0111-KDIB1-3.4010.446.2021.1.IZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 września 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem systemu e-paup tego samego dnia), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- w opisanym zdarzeniu przyszłym w przypadku umorzenia przez Spółkę zobowiązania zarachowanego uprzednio jako przychód należny i niezaliczonego wcześniej (tj. przed dokonaniem umorzenia) do kosztów uzyskania przychodu Spółki wartość umorzonego zobowiązania będzie kosztem uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe,

- umorzona wierzytelność zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) powinna być ujęta jako koszt w wartości brutto umorzonego zobowiązania, tj. z uwzględnieniem wartości podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w opisanym zdarzeniu przyszłym w przypadku umorzenia przez Spółkę zobowiązania zarachowanego uprzednio jako przychód należny i niezaliczonego wcześniej (tj. przed dokonaniem umorzenia) do kosztów uzyskania przychodu Spółki wartość umorzonego zobowiązania będzie kosztem uzyskania przychodów,

- prawidłowe jest stanowisko Spółki, że umorzona wierzytelność zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, powinna być ujęta jako koszt w wartości brutto umorzonego zobowiązania, tj. z uwzględnieniem wartości podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem (faktycznym i ujawnionym w rejestrze przedsiębiorców) jest pozostała działalność pocztowa i kurierska (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 53.20.Z). Spółka podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (CIT). Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług od 15 października 2015 r. Jednym z kontrahentów Spółki jest Pani IM prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (…), NIP: (…). IM jest małżonką prezesa zarządu Spółki (i jednocześnie większościowego udziałowca), a tym samym Spółka i IM (dalej: „Kontrahent”) są podmiotami powiązanymi. Kontrahent zawarł pisemną umowę o współpracy z podmiotem trzecim (niepowiązanym), na podstawie której Kontrahent zobowiązał się do świadczenia usług dostarczania i przewozu przesyłek na zasadach szczegółowo uregulowanych w umowie. Spółka świadczy natomiast na rzecz Kontrahenta usługi podwykonawcze do zawartej i opisanej wyżej umowy. Podstawą świadczenia usług podwykonawczych jest pisemna „Umowa o świadczenie kompleksowych usług kurierskich”. Przedmiotem tych usług jest dostarczanie przesyłek na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka ponosi pełną odpowiedzialność za realizację tych usług wobec Kontrahenta. Usługi podwykonawcze rozliczane są na podstawie faktur VAT (podatek od towarów i usług) w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Spółka przewiduje, że w przyszłości może dojść do umorzenia zobowiązania do zapłaty całości lub części wynagrodzenia z tytułu realizacji usługi podwykonawczej na rzecz Kontrahenta. Podstawą umorzenia będzie pisemna umowa, na podstawie której Spółka zwolni Kontrahenta z długu, a Kontrahent zwolnienie przyjmie. Szczegółowe warunki umorzenia, w szczególności moment umorzenia zobowiązania, będzie określała umowa. Umorzone zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia będzie uprzednio zaliczone do przychodów Spółki. W przypadku umorzenia wierzytelności będzie ono miało miejsce przed ewentualnym przedawnieniem umarzanego zobowiązania. Umorzenie nie będzie dotyczyło wierzytelności odpisanej jako nieściągalnej i zaliczonej z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w opisanym zdarzeniu przyszłym w przypadku umorzenia przez Spółkę zobowiązania zarachowanego uprzednio jako przychód należny i niezaliczonego wcześniej (tj. przed dokonaniem umorzenia) do kosztów uzyskania przychodu Spółki wartość umorzonego zobowiązania będzie kosztem uzyskania przychodów?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że umorzona wierzytelność zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) powinna być ujęta jako koszt w wartości brutto umorzonego zobowiązania, tj. z uwzględnieniem wartości podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Wartość umorzonego Kontrahentowi zobowiązania będzie kosztem uzyskania przychodów. Przepisy kodeksu cywilnego, a także przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „umorzenie zobowiązania”. Jest to pojęcie o szerokim znaczeniu obejmujące swoim zakresem znaczeniowym różne zdarzenia prawne, w wyniku których dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania, w tym tzw. nieefektywnego czyli bez jego uregulowania. Podstawą umorzenia najczęściej jest zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: „KC”). Stosownie do art. 508 KC zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Zwolnienie z długu jest zatem czynnością dwustronną i wymaga zawarcia umowy między dłużnikiem a wierzycielem, co będzie miało miejsce w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Wygaśnięcie zobowiązