Wnioskodawca, spółka kapitałowa z siedzibą w Danii, planuje nawiązać współpracę z polskim Producentem w zakresie dystrybucji swoich produktów. Wnioskodawca nie zamierza posiadać w Polsce stałej placówki do prowadzenia działalności gospodarczej. Czynności realizowane przez Producenta i Podwykonawcę na rzecz Wnioskodawcy będą miały charakter przygotowawczy lub pomocniczy, a obie strony będą działać w ramach swojej zwykłej działalności, niezależnie od Wnioskodawcy. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do płacenia podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
1 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 września 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy nie dojdzie do powstania w Polsce zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego i tym samym na Wnioskdoawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 20 grudnia 2021 r. (wpływ 22 grudnia 2021 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”), jest spółką kapitałową z siedzibą w Danii. Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Danii - tam mieści się siedziba i zarząd Spółki.
Jest tam zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w tym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.
Spółka nie jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce.
Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie projektowania i dystrybucji urządzeń higienicznych. Głównym projektem Wnioskodawcy jest tzw. (…) jest to nowatorskie mobilne urządzenie (dalej: „Produkt”), które pełni funkcję przenośnego zlewu. Pozwala na umycie rąk przy użyciu wody i mydła w dowolnym miejscu i czasie. W celu realizacji prowadzonej przez siebie działalności zatrudnia jednego pracownika i szereg współpracowników, którzy swoje zadania wykonują na jej rzecz w Danii (także w siedzibie Spółki).
Wnioskodawca w związku z działalnością w zakresie dystrybucji Produktu planuje rozpocząć współpracę ze spółką mającą siedzibę w Polsce (dalej: „Producent”). Producent jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem VAT.
Model współpracy z Producentem będzie wyglądał w ten sposób, że Wnioskodawca najpierw - jednorazowo - zakupi od Producenta metalowe formy służące do prawidłowej realizacji dalszej części zamówienia. Następnie metalowe formy zakupione przez Wnioskodawcę Producent prześle Wnioskodawcy, który dokona wewnętrznej kontroli ich specyfikacji w Danii. Po przeprowadzeniu pozytywnej weryfikacji metalowych form Wnioskodawca odeśle je do Producenta, który przy użyciu metalowych form będzie wytwarzać plastikowe części Produktu.
W opisywanym modelu Producent będzie odpowiedzialny za finalny montaż gotowego Produktu. Producent będzie zlecał montaż i część produkcji Produktu spółce mającej siedzibę w Polsce (dalej: „Podwykonawca”).
Podwykonawca dysponuje zakładem produkcji niezbędnym do wytworzenia gotowego Produktu, a także magazynem, w którym będzie przechowywał m.in. towar będący częścią składową Produktu.
Wnioskodawca Produkt nabywał będzie od Producenta. Nie będzie wiązał go żaden stosunek umowny z Podwykonawcą. Natomiast Podwykonawca będzie współpracował z Producentem w zakresie wytworzenia Produktu.
Na koszt Produktu składać się będzie (wyrażenie szacunkowe w % - jedynie na potrzeby ogólnego rozeznania):
− 5% towarów z Chin - kupowane przez Wnioskodawcę, importowane do siedziby Wnioskodawcy w Danii, a następnie dostarczane bezpośrednio do Podwykonawcy;
− 15% towarów z Niemiec - kupowane przez Wnioskodawcę transportowane w imieniu Wnioskodawcy bezpośrednio do Podwykonawcy;
− 35% towarów z Danii - kupowane przez Wnioskodawcę, a następnie transportowane (w znakomitej większości) bezpośrednio do Podwykonawcy;
− 25% towarów z Polski - plastikowe części oraz inne surowce wyprodukowane lub zakupione w Polsce przez Producenta, a następnie dostarczane Podwykonawcy;
− pozostałe 20% kosztów stanowi usługa montażu Produktu, jaką zleca Producent Podwykonawcy (koszty ponosi Producent).
Wnioskodawca będzie klientem Producenta. Nie będzie posiadał on uprawnień do dostępu do budynków Producenta, czy do kontroli jego pracowników, ani nie będzie faktycznie wykonywał tego typu czynności.
Należy podkreślić, że Producent nie świadczy żadnych dodatkowych usług na rzecz Wnioskodawcy takich jak: usługi logistyczne w zakresie transportu towaru, usług marketingowych i konsultingowych, czy zarządzania magazynem.
Producent będzie klientem Podwykonawcy. Nie będzie posiadał on uprawnień do dostępu do budynków Podwykonawcy, czy do kontroli jego pracowników, ani nie będzie faktycznie wykonywał tego typu czynności.
Średnio raz - dwa razy w tygodniu kiedy Podwykonawca będzie miał odpowiednią ilość palet Produktu do wysyłki - Wnioskodawca we własnym imieniu, na własne ryzyko oraz swój koszt organizował będzie dostawę Produktu z siedziby Podwykonawcy.
Zasadniczo - w celu usprawnienia procesów biznesowych - Produkt dostarczany będzie z siedziby Podwykonawcy bezpośrednio do klienta końcowego w kraju Europy lub Ameryki Północnej. W innych przypadkach Produkt dostarczany będzie z siedziby Podwykonawcy do magazynu Wnioskodawcy, który mieści się w Danii.
Proces pozyskania klienta Spółki, ustalenia szczegółów zamówienia odbywać się będzie każdorazowo poprzez siedzibę Spółki. Dostawa towaru do klienta docelowego odbywać się będzie za pośrednictwem dwóch firm transportowych, w tym jednej duńskiej.
Spółka nie deleguje żadnego pracownika czy współpracownika do Polski, w szczególności w celu zawierania umów w jej imieniu i na jej rzecz, a także do podejmowania decyzji zarządczych dotyczących jej działalności gospodarczej.
Wszelkie decyzje zarządcze dotyczące działalności Spółki, a także działania polegające na m.in. projektowaniu Produktów, poszukiwaniu klientów czy analizy specyfikacji zakupionego towaru odbywać się będą w Danii.
Spółka zakłada, że znakomita większość jej klientów będzie spoza Polski.
Produkty przesyłane/transportowane będą klientom wraz z dokumentem potwierdzającym dostawę od Wnioskodawcy.
Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać precyzyjnego czasu stosowania opisywanego modelu biznesowego, z zastrzeżeniem, że będzie on wykorzystywany dopóki nie ustaną przesłanki biznesowe związane z jego stosowaniem.
Wnioskodawca nie będzie dysponował żadnym magazynem, zakładem produkcji na terenie Polski, pozwalającym mu realnie uczestniczyć (współuczestniczyć) w wytwarzaniu Produktu.
Wnioskodawca nie będzie sprawował, żadnego nadzoru nad czynnościami wykonywanymi przez Producenta czy Podwykonawcę. W szczególności nie będzie dysponował on personelem, który może taki nadzór wykonywać, czy też brać udział w jakiejkolwiek fazie produkcji.
Jedyną kontrolę, jaką przeprowadzać będzie Wnioskodawca to kontrola jakości finalnego Produktu. Polegać będzie na tym, że Wnioskodawca średnio raz w miesiącu organizować będzie na swój koszt dostawę jednej (czy dwóch) palet Produktu z siedziby Podwykonawcy do swojej siedziby w celu przeanalizowania jej jakości.
Wnioskodawca nie jest podmiotem powiązanym z Producentem, czy Podwykonawcą w rozumieniu polskich przepisów.
Producent został znaleziony na rynku, a Wnioskodawca nie jest jego jedynym klientem.
Wnioskodawca zamierza przesyłać wystawioną fakturę mailowo bezpośrednio na adres e-mail klienta końcowego.
Wnioskodawca nie będzie posiadał rachunku bankowego w polskim banku. Rozliczenia z Producentem i klientami odbywać się za pośrednictwem duńskiego konta bankowego Spółki.
Producent będzie wystawiał fakturę na Wnioskodawcę. Podwykonawca będzie wystawiał fakturę na Producenta.
W uzupełnieniu wniosku z 20 grudnia 2021 r. Wnioskodawca wskazał również, że:
W Danii - kraju siedziby Wnioskodawcy, nie odbywa się produkcja towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca posiada w Danii magazyn oraz biuro. Tak jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej - Wnioskodawca w Danii posiada także zaplecze osobowe (współpracownicy, pracownik) oraz techniczne, pozwalające prowadzić prace koncepcyjne.
Ponadto, zasadniczo - w celu usprawnienia procesów biznesowych - Produkt dostarczany będzie z siedziby Podwykonawcy bezpośrednio do klienta końcowego w kraju Europy lub Ameryki Północnej. W innych przypadkach Produkt dostarczany będzie z siedziby Podwykonawcy do magazynu Wnioskodawcy, który mieści się w Danii.
Zatem zasadą będzie, iż dostawa Produktów do klienta końcowego będzie następować z terytorium Polski. Mniejsza część partii Produktów będzie podlegała wysyłce bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy, znajdującego się na terenie Danii (po uprzednim przekazaniu Wnioskodawcy Produktów, wyprodukowanych w Polsce).
Z danych zawartych w uzupełnieniu wniosku wynika również, że:
− Wnioskodawca nie wykonuje (rozpoznaje w zakresie podatku od towarów i usług) czynności opodatkowanych na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania;
− Wnioskodawca obecnie nie zleca produkcji innym kontrahentom niż Producent,
− Producent obecnie świadczy także usługi na rzecz innych kontrahentów niż Wnioskodawca,
− sprzedaż produktów zawsze jest prowadzona z terytorium Danii; wszystkie decyzje sprzedażowe/marketingowe zapadają na terytorium Danii, w tym ofertowanie, negocjacje, polityka cenowa, zawieranie umów) - z terytorium Polski nastąpi tylko wysyłka/dostawa. Wysyłka z siedziby Podwykonawcy do klientów końcowych zapewniana jest za pośrednictwem zewnętrznych podmiotów, kurierów międzynarodowych, zajmujących się transportem towarów. Podwykonawca musi zapewnić gotowość Produktów do wysyłki, między innymi zapewniając właściwe opakowanie, montując towar na paletach, dbając o właściwe przekazanie towaru. Podwykonawca w żadnym wypadku nie organizuje transportu. Dostawa w ten sposób pozwala na znaczne skrócenie łańcucha dostaw;
− nie może zostać określony okres czasu przez jaki planowana jest sprzedaż Produktów przez Wnioskodawcę z terytorium Polski; wynika to z kalkulacji ekonomicznej - sprzedaż Produktów przez Wnioskodawcę z terytorium Polski będzie następować, dopóki produkcja w Polsce będzie opłacalna;
− Producent produkuje Produkty na rzecz Wnioskodawcy według projektu Wnioskodawcy;
− Producent nie produkuje takich samych produktów na rzecz innych podmiotów niż Wnioskodawca;
− Wnioskodawca nie może decydować o rozmieszczeniu Produktów w magazynach Producenta lub Podwykonawcy;
− Wnioskodawca poza świadczeniami nabywanymi od Producenta nie dokonuje zakupu jakiś innych usług bądź towarów na terytorium Polski;
− zasobami niezbędnymi do produkcji są metalowe formy, tworzywa sztuczne, maszyny oraz narzędzia występujące w ramach linii produkcyjnej, pozwalające na wytworzenie oraz finalny montaż Produktów; ponadto do stworzenia Produktu wymagany jest projekt/specyfikacja, przygotowany przez Wnioskodawcę;
− Wnioskodawca będzie zapewniał projekt/specyfikację Produktu;
− Producent - w ramach współpracy z Podwykonawcą - jeżeli będzie potrzeba, zapewni narzędzia oraz maszyny, które pozwalają na uzupełnienie procesu produkcji lub montażu. Będzie to jednak działanie w ograniczonym zakresie, tj. tylko w tym zakresie, w jakim czynności tych, zgodnie z ustaleniami Producenta oraz Podwykonawcy - nie będzie przeprowadzał Podwykonawca;
− Podwykonawca będzie zapewniał ogół surowców, narzędzi i maszyn, potrzebnych do produkcji oraz montażu Produktów. Produkcja (wykorzystanie surowców) oraz montaż w przeważającej części będzie zadaniem Podwykonawcy, Producent podejmuje działania w ograniczonym zakresie.
Wnioskodawca zasadniczo nie korzysta z powierzchni magazynowej należącej do Producenta na terytorium Polski; Produkcja jest odbierana na bieżąco, zatem Producent przechowuje towar do momentu skompletowania ładunku do transportu. Jest to raczej przechowanie towarów w ramach produkcji w toku niż magazynowanie jako takie. Produkcja jest pod konkretne zamówienie zatem nie jest przechowywana długo (najczęściej do tygodnia). Wnioskodawca nie ma dostępu do powierzchni magazynowej Podwykonawcy;
− Wnioskodawca nie będzie posiadał bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi Producenta;
− Wnioskodawca nie będzie posiadał bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Producenta;
− Wnioskodawca nie będzie miał wpływu jaka bezpośrednia część zasobów technicznych/rzeczowych Producenta ma zostać wykorzystana do świadczenia usług;
− Wnioskodawca nie będzie miał wpływu jaka część zasobów osobowych Producenta ma zostać wykorzystana do świadczenia usług, a także nie będzie miał wpływu na czas pracy zasobów osobowych Producenta;
− Producent produkuje zgodnie z projektem/specyfikacją Wnioskodawcy; na sam proces produkcji Wnioskodawca nie ma wpływu;
− Wnioskodawca planuje współpracę z Producentem na nieokreślony okres czasu - dopóki warunki proponowane przez Producenta będą atrakcyjne i opłacalne;
− Wnioskodawca nie będzie posiadał jakiejkolwiek kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi Podwykonawcy Producenta.
Czy na podstawie wskazanego opisu zdarzenia przyszłego, należy uznać, że nie dojdzie do powstania w Polsce zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego, a na Spółce nie będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)?
Zadaniem Wnioskodawcy, prawidłowo uznaje on, że nie będzie posiadać na terytorium Polski zakładu zagranicznego w rozumieniu przepisów o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) i że w związku z tym ewentualne dochody osiągnięte przez Spółkę w związku z realizacją Kontraktu nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.
OBOWIĄZEK PODATKOWY
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski.
Z kolei, art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników nieposiadających na terytorium Polski siedziby ani zarządu uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład.
Jak wynika z art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, zagraniczny zakład w powyższym znaczeniu oznacza:
a. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
b. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa, lub
c. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje,
- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, stanowi inaczej.
MIEJSCE OPODATKOWANIA
Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski siedziby ani zarządu, tym samym mogłaby podlegać w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych jedynie w przypadku posiadania w Polsce zagranicznego zakładu w przywołanym rozumieniu – w zakresie tych dochodów, które Spółka osiągałaby poprzez tak rozumiany zakład.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy międzynarodowej z dnia 6 grudnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej: „UPO”), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.
Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. g UPO, przez przedsiębiorstwo umawiającego się państwa należy rozumieć m.in. przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą siedzibę w jednym umawiającym się państwie.
Zgodnie z powyższym, jeżeli Spółka nie będzie posiadała w Polsce zakładu, to wypracowane przez nią zyski nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.
W myśl art. 5 ust. 1 UPO, „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.
Jak wyjaśnia art. 5 ust. 2 UPO, określenie zakład obejmuje w szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
ZAKŁAD PODATKOWY - KOMENTARZ OECD
Przy wykładni powyższych przepisów UPO zasadne jest odwołanie do Komentarza do Konwencji Modelowej OECD (dalej: „Komentarz”), stanowiącego powszechnie stosowaną wskazówkę interpretacyjną.
Komentarz stanowi, że dla powstania zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania koniecznym jest:
istnienie stałej placówki;
posiadanie ekonomicznego prawa do dysponowania/rozporządzania tą placówką, oraz
wykonywanie działalności przedsiębiorstwa, tj. istotnych ilościowo i wartościowo czynności bezpośrednio na rzecz osób trzecich; warunek ten uważa się za niespełniony w przypadku wykonywania czynności przygotowawczych lub pomocniczych na rzecz siedziby głównej.
ZAKŁAD PODATKOWY - PLACÓWKA
Zgodnie z Komentarzem, określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu.
Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób.
Niezbędnym jest jednak by przedsiębiorstwo miało ekonomiczne prawo do dysponowania/rozporządzania tą placówką.
Potwierdzają to organy podatkowe w wydawanych interpretacjach - m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Nr 1462-IPPB5.4510.1108.2016.4.RS/JC z 11 kwietnia 2017 r. w której organ zgodził się z wnioskodawcą, że:
„dla stwierdzenia, że przedsiębiorca zagraniczny dysponuje placówką na terytorium Polski, konieczne jest zatem dowiedzenie, że przedsiębiorca ten ma prawo podejmować decyzje o wykorzystaniu pomieszczeń oraz posiada prawną lub faktyczną kontrolę nad nimi”.
Powyższe stanowisko potwierdza również Dyrektor Krajowej Informacji z dnia 9 października 2018 r. 0114-KDIP2-1.4010.301.2018.2.AJ.
Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie właścicielem czy współwłaścicielem, najemcą czy użytkownikiem nieruchomości znajdujących się w Polsce. Nie będzie posiadał on także w Polsce zaplecza technicznego wykorzystywanego do prowadzonej działalności gospodarczej.
Spółka nabywać będzie jedynie Produkt od Producenta, który znajdować się będzie w Polsce, a następnie zamierza organizować jego transport bezpośrednio do klienta docelowego lub do magazynu Spółki, który znajduje się w Danii. Kwestie logistyczne, sprzedażowe, kontroli jakości Produktu, pracy nad ulepszaniem Produktu wykonywane będą w Danii.
Na żadnym etapie tworzenia Produktu Wnioskodawca nie będzie miał możliwości ingerowania w działanie Producenta czy Podwykonawcy. Spółka dokonywać będzie jedynie raz lub dwa razy w miesiącu kontroli jakości Produktu, który trafić ma do klienta docelowego przy czym kontrola ta odbywa się w Danii.
W szczególności Spółka:
nie będzie mieć prawa swobodnego wstępu ani dysponowania halami produkcji, pomieszczeniami biurowymi, czy magazynowymi Producenta i Podwykonawcy, a pracownicy Wnioskodawcy nie będą nadzorować sposobu przebiegu prac wykonywanych przez te podmioty;
nie będzie mieć prawa kontrolowania personelu Producenta, czy Podwykonawcy pracującego przy realizacji zamówienia, w szczególności nie będzie mieć żadnego wpływu na rekrutację (zatrudnienia/zwolnienia), nie będzie wydawać poleceń ani nadzorować pracy tych osób.
W świetle powyższego, nie można przypisać Spółce żadnej konkretnej stałej placówki, przez którą prowadziłaby w Polsce działalność gospodarczą. Spółka nie będzie wykonywać w Polsce żadnych działań, które mogłyby wskazywać, że ma ona tutaj stałą placówkę.
ZAKŁAD PODATKOWY - AGENT ZALEŻNY
Zaprezentowany przez Wnioskodawcę model biznesowy nie powoduje, że spełnione zostają kryteria powstania stałej placówki, o których mowa w art. 4a pkt 11 lit. a ustawy o CIT, jak również nie będzie spełniać warunków powstania zakładu wskazanych w art. 4 pkt 11 lit. b ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 4a pkt 11 lit. c ustawy o CIT, zakład przedsiębiorstwa może powstać również wtedy, gdy dana osoba działa na terytorium Polski w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.
Przepis ten znajduje odzwierciedlenie w art. 5 ust. 5 UPO, który stanowi, że, zasadniczo, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 7, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie (w Polsce) w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład, w zakresie każdego rodzaju działalności, jaką osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 5, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.
Mając na uwadze powyższe, powstanie zakładu może nastąpić także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem zależnego przedstawiciela, czyli podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa.
Taka okoliczność nie będzie zachodzić jednak w przedmiotowej sprawie. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, czynności wykonywane przez Producenta (bezpośrednio lub pośrednio poprzez Podwykonawcę) polegające na udostępnieniu zapakowanego Produktu do wysyłki bezpośrednio do klienta docelowego Wnioskodawcy, czy do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się w Danii sprowadzać się będą jedynie do prawidłowej realizacji zamówienia na wytworzenie Produktu.
Natomiast ani Producent, ani Podwykonawca ani żaden inny podmiot nie będą posiadać pełnomocnictwa do podejmowania jakichkolwiek działań w imieniu Wnioskodawcy, zarówno w stosunku do jego klientów, jak i wszelkich podmiotów trzecich.
Rola ww. (Producenta i Podwykonawcy) podmiotów sprowadzać się będzie jedynie do wytworzenia Produktu, a następnie udostępnienia go firmie dostawczej.
Natomiast cała działalność operacyjna Wnioskodawcy, która wiąże się z pozyskaniem danego klienta, ustaleniem warunków sprzedaży Produktu klientowi itd. wykonywana będzie przez Wnioskodawcę z Danii.
Istotne jest przy tym, że Wnioskodawca nie będzie jedynym klientem Producenta, a ich współpraca zawiąże się w wyniku poszukiwania przez Spółkę najatrakcyjniejszego kontrahenta na rynku europejskim, gotowego wytwarzać Produkt z zachowaniem jego wysokiej jakości i po atrakcyjnej, rynkowej cenie.
Ponadto, Wnioskodawca nie jest podmiotem powiązanym zarówno z Producentem, jak i Podwykonawcą w rozumieniu polskich przepisów. Podmioty te są zatem w pełni niezależne względem Wnioskodawcy zarówno na płaszczyźnie ekonomicznej, jak i prawnej.
Producent wykonywać będzie zamówienie na Produkt we własnym imieniu i na własne ryzyko gospodarcze oraz na własny rachunek.
Reasumując, należy wskazać, że w przedstawionym modelu biznesowym, działania Producenta czy Podwykonawcy na rzecz Spółki nie będą miały charakteru działalności tzw. zależnego przedstawiciela w rozumieniu art. 5 ust. 6 UPO. Tym samym działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie spełnia warunków powstania zakładu w Polsce zgodnie, z art. 4a pkt 11 lit. c ustawy o CIT oraz art. 5 UPO.
PODSUMOWANIE
Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie dojdzie do powstania zakładu Spółki w Polsce na gruncie art. 4a pkt 11 ustawy o CIT oraz art. 5 UPO, a tym samym dochody osiągane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją działalności gospodarczej w opisanym we wniosku modelu biznesowym nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej „ustawa o CIT”):
Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ustawodawca w art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT doprecyzował, że:
Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.
Jak wynika z ww. ustawy, uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane w Polsce.
Zgodnie z definicją zagranicznego zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT:
Ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:
a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje
- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.
Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej.
Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Danii, dlatego też analiza, czy Wnioskodawca będzie posiadał zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz.U. z 2003 r. nr 243, poz. 368, dalej: „UPO”) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę Danię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1369, dalej: „Konwencja MLI”).
Stosownie do art. 5 ust. 1 UPO:
W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.
Na podstawie art. 5 ust. 2 UPO:
Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:
a) siedzibę zarządu,
b) filię,
c) biuro,
d) fabrykę,
e) warsztat,
f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom, albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
Strony UPO jednocześnie postanowiły w art. 5 ust. 5 UPO, że:
Bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:
a) użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
b) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;
c) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
d) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
e) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
f) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o których mowa w punktach od a) do e) niniejszego ustępu, pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
Podkreślić przy tym należy, że „zakład” jest pewnym abstrakcyjnym pojęciem funkcjonującym w międzynarodowym prawie podatkowym.
Stwierdzenie, czy Wnioskodawca posiada zakład na terytorium Polski ma bezpośredni wpływ na kwestię powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 UPO:
Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.
Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 UPO wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:
− istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
− stały charakter takiej placówki,
− wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.
Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki czas. Nawet jeżeli praktyka państw członkowskich nie jest jednolita, jeżeli chodzi o kryterium czasu, to jednak doświadczenie wskazuje, że zwykle nie uważa się, że zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy.
Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).
Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-duńskiej należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.
Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., że działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością, a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.
Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności (np. gdy magazyn jest utrzymywany w celu wydawania towarów oraz zajmuje się sprzedażą).
Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.
Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu, UPO przewiduje także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.
W oparciu o art. 5 ust. 6 UPO uznać należy, że:
Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 9, działa w imieniu przedsiębiorstwa i osoba ta posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, i pełnomocnictwo to w tym Państwie zwykle wykonuje, uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 5 i są takimi rodzajami działalności, które - gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki - nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.
Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Cytowane postanowienie umowne znajduje zastosowanie „bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2”, co oznacza, że wobec braku zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki) należy badać ustanowienie zakładu pod kątem działalności przedstawiciela przedsiębiorstwa. Użyte w treści ust. 6 pojęcie „osoba” oznacza w myśl art. 3 ust. 1 pkt d UPO osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób.
Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 6 UPO jest, aby osoba działała „w imieniu przedsiębiorstwa”, czyli występowała w roli przedstawiciela, a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne.
Ponadto, w myśl art. 5 ust. 7 UPO:
Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego komisanta albo przez jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.
Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli:
− przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
− przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.
Jeżeli osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa, pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (organizacyjnej, prawnej lub ekonomicznej) lub czynności (niezależnego) przedstawiciela wykraczają poza przedmiot jego zwykłej działalności, to może - z zastrzeżeniem pozostałych warunków ust. 6 - powstać zakład.
W celu ustalenia, jaki ma charakter działalność przedstawiciela zagranicznego przedsiębiorcy konieczne jest uwzględnienie całości łączących go z przedsiębiorcą relacji umownych, jak również faktycznego sposobu ich wykonywania, który nie musi pokrywać się z treścią zawartych umów, a które jednak mają decydujące znaczenie dla oceny istnienia zakładu.
Niezależność przedstawiciela powinna wyrażać się zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Niezależność prawna osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom oraz kontroli to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa.
Zatem, przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa. Generalne upoważnienie do zajmowania się sprawami mocodawcy bez ingerencji z jego strony świadczy o niezależności. Podleganie wskazówkom i poleceniom służbowym nie powinno przekraczać stopnia dopuszczalnego w danych stosunkach gospodarczych. Informacje o intensywności kontroli może dostarczać rodzaj i częstość kontaktów przedstawiciela z przedsiębiorstwem. Szeroka kontrola jawi się jako kontrola dotycząca środków, za pomocą których wykonywana jest działalność na rzecz przedsiębiorstwa. Umieścić można tutaj sytuację, w której przedstawicielowi zwracane są wszystkie jego wydatki oraz kieruje się jego działaniami – taki podmiot nie jest niezależnym.
Ponadto, istotne znaczenie z punktu widzenia oceny istnienia zakładu ma również niezależność ekonomiczna przejawiająca się w ponoszeniu odpowiedzialności za podejmowane działania. Tym samym powyższe kryterium sprowadza się do tego, czy ryzyko związane z prowadzeniem działalności ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Kto podlega szczegółowym instrukcjom oraz kontroli, nie może ponosić ryzyka gospodarczego za czynności, na które nie ma wpływu. Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa.
Za zależnego przedstawiciela powinna być traktowana osoba, której uprawnienia lub charakter jej czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa.
Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie o zlecenia od tego przedsiębiorstwa). Przedstawiciel w takiej sytuacji zdany jest ekonomicznie tylko na jednego przedsiębiorcę. W rezultacie działalność na rzecz tylko jednego przedsiębiorcy przez cały okres działalności lub w długim zakresie determinuje status zależnego przedstawiciela. Jednakże powyższa okoliczność nie może mieć charakteru decydującego i wymaga uwzględnienia pozostałych okoliczności faktycznych.
Konstrukcja przepisu art. 5 ust. 7 UPO wskazuje, że w przypadku stwierdzenia, że przedstawiciel jest jednak zależny (pierwsza przesłanka), to nie ma konieczności badania wystąpienia drugiej przesłanki - „działania w ramach zwykłej działalności”.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że opisany we wniosku model współpracy zastosowany pomiędzy Wnioskodawcą, a Producentem i Podwykonawcą nie spełnia przesłanek wynikających z art. 4a pkt 11 ustawy o CIT.
Z danych zawartych w opisie sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Polski żadnej przestrzeni do własnej dyspozycji, którą mógłby wykorzystać do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa. Wnioskodawca będzie nabywał jedynie Produkty wyprodukowane przez Producenta lub Podwykonawcę zgodnie ze złożonym zamówieniem, przy czym nie będzie miał możliwości ingerowania w działanie tych Podmiotów. Zatem rola ww. podmiotów (Producenta i Podwykonawcy) sprowadzać się będzie jedynie do wytworzenia Produktu, a następnie udostępnienia go firmie dostawczej.
Na potwierdzenie powyższego należy wskazać również fakt, że zarówno Producent, jak i Podwykonawca są spółkami niezależnymi prawnie i ekonomicznie od Wnioskodawcy i działają w ramach swojej zwykłej działalności. Ponadto, podmioty te nie prowadzą działalności poddanej szczególnym instrukcjom lub jakiejkolwiek kontroli ze strony Wnioskodawcy. Producent wykonywać będzie zamówienie na Produkt we własnym imieniu, na własne ryzyko gospodarcze oraz na własny rachunek.
Istotne znaczenie ma również okoliczność, że zarówno Producent, jak i Podwykonawca prowadzą swoją działalność także dla innych podmiotów, a Wnioskodawca nie jest ich jedynym klientem.
W konsekwencji powyższego nie dojdzie do powstania zagranicznego zakładu Wnioskodawcy na terenie Polski, w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, który zobowiązywałby do opodatkowania dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy nie dojdzie do powstania w Polsce zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego i tym samym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji/stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wniesienia wniosku.
Nadminić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług zostanie/zostało wydane odrębne roztrzygnięcie.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili