Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części nieprawidłowe a w części prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- przychodem podlegającym opodatkowaniu ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE oraz Wielkiej Brytanii będzie przychód brutto (wraz z odpowiednim podatkiem od wartości

dodanej),

- w sytuacji uznania, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym będzie wartość brutto przychodu ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE oraz

Wielkiej Brytanii, to czy za koszt uzyskania przychodu może być uznany zadeklarowany i zapłacony do zagranicznego urzędu podatkowego podatek od wartości dodanej.

Uzupełnili go Państwo 22 listopada 2021 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 19 kwietnia 2019 r., na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników podjęto decyzję o przekształceniu podmiotu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W ten sposób powstała firma będąca Wnioskodawcą - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej: „Spółka” lub „Podmiot”). W dniu 30 kwietnia 2019 r. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego - Spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. W dniu 30 kwietnia 2019 r. Spółka rozpoczęła swoją działalność gospodarczą.

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Podmiotu jest sprzedaż detaliczna oraz hurtowa prowadzona przez sklep (…) zgodnie z kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) (…) oraz (…). Ponadto podmiot sporadycznie dokonuje naprawy oraz sprzedaży (…) zgodnie z kodem PKD (…). Spółka od 26 lipca 2018 r. jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT (podatek od towarów i usług) (kontynuacja sprzed przekształcenia). Rozlicza się ona z podatku VAT naliczonego oraz należnego zgodnie z przepisami Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka nie prowadzi zakładu poza granicami Polski, w pełni podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce, bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Od grudnia 2020 r. Spółka rozpoczęła swoją działalność również poza granicami Polski. Działalność ta polega na sprzedaży (…) towarów na rzecz klientów indywidualnych (osób fizycznych) oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Transakcje te dokonywane są na terenie Polski oraz krajów takich jak: Niemcy, Włochy, Hiszpania, Francja, Czechy (dalej zwane łącznie: „Kraje UE”) oraz terytorium Wielkiej Brytanii. Sprzedaż ta dokonywana jest za pomocą pośrednika handlowego X. Wysyłki dokonywane są z magazynów X usytuowanych w Krajach UE oraz Wielkiej Brytanii, a więc spoza siedziby Spółki. Spółka została zarejestrowana jako czynny podatnik od wartości dodanej na terenie Krajów UE oraz dla potrzeb Wielkiej Brytanii - obowiązek rejestracji wynika z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Dyrektywy VAT 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej oraz Umowy o handlu i współpracy między UE a Wielką Brytanią. Zgodnie z powyższymi aktami prawnymi, podmiot dokonujący sprzedaży (…) towarów, których miejscem (…) oraz odbioru są Kraje UE oraz Wielka Brytania lub w przypadku przekroczenia limitów sprzedaży ustalonych przez dany Kraj UE oraz Wielką Brytanię, zobowiązany jest do rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej w tym państwie i rozliczania go wg regulacji tego państwa. Powyższe oznacza, że do wartości sprzedaży towarów dokonywanej na terytorium Krajów UE oraz Wielkiej Brytanii, Spółka dolicza podatek od wartości dodanej w odpowiedniej stawce. Sprzedaż ta nie podlega już w Polsce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług miejscem opodatkowania jest dany Kraj UE lub Wielka Brytania. Ponadto od 1 stycznia 2021 r. Spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie ze zmianami z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Pytania

1. Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE oraz Wielkiej Brytanii

będzie przychód brutto (wraz z odpowiednim podatkiem od wartości dodanej)?

2. W przypadku uznania, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym będzie wartość brutto przychodu ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE oraz

Wielkiej Brytanii, to czy za koszt uzyskania przychodu może być uznany zadeklarowany i zapłacony do zagranicznego urzędu podatkowego podatek od wartości dodanej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zadaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych określa ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowy od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, ilekroć mowa jest o ustawie o podatku od towarów i usług, rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT należy interpretować razem z przepisami ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o VAT, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej. Przepisy te dotyczą również państw, które zawarły odpowiednie porozumienia np. Wielka Brytania. Z przepisów tych jednoznacznie wynika, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej, obowiązującym wyłącznie w Polsce. Tym samym, nie można go utożsamiać z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym zagranicą, w tym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz Wielkiej Brytanii. Podatek od towarów i usług, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, to wyłącznie polski podatek VAT rozliczany zgodnie z przepisami ustawy o VAT.

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Krajów UE oraz Wielkiej Brytanii przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W rezultacie podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej przychodem z tytułu prowadzonej przez Spółkę działalności będą przychody uzyskane ze sprzedaży towarów na terytorium Krajów UE oraz Wielkiej Brytanii wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej. Zatem Spółka w prowadzonej Księdze Handlowej zobowiązana jest ujmować kwoty brutto, wraz podatkiem od wartości dodanej.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów.

Są to następujące warunki:

- wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika,

- celem poniesienia wydatku jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

- wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT).

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą wykazania, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, podatku od towarów i usług z tym, że jest kosztem uzyskania przychodów:

a) podatek naliczony :

- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług

zwolnionych od podatku od towarów i usług,

- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług -

jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, podatek należny:

1. w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od

towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług,

która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,

2. w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi

przepisami,

3. od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie

nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości, kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w

wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych

rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano

korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony w Krajach UE oraz Wielkiej Brytanii podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem Spółka ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej wynikającego z dokonanych transakcji sprzedaży zagranicznej na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w momencie jego poniesienia.

Przytoczone uprzednio uregulowania prawne - w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych - przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób prawnych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Krajów UE oraz Wielkiej Brytanii, nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej z Krajów UE oraz Wielkiej Brytanii zadeklarowany i zapłacony do zagranicznego urzędu podatkowego powinien być kosztem uzyskania przychodów.

Podobne stanowiska ujęto w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

- Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 września 2017 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.259.2017.1.IF,

- Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 czerwca 2016 r., Znak ILPB1/4511-1-353/16-3/KS.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku dochodowym od osób prawnych w części dotyczącej ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE będzie przychód brutto (wraz z podatkiem od wartości dodanej) jest nieprawidłowe, natomiast w części ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu ze sprzedaży (…) towarów w Wielkiej Brytanii będzie przychód brutto (wraz z podatkiem od wartości dodanej) i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu zadeklarowanego i zapłaconego do zagranicznego urzędu podatkowego podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT:

Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

a) został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu

podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub

może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

a) podatek naliczony:

- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

b) podatek należny:

- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,

- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,

- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT:

Ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.).

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

Ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług:

Przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy:

Jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy:

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 1 stycznia 2021 r. stał się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka od 26 lipca 2018 r. jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT (kontynuacja sprzed przekształcenia). Rozlicza się ona z podatku VAT naliczonego oraz należnego zgodnie z przepisami polskimi. Spółka nie prowadzi zakładu poza granicami Polski i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce, bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Od grudnia 2020 r. Spółka rozpoczęła działalność poza granicami Polski. Działalność ta polega na sprzedaży (…) towarów na rzecz klientów indywidualnych (osób fizycznych) oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Transakcje te dokonywane są na terenie Polski oraz krajów takich jak: Niemcy, Włochy, Hiszpania, Francja, Czechy („Kraje UE”) oraz terytorium Wielkiej Brytanii. Sprzedaż ta dokonywana jest za pomocą pośrednika handlowego X. Wysyłki dokonywane są z magazynów X usytuowanych w Krajach UE oraz Wielkiej Brytanii, a więc spoza siedziby Spółki. Spółka została zarejestrowana jako czynny podatnik od wartości dodanej na terenie Krajów UE oraz dla potrzeb Wielkiej Brytanii. Podmiot dokonujący sprzedaży (…) towarów, których miejscem wysyłki oraz odbioru są Kraje UE oraz Wielka Brytania lub w przypadku przekroczenia limitów sprzedaży ustalonych przez dany Kraj UE oraz Wielką Brytanię, zobowiązany jest do rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej w tym państwie i rozliczania go wg regulacji tego państwa. Powyższe oznacza, że do wartości sprzedaży towarów dokonywanej na terytorium Krajów UE oraz Wielkiej Brytanii, Spółka dolicza podatek od wartości dodanej w odpowiedniej stawce. Sprzedaż ta nie podlega już w Polsce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług miejscem opodatkowania jest dany Kraj UE lub Wielka Brytania.

Wskazać przy tym należy, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o CIT, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o CIT, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 u.p.t.u, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej.”

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16, w którym stwierdzono, że: „definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym”.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: „nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT”.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o CIT, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, podatek od wartości dodanej, związany ze sprzedażą towarów na terytorium Krajów UE nie może być odmiennie traktowany od podatku od towarów i usług, a tym samym prowadzić do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w Krajach UE przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych.

W konsekwencji przychodem Wnioskodawcy będzie kwota netto ze sprzedaży towarów na terytorium Krajów UE. Natomiast kosztem uzyskania przychodów nie może być kwota podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Natomiast, z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanię należy traktować jako terytorium państwa trzeciego. Po „wyjściu” Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Na powyższe wskazuje także stanowisko z broszury informacyjnej zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pt. „Konsekwencje na gruncie VAT upływu okresu przejściowego po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej”: „Po upływie okresu przejściowego (który zakończył się 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania będzie dla celów VAT traktowana jako państwo trzecie, z zastrzeżeniem postanowień Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, zgodnie z którym na terytorium Irlandii Północnej w dalszym ciągu będą obowiązywać unijne regulacje VAT w odniesieniu do towarów (zastrzeżenie to nie obejmuje świadczenia usług)”.

Ponadto z ww. broszury wynika, że: „Po zakończeniu okresu przejściowego unijne i krajowe przepisy o VAT dotyczące przemieszczeń (dostaw) towarów dokonywanych pomiędzy państwami UE nie będą miały zastosowania do obrotu towarowego między państwami członkowskimi (UE-27) a Zjednoczonym Królestwem (z wyjątkiem terytorium Irlandii Północnej)”.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej.

Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.

Zatem, przychodem Wnioskodawcy uzyskanym ze sprzedaży towarów na terytorium Wielkiej Brytanii będzie wartość brutto, tj. razem z podatkiem od wartości dodanej, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Analogicznie należy postąpić w przypadku kosztów uzyskania przychodów. Wskazać należy, że cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terenie Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego podatku od wartości dodanej.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

- ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE będzie przychód brutto (wraz z podatkiem od wartości dodanej) - jest

nieprawidłowe,

- ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu ze sprzedaży (…) towarów w Wielkiej Brytanii będzie przychód brutto (wraz z podatkiem od wartości dodanej) - jest

prawidłowe,

- zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu zadeklarowanego i zapłaconego do zagranicznego urzędu podatkowego podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii - jest

prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Stanowisko w zakresie części pytania nr 1 dotyczącej ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu ze sprzedaży (…) towarów w Krajach UE będzie przychód brutto uznano za nieprawidłowe, tym samym rozpatrywanie części pytania nr 2 dotyczącego kosztów uzyskania przychodów a odnoszącego się do Krajów UE stało się bezprzedmiotowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie. Funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce. Odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 23 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 113/12: „Fakt wydania w tym samym stanie faktycznym odmiennej interpretacji sam w sobie nie może być uznany za argument przemawiający za niezgodnością z prawem interpretacji wydanej w stosunku do strony skarżącej. Organ nie tylko ma prawo a przede wszystkim ma obowiązek wydać odmienną interpretacje, gdy uzna że wcześniejsza interpretacja była błędna (por. wyrok I FSK 1036/08 z 16 lipca 2009 r.)”.

Ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji. Ponieważ jednak podstawowym zadaniem organu interpretacyjnego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego. Fakt wydania we wcześniejszym okresie interpretacji indywidualnych, odmiennych od poglądu zaprezentowanego w niniejszej interpretacji nie wpływa na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo

zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:

/KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).