowaniu naprawczym zostały z ustawy w całości wykreślone w ramach wprowadzonych zmian systemowych). Od dnia 1 stycznia 2016 r. art. 3 pkt 6 Ustawy o rachunkowości przewiduje, że „Za kierownika jednostki uważa się również likwidatora, a także syndyka lub zarządcę ustanowionego w postępowaniu restrukturyzacyjnym oraz zarządcę sukcesyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym (`(...)`)”. Zarządca przymusowy ustanawiany na podstawie przepisów ustawy - Prawo upadłościowe (taki jak Wnioskodawca w niniejszej sprawie) nie jest zarządcą w postępowaniu restrukturyzacyjnym (ustanawianym na podstawie innej ustawy, tj. ustawy - Prawo restrukturyzacyjne), ani zarządcą sukcesyjnym, nie jest więc kierownikiem jednostki.
Okoliczność, że zarządca przymusowy nie jest kierownikiem jednostki w rozumieniu ustawy o rachunkowości, jest przy tym utrwalona w literaturze. Np. w podręczniku Rachunkowość i podatki w postępowaniu upadłościowym. Poradnik dla księgowych (Praca zbiorowa p. red. Jadwigi Popławskiej, Koszalin, strona 24), wskazano: „Nie będą kierownikiem jednostki następujące organy: - tymczasowy nadzorca sądowy (art. 38 ust. 2 PUN) - w okresie postępowania zabezpieczającego, - zarządca przymusowy (art. 40) - w okresie postępowania zabezpieczającego, (`(...)`).”
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 2992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):
Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.
W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:
Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:
Podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.
Jak stanowi art. 27 ust. 1c ustawy o CIT:
Zeznanie, o którym mowa w ust. 1, składa się za pomocą środków komunikacji elektronicznej zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.
Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych sprowadzają się do tego, na kim ciąży obowiązek złożenia rocznego zeznania podatkowego w przypadku gdy w miejsce ustanowienia tymczasowego nadzorcy sądowego ustanowiono zarząd przymusowy nad całością majątku Dłużnika w osobie Wnioskodawcy.
Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „podatnik” należy posiłkować się definicją zawartą w art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), w myśl którego:
Podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.
Zgodnie z art. 7 § 2 Ordynacji podatkowej:
Ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1.
Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej
Ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych - rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.
Podstawę prawną działalności zarządcy przymusowego stanowią m.in. przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 1228 ze zm.)
Zgodnie z art. 40 ust. 1-4 Prawa upadłościowego:
1. Sąd może stosować inne sposoby zabezpieczenia, w tym także zabezpieczenie przez ustanowienie zarządu przymusowego nad majątkiem dłużnika, jeżeli zachodzi obawa, że dłużnik będzie ukrywał swój majątek lub w inny sposób działał na szkodę wierzycieli, a także gdy dłużnik nie wykonuje poleceń tymczasowego nadzorcy sądowego.
2. Ustanawiając zabezpieczenie przez zarząd przymusowy, sąd wyznacza zarządcę przymusowego oraz określa zakres i sposób wykonywania zarządu.
3. Do czynności dłużnika dotyczących jego majątku objętego zarządem przymusowym stosuje się odpowiednio przepisy art. 77-79.
4. Do zarządcy przymusowego przepisy art. 38 ust. 1a-3 oraz przepisy ustawy o syndyku stosuje się odpowiednio.
W myśl art. 38 ust. 1a-3 Prawa upadłościowego:
1a. Postanowienie o ustanowieniu tymczasowego nadzorcy sądowego, odwołaniu albo zmianie osoby tymczasowego nadzorcy sądowego i informację o uprawomocnieniu się postanowienia o uchyleniu zabezpieczenia przez odwołanie tymczasowego nadzorcy sądowego obwieszcza się.
1b. Sąd ustala wynagrodzenie tymczasowego nadzorcy sądowego, biorąc pod uwagę nakład pracy, zakres czynności podejmowanych w postępowaniu, stopień ich trudności oraz czas pełnienia funkcji.
1c. Wynagrodzenie tymczasowego nadzorcy sądowego ustala się w wysokości od jednej czwartej przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do jego dwukrotności.
1d. W szczególnie uzasadnionych przypadkach można przyznać wyższe wynagrodzenie w wysokości do czterokrotności wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1c, jeżeli uzasadnia to nakład pracy tymczasowego nadzorcy sądowego, zakres podjętych czynności, stopień ich trudności oraz czas pełnienia funkcji.
2. O wynagrodzeniu tymczasowego nadzorcy sądowego i zwrocie wydatków koniecznych poniesionych w związku z pełnieniem funkcji orzeka sąd na jego wniosek złożony w terminie tygodnia od dnia powiadomienia o odwołaniu lub od dnia wygaśnięcia funkcji. Sąd może przyznać tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczkę na wydatki. Kwotę zaliczki wypłaca się w pierwszej kolejności z zaliczki wpłaconej przez wnioskodawcę.
3. Sąd może zobowiązać tymczasowego nadzorcę sądowego do złożenia w wyznaczonym terminie sprawozdania obejmującego w szczególności informacje na temat stanu finansowego dłużnika, rodzaju i wartości jego majątku oraz przewidywanych kosztów postępowania upadłościowego.
Zgodnie z art. 77 ust. 1 Prawa upadłościowego:
Czynności prawne upadłego dotyczące mienia wchodzącego do masy upadłości są nieważne.
Z regulacji Prawa upadłościowego wynika, więc że zarząd przymusowy polega na odebraniu dłużnikowi zarządu nad jego majątkiem w całości. Kompetencje zarządcy przymusowego wynikają, po pierwsze, z postanowienia sądu. Sąd upadłościowy, ustanawiając zabezpieczenie przez zarząd przymusowy, wyznacza zarządcę przymusowego oraz określa zakres i sposób wykonywania zarządu. Po drugie, kompetencje zarządcy przymusowego wynikają z odpowiednio stosowanych przepisów o syndyku. Rozwiązanie to nie pozostawia dłużnikowi prawa wykonywania czynności zwykłego zarządu oraz korzystania ze swego majątku i rozporządzania nim. Dłużnik traci więc uprawnienie zarówno do dokonywania czynności zwykłego zarządu, jak i ten zakres przekraczających, a każda czynność prawna dokonana przez dłużnika pomimo ustanowienia zarządcy przymusowego jest obarczona wadą nieważności.
Zarządca przymusowy posiada więc uprawnienie do dokonywania wszelkich czynności związanych z zarządem nad majątkiem dłużnika.
Istotne jest, że zarządca przymusowy w sprawach dotyczących majątku dłużnika czynności wykonuje na rzecz (na rachunek) dłużnika, czego nie zmienia fakt, że zarządca przymusowy podejmuje je w imieniu własnym.
Zatem, mimo że w skutek ustanowienia zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem obowiązanego Dłużnik (spółka z o.o.) z mocy prawa traci możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, to nie zostaje pozbawiony statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych.
W zeznaniu podatkowym (CIT-8) to podatnik jest zobowiązany do wykazania dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym, co wymaga jego osobistego działania. Zeznanie powinno zostać złożone i podpisane przez podatnika.
Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca (zarządca przymusowy) - w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego - nie ma obowiązku składania zeznań CIT-8.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Na marginesie należy zauważyć, że interpretacja dotyczy tylko obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego CIT-8, nie odnosi się natomiast innych obowiązków podatkowych.
W zakresie podatku od towarów i usług wydano/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Ponadto, należy wskazać, że z dniem 1 stycznia 2022 r. uległo zmianie brzmienie art. 27 ust. 1 ustawy o CIT. W aktualnym brzmieniu:
Podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili