Interpretacja dotyczy prawidłowości stanowiska spółki w zakresie przeliczania wartości wyrażonych w walutach obcych na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka importowała towary od podmiotu spoza UE, otrzymując dwa rodzaje dokumentów: "customs invoice" dla każdej partii towaru oraz "commercial invoice" po zrealizowaniu całego kontraktu. Przeliczenie wartości na złote odbywało się odrębnie dla celów VAT, na podstawie dokumentu celnego, oraz dla celów CIT. Organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska spółki. W przypadku CIT, do przeliczenia kosztów wyrażonych w walucie obcej na złote należy stosować kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego przed dniem wystawienia faktury "commercial invoice", a nie kurs z dokumentu celnego czy "customs invoice". Podobnie, do obliczenia różnic kursowych należy przyjąć kurs z dnia poprzedzającego wystawienie "commercial invoice".
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
13 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w opisanym stanie faktycznym Spółka winna przeliczać odrębnie wartości wyrażone na dokumentach „commercial invoice” dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w koszty uzyskania przychodu oraz w zakresie wyliczenia różnic kursowych w sposób szczegółowo opisany w uzasadnieniu stanowiska Spółki (część pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych).
Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 20 grudnia (wpływ 28 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:
Spółka z o.o. zakupiła towar od podmiotu spoza terytorium Unii Europejskiej i sprowadziła ten towar do Polski w ramach importu towarów.
Sprzedawca towaru wysyłał towar do Polski partiami, do każdej partii towaru dołączał dokument „customs invoice” i ten dokument przechodził przez odprawę celną (numer tego dokumentu przywołany był w dokumentach celnych). Po realizacji całego kontraktu sprzedawca wysłał do Spółki dokument „commercial invoice”, który zawierał sumę towarów i wartości ujętych na wcześniejszych dokumentach „customs invoice”. Wartości towarów ujętych na tych dokumentach „customs invoice” oraz „commercial invoice” wyrażone były w walucie obcej.
Dokument „commercial invoice” nie był przedkładany organom celnym do zgłoszenia celnego (w tym zakresie przedkładano dokumenty „customs invoice” dołączane do każdej partii towaru wysyłanego przez sprzedawcę i importowanego przez Spółkę).
Spółka dokonała przeliczenia wartości wyrażonych w walutach obcych na złote, odrębnie:
- dla potrzeb podatku od towarów i usług (na podstawie danych z dokumentu celnego, który jest miarodajny dla rozliczenia podatkowego w podatku od towarów i usług a z kolei dokument celny był wystawiany do każdego dokumentu „customs invoice” dołączanego do danej partii towaru);
- dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, gdzie wartości zakupów wyrażone w walutach obcych zostały przeliczone na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, to jest poprzedzającego dzień wystawienia faktury „commercial invoice”, a nie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu celnego;
- do wyliczenia różnic kursowych w podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu importu towarów Spółka przeliczyła wartości zakupów wyrażone w walutach obcych na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, to jest poprzedzającego dzień wystawienia faktury „commercial invoice”.
Na tle wyżej opisanego stanu faktycznego powstała potrzeba potwierdzenia prawidłowości stanowiska Spółki co do sposobu przeliczania wartości wyrażonych w walutach obcych ujętych na dokumencie celnym (dla potrzeb podatku od towarów i usług) oraz na dokumentach „commercial invoice” (dla potrzeb podatku dochodowego).
W piśmie uzupełniającym z 20 grudnia 2021 r. wskazali Państwo dodatkowo, że koszty nabycia towarów będących przedmiotem wniosku spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), to znaczy zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów i nie znajdują się w katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Pytanie (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych)
Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w opisanym stanie faktycznym Spółka winna przeliczać odrębnie wartości wyrażone na dokumentach „commercial invoice” dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w koszty uzyskania przychodu oraz w zakresie wyliczenia różnic kursowych w sposób szczegółowo opisany w uzasadnieniu stanowiska Spółki? (część pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych).
W opisanym stanie faktycznym Spółka winna przeliczać odrębnie wartości wyrażone na dokumentach „commercial invoice” dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w koszty uzyskania przychodu oraz w zakresie wyliczenia różnic kursowych, w sposób szczegółowo opisany poniżej.
Zdaniem Spółki, dokument „customs invoice” nie ma żadnego znaczenia dla przeliczania wartości zakupionego towaru, którego cena wyrażona jest w walucie obcej i dla rozliczania różnic kursowych związanych z importem towarów opisanym we wniosku.
W zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów w aspekcie przeliczenia wartości zakupionych towarów wyrażonej w walucie obcej miarodajny jest art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa CIT”), zgodnie z którym „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu”.
Z kolei, jak wynika z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h (które to wyjątki nie mają zastosowania w stanie faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek), uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Przepis ten nie rozstrzyga wprost czy należy ujmować koszt na podstawie dokumentów „customs invoice” dołączanych do kolejnych partii importowanego towaru czy też na podstawie dokumentów „commercial invoice”. Zdaniem Spółki, w stanie faktycznym objętym niniejszym wnioskiem należy ujmować koszt na podstawie dokumentów „commercial invoice”.
Sformułowanie zawarte w przepisie art. 15 ust. 4e ustawy CIT (jego gramatyczna treść), że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym - w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie - winna być data wystawienia faktury. Za takim rozwiązaniem przemawia okoliczność, że w przepisie cyt. art. 15 ust. 4e ustawy CIT użyto sformułowania „dzień na który ujęto koszt”, a nie „dzień w którym ujęto koszt”, czyli w którym przeprowadzono samą operację księgowania.
Literalne brzmienie powyższego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który (a nie „w którym”) ujęto koszt w księgach rachunkowych. Przepis ten decyduje o podatkowym momencie potrącenia kosztów, to jest o dacie powstania kosztu podatkowego, a nie o dacie poniesienia kosztu podatkowego.
Przy definiowaniu „kosztu poniesionego” pomocny jest również art. 15a ust. 7 ustawy CIT, który dotyczy co prawda różnic kursowych, lecz ma swoje przełożenie na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku.
Należy wskazać, że nie można ustalić wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na złotówki w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych.
Zgodnie z art. 15a ust. 7 ustawy CIT, za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3 art. 15a, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 - dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.
Przy różnicach kursowych za koszt poniesiony uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (art. 15a ust. 7 ustawy CIT). A zatem, do przeliczenia waluty obcej na złote należy przyjąć datę wynikającą z faktury lub innego dowodu, a nie np. datę otrzymania tych dokumentów, czy też inną datę. Będzie to zatem kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu. Należy zaznaczyć, że podstawą ewidencji księgowej są dane wynikające z określonego dokumentu (faktury, rachunku czy innego dowodu księgowego), sporządzonego (wystawionego) w konkretnym dniu, który to dzień odzwierciedla moment danego zdarzenia gospodarczego, a w przypadku kosztów - moment poniesienia tych kosztów.
Jak już zasygnalizowano wyżej, nie należy jednak utożsamiać momentu poniesienia kosztów z potrącalnością kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż są to dwie odrębne kwestie. Zanim koszt zostanie odpowiednio zaliczony w czasie do rachunku podatkowego (potrącony według obowiązujących w podatku dochodowym od osób prawnych zasad, a w przypadku kosztów bezpośrednich przyporządkowany do odpowiadających mu przychodów), musi być on w pierwszej kolejności poniesiony i to poniesiony w konkretnej dacie. Jeżeli koszt dokumentowany jest fakturą, to data faktury jest właśnie datą poniesienia kosztu, do której należy odnosić się przy przeliczaniu na złote kosztów poniesionych w walucie obcej. Skoro zatem dniem poniesienia kosztu będzie dzień wystawienia faktury, to w myśl art. 15 ust. 1 ustawy CIT, do przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury przez dostawcę. Zatem, do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą, należy przyjąć datę poprzedzającą datę faktury, a dopiero w przypadku jej braku - innego dokumentu.
Podobnie w zakresie rozliczania różnic kursowych metodą podatkową, w sposób opisany szczegółowo w art. 15a ustawy CIT.
Z treści art. 15a ust. 7 ustawy CIT, wynika, że przy rozliczaniu różnic kursowych od regulowanego zobowiązania z tytułu zakupu towarów Spółka winna uwzględnić do przeliczenia waluty obcej na złote datę wynikającą z dokumentu „commercial invoice”, a nie np. datę otrzymania tych dokumentów, czy też inną datę. Będzie to zatem kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu „commercial invoice”. Należy zaznaczyć, że podstawą ewidencji księgowej są dane wynikające z określonego dokumentu (faktury, rachunku czy innego dowodu księgowego), sporządzonego (wystawionego) w konkretnym dniu, który to dzień odzwierciedla moment danego zdarzenia gospodarczego, a w przypadku kosztów - moment poniesienia tych kosztów.
Uwzględniając powyższe należy w podsumowaniu stwierdzić, że:
- do przeliczania na złote kosztów uzyskania przychodów z tytułu importu towarów Spółka winna stosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, to jest poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu „commercial invoice", a nie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu celnego ani też nie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu „customs invoice”.
- do wyliczenia różnic kursowych z tytułu importu towarów Spółka winna stosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, to jest poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu „commercial invoice”, a nie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu celnego ani też nie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu „customs invoice”.
Tak wyliczona wartość faktury winna zostać zaksięgowana na koncie rozrachunkowym kontrahenta (sprzedawcy zaimportowanych towarów) jako powstałe zobowiązanie, oraz stanowić będzie koszt przyjętego do magazynu towaru.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”),
podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (`(...)`).
Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217 ze zm.).
Zgodnie z art. 20 ust. 1 tej ustawy,
do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym.
Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie updop może być uznana za koszty podatkowe.
Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 updop, zgodnie z którym,
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.
Zgodnie natomiast z treścią art. 15a ust. 1 updop,
różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.
W myśl art. 15a ust. 2 pkt 2 updop, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość
poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
Stosownie do art. 15a ust. 3 pkt 2 updop, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość
poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
Aby prawidłowo wykazać w ewidencji koszty uzyskania przychodów należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.
Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e updop, w myśl którego
za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Sformułowanie zawarte w art. 15 ust. 4e updop (jego gramatyczna treść), że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym – w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie – winna być data wystawienia faktury. Za takim rozwiązaniem przemawia okoliczność, że w cytowanym art. 15 ust. 4e użyto sformułowania „dzień na który ujęto koszt”, a nie „dzień w którym ujęto koszt”, czyli w którym przeprowadzono samą operację księgowania.
Przy definiowaniu „kosztu poniesionego” pomocny jest również art. 15a ust. 7 updop, który dotyczy co prawda różnic kursowych, lecz ma swoje przełożenie na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku.
Należy wskazać, że nie można ustalić wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na złotówki w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych.
Zgodnie z art. 15a ust. 7 updop,
za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 – dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.
Przy różnicach kursowych za koszt poniesiony uważa się zatem koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury.
Skoro, dniem poniesienia kosztu będzie dzień wystawienia faktury, to w myśl art. 15 ust. 1 updop, do przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury przez dostawcę.
Zatem, do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą (rachunkiem), należy przyjąć datę poprzedzającą datę faktury (rachunku).
Mając na uwadze wyżej przedstawione uwarunkowania prawne i sytuację opisaną we wniosku należy stwierdzić, że do wyliczenia różnic kursowych w podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu importu towarów Spółka prawidłowo przeliczyła wartości zakupów wyrażone w walutach obcych na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, to jest poprzedzającego dzień wystawienia faktury „commercial invoice”.
Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy Spółka winna przeliczać odrębnie wartości wyrażone na dokumentach „commercial invoice” dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w koszty uzyskania przychodu oraz w zakresie wyliczenia różnic kursowych w sposób szczegółowo opisany w uzasadnieniu stanowiska Spółki, należy uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Tutejszy organ wskazuje, że niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie dochodowego od osób prawnych natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`).
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili