Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie stanowi przychody z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) i w efekcie, Spółka nie jest

obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT,

- czy w sytuacjach wyjątkowych, gdy Wnioskodawca, za zgodą Dostawcy, udziela licencji do Systemu klientom końcowym, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie z

tego tytułu stanowi przychody z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka jest obowiązana do pobrania podatku u źródła

na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (zwana dalej „Spółką” lub „Dystrybutorem”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wspieraniu pracodawców w procesie rekrutacji oraz rozwoju i zaangażowania pracowników. Od ponad 18 lat Spółka pomaga organizacjom w Polsce wykorzystywać potencjał i kreatywność ludzi i zespołów z pomocą narzędzi DISC. W tym celu Spółka dostarcza na rynek unikalne narzędzia, które uwzględniając naturalne predyspozycje, talenty, motywacje ludzi, budujące klimat sprzyjający rozwojowi, dobrej komunikacji i współpracy pomagają ludziom i organizacjom najpełniej wykorzystywać swój potencjał, dzięki czemu wzrasta efektywność organizacji.

Na mocy zawartych umów dystrybucyjnych ze spółkami zagranicznymi, Spółka prowadzi działalność operacyjną w zakresie dystrybucji programów komputerowych w charakterze pośrednika. Spółka reprezentuje w Polsce międzynarodowe marki, w tym także X w Finlandii, spółka zarejestrowana w Finlandii, będąca rezydentem podatkowym w tym kraju (zwana dalej „Dostawcą”). Dostawca stworzył System (łącznie z generowanymi materiałami i raportami zwany dalej „Systemem”) - narzędzie diagnostyczne, które wspiera rozwój pracowników. Pozwala zbadać naturalne predyspozycje pracowników miedzy innymi w takich obszarach jak komunikacja, podejmowanie decyzji, motywacja, praca zespołowa oraz dowiedzieć się jak je rozwijać. Badanie polega na wypełnieniu przez pracownika kwestionariusza online, w którym określa swoje nastawienie w różnych sytuacjach. Na podstawie uzyskanych wyników System generuje indywidulny raport opisujący styl zachowania pracownika. Dzięki temu możliwe jest pozyskanie informacji, które obszary stanowią mocną stronę danego pracownika, a nad którymi i w jaki sposób warto jeszcze popracować by pomóc mu osiągnąć sukces w organizacji.

Dostawca i Dystrybutor zawarli umowę dystrybucji (ang. reseller agreement), która określa warunki, na jakich System jest udostępniany Dystrybutorowi (zwana dalej „Umową dystrybucji”). Zgodnie z Umową dystrybucji Dystrybutor może wprowadzać System do obrotu i używać go w Polsce. Dystrybutor ma prawo do podawania do publicznej wiadomości, że jest autoryzowanym partnerem Dostawcy i jego produktów i usług.

Wnioskodawca w świetle Umowy dystrybucyjnej nie jest właścicielem Systemu ani żadnej jego części, nie ma też możliwości zmiany jakichkolwiek części Systemu bez pisemnej zgody Dostawcy. Umowa dystrybucji nie przewiduje przeniesienia praw autorskich ani licencji do Systemu, zatem na jej podstawie Wnioskodawca nie jest uprawniony kopiować, użytkować, zwielokrotniać i rozpowszechniać zwielokrotnione egzemplarze Systemu, wprowadzać do Systemu zmian, wydzierżawiać, wynajmować bądź w podobny sposób wykorzystywać System. Jedynie w wyjątkowych przypadkach, Wnioskodawca, za zgodą Dostawcy może udzielać licencji do Systemu.

Zgodnie z Umową dystrybucji Dostawca jest właścicielem wszystkich praw, tytułów, udziałów do wszystkich informacji, dokumentacji, materiałów i produktów, w tym wszystkich praw własności intelektualnej, w tym oprogramowania.

Działalność Spółki w omawianym zakresie obejmuje wyłącznie sprzedaż na rzecz klientów końcowych tzw. licencji end-user do Systemu wytworzonego przez Dostawcę (o czym poniżej). Spółka pełni rolę, którą można określić mianem pośrednika w sprzedaży dostępu do Systemu na rzecz klientów końcowych, którzy to nabywają prawo do korzystana z Systemu za pośrednictwem Spółki, od Dostawcy (tj. klienci za pośrednictwem Spółki otrzymują dostęp do Systemu znajdującego się w chmurze (SaaS)). Powyższe oznacza, że na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa, uprawniające Wnioskodawcę do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom (poza wyjątkowymi sytuacjami kiedy licencja do Systemu jest udzielana klientom końcowym), dokonywania zmian w oprogramowaniu. Wnioskodawca będzie jedynie pośredniczyć w sprzedaży dostępu do Systemu jako dystrybutor.

