0111-KDIB1-1.4010.572.2021.2.BS

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy wydatki poniesione na wymianę nawierzchni istniejącej (na działce będącej własnością Spółki) drogi wewnętrznej, stanowią koszt uzyskania przychodu, jako wydatki poniesione na remont drogi będącej środkiem trwałym Spółki, czy jednak należy je uznać jako wydatki poniesione na modernizację, przez co zwiększają wartość drogi i należy je odnieść w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne. Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 stycznia 2022 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 25 stycznia 2022) r.

Wnioskodawca jest Spółką z o.o. (dalej: „Spółka”), jest jednoosobową spółką Gminy Miejskiej (…). Podstawowym zadaniem Spółki jest świadczenie usług komunalnych użyteczności publicznej, w tym świadczenie usług odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych. Przedsiębiorstwo jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Działalność gospodarcza Spółki podlega w całości opodatkowaniu VAT.

Spółka od 2008 r. posiada bazę Zakładu Oczyszczania Miasta zlokalizowaną w miejscowości (…) o powierzchni 15 000 m2, na której znajdują się budynki socjalno-biurowe i cały park maszynowy Spółki. Jednym z elementów składowych bazy jest tzw. droga dojazdowa. Jest to droga wewnętrzna na działce będącej własnością Spółki, stanowiąca dojazd do placu manewrowego, oraz dojazd do więcej niż jednego budynku, stojących w obrębie tejże działki. W ewidencji środków trwałych droga ta była i nadal jest ujęta jest jako odrębny środek trwały (numer inwentarzowy (…) - nawierzchnia asfaltowa).

Na skutek upływu czasu oraz w wyniku intensywnej eksploatacji przez samochody firmowe, samochody dostawców oraz działania warunków atmosferycznych, nawierzchnia drogi dojazdowej wykonana z płyt betonowych uległa w dużej części zniszczeniu polegającym na powstaniu zapadnięć, wyrw oraz licznych pęknięć płyt. W związku z powyższym Spółka postanowiła przeprowadzić prace poprawiające stan techniczny istniejących w ramach bazy budowli. W wyniku przeprowadzonego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego Spółka zleciła S. Sp. z o.o. w (…) (dalej: „Wykonawca”) wykonanie zadania p.n. „Modernizacja nawierzchni placu manewrowo – postojowego bazy Zakładu Oczyszczania Miasta Spółki”. Powierzenie wykonania przedmiotowego zamówienia nastąpiło w oparciu o podpisaną w dniu 28 czerwca 2021 r. Umowę o roboty budowlane nr (…) (dalej: „Umowa”), w której ustalono szczegółowy zakres robót (tabela - § 1 pkt 2 Umowy).

Zgodnie z zawartą Umową prace podzielono na dwa etapy:

- Etap I: Droga dojazdowa,

- Etap II: Plac manewrowy.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy wyłącznie etapu I: Droga dojazdowa. W ramach realizacji umowy w części dotyczącej tzw. drogi dojazdowej wykonano prace polegające na wyrównaniu istniejącej nawierzchni drogi, uzupełnieniu ubytków, ułożeniu betonowych krawężników, wykonano odwodnienie liniowe do istniejących studzienek i kratek ściekowych oraz wylano asfalt w miejsce zużytych płyt betonowych. Zrealizowanie zadania zakończono podpisaniem protokołu stwierdzającego wykonanie poszczególnych czynności opisanych w Umowie. Zgodnie z umową na zakończoną usługę za Etap I: Droga dojazdowa została wystawiona faktura na kwotę 271.142,23 zł brutto (220.440,84 zł netto), którą to kwotę Wnioskodawca zaliczył bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu.

Pytanie

Czy wydatki poniesione na wymianę nawierzchni istniejącej (na działce będącej własnością Spółki) drogi wewnętrznej, stanowią koszt uzyskania przychodu, jako wydatki poniesione na remont drogi będącej środkiem trwałym Spółki, czy jednak należy je uznać jako wydatki poniesione na modernizację, przez co zwiększają wartość drogi i należy je odnieść w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 25 stycznia 2022 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, prace polegające na wyrównaniu istniejącej nawierzchni drogi, uzupełnieniu ubytków, ułożeniu betonowych krawężników, odwodnieniu liniowym do istniejących studzienek i kratek ściekowych oraz wylaniu asfaltu w miejsce zużytych płyt betonowych mają na celu wyłącznie odtworzenie pierwotnego stanu technicznego i nie prowadzą do ulepszenia środka trwałego. Zatem wydatki poniesione w związku z przeprowadzeniem tych prac, jako wydatki remontowe mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, w dacie ich poniesienia. Ze względu na powyższe Spółka, wydatki poniesione na te prace, zakwalifikowała jako remont i w całości odniosła bezpośrednio w koszty podatkowe. Wprawdzie nazwa zadania objętego Umową została określona jako „modernizacja”, jednak Spółka przy kwalifikowaniu kosztów uważa, że decydujące znaczenia ma zakres wykonanych przez Wykonawcę robót zgodnie z ich szczegółowym opisem i zdaniem Spółki, te właśnie okoliczności powinny rzutować na ocenę, czy dana czynność jest remontem, czy ulepszeniem.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęć modernizacji i remontu. Natomiast pojęcie remontu pojawia się w prawie budowlanym.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane, ilekroć jest mowa o remoncie należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiącego bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększającej jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Z kolei, zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptacje lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem użytkowania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Mając na uwadze powyższe, wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodujące jednak zwiększenia jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Podsumowując, różnica między nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont, należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mający wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych. W ujęciu podatkowym należy także zauważyć, że pewne unowocześnienia środka trwałego w wyniku poddania go pracom remontowym przy zastosowaniu nowej generacji materiałów nie musi być równocześnie jego ulepszeniem. Biorąc pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość i postęp techniczny wydatki na wymianę starej betonowej nawierzchni drogi można potraktować jako wydatki o charakterze remontowym, nie powodujące wzrostu wartości użytkowej środka trwałego.

Tym samym poniesione wydatki są zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800), kosztami uzyskania przychodów (jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu

podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Moment zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu uzależniony jest od rodzaju poniesionego wydatku, tzn. czy stanowi on koszt bezpośrednio, czy też pośrednio związany z uzyskaniem przychodu. Kwestię momentu ujęcia w koszty podatkowe kosztów bezpośrecznych czy pośrednich regulują art. 15 ust. 4 – 4e ww. ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ponadto wskazać należy, że stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy :

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast art. 16g ust. 13 ww. ustawy stanowi:

jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ustawy podatkowej – jest więc:

- przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

- rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

- rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

- adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został

zbudowany lub użytkowany,

- modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia remontu, dlatego te zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformulowanej w innych aktach prawnych. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.):

ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie - należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16 g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, że powiększają wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy) i podlegają amortyzacji.

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że przeprowadzone przez Wnioskodawcę prace, polegające na wyrównaniu istniejącej nawierzchni drogi, uzupełnieniu ubytków, ułożeniu betonowych krawężników, wykoniu odwodnienia liniowego do istniejących studzienek i kratek ściekowych oraz wylaniu asfaltu w miejsceu zużytych płyt betonowych winny być traktowane jak remont. Opisane we wniosku działania zmierzały bowiem do przywrócenia pierwotnego stanu technicznego i użytkowego drogi dojazdowej, tym samym nie zmieniły przy tym jego charakteru i funkcji użytkowych. W konsekwencji wydatki poniesione na pierwszy etap zadania (droga dojazdowa) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, tj. jednorazowo w dacie poniesienia.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).