Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy zapłata wynagrodzenia za udzielenie licencji na oprogramowania komputerowe oraz za udzielenie licencji na dostęp do serwisów internetowych i aplikacji, które są nabywane od zagranicznych podmiotów na potrzeby działalności Wnioskodawcy wyłącznie do użytku własnego (tzw. licencje użytkownika końcowego end-user) stanowi zapłatę z tytułu jakiejkolwiek należności wymienionej w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych),

- czy Wnioskodawca, w związku z dokonywaniem opisanych w niniejszym wniosku płatności za tzw. licencje end-user zobowiązany jest do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy CIT oraz wystawiania - zgodnie z art. 26 ust. 3, 3a i 3d Ustawy CIT - informacji IFT- 2/IFT-2R, mimo braku certyfikatu rezydencji odbiorcy płatności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 grudnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.502.2021.1.MKU wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 30 grudnia 2021 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: także „X”) jest fundacją prawa polskiego, posiadającą siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polski oraz jest polskim rezydentem podatkowym, który podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów.

X powstała w 19.. r., a jej powołanie było wynikiem porozumienia zawartego pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej, Komisją Europejską oraz Y- fundacją prawa belgijskiego.

X działa w oparciu o statut, zgodnie z którym jej celem statutowym jest m.in.:

1. przygotowanie zasobów ludzkich na rzecz procesu integracji europejskiej w zgodzie z tradycjami Y;

2. podejmowanie działań takich jak badania i publikacje z zakresu integracji europejskiej;

3. organizowanie i finansowanie:

- konferencji i seminariów

- stypendiów dla studentów prowadzących działalność naukowo-badawczą w zakresie studiów europejskich.

W związku z prowadzoną działalnością statutową, X nabywa od podmiotów zagranicznych, niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polski (dalej: „zagraniczni kontrahenci") licencje do oprogramowania komputerowego, licencje na dostęp do serwisów internetowych wyłącznie na własny użytek bez prawa do dalszego rozporządzania tymi licencjami, tj. bez prawa do powielania, kopiowania, modyfikowania lub dalszej ich odsprzedaży.

W ramach nabywanych licencji Wnioskodawca otrzymuje jedynie niewyłączne i nie mogące być przeniesione na inny podmiot prawo do korzystania z oprogramowania i serwisów internetowych i aplikacji (określane jako licencje użytkownika końcowego tzw. end-user). Wnioskodawca korzysta z nabytych licencji tylko w granicach ich funkcji i przeznaczenia, a tym samym może instalować je na swoich komputerach lub korzystać w formie dostępów do serwisów internetowych (subskrypcje) tylko w ilości i zgodnie z zawartymi umowami z licencjodawcami.

W związku z zakupem licencji na oprogramowania komputerowe oraz licencji na dostęp do serwisów internetowych, na Wnioskodawcę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa majątkowe, a Wnioskodawca nie ma prawa udzielania sublicencji ani dokonywania modyfikacji w oprogramowaniu.

Zakupione licencje na oprogramowania komputerowe oraz subskrypcje do serwisów internetowych służą działalności statutowej Wnioskodawcy - umożliwiają prowadzenie zdalnych wykładów, dostęp i kontrolowanie pulpitu komputerów i serwerów, umożliwiają tworzenie interaktywnych prezentacji jak również umożliwiają ogólne funkcjonowanie administracyjno-organizacyjne Wnioskodawcy.

Wnioskodawca korzysta aktualnie z kilkunastu licencji end-user, dostarczanych przez kilku dostawców mających siedziby za granicą, między innymi w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz Niemczech. W przyszłości, Wnioskodawca będzie nabywał kolejne licencje na programy komputerowe i subskrypcje również od innych podmiotów, które mogą mieć siedzibę w innych niż dotychczasowi kontrahenci państwach. Niezależnie jednak od produktu, do którego nabywane będą licencje i dostępy do serwisów internetowych i aplikacji, wspólną cechą nabywanych licencji i dostępów (subskrypcji) będzie to, że będą one nabywane jedynie na potrzeby własnej działalności Wnioskodawcy i na Wnioskodawcę nie będą przenoszone jakiekolwiek prawa majątkowe, a Wnioskodawca nie będzie mógł udzielać sublicencji ani dokonywać żadnych modyfikacji w oprogramowaniu.

Zagraniczni kontrahenci (licencjodawcy), na rzecz których X dokonuje i będzie w przyszłości dokonywać płatności w związku z nabywaniem licencji użytkownika końcowego nie prowadzą w Polsce działalności poprzez zakład (w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT), jak również wypłacane płatności nie są związane z działalnością prowadzoną poprzez zakład.

Pytania

1. Czy zapłata wynagrodzenia za udzielenie licencji na oprogramowania komputerowe oraz za udzielenie licencji na dostęp do serwisów internetowych i aplikacji, które są nabywane od zagranicznych podmiotów na potrzeby działalności Wnioskodawcy wyłącznie do użytku własnego (tzw. licencje użytkownika końcowego end-user) stanowi zapłatę z tytułu jakiejkolwiek należności wymienionej w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT?

2. Czy Wnioskodawca, w związku z dokonywaniem opisanych w niniejszym wniosku płatności za tzw. licencje end-user zobowiązany jest do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy CIT oraz wystawiania - zgodnie z art. 26 ust. 3, 3a i 3d Ustawy CIT - informacji IFT- 2/IFT-2R, mimo braku certyfikatu rezydencji odbiorcy płatności?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad.1 W ocenie Wnioskodawcy zapłata wynagrodzenia za zakup licencji na oprogramowania komputerowe oraz zakup licencji na dostęp do serwisów internetowych, które są nabywane na potrzeby działalności Wnioskodawcy wyłącznie do użytku własnego (tzw. licencje użytkownika końcowego end-user) od kontrahentów zagranicznych nie stanowi zapłaty z tytułu należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Ustawodawca wskazując w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, że w przypadku uzyskania przez nierezydentów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym ze sprzedaży tych praw, ustala się zryczałtowany podatek w wysokości 20% przychodów, odnosi się w tym zakresie do terminologii stosowanej przez prawo własności intelektualnej, a co za tym idzie, należy odwołać się do przepisów Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231 ze zm.; dalej: „Ustawy o PAPP").

Wnioskodawca wskazuje więc, że zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy o PAPP przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie natomiast, z art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PAPP przedmiotem prawa autorskiego w szczególności są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Z literalnego brzmienia przytoczonych powyżej przepisów Ustawy o PAPP wynika, że programy komputerowe, co do zasady, stanowią utwory w rozumieniu prawa autorskiego, a więc stanowią przedmiot regulacji tej ustawy. W analizowanym przypadku, nabywanie licencji użytkownika końcowego przez Wnioskodawcę należy jednak rozpatrywać również na gruncie art. 50 w zw. z art. 74 ust. 4 Ustawy o PAPPP w celu określenia czy Wnioskodawca nabywa prawo do rozporządzania programami komputerowymi na określonych w tych przepisach polach eksploatacji. Jak wynika bowiem z art. 41 ust. 2 Ustawy o PAPP umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. Oznacza to więc, że przez udzielenie licencji należy rozumieć umożliwienie licencjobiorcy korzystanie z utworu (udzielenie prawa do utworu) oraz wskazanie pól eksploatacji tego utworu.

W myśl art. 50 Ustawy o PAPP odrębne pola eksploatacji stanowią zwłaszcza:

- w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;

- w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;

- w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Zgodnie natomiast z art. 74 ust. 4 Ustawy o PAPP autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawa do:

- trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

- tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

- rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy, należy stwierdzić, że sam fakt, iż programy komputerowe zostały określone przez Ustawodawcę jako utwory zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PAPP, nie oznacza, iż stanowią automatycznie przedmiot prawa autorskiego. Zdaniem Wnioskodawcy, istotnym jest również, aby udzielona licencja umożliwiała licencjobiorcy korzystanie z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego w sposób określony w art. 74 ust. 4 Ustawy o PAPP oraz na polach eksploatacji wymienionych w art. 50 Ustawy o PAPP. W efekcie, w przypadku braku spełnienia przesłanki udzielenia prawa do korzystania z utworu na określonych polach eksploatacji wskazanych w art. 50 oraz art. 74 ust. 4 Ustawy o PAPP, nie można uznać, że powstanie przychód z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Wnioskodawca nie ma prawa do jakiejkolwiek modyfikacji, rozpowszechniania czy kopiowania nabywanych licencji. Wnioskodawca nie nabywa tym samym licencji, która rozumiana jest jako prawo do rozporządzani programem komputerowym na polach eksploatacji, które wymienione zostały w art. 50 oraz art. 74 ust. 4 Ustawy o PAPP, lecz nabywa jedynie prawo do korzystania z danego egzemplarza programu komputerowego.

W ocenie Wnioskodawcy, zapłata za dokonywane licencje użytkownika końcowego, o których mowa w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego nie stanowią także zapłaty z tytułu: opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Polski (art. 21 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT), z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze (art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT), z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych (art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT) ani też świadczeń uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej (art. 21 ust. 1 pkt 4 Ustawy CIT).

W efekcie powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, zasadnym jest wniosek, że płatności dokonywane przez Wnioskodawcę nie mieszczą się w katalogu należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, w szczególności nie stanowią przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT.

Ad.2 W ocenie Wnioskodawcy, w związku z dokonywaniem opisanych we wniosku płatności za nabywane licencje, dostępy do serwisów internetowych i aplikacji nie będzie on zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat oraz sporządzania informacji IFT-2/IFT-2R niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności.

W myśl art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Z przytoczonego powyżej przepisu, zdaniem Wnioskodawcy, wynika, że zobowiązane do pobrania podatku u źródła oraz dochowania określonych obowiązków w zakresie zgromadzenia stosownych dokumentów oraz określonego postępowania umożliwiających niepobranie podatku u źródła są tylko podmioty dokonujące płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT. A contrario, w przypadku, gdy podmiot dokonuje płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych, z innych tytułów niż wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, to nie będzie on zobowiązany do dochowania obowiązków jako płatnik, o których mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT przepisy ust. 1 dotyczące podatku u źródła stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że zgodnie z tym co powyżej wskazano w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, będzie on dokonywał zakupu licencji na oprogramowania komputerowe oraz zakupu licencji na dostęp do serwisów internetowych od kontrahentów zagranicznych z różnych państw. Co więcej, nie można wykluczyć, że w przyszłości będzie dokonywał również zakupów takich licencji użytkownika końcowego również od kontrahentów zagranicznych z innych państw niż dotychczas. Niezależnie, od tego stwierdzenia Wnioskodawca wskazuje, że w kontekście analizowanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należy zaznaczyć, że każda z umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska zawiera regulacje dotyczące należności licencyjnych, ale definicje należności licencyjnych są odmienne w każdej umowie. W przypadku jednak większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, do należności licencyjnych zalicza się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Przytoczona definicja należności licencyjnych nie zawiera jednak odwołania do należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania oprogramowania komputerowego.

Co więcej, należy zauważyć, że w celu dokonania prawidłowej wykładni pojęcia „należności licencyjnych" należy odnieść się do zapisów Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Modelowa Konwencja") oraz Komentarza Modelowej Konwencji, które nie są wprawdzie źródłem powszechnie obowiązującego prawa, ale treść Modelowej Konwencji stanowi wzór dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania a Komentarz Modelowej Konwencji stanowi wskazówkę jak należy interpretować poszczególne zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W punkcie 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji, odnoszącego się do należności licencyjnych, wskazano, że „prawa umożliwiające otrzymującemu jedynie faktyczne korzystanie z programu, bez uprawnień wykorzystywania go komercyjnie, sublicencjonowania itp., nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Za należność licencyjną nie należy uznać opłaty za nabycie egzemplarza programu komputerowego, na własny użytek".

Wnioskodawca uiszcza opłaty na rzecz podmiotów zagranicznych, w związku z nabyciem licencji na oprogramowanie komputerowe na własny użytek, bez prawa dalszego rozporządzania nimi w celach zarobkowych lub dokonywania w nich m.in. modyfikacji, co jak wynika z przytoczonego fragmentu Komentarza Modelowej Konwencji nie stanowi należności licencyjnej. Wnioskodawca nabywa wyłącznie licencję użytkownika końcowego, która umożliwia mu jedynie zainstalowanie na określonej liczbie jednostek komputerowych i korzystanie z tego oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem, bez nabycia praw majątkowych lub praw pokrewnych do tego programu, a tym bardziej bez prawa do wprowadzania modyfikacji, kopiowania, rozpowszechniania lub dalszej sprzedaży tego programu.

Wnioskodawca wskazuje, że pogląd, zgodnie z którym definicja należności licencyjnych wynikająca z większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie zawiera odwołania do należności z tytułu oprogramowania komputerowego, znajduje odzwierciedlenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2592/13. Przedmiotem wyroku NSA było rozstrzygnięcie kwestii ewentualnego opodatkowania podatkiem u źródła przychodów w postaci należności licencyjnych za korzystanie z praw do programu komputerowego, wypłacanych nierezydentom. NSA podzielił stanowisko sądu administracyjnego pierwszej instancji oraz stwierdził, że: „(`(...)`)skoro w treści art. 13 ust. 3 umowy polsko - amerykańskiej nie wymieniono należności z tytułu licencji do korzystania z praw do programów komputerowych, a z obowiązującej w Polsce ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, iż programy komputerowe nie należą do żadnej z wymienionych w niej grup utworów, to nie można uznać, że opłaty za korzystanie z praw autorskich do programu komputerowego stanowią należności licencyjne w rozumieniu wyżej wymienionej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania." Zdaniem NSA wypłata należności za korzystanie z oprogramowania komputerowego nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

W stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym niniejszego Wniosku, Wnioskodawca w związku z nabyciem licencji użytkownika końcowego licencji na oprogramowania komputerowe oraz nabyciem licencji na dostęp do serwisów internetowych nabywa prawo do korzystania z oprogramowania oraz zakupionych dostępów wyłącznie na własne potrzeby związane z prowadzoną przez siebie działalnością. Na Wnioskodawcę nie zostanie przeniesione żadne autorskie prawa majątkowe, które umożliwiałyby wprowadzanie modyfikacji tego oprogramowania bądź jego dalszą odsprzedaż.

Niezależnie zatem od wniosków wynikających z przedstawionej w odpowiedzi na pytanie nr 1, argumentem przemawiającym za słusznością stanowiska Wnioskodawcy są także postanowienia Konwencji Modelowej oraz wzorowane na niej postanowienia umów międzynarodowych, z których wynika, że licencji na oprogramowanie komputerowe typu end-user nabywane wyłączenie na własne potrzeby podatnika nie stanowią należności licencyjnej na gruncie przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym na gruncie Komentarza do Modelowej Konwencji). W ocenie Wnioskodawcy stanowi to dodatkowy argument przemawiający za koniecznością odróżnienia licencji sensu stricto od licencji użytkownika końcowego w odniesieniu do obowiązku potrącania zryczałtowanego podatku w przypadku wypłaty należności z tych tytułów.

Mając na względzie powyższe, że w ocenie Wnioskodawcy, dokonywane przez niego płatności z tytułu zakupu licencji na oprogramowania komputerowe oraz zakup licencji na dostęp do serwisów internetowych, wyłącznie do użytku własnego tzw. licencji użytkownika końcowego end-user nie mieszczą się katalogu należności wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT ani też nie stanowiąc należności licencyjnych w rozumieniu przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, do których odsyła art. 21 ust. 2 Ustawy CIT, Wnioskodawca nie zobowiązany do poboru podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności z tytułu powyższych należności, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji ich odbiorcy.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest również zobowiązany do sporządzania informacji IFT-2/IFT- 2R bez względu na dysponowanie certyfikatem rezydencji odbiorców należności opisanych we Wniosku.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że stanowisko zaprezentowane w niniejszym Wniosku, zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, m.in.:

- w interpretacji Dyrektora KIS z 11 sierpnia 2021 r. (0111-KDIB2-1.4010.202.2021.1.AP), organ podatkowy stwierdził, że: „(`(...)`)należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie istotny jest fakt, że nabycie przez Spółkę oprogramowania end-user na własne potrzeby od podmiotów zagranicznych z siedzibę w Stanach Zjednoczonych, we Francji, w Irlandii, w Wielkiej Brytanii i w Hong Kongu, nie więżę się z przeniesieniem praw majątkowych. Zakup oprogramowania przez Wnioskodawcę jako użytkownika końcowego (oprogramowanie end- user) następuje na własne potrzeby - bez przeniesienia praw majątkowych - w celu wykorzystania do prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedaży usług informatycznych, wykonania określonej usługi na rzecz klienta.(`(...)`) Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu: zakupu oprogramowania i licencji typu „end-user" na własne potrzeby (Spółka jest użytkownikiem końcowym), które nie obejmuje przeniesienia na Spółkę praw autorskich, (`(...)`)nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 ustawy o CIT.";

- w interpretacji Dyrektora KIS z 2 kwietnia 2021 r., (0111-KDIB2-1.4010.32.2021.2.AH), w której Dyrektor KIS odstępując od uzasadnienia prawnego uznał poniższe stanowiska wnioskodawcy za prawidłowe: "(`(...)`)1. Nabycie przez Wnioskodawcę licencji na oprogramowanie wyłącznie do użytku własnego w ramach licencji użytkownika końcowego (end-user), nie mieści się w zakresie wypłat należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tym samym nie powstanie przychód do opodatkowania na podstawie tego przepisu. 2. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od opłaty za uzyskaną licencję użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. 3. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykazywania w informacji IFT-2R należności płaconych na rzecz podmiotów zagranicznych z tytułu udzielenia licencji użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. 4. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta w celu braku obowiązku poboru podatku u źródła przy zapłacie należności z tytułu licencji użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.";

- w interpretacji Dyrektora KIS z 19 lutego 2021 r. (0111-KDIB1-2.4010.527.2020.2.BG), organ podatkowy stwierdził, że: „Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie istotny jest fakt, że nabycie od podmiotu zagranicznego z siedzibą w USA licencje na oprogramowanie i licencje na program antywirusowy, nie wiąże się z nabywaniem praw autorskich. W ramach wymienionych licencji Spółka otrzyma jedynie osobiste, niewyłączne i nieprzenoszalne prawo na korzystanie z oprogramowania. Licencje tego typu, będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby własnej działalności. Spółka nie nabędzie uprawnień do dalszej sublicencji, sprzedaży czy też innej formy rozpowszechniania oprogramowania. Przedsiębiorstwo nie będzie uprawnione do wprowadzania zmian lub modyfikacji w oprogramowaniu objętym licencją „end-user". Spółka będzie jedynie uprawniona do użytkowania egzemplarza oprogramowania jako użytkownik końcowy. Wypłacane przez Wnioskodawcę należności z tytułu nabywania licencji na oprogramowanie i licencji na program antywirusowy na własny użytek nie stanowi należności licencyjnej, na podstawie ww. art. 21 ustawy o CIT w związku z zapisami art. 13 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem, należności płacone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu amerykańskiego nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 i art. 26 ust. 1 ustawy o CIT i zakwalifikowane jako „zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 8 ww. Umowy nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca dokonując wypłat należności na rzecz amerykańskiego podmiotu, nie ma obowiązku pobierania i zapłaty podatku u źródła od płatności na rzecz tego podmiotu oraz obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji tego podmiotu.

