0111-KDIB2-1.4010.436.2021.1.BJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 września 2021 r. (data wpływu 1 października 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy wydatki na Dofinansowanie pożyczek ponoszone przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych),

- czy Dofinansowania pożyczek mieszczą się w katalogu usług niematerialnych wymienionych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a konsekwencji czy wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy wydatki na Dofinansowanie pożyczek ponoszone przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

- czy Dofinansowania pożyczek mieszczą się w katalogu usług niematerialnych wymienionych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a konsekwencji czy wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce, a w konsekwencji podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa), będącej jednym z czołowych producentów samochodów osobowych i ciężarowych na świecie i liderem rynku samochodów klasy premium. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest dystrybucja samochodów osobowych i dostawczych marki A oraz B, w tym demonstracyjnych, na polskim rynku, oraz sprzedaż części zamiennych do nich.

Podstawowym celem Wnioskodawcy jest generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży wszystkich rodzajów samochodów i ich części na polskim rynku. Z tej perspektywy niezwykle istotne jest zainteresowanie oferowanymi przez Spółkę samochodami jak najszerszej grupy podmiotów, które mogą stać się nabywcami samochodów. W związku z tym Spółka podejmuje w ramach prowadzonej przez siebie działalności liczne działania, które mają zachęcić potencjalnych nabywców do podjęcia decyzji o kupnie samochodu marki A/B.

Sprzedaż samochodów osobowych i dostawczych odbywa się w Polsce poprzez sieć autoryzowanych dealerów (dalej: Dealerzy), zarówno niepowiązanych kapitałowo, jak i powiązanych kapitałowo z Wnioskodawcą. W ramach swojej działalności Wnioskodawca zawiera Porozumienia Trójstronne o Sprzedaży, Zakupach i Odsprzedaży Samochodów (czasami są to Porozumienia Czterostronne z jeszcze jednym polskim podmiotem z Grupy; dalej: Porozumienia), których stronami są Wnioskodawca, Dealerzy oraz X Sp. z o.o., będąca podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: X).

Na podstawie Porozumień, Wnioskodawca i X prowadzą współpracę polegającą na tym, że X nabywa od Wnioskodawcy pojazdy na potrzeby Dealerów, poprzez przejęcie złożonych przez Dealerów zamówień w momencie przygotowania pojazdów przez Wnioskodawcę do sprzedaży. Samochody sprzedawane przez Wnioskodawcę do X trafiają do lokalizacji wskazanej przez Dealerów. Wciąż pozostają one własnością X, a w momencie uzgodnionym przez strony są sprzedawane przez X do Dealera w celu dalszej odsprzedaży do klientów. Jeśli klient końcowy wybiera zakup samochodu, jest mu on dostarczany przez Dealera. Jeśli wybiera leasing, wówczas właścicielem samochodu pozostaje X, który jest stroną umowy leasingu z klientem końcowym.

W praktyce często zdarza się, że przy nabywaniu samochodów klienci korzystają z finansowania w postaci pożyczek, które oferowane są klientom przez X i Y sp. z o.o.(dalej: Y, a łącznie Pożyczkodawcy).

W celu zwiększenia liczby sprzedawanych pojazdów i tym samym zwiększenia swoich przychodów, Wnioskodawca zawarł z Pożyczkodawcami umowy dotyczące dofinansowania do promocyjnego oprocentowania pożyczek (dalej: Umowy), odpowiednio z X oraz z Y.

Zgodnie z treścią Umów:

- celem ekonomicznym Wnioskodawcy jest maksymalizacja liczby sprzedanych na terenie Polski pojazdów marek wchodzących w portfolio produktowe Wnioskodawcy;

- jednym z istotnych środków zwiększenia sprzedaży produktów Wnioskodawcy jest umożliwienie klientom końcowym nabywania produktów Spółki dzięki finansowaniu pożyczką udzieloną przez Pożyczkodawców;

- zasadniczym aspektem wpływającym na atrakcyjność pożyczki jest wysokość kosztów finansowania ponoszonych na nabycie pojazdów przez pożyczkobiorcę.

Z powyższych względów, aby zapewnić atrakcyjne warunki cenowe klientom końcowym, przy jednoczesnej wysokiej konkurencji ze strony podmiotów krajowych i międzynarodowych, Wnioskodawca może dokonywać dofinansowania do promocyjnego oprocentowania pożyczek (dalej: Dofinansowania pożyczek lub Dofinansowania) udzielanych przez Pożyczkodawców klientom końcowym nabywającym pojazdy od Dealerów w ramach okresowych akcji promocyjnych.

Udzielenie Dofinansowania pożyczki oznacza, że w ramach danej akcji promocyjnej Wnioskodawca pokrywa w części koszty finansowe (np. oprocentowanie) należne Pożyczkodawcom z tytułu udzielenia klientom końcowym pożyczek na zakup pojazdów marek wchodzących w portfolio produktowe Wnioskodawcy.

Szczegółowe ustalenia dotyczące zasad poszczególnych akcji promocyjnych, w tym zakresu dofinansowania przez Wnioskodawcę, są ustalane każdorazowo przed rozpoczęciem działania danej akcji i są traktowane jako załączniki do Umowy. W efekcie Wnioskodawca pokrywa część kosztów finansowych z tytułu udzielenia klientom końcowym pożyczek na zakup pojazdów marek wchodzących w portfolio produktowe Wnioskodawcy.

Wypłata Dofinansowania pożyczek udzielonych klientom końcowym przekłada się na uatrakcyjnienie oferty Dealerów (bardziej konkurencyjne warunki finansowania) i możliwość przyciągnięcia większej ilości klientów, których dzięki finansowaniu stać jest na nabycie pojazdów sprzedawanych przez Wnioskodawcę. Większa liczba klientów końcowych oznacza dla Wnioskodawcy zwiększony popyt na oferowane przez niego pojazdy i tym samym finalne zwiększenie przychodów Wnioskodawcy z dystrybucji pojazdów.

Rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą i Pożyczkodawcami dokonywane są na podstawie not księgowych wystawianych przez Pożyczkodawców. Podstawę do wystawienia noty stanowi lista zawartych przez Pożyczkodawców umów dotyczących udzielenia finansowania klientom końcowym (w uzgodnionej między Wnioskodawcą i Pożyczkodawcami promocji). Listy te zawierają informację o konkretnym samochodzie, którego dotyczy finansowanie oraz kwocie Dofinansowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki na Dofinansowanie pożyczek ponoszone przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, ze zm.), dalej „ustawa o CIT”?

2. Czy Dofinansowania pożyczek mieszczą się w katalogu usług niematerialnych wymienionych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a konsekwencji czy wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT?

1. Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w stanie faktycznym wydatki na Dofinansowanie pożyczek stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

2. Według Wnioskodawcy, przedstawione w stanie faktycznym Dofinansowania pożyczek nie mieszczą się w katalogu usług niematerialnych wymienionych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji ww. wydatki podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu bez ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z tym, iż definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien zostać przeanalizowany w sposób indywidualny w celu dokonania jego prawidłowej kwalifikacji prawnej. Za wyjątek od tak wyrażonej reguły można uznać przypadek, w którym przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłączenie możliwości zaliczenia go do tego rodzaju kosztów wynika wyraźnie z ustawy.

Zgodnie z brzmieniem ustawy o CIT, wydatek poniesiony przez podatnika stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu przy założeniu, że spełnia on następujące warunki:

a. jest poniesiony przez podatnika, tj. finalnie musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychody podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

b. poniesienie wydatku jest definitywne, tj. wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona podatnikowi, wydatek został rzeczywiście poniesiony;

c. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarcza;

d. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

e. został udokumentowany;

f. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnik ma prawo zatem prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie koszty, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile spełniają one powyższe warunki. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na Dofinansowanie pożyczek stanowią dla niego koszty uzyskania przychodu ze względu na fakt, iż wydatki te spełniają wszystkie kryteria, o których mowa powyżej, w szczególności:

- Dofinansowanie pokrywane jest z zasobów majątkowych Wnioskodawcy;

- Dofinansowanie nie jest w żaden sposób Wnioskodawcy zwracane;

- poniesienie wydatku w związku z Dofinansowaniem wpisuje się w działalność gospodarczą Wnioskodawcy i jej cel, czyli maksymalizację sprzedaży pojazdów, których jest dystrybutorem;

- utrzymanie i poprawa pozycji rynkowej Wnioskodawcy poprzez zapewnienie atrakcyjnych warunków finansowania zakupu pojazdów ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów oraz, ma pozytywny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

- Dofinansowanie i kalkulacja jego wysokości jest należycie udokumentowana (każdorazowo są uzgadniane warunki danej akcji promocyjnej, oraz otrzymywane zestawienia pojazdów objętych akcją; wypłata dofinansowania poprzedzona jest otrzymaniem przez Wnioskodawcę noty księgowej);

- Opłata w formie Dofinansowania nie znajduje się w kategorii wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Podsumowując, wydatki na Dofinansowanie stanowią w ocenie Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, w części w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów.

Z treści art. 15e ust. 1 ustawy o CIT wynika że, aby ograniczenie w przedmiocie zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów miało zastosowanie, powinny zostać spełnione dwie przesłanki:

- koszty te będą poniesione na rzecz podmiotu powiązanego, o którym mowa w art. 11 ww. ustawy lub na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6 ustawy o CIT,

- poniesiony wydatek znajduje się wśród kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Co prawda, przedmiotem opisywanego stanu faktycznego są Umowy zawarte z podmiotami powiązanymi, ale - jak wskazano w opisie stanu faktycznego - Dofinansowania de facto służą redukcji kosztu ponoszonego przez klientów. Nie są przeznaczone dla Pożyczkodawców (podmiotów powiązanych). Pożyczkodawcy muszą zredukować opłaty pobierane od klientów (zgodnie z ustalonymi zasadami promocji). Nie są więc oni ostatecznym beneficjentem otrzymywanego Dofinansowania, ponieważ faktycznym beneficjentem jest klient kupujący auto finansujący się pożyczką. Wobec tego, zdaniem Spółki, można uznać, że koszty Dofinansowań nie są ponoszone na rzecz podmiotu powiązanego. Wobec tego art. 15e ustawy o CIT nie ma do nich zastosowania.

Ponadto, wniosek dotyczący niestosowania art. 15e ustawy o CIT będzie taki sam nawet jeśli uznać, że beneficjentem są Pożyczkodawcy (co w ocenie Spółki nie jest słuszne). Wówczas bowiem należy przeanalizować, czy Dofinansowanie można zaliczyć do którejkolwiek z kategorii wymienionych przez ustawodawcę w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. Co prawda, katalog usług wymienionych w art. 15e ustawy o CIT ma charakter otwarty, co wynika ze zwrotu „świadczeń o podobnym charakterze”, ale w ocenie Spółki nadal nie pokrywa on świadczeń takich jak Dofinansowanie. Argumenty w tym zakresie zostały przedstawione poniżej.

Usługi doradcze

Według Słownika Języka Polskiego PWN pojęcie „doradztwo” oznacza „udzielanie fachowych porad”, a pojęcie „doradzać” oznacza „udzielić porady, wskazywać sposób postępowania w jakiejś sprawie”.

Organy podatkowe szeroko analizują pojęcie „doradztwa” w swojej praktyce. Przykładowo w interpretacji z dnia 26 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.251.2019.3.BG Dyrektor Krajowej Informacji zwraca uwagę, że: „(`(...)`) można wyróżnić charakterystyczne dla doradztwa elementy, a mianowicie:

1. niezależna orientacja - słowa takie jak „perspektywa” i „obiektywizm” sygnalizują niezależną pozycję doradcy; doradca nie akceptuje automatycznie problemu i faktów podanych przez klienta, ale niezależnie od klienta formułuje swoją ocenę;

2. specjalne kwalifikacje - aby sporządzić niezależną ocenę i stworzyć użyteczne wskazania, doradcy muszą posiadać wyjątkową wprawę i umiejętności; zdolności doradcy wywodzą się nie tylko z praktycznego doświadczenia, lecz także z wysokiego stopnia osobistej integralności; termin „kwalifikacje” w tym przypadku oznacza uznanie przez innych fachowców w tej dziedzinie;

3. serwis doradczy - doradztwo stanowi pomoc, a nie ścisłe wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem; współpraca doradcy z klientem polega na tym, że to właśnie klient ponosi końcową odpowiedzialność za wynajęcie i skorzystanie z pomocy doradcy oraz zaakceptowanie lub odrzucenie jego zaleceń;

4. identyfikacja i analiza problemu - jednym z zasadniczych obszarów aktywności doradcy musi być orientacja w problemie; oznacza to, że przekazuje on klientowi to czego ten problem dotyczy, spogląda na ten problem „od wewnątrz” w celu określenia jego stopnia ważności, po czym jeśli jest to niezbędne, na nowo określa ten problem i identyfikuje jego przyczyny;

5. rozwiązywanie problemu i wdrożenie rozwiązania (lub nadzorowanie wdrożenia) - jest to bardzo ważny obszar działania; doradca jest wynajmowany w celu doprowadzenia do rozwoju organizacji (a nie po to, by utrzymać istniejący stan rzeczy) (zob. Urszula Skurzyńska-Sikora, Istota, pojęcie i rodzaje doradztwa, Lublin 1997 r., s. 167-168).”

W powyższym zakresie Wnioskodawca wskazuje, że Umowy nie przewidują żadnych elementów związanych z doradztwem, a ich postanowienia ograniczają się do uregulowania Dofinansowania wypłacanego przez Wnioskodawcę.

Usługi badania rynku

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 19 grudnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.419.2019.4.MS definiuje usługi badania rynku „jako zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji.”

Zgodnie z Umowami, Dofinansowania pokrywają część kosztów finansowych należnych w związku z otrzymaniem przez klientów końcowych pożyczek na zakup samochodów dystrybuowanych przez Wnioskodawcę. Pożyczkodawcy gromadzą informacje o już sprzedanych pojazdach i udzielonych pożyczkach jedynie na potrzeby wyliczenia kwoty Dofinansowania, a dane te są udostępniane Wnioskodawcy jako załącznik do noty księgowej.

Usługi reklamowe

Słownik Języka Polskiego PWN definiuje reklamę jako „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”.

Celem Umów jest maksymalizacja liczby kupowanych od Wnioskodawcy przez Dealerów samochodów. Rabaty nie mają na celu bezpośrednio zachęcać nowych, potencjalnych klientów do nabycia samochodu poprzez zwiększenie rozpoznawalności produktów Wnioskodawcy. Cel ten jest realizowany poprzez zagwarantowanie atrakcyjnych warunków cenowych klientom końcowym, którzy kupują samochody od Dealerów. Pomimo że słownikowa definicja reklamy kładzie nacisk na element zachęty, Ministerstwo Finansów w opublikowanych wyjaśnieniach rozwija tę definicję, podkreślając m.in. wagę rozpowszechniania informacji o produktach lub usługach w ramach usług reklamowych.

Zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów (dostępnymi pod adresem: https://mf-

arch2.mf.gov.pl/documents/764034/6350781/2+Kategoria+us%C5%82ug+objetych+art.15e+ust.1+%2 8final%29, dalej: Wyjaśnienia) dotyczącymi kategorii usług objętych art. 15e ust. 1 ustawy o CIT:

- „podzielić należy pogląd wynikający z tego orzecznictwa, zgodnie z którym „sama idea usług reklamowych wiąże się z rozpowszechnianiem informacji, którego celem jest poinformowanie jak największej rzeczy klientów o istnieniu jakości towarów lub usług (`(...)`) Informacje te są zazwyczaj rozpowszechniane za pomocą standardowych mediów (radio, prasa, telewizja), co nie znaczy jednak, że tylko te media mogą być wykorzystywane do rozpowszechniania informacji i reklamy”;

- „dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest, by wiązała się z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży”.

Umowy nie przewidują podejmowania przez Pożyczkodawców na ich podstawie żadnych działań informacyjnych informujących klientów o wypłacie Dofinansowania przez Wnioskodawcę. Nie przewidują również prowadzenia kampanii reklamowych związanych z Dofinansowaniem. Ewentualne czynności podejmowane przez strony Umów, które miałyby na celu poinformowanie klientów końcowych o preferencyjnych warunkach pożyczki w związku z Dofinansowaniem podejmowane są przez Pożyczkodawców we własnym interesie i nie są objęte Umową. Jednocześnie Umowy nie przewidują żadnego wynagrodzenia za ewentualną reklamę produktów Wnioskodawcy, Y lub X. Z tego powodu wydatki na Dofinansowanie ponoszone przez Wnioskodawcę nie stanowią nabycia usługi reklamowej.

Usługi zarządzania i kontroli

Według słownika języka polskiego zarządzać znaczy „sprawować nad czymś zarząd”. W orzecznictwie sądów administracyjnych definiuje się zarządzanie jako „zrobienie czegoś za pomocą wysiłków innych osób” (por. B. Kudrycka, B.G. Peters, P J. Suwaj, Nauka administracji, Warszawa 2009); organizowanie działań dla osiągnięcia określonych celów przy zachowaniu zasad skuteczności i sprawności organizacyjnej z uwzględnieniem realnej odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 491/15).

Postanowienia Umów nie zawierają żadnych postanowień, które dawałyby jednej z jej stron możliwość sprawowania funkcji zarządczych lub kontroli drugiej strony umowy.

Usługi przetwarzania danych

Jeżeli chodzi o przetwarzanie danych to należy wskazać, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN przetworzyć oznacza «przekształcić coś twórczo»; «zmienić coś, nadając inny kształt, wygląd «opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową». Powyższa definicja aprobowana jest również przez organy podatkowe, które na jej gruncie twierdzą, że: „przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych” (interpretacja indywidualna Znak: 0114-KDIP2-1.4010.308.2019.2.JS wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 30 września 2019 r.)

Celem Umów nie jest przetwarzanie danych. Ewentualne gromadzenie danych w ramach Umowy służy jedynie zapewnieniu prawidłowych rozliczeń księgowych w związku z jej wykonywaniem.

Usług ubezpieczeń

Według Słownika Języka Polskiego PWN ubezpieczenie to „umowa zawarta z odpowiednią instytucją w celu otrzymania odszkodowania za straty przewidziane w umowie” lub „suma, którą płaci się odpowiedniej instytucji zapewniającej odszkodowanie”.

Ministerstwo Finansów w Wyjaśnieniach do usług ubezpieczeń odnosi się następująco:

- „przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę”;

- „przez działalność ubezpieczeniową rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych”

Identycznie usługi ubezpieczenia interpretują Organy podatkowe. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.346.2019.1.AP organ ten również definiuje usługę ubezpieczenia odwołując się w sposób następujący do Kodeksu cywilnego: „Zgodnie z art. 805 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, a przy ubezpieczeniu osobowym - umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.”

Umowy nie regulują w żaden sposób kwestii dotyczących ubezpieczeń i tym samym wydatki na Dofinansowanie nie mogą zostać uznane za usługę ubezpieczenia.

Usługi gwarancji i poręczeń

W myśl Słownika Języka Polskiego PWN gwarancja to «poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe» lub «zobowiązanie producenta do bezpłatnej naprawy lub wymiany wyrobu na inny, w razie gdyby w określonym czasie ujawniły się w nim jakieś wady» bądź «odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela», podczas gdy poręczenie to «pisemne zobowiązanie wobec wierzyciela do wykonania zobowiązania dłużnika, w razie gdyby ten go nie wykonał».

Postanowienia Umów nie zawierają żadnych odniesień do usług poręczeń lub gwarancji. Według Wnioskodawcy Dofinansowania kosztów pożyczek nie stanowią usług poręczeń ani gwarancji.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, Dofinansowania pożyczek nie mieszczą się w katalogu usług niematerialnych przewidzianym w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na Dofinansowania mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu bez ograniczeń wynikających z art. 15e ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.