0115-KDIT2-3.4010.384.2017.7.JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 2796/18, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z 13 lutego 2018 (data wpływu 22 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na konserwację Oprogramowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

28 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na konserwację Oprogramowania, który na wezwanie organu został w dniu 22 lutego 2018 r. uzupełniony.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

6 marca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy postanowienie znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.2.JG o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

Wnioskodawca na ww. postanowienie z dnia 6 marca 2018 r., wniósł pismem z dnia 19 marca 2018 r. zażalenie (data wpływu 22 marca 2018 r.).

W odpowiedzi na powyższe zażalenie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z dnia 14 maja 2018 r., znak 0115-KDIT2-3.4010.377.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.3.MK utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie z dnia 6 marca 2018 r. znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.2.JG.

Wnioskodawca na postanowienie z dnia 14 maja 2018 r., znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.3.MK utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie z dnia 6 marca 2018 r., znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.2.JG złożył skargę z dnia 4 czerwca 2018 r. (data wpływu 8 czerwca 2018 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 390/18 uchylił zaskarżone postanowienie.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Olsztynie z dnia 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/OL 390/18 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z dnia 30 października 2018 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 28 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3732/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną stwierdzając, że Sąd pierwszej instancji trafnie stwierdził, że wnioskodawca we wniosku o wydanie interpretacji wywiązał się z obowiązku wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego. Wskazał, że zawarł umowę, na podstawie której nabył prawo do użytkowania oprogramowania. Charakteryzując opisaną umowę szczegółowo wskazał, jakie uprawnia i obowiązki z niej wynikają. Jednoznacznie stwierdził, że : "Wnioskodawca nie nabył żadnych praw autorskich do Oprogramowania, jak również uprawnień do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (`(...)`)". Ponadto wyczerpująco przedstawił własne stanowisko w tej sprawie, ze wskazaniem konkretnych uregulowań prawnych z zakresu prawa podatkowego, jak i ustawy Prawo autorskie i prawa pokrewne. Prawidłowo Sąd pierwszej instancji wskazał, że stan faktyczny przedawniony we wniosku nie wymagał dodatkowego uzupełnienia. Z odpowiedzi udzielonej przez skarżącą, wynikało, że "dostawca zobowiązał się m.in. do dostawy sprecyzowanego rodzaju oprogramowania (`(...)`) należy przyjąć, że program został dostarczony na zamówienie Spółki ".

21 września 2021 r. tutejszy organ uzyskał odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 390/18 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

`(...)` spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podmiotem, którego głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja …. `(...)` (spółka z siedzibą w X) posiada całość udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy.

W 2017 roku Spółka nabyła od `(...)` oprogramowanie … klasy ERP (dalej: Oprogramowanie). Oprogramowanie to zostało zakupione przez `(...)` od podmiotu … z siedzibą w X.

W zw. z umową zawartą przez Wnioskodawcę z `(...)`, której przedmiotem jest Oprogramowanie:

‒ `(...)` zobowiązała się do odpłatnej dostawy oraz odpłatnego wdrożenia Oprogramowania w terminie do dnia 31 grudnia 2017 roku;

‒ `(...)` zobowiązała się do odpłatnej konserwacji Oprogramowania (m.in. korygowanie błędów, poprawa wydajności, wprowadzanie wymaganych zmian) w okresach rocznych; pierwszy okres świadczenia usługi będzie trwał od momentu dostawy i wdrożenia Oprogramowania do dnia 31 marca 2018 roku; następny okres będzie trwał od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 31 marca 2019 roku; Spółka nie jest w stanie przyporządkować jaka część kosztu poniesionego na zakup tej usługi dotyczy konkretnego roku podatkowego;

‒ Wnioskodawca nabył uprawnienie do bezterminowego użytkowania Oprogramowania na (…) stanowiskach komputerowych (moduły: …) zgodnie z jego przeznaczeniem;

‒ Wnioskodawca nie nabył żadnych praw autorskich do Oprogramowania, jak również uprawień do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj. z dnia 5 kwietnia 2017 roku (Dz.U. z 2017 r. poz. 880), a więc do:

‒ trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

‒ tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

‒ rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii;

‒ Spółka może użytkować Oprogramowanie tylko do wewnętrznych celów w zw. z prowadzoną działalnością gospodarczą;

‒ koszt nabycia prawa do użytkowania Oprogramowania przekroczył kwotę 3 500 zł;

‒ Oprogramowanie będzie użytkowane dłużej niż rok;

‒ Opłata za użytkowanie Oprogramowania miała charakter jednorazowy;

‒ Wydatek na użytkowanie Oprogramowania został właściwie udokumentowany, jest definitywny oraz został poniesiony z majątku Spółki;

‒ Prawo do użytkowania Oprogramowania zostało zakupione celem poprawy wydajności działania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, co w zamierzeniu powinno mieć przełożenie także na ograniczenie kosztów działalności Wnioskodawcy i zwiększenie uzyskiwanych przychodów;

‒ rok podatkowy Spółki jest rokiem kalendarzowym.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku z 13 lutego 2018 r., które wpłynęło do organu 22 lutego 2018 r. Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku Spółka stwierdziła, że przepisy prawa nie wyróżniają oprogramowania dedykowanego, systemowego oraz użytkowego. W przepisach prawa brak jest również definicji legalnych ww. pojęć. Mając to na uwadze Spółka nie jest w stanie bezpośrednio odpowiedzieć na pytania zawarte w wezwaniu.

Z uwagi na powyższe Spółka wskazuje, że na podstawie pisemnej umowy dostawca zobowiązał się m.in. do dostawy sprecyzowanego rodzaju oprogramowania w związku z wyrażeniem przez `(...)` sp. z o. o. oświadczenia woli o zakupie tego oprogramowania za cenę ustaloną w umowie. Oprogramowanie to zostanie zainstalowane w ten sposób aby można z niego korzystać na komputerach Spółki celem jego użytkowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Umowa na dostawę oprogramowania została zawarta tylko pomiędzy dostawcą oraz Spółką, a więc należy przyjąć, że program został dostarczony na zamówienie Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabycie prawa do użytkowania Oprogramowania stanowi podlegającą amortyzacji licencję w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2. Czy wydatki poniesione na zakup prawa do użytkowania oraz wdrożenia Oprogramowania stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą - w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

3. Czy wydatki poniesione na konserwację Oprogramowania dokonaną w okresie od 1 kwietnia 2018 roku do 31 marca 2019 roku będą stanowić koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania oznaczonego numerem 3 we wniosku. W zakresie pytań o numerach 1 i 2 zostaną Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 3.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Spółka na podstawie zawartej umowy będzie nabywać usługę w postaci konserwacji Oprogramowania. Ponieważ koszty dot. nabycia tej usługi będą dotyczyć okresu przekraczającego rok podatkowy, to wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy - w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) (por. interpretację indywidualną nr ILPB4/423-141/10- 10/MC).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej)

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.