- w interpretacji Dyrektora KIS z 16 listopada 2020 r., (0111-KDIB1-2.4010.476.2020.l.SK), w której Dyrektor KIS odstępując od uzasadnienia prawnego uznał poniższe stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe; „(`(...)`)zapłata za licencje do oprogramowania, mające charakter tzw. licencji typu end-user (tj. użytkownika końcowego), czyli za możliwość korzystania z programu bądź systemu komputerowego na własne potrzeby nie stanowi należności licencyjnej zarówno na podstawie polskich przepisów, jak i w rozumieniu UPO. Zaznaczyć należy, że w analizowanej sprawie Spółka korzysta z Oprogramowania na zasadach końcowego użytkownika wyłącznie dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej i nie będzie mieć prawa oraz możliwości do modyfikowania, rozpowszechniania, kopiowania użytkowanego oprogramowania. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu licencji do Oprogramowania, gdzie Spółka występuje w charakterze użytkownika końcowego (tzw. end-user) nie stanowi przychodu z praw autorskich lub praw pokrewnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, ani przychodu z żadnych innych tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP, a w konsekwencji nie jest objęte tzw. podatkiem u źródła. Zatem, Spółka stoi na stanowisku, że nie ma i nie będzie miała obowiązku stosowania art. 21 ust. 1 w zw. z odpowiednimi ustępami art. 26 ustawy o PDOP w zakresie obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego za licencje na Oprogramowanie na rzecz Podmiotu powiązanego niebędącego polskim rezydentem podatkowym.";

- w interpretacji Dyrektora KIS z 26 czerwca 2020 r., (0111-KDIB2-1.4010.43.2020.3.BJ), w której Dyrektor KIS odstępując od uzasadnienia prawnego uznał poniższe stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe: „W konsekwencji należy przyjąć, iż wynagrodzenie z tytułu opłat licencyjnych za korzystanie z Oprogramowania typu end-user nie mieści się w zakresie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT oraz zapłata takiego wynagrodzenia w przyszłości nie będzie pociągała za sobą konieczności pobrania podatku od wypłacanych należności oraz wypełnienia innych obowiązków formalnych, takich jak uzyskanie certyfikatu rezydencji podatkowej lub sporządzenie informacji IFT-2/IFT-2R.";

- w interpretacji Dyrektora KIS z 8 kwietnia 2020 r. (0114-KDIP2-1.4010.36.2020.2.0K), organ podatkowy uznał, że; „Zakupione prawa do używania oprogramowania (czasami określane także jako subskrypcje), są przez Bank wykorzystywane zarówno w związku z uzyskiwanymi przychodami (np. systemy sprzedażowe, zakupowe), jak również na potrzeby ogólnego funkcjonowania Banku - potrzeby administracyjne, biurowe, jak np. systemy księgowe, pracownicze, intranet (`(...)`.). Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego na własny użytek (w charakterze End User) nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z art. 12 Konwencji polsko-brytyjskiej, umowy polsko-irlandzkiej, umowy polsko-niemieckiej i Konwencji polsko-węgierskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz wymienionych we wniosku spółek irlandzkiej, niemieckiej, brytyjskiej i węgierskiej oraz do wykonywania żadnych innych obowiązków płatnika w związku z wypłatą tych należności. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie braku obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia za Licencję na korzystanie z programu komputerowego na rzecz irlandzkiej, niemieckiej, brytyjskiej i węgierskiej oraz wykonania innych obowiązków płatnika w związku z tą wypłatą (pyt. 1-4) -jest prawidłowe".

Mając na względzie przywołane regulacje Ustawy CIT, postanowienia Konwencji Modelowej oraz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak również powyższą jednolitą linię interpretacyjną dotyczącą braku obowiązku pobierania podatku u źródła od wypłat z tytułu należności będących przedmiotem Wniosku, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie ma on obowiązku poboru podatku u źródła ani wypełniania obowiązków formalnych związanych ze sporządzaniem deklaracji IFT2/IFT-2R bez konieczności posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań nr 1 oraz nr 2 jest prawidłowe.

Na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).