0115-KDIT2-3.4010.377.2017.10.JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3732/18, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z 13 lutego 2018 (data wpływu 22 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stwierdzenia czy opisane we wniosku nabycie wypełnia ustawowe warunki dla wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

28 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych ww. zakresie, który na wezwanie organu został uzupełniony 22 lutego 2018 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

6 marca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy postanowienie znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.2.JG o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

Wnioskodawca na ww. postanowienie z 6 marca 2018 r., wniósł pismem z 19 marca 2018 r. zażalenie (data wpływu 22 marca 2018 r.).

W odpowiedzi na powyższe zażalenie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z 14 maja 2018 r., znak 0115-KDIT2-3.4010.377.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.3.MK utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie z 6 marca 2018 r. znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.2.JG .

Wnioskodawca na postanowienie z 14 maja 2018 r., znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.3.MK, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.3.MK utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie z 6 marca 2018 r., znak 0115-KDIT2-3 4010.377.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.383.2017.2.JG, 0115-KDIT2-3.4010.384.2017.2.JG złożył skargę z 4 czerwca 2018 r. (data wpływu 8 czerwca 2018 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 390/18 uchylił zaskarżone postanowienie.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Olsztynie z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/OL 390/18 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z 30 października 2018 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 28 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3732/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną stwierdzając, że Sąd pierwszej instancji trafnie stwierdził, że wnioskodawca we wniosku o wydanie interpretacji wywiązał się z obowiązku wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego. Wskazał, że zawarł umowę, na podstawie której nabył prawo do użytkowania oprogramowania. Charakteryzując opisaną umowę szczegółowo wskazał, jakie uprawnia i obowiązki z niej wynikają. Jednoznacznie stwierdził, że : "Wnioskodawca nie nabył żadnych praw autorskich do Oprogramowania, jak również uprawnień do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (`(...)`)". Ponadto wyczerpująco przedstawił własne stanowisko w tej sprawie, ze wskazaniem konkretnych uregulowań prawnych z zakresu prawa podatkowego, jak i ustawy Prawo autorskie i prawa pokrewne. Prawidłowo Sąd pierwszej instancji wskazał, że stan faktyczny przedawniony we wniosku nie wymagał dodatkowego uzupełnienia. Z odpowiedzi udzielonej przez skarżącą, wynikało, że "dostawca zobowiązał się m.in. do dostawy sprecyzowanego rodzaju oprogramowania (`(...)`) należy przyjąć, że program został dostarczony na zamówienie Spółki ".

W dniu 21 września 2021 r. tutejszy organ uzyskał odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 390/18 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

(…) (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podmiotem, którego głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja …. …(spółka z siedzibą we (X) posiada całość udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy.

W 2017 roku Spółka nabyła od … oprogramowanie … klasy (dalej: Oprogramowanie). Oprogramowanie to zostało zakupione przez … od podmiotu … z siedzibą w X.

W zw. z umową zawartą przez Wnioskodawcę z …, której przedmiotem jest Oprogramowanie:

‒ … zobowiązała się do odpłatnej dostawy oraz odpłatnego wdrożenia Oprogramowania w terminie do dnia 31 grudnia 2017 roku;

‒ …. zobowiązała się do odpłatnej konserwacji Oprogramowania (m.in. korygowanie błędów, poprawa wydajności, wprowadzanie wymaganych zmian) w okresach rocznych; pierwszy okres świadczenia usługi będzie trwał od momentu dostawy i wdrożenia Oprogramowania do dnia 31 marca 2018 roku; następny okres będzie trwał od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 31 marca 2019 roku; Spółka nie jest w stanie przyporządkować jaka część kosztu poniesionego na zakup tej usługi dotyczy konkretnego roku podatkowego;

‒ Wnioskodawca nabył uprawnienie do bezterminowego użytkowania Oprogramowania na (…) stanowiskach komputerowych (moduły: …) zgodnie z jego przeznaczeniem;

‒ Wnioskodawca nie nabył żadnych praw autorskich do Oprogramowania, jak również uprawień do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj. z dnia 5 kwietnia 2017 roku (Dz.U. z 2017 r. poz. 880), a więc do:

‒ trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

‒ tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

‒ rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii;

‒ Spółka może użytkować Oprogramowanie tylko do wewnętrznych celów w zw. z prowadzoną działalnością gospodarczą;

‒ koszt nabycia prawa do użytkowania Oprogramowania przekroczył kwotę 3 500 zł;

‒ Oprogramowanie będzie użytkowane dłużej niż rok;

‒ Opłata za użytkowanie Oprogramowania miała charakter jednorazowy;

‒ Wydatek na użytkowanie Oprogramowania został właściwie udokumentowany, jest definitywny oraz został poniesiony z majątku Spółki;

‒ Prawo do użytkowania Oprogramowania zostało zakupione celem poprawy wydajności działania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, co w zamierzeniu powinno mieć przełożenie także na ograniczenie kosztów działalności Wnioskodawcy i zwiększenie uzyskiwanych przychodów;

‒ rok podatkowy Spółki jest rokiem kalendarzowym.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku z 13 lutego 2018 r., które wpłynęło do organu 22 lutego 2018 r. Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku Spółka stwierdziła, że przepisy prawa nie wyróżniają oprogramowania dedykowanego, systemowego oraz użytkowego. W przepisach prawa brak jest również definicji legalnych ww. pojęć. Mając to na uwadze Spółka nie jest w stanie bezpośrednio odpowiedzieć na pytania zawarte w wezwaniu.

Z uwagi na powyższe Spółka wskazuje, że na podstawie pisemnej umowy dostawca zobowiązał się m.in. do dostawy sprecyzowanego rodzaju oprogramowania w związku z wyrażeniem przez … sp. z o. o. oświadczenia woli o zakupie tego oprogramowania za cenę ustaloną w umowie. Oprogramowanie to zostanie zainstalowane w ten sposób aby można z niego korzystać na komputerach Spółki celem jego użytkowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Umowa na dostawę oprogramowania została zawarta tylko pomiędzy dostawcą oraz Spółką, a więc należy przyjąć, że program został dostarczony na zamówienie Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabycie prawa do użytkowania Oprogramowania stanowi podlegającą amortyzacji licencję w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2. Czy wydatki poniesione na zakup prawa do użytkowania oraz wdrożenia Oprogramowania stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą - w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

3. Czy wydatki poniesione na konserwację Oprogramowania dokonaną w okresie od 1 kwietnia 2018 roku do 31 marca 2019 roku będą stanowić koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania oznaczonego numerem 1 we wniosku. W zakresie pytań o numerach 2 i 3 zostaną Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych): amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Definicję pojęcia „licencja” zawiera ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych tj. z dnia 5 kwietnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 880). Zgodnie z art. 41 ust. 2 ww. ustawy, licencja to umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Zgodnie zaś z art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z umową o korzystanie z Oprogramowania, która nie przenosi na Spółkę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu. Spółka nie nabyła również prawa do użytkowania Oprogramowania na polach eksploatacji wymienionych w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Stwierdzić więc należy, że zapłata dokonana przez Spółkę tytułem uzyskania prawa do użytkowania Oprogramowania nie może być uznana za cenę nabycia licencji. Innymi słowy, Spółka nabywając prawo do użytkowania Oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem nie nabyła - w niniejszym stanie faktycznym - licencji w rozumieniu ustawy CIT, która podlega amortyzacji.

Powyższe stanowisko potwierdzają interpretacje indywidualne: nr ILPB3/4510-1-238/16-4/ŁM; nr 0114-KDIP2- 2.4010.113.2017.1.SO; nr ILPB4/423-37/13-4/MC; nr ITPB1/415-928/09/PSZ; nr ILPB4/423-97/10-4/DS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wyżej wymieniony przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby ten wydatek spełniał następujące przesłanki:

‒ został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

‒ jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒ pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒ poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒ został właściwie udokumentowany,

‒ nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów mogą być, spełniające powyższe kryteria, wydatki zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny prawa podatkowego, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się wprost przypisać do konkretnych przychodów, a które jednak niewątpliwie prowadzą do ich osiągnięcia. Powyższe nie odnosi się do wydatków, które ponoszone są w związku z nabyciem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

… zobowiązała się do odpłatnej dostawy oraz odpłatnego wdrożenia oprogramowanie … klasy(…) w terminie do 31 grudnia 2017 roku na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca nabył uprawnienie do bezterminowego użytkowania Oprogramowania na (…) stanowiskach komputerowych (moduły: księgowość, zakupy, magazyn i logistyka, sprzedaż, marketing, produkcja) zgodnie z jego przeznaczeniem.

Wnioskodawca nie nabył żadnych praw autorskich do Oprogramowania, jak również uprawień do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5. licencje,

6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,

7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

‒ przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacji dla celów podatkowych podlegają wyłącznie nabyte wartości niematerialne i prawne, czyli tylko takie, które zostały przez podatnika nabyte.

Definicję pojęcia „licencja” zawiera ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 880 ze zm.). Zgodnie z art. 41 ust. 2 ww. ustawy, licencja to umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Podstawą legalnego korzystania przez dany podmiot z oprogramowania komputerowego, jest najczęściej jedna z umów następującego rodzaju:

‒ umowa zakupu autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w następstwie której nabywca nabywa nieograniczone prawa do korzystania z programu na wszystkich jego polach eksploatacji (a w szczególności prawa do zwielokrotniania programu, udzielania licencji na korzystanie z programu, dalszego zbywania praw do programu), zaś zbywca wyzbywa się całości autorskich praw majątkowych. W przypadku kiedy zbywca jest jednocześnie twórcą programu, w konsekwencji takiego zbycia, całość autorskich praw majątkowych przechodzi na nabywcę, a przy twórcy pozostają jedynie autorskie prawa osobiste;

‒ umowa o korzystanie z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, następstwem której korzystający nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu - stanowiłoby naruszenie tych praw. Zakres ochrony majątkowych praw autorskich do programu komputerowego wskazuje art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Przepis ten ochroną obejmuje m.in. następujące pola eksploatacji programów komputerowych:

‒ trwałe lub czasowe zwielokrotnienie programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie,

‒ tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakiekolwiek inne zmiany w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,

‒ rozpowszechnianie, w tym na podstawie umowy użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii, tj. także w przypadku, kiedy dany podmiot (najemca) otrzymuje na podstawie umowy najmu program komputerowy w celu jego rozpowszechniania.

‒ umowa o korzystanie z egzemplarza programu, w tym na podstawie umowy najmu lub użyczenia, która nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich do programu i w następstwie której korzystający może eksploatować taki program tylko w zakresie, w jakim jest to niezbędne do korzystania z tego programu zgodnego z jego przeznaczeniem. W szczególności, w następstwie takiej umowy korzystający nie nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie – bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu – stanowiłoby naruszenie tych praw. W szczególności korzystający nie może więc rozpowszechniać programu uzyskanego na podstawie takiej umowy;

‒ umowa której, przedmiotem jest przeniesienie własności egzemplarza programu komputerowego, a która nie przenosi na nabywcę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu. W następstwie takiej umowy korzystanie przez nabywcę z oprogramowania ograniczone jest wyłącznie do zakresu, w jakim jest to niezbędne do korzystania z programu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z wniosku wynika, że Spółka podpisała umowę, na mocy której nabyła uprawnienie do bezterminowego użytkowania Oprogramowania na (…). stanowiskach komputerowych (moduły: …) zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast Wnioskodawca nie nabył żadnych praw autorskich do Oprogramowania, jak również uprawień do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 880 ze zm.) Spółka może użytkować Oprogramowanie tylko do wewnętrznych celów w zw. z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skoro nabyte prawo do użytkowania Oprogramowania pozwala wyłącznie na użytkowanie oprogramowania, z wyłączeniem możliwości dokonywania jakichkolwiek modyfikacji, adaptacji, kopiowania (poza kopią zapasową), udostępniania osobom trzecim czy sublicencji to nie stanowi ono wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji. W tak opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z umową o korzystanie z oprogramowania, która nie przenosi na nabywcę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu. Tym samym opłat ponoszonych przez Spółkę tytułem uzyskania praw do użytkowania oprogramowania nie można uznać za cenę nabycia tych praw stanowiącą wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych. Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartościami niematerialnymi i prawnymi są jedynie prawa autorskie i licencje, w tym do programów komputerowych, co oznacza, że nabywane przez podatników programy komputerowe nie wiążące się z jednoczesnym nabyciem praw autorskich lub licencji (w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych) nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych.

Podsumowując, należy stwierdzić, że w przypadku nabycia prawa do korzystania z oprogramowania komputerowego – kiedy zakres praw nabywcy ograniczony jest do zakresu, o którym mowa w art. 75 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wówczas należność przekazywana jako zapłata za korzystanie z tego programu nie jest objęta dyspozycją przepisów o amortyzacji. Wydatki na zakup licencji i jej przystosowanie do użytkowania powinny być zatem kwalifikowane na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.