W związku z Umową dystrybucji, Wnioskodawca, wypłaca na rzecz Dostawcy wynagrodzenie (zwane dalej „Wynagrodzeniem”). Wysokość Wynagrodzenia uzależniona jest przede wszystkim od ilości klientów Wnioskodawcy, tj. obliczana jest jako określony procent wynagrodzenia uzyskiwanego przez Spółkę od każdego klienta (za dostęp do Systemu) lub liczbę wygenerowanych przez klientów analiz. Wynagrodzenie wypłacane w trakcie roku na rzecz Dostawcy nie przekracza łącznie kwoty 2 000 000 zł.

Zgodnie z umowami głównymi na pakiety zawieranymi przez Wnioskodawcę i jej klientów końcowych (zwanymi dalej „Umowami na pakiety”):

- klient w wynikającym z ww. umowy zakresie, w ramach usługi, uzyskuje w zamian za opłatę prawo do korzystania z Systemu oraz materiałów a także niewyłączną licencję

na korzystanie z raportów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, zaś Wnioskodawca zobowiązuje się zapewnić dostęp do Systemu i materiałów oraz udzielić licencji do

raportów (jedynie w wyjątkowych sytuacjach klient końcowy uzyskuje licencję także do Systemu);

- System nie jest instalowany na serwerze klienta;

- usługa może być świadczona w ramach wybranego przez klienta pakietu (liczba analiz);

- klient jest uprawniony do korzystania z usługi, materiałów oraz raportów wyłącznie na potrzeby realizacji wewnętrznych potrzeb własnej organizacji (zarządzanie zasobami

ludzkimi) związanych z prowadzoną przez klienta działalnością gospodarczą lub w przypadku gdy klientem jest firma szkoleniowa może ona korzystać z usługi w celu

udostępniania raportów swoim klientom;

- klient może upoważnić wskazanych przez niego użytkowników lub respondentów do korzystania z systemu.

Klienci końcowi są zatem użytkownikami końcowymi (ang. end-user). Zakres ich uprawnień ogranicza się do korzystania z Systemu, w szczególności nie obejmuje prawa do kopiowania, powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz rozpowszechniania Systemu (dalej zwana „licencją end-user”). Dostęp jest ograniczony jedynie do korzystania Systemu na potrzeby własnej organizacji bez prawa do modyfikacji. W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Systemu.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że zawierane z klientami końcowymi Umowy na pakiety przewidują udzielenie na ich rzecz licencji, która co do zasady ogranicza się wyłącznie do raportów generowanych przez System (nie do samego Systemu). Tylko w wyjątkowych sytuacjach, Wnioskodawca, za uprzednią zgodą Dostawcy, udziela licencji do Systemu. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że System jest skierowany do klientów końcowych z wielu branż, w tym np. do firm szkoleniowych. W efekcie, firmy te korzystają z Systemu we własnej działalności szkoleniowej (jako użytkownicy końcowi), ale swoim klientom udostępniają raporty wygenerowane przez System.

Pytania

1. Czy uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie stanowi przychody z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

2. Czy w sytuacjach wyjątkowych, gdy Wnioskodawca, za zgodą Dostawcy, udziela licencji do Systemu klientom końcowym, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie z tego tytułu stanowi przychody z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie nie stanowi przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacjach wyjątkowych, gdy Wnioskodawca, za zgodą Dostawcy, udziela licencji do Systemu klientom końcowym, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie z tego tytułu nie stanowi przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

I. Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z praw autorskich ustala się w wysokości 20% przychodów. W świetle art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Polska zawarła z Finlandią w dniu 8 czerwca 2009 r. Konwencję w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (zwana dalej „Konwencją”), zgodnie z którą licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 Konwencji).

W świetle art. 12 ust. 2 Konwencji „należności licencyjne” oznaczają wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Art. 3 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że przy stosowaniu Konwencji w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane ma takie znaczenie jakie w tym czasie ma ono w prawie tego Państwa dla celów podatków, do których ma zastosowanie Konwencja, przy czym znaczenie pojęcia wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym temu pojęciu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1062, dalej zwana „ustawą o prawie autorskim”), który stanowi, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile odpowiednie przepisy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 74 ust. 2 ww. ustawy, ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

W świetle przepisów ustawy o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Na podstawie powołanych przepisów i definicji należności licencyjnych w polskim ustawodawstwie należy zatem uznać, że należności związane z korzystaniem z utworu, w tym programu komputerowego, mieszczą się co do zasady w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 ust. 3 Konwencji.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT).

Biorąc powyższe pod uwagę, w sytuacji, w której osoba prawna z siedzibą w Polsce dokonuje wypłat należności licencyjnych, określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, na rzecz rezydenta z Finlandii, co do zasady, obowiązana jest do poboru podatku u źródła. Zastosowanie stawki wynikającej z Konwencji jest możliwe pod warunkiem, że odbiorca tych należności jest rezydentem podatkowym Finlandii, zweryfikowanym przez płatnika z dochowaniem należytej staranności.

Tym samym, aby ustalić czy Wnioskodawca obowiązany jest do poboru podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz Dostawcy konieczne jest zweryfikowanie m.in. czy wypłacane wynagrodzenie stanowi tzw. należności licencyjne.

Wnioskodawca — dystrybutor Systemu w Polsce

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w świetle zawartej Umowy dystrybucji Wnioskodawca może wprowadzać System do obrotu i używać go w Polsce. Dystrybutor ma prawo do podawania do publicznej wiadomości, że jest autoryzowanym partnerem Dostawcy i jego produktów i usług.

Wnioskodawca w świetle Umowy dystrybucyjnej nie jest właścicielem Systemu ani żadnej jego części, nie ma też możliwości zmiany jakichkolwiek części Systemu bez pisemnej zgody Dostawcy. Umowa dystrybucji nie przewiduje przeniesienia praw autorskich ani licencji do Systemu, zatem na jej podstawie Wnioskodawca nie jest uprawniona kopiować, użytkować, zwielokrotniać i rozpowszechniać zwielokrotnione egzemplarze Systemu, wprowadzać do Systemu zmian, wydzierżawiać, wynajmować bądź w podobny sposób wykorzystywać System.

Zgodnie z Umową dystrybucji Dostawca jest właścicielem wszystkich praw, tytułów, udziałów w i do wszystkich informacji, dokumentacji, materiałów i produktów, w tym wszystkich praw własności intelektualnej, w tym oprogramowania.

W efekcie, działalność Spółki w omawianym zakresie obejmuje wyłącznie sprzedaż dostępu do Systemu wytworzonego przez Dostawcę osobom trzecim. Spółka działa zatem jedynie jako dystrybutor Systemu w Polsce na rzecz odbiorców końcowych (klientów końcowych), nabywających licencję end-user (o czym poniżej) na korzystanie z Systemu w swoich organizacjach.

Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z Komentarzem do art. 12 Modelowej Konwencji (pkt 14.4) porozumienia między właścicielem praw autorskich do programu a pośrednikiem zobowiązanym do dystrybucji często przewidują, że dystrybutor ma prawo do rozprowadzania kopii oprogramowań bez prawa kopiowania ich. W ramach transakcji tego typu prawa nabyte w odniesieniu do praw autorskich ograniczają się jedynie do praw niezbędnych dla pośrednika handlowego umożliwiających mu dystrybucję kopii programów. W takiej transakcji dystrybutorzy płacą tylko za nabycie kopii oprogramowań, a nic za korzystanie z jakiegokolwiek prawa do korzystania z praw autorskich do oprogramowań. Dlatego w ramach transakcji, w trakcie której dystrybutor dokonuje zapłaty za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez nabycia prawa do kopiowania tego oprogramowania), prawa dotyczące działań podejmowanych dla celów dystrybucji oprogramowań nie powinny być brane pod uwagę przy analizowaniu charakteru transakcji na potrzeby podatkowe. Wypłaty tego rodzaju powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu artykułu 7 i to niezależnie od faktu, czy rozprowadzane kopie dostarczane są na nośniku materialnym lub drogą elektroniczną (ponieważ dystrybutor nie ma prawa powielania oprogramowań), lub niezależnie od faktu, że oprogramowanie jest przedmiotem nieznacznych modyfikacji w celu ułatwienia jego zainstalowania.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie nie stanowi przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Prawidłowość stanowiska Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

- z 18 czerwca 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.174.2018.2.JC;

- z 22 sierpnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.246.2019.3.JS;

- z 28 maja 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP.

Licencja end-user

W świetle ustawy o prawie autorskim prawo do korzystania z programu komputerowego przekazywane może być na wiele sposobów.

Zgodnie z utrwaloną praktyką organów podatkowych w sytuacji, gdy zakres uprawnień nabywcy do korzystania z oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do wykorzystania ich na własne potrzeby, w tym nie ma on prawa do kopiowania, powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz rozpowszechniania utworu (w tym programu komputerowego) - jest on użytkownikiem końcowym.

W takich przypadkach nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania użytkownikowi końcowemu, ale korzysta on z tzw. licencji end-user. Wypłata należności za uzyskanie licencji end-user nie stanowi natomiast wypłaty należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Prawidłowość takiego stanowiska została potwierdzona m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

- z 8 maja 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.38.2020.2.OK;

- z 30 sierpnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.232.2019.3.MR;

- z 16 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.164.2019.2.HK.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, na podstawie Umów na pakiety zawieranych przez Wnioskodawcę i jej klientów końcowych:

- klient w wynikającym z ww. Umowy zakresie, w ramach usługi, uzyskuje w zamian za opłatę prawo do korzystania z Systemu oraz materiałów, a także niewyłączną licencję

na korzystanie z raportów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, zaś Wnioskodawca zobowiązuje się zapewnić dostęp do Systemu i materiałów oraz udzielić licencji do

raportów;

- System nie jest instalowany na serwerze klienta;

- usługa może być świadczona w ramach wybranego przez klienta pakietu (liczba analiz);

- klient jest uprawniony do korzystania z usługi, materiałów oraz raportów wyłącznie na potrzeby realizacji wewnętrznych potrzeb własnej organizacji (zarządzanie zasobami

ludzkimi, czasami prowadzenie działalności szkoleniowej) związanych z prowadzoną przez klienta działalnością gospodarczą;

- klient może upoważnić wskazanych przez niego użytkowników lub respondentów do korzystania z systemu.

W efekcie, zakres uprawnień klienta końcowego do korzystania z Systemu jest ograniczony jedynie do wykorzystywania go na własne potrzeby, w tym nie ma on prawa do kopiowania, powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz rozpowszechniania Systemu. W ocenie Wnioskodawcy, nie zmienia tego faktu, że w niektórych przypadkach raporty generowane przez System są udostępniane klientom końcowym w formie licencji, gdyż sam System nie jest przedmiotem sublicencji.

Zważywszy, że na podstawie Umowy dystrybucyjnej Wnioskodawca nie jest właścicielem Systemu ani żadnej jego części, nie ma też możliwości zmiany jakichkolwiek części Systemu bez pisemnej zgody Dostawcy (Umowa dystrybucji nie przewiduje przeniesienia praw autorskich ani licencji do Systemu na Spółkę, poza wspomnianymi powyżej raportami), należy uznać, iż Wnioskodawca nie jest także uprawniony do przeniesienia praw autorskich ani udzielenia sublicencji do Systemu na klientów końcowych. W rezultacie, na podstawie Umów na pakiety klienci końcowi uzyskują tzw. licencję end-user.

Skoro w świetle powyższego należności z tytułu licencji end-user nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, tym bardziej Wynagrodzenie wypłacane Dostawcy nie stanowi takich należności.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zakresem pytania numer 1 nie są objęte sytuacje wyjątkowe - gdy Wnioskodawca za zgodą Dostawcy udziela licencji do Systemu.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie nie stanowi przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w wyjątkowych sytuacjach, Wnioskodawca, za zgodą Dostawcy może udzielać licencji do Systemu. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy w takich przypadkach wynagrodzenie uzyskiwane przez Dostawcę stanowi przychód z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (przychody z praw autorskich) i w efekcie, czy Spółka jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Zważywszy, że w przedmiotowych sytuacjach:

- Wnioskodawca nie staje się właścicielem Systemu ani żadnej jego części, nie ma też możliwości zmiany ani kopiowania Systemu Dostawcy;

- Dostawca pozostaje właścicielem wszystkich praw, tytułów, udziałów w i do wszystkich informacji, dokumentacji, materiałów i produktów, w tym wszystkich praw własności

intelektualnej, w tym oprogramowania;

- Wnioskodawca podaje do publicznej wiadomości, że jest autoryzowanym partnerem Dostawcy i jego produktów i usług;

to zdaniem Wnioskodawca działalność Spółki w omawianym zakresie sprowadza się do dystrybucji dostępu do Systemu wytworzonego przez Dostawcę klientom końcowym. Spółka działa jedynie jako dystrybutor Systemu w Polsce na rzecz odbiorców końcowych (klientów końcowych).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacjach wyjątkowych, gdy Wnioskodawca, za zgodą Dostawcy, udziela licencji do Systemu klientom końcowym, uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie z tego tytułu nie stanowi przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Jednocześnie zauważyć należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 uznano za prawidłowe, gdyż ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika, że udzielając licencji do Systemu, Wnioskodawca działa, jako autoryzowany dystrybutor systemu, a z dystrybucją dostępu do Systemu nie jest związane przeniesieniem jakichkolwiek praw autorskich.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo

zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.