Interpretacja dotyczy ustalenia, czy kwoty pobierane przez Spółkę od klientów jako opłata prowizyjna należna Bankowi Gospodarstwa Krajowego (BGK) z tytułu udzielenia gwarancji przez BGK, będą stanowić przychód podlegający opodatkowaniu w podatku dochodowym od osób prawnych, a ich przekazanie do BGK będzie kosztami uzyskania przychodów dla Spółki. Organ podatkowy uznał, że stanowisko Spółki jest prawidłowe, ponieważ pobierane i przekazywane przez Spółkę w imieniu klientów kwoty tytułem opłaty prowizyjnej za udzielenie gwarancji przez BGK, nie będą stanowić ani przychodu, ani kosztu uzyskania przychodów dla Spółki.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
25 października 2021 r. (za pośrednictwem systemu e-puap) wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy pobierane przez Spółkę od klientów kwoty tytułem opłaty prowizyjnej należnej BGK z tytułu udzielenia przez BGK gwarancji, będą stanowić dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, a ich przekazanie do BGK będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
X S.A. [„Spółka”, „Wnioskodawca”] jest spółką akcyjną. Spółka prowadzi działalność przede wszystkim w zakresie leasingu oraz udzielania pożyczek.
Spółka, jako leasingodawca (finansujący), zawiera z klientami, jako leasingobiorcami (korzystającymi), umowy leasingu na podstawie, których oddaje im na uzgodniony czas do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne nabyte w tym celu przez Spółkę i będące jej własnością przez okres trwania umowy leasingu. Z tytułu świadczenia usługi leasingu Spółce przysługuje wynagrodzenie w postaci rat leasingowych.
Z kolei na podstawie umów pożyczek Spółka, jako pożyczkodawca, pożycza klientom środki pieniężne na uzgodniony czas, w celu sfinansowania przez klienta nabycia wskazanych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Z tytułu świadczenia usługi pożyczki Spółka uzyskuje od pożyczkobiorcy wynagrodzenie w postaci odsetek.
Przed zawarciem konkretnej umowy leasingu lub umowy pożyczki klient Spółki może wystąpić do Banku Gospodarstwa Krajowego (dalej: „BGK”) z wnioskiem o udzielenie gwarancji spłaty leasingu lub pożyczki. Wniosek taki jest zleceniem udzielenia gwarancji bankowej, która co do zasady jest czynnością prawną jednostronną. We wniosku klient zobowiązuje się zapłacić na rzecz BGK wynagrodzenie z tytułu udzielenia gwarancji w postaci opłaty prowizyjnej, z góry za okresy roczne. Wniosek klienta przekazywany jest do BGK za pośrednictwem Spółki. Spółka przekazuje także do BGK pobraną od klienta kwotę opłaty prowizyjnej. Udzielenie przez BGK gwarancji skutkuje m.in. tym, że warunki finansowe umowy leasingu lub pożyczki zaoferowane klientowi mogą być korzystniejsze dla tego klienta niż w przypadku, gdyby taka gwarancja nie została mu udzielona.
Spółka zawarła z BGK umowę portfelowej linii gwarancyjnej, która jest rodzajem umowy ramowej, określającej szczegółowe zasady udzielania przez BGK gwarancji klientom Spółki w odniesieniu do zawieranych przez nich ze Spółką umów leasingu i umów pożyczki. Umowa ramowa określa m.in. jakie warunki muszą spełniać umowy leasingu lub pożyczki, aby być objęte przez BGK programem gwarancji, procedurę postępowania przy udzieleniu gwarancji, procedurę wypłaty środków z gwarancji, czy zasady zapłaty prowizji z tytułu udzielenia gwarancji. Zgodnie z postanowieniami tej umowy, Spółka jest zobowiązana m.in. do pobrania kwoty prowizji z tytułu udzielenia gwarancji od klientów, którym BGK udzielił gwarancji i przekazania jej do BGK. W przypadku, gdy klient nie wpłaci należnej BGK prowizji do Spółki z powodu zdarzenia kredytowego (tj. trwałego zaprzestania przez klienta spłat należności na rzecz Spółki z tytułu leasingu czy pożyczki), BGK będzie dochodzić zapłaty prowizji bezpośrednio od klienta - natomiast Spółka nie będzie w takim przypadku zobowiązana do wpłacenia prowizji do BGK ani też do dochodzenia jej zapłaty od klienta. Niemniej jednak, Spółka może być zobowiązana do wpłacenia do BGK prowizji za klienta, który nie dokonał wpłaty prowizji do Spółki, oraz późniejszego dochodzenia od klienta zwrotu wpłaconej kwoty. Taka sytuacja może mieć miejsce w przypadku, gdy niepobranie przez Spółkę kwoty opłaty prowizyjnej nie jest spowodowane trwałym zaprzestaniem przez klienta spłat należności na rzecz Spółki z tytułu leasingu czy pożyczki.
Zdaniem Wnioskodawcy, pobierane i przekazywane przez Spółkę w imieniu klienta do BGK kwoty tytułem opłaty prowizyjnej z tytułu udzielenia przez BGK gwarancji, nie będą stanowić dla Spółki przychodu ani kosztu uzyskania przychodów. Kwoty te nie stanowią bowiem definitywnego przysporzenia dla Spółki, lecz będą jedynie przekazywane przez Spółkę do BGK w imieniu i na rzecz klienta. Spowodowane to jest faktem, iż zobowiązanie do zapłaty opłaty prowizyjnej wynika z wniosku o udzielenie gwarancji, składanego przez klientów do BGK. Spółka działa w tym przypadku jako pośrednik płatności oraz przekazuje wniosek klienta do BGK, nie pośredniczy natomiast w świadczeniu usługi gwarancji.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „UPDOP”), przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze i wartości pieniężne. Przychodem w rozumieniu powyższego przepisu może być tylko przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym, innymi słowy przysporzenie majątkowe pewne, nie podlegające żadnym zmianom, bez roszczenia zwrotnego i ostateczne.
Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.
W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, pomiędzy klientem a BGK istnieje stosunek prawny (zlecenie gwarancji), regulujący świadczenie przez BGK usługi gwarancji na rzecz klienta, a w zamian za wykonanie tego świadczenia klient zobowiązany jest do zapłaty na rzecz BGK wynagrodzenia w postaci opłaty prowizyjnej. Spółka pośredniczy jedynie w przekazaniu środków pomiędzy klientem a BGK.
Środki pieniężne, które będą pobierane przez Spółkę od klientów tytułem opłaty prowizyjnej należnej BGK, nie będą stanowić dla Spółki definitywnego przysporzenia majątkowego, ponieważ Spółka nie uzyskuje tych środków dla własnej korzyści, tylko w celu ich dalszego przekazania na rzecz BGK. Otrzymane środki nie będą zatem stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PDOP.
Wpłacając do BGK środki pobrane od klienta, Spółka nie będzie działać w celu uzyskania przychodów, ponieważ nie będzie nabywać żadnego świadczenia wzajemnego. Dokonana wpłata nie będzie obciążać majątku Spółki, ponieważ będzie pochodzić z wpłaty dokonanej przez klienta. Tym samym, wpłaty tej nie można uznać za wydatek poniesiony przez Spółkę w celu uzyskania przychodu.
W przypadkach, w których zgodnie z umową ramową, Spółka będzie zobowiązana do wpłacenia kwoty prowizji za klienta, pomimo braku jej wcześniejszego pobrania od klienta, poniesiony wydatek również nie będzie stanowić dla Spółki kosztu uzyskania przychodów. Wydatek ten nie będzie definitywny i będzie podlegać zwrotowi na rzecz Spółki od klienta. Spółka nie uzyskuje też w związku z poniesieniem tego wydatku świadczenia wzajemnego od BGK, tj. nie nabywa od BGK żadnego towaru bądź usługi. Natomiast w momencie, gdy Spółka otrzyma od klienta zwrot poniesionego za niego wydatku w postaci opłaty prowizyjnej, otrzymane w ten sposób środki nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o PDOP. Zgodnie z tym przepisem „do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów”.
Podsumowując, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że pobierane i przekazywane przez Spółkę w imieniu klienta do BGK kwoty tytułem opłaty prowizyjnej z tytułu udzielenia przez BGK gwarancji, nie będą stanowić dla Spółki przychodu ani kosztu uzyskania przychodów.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pańswto przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pańswta sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.)
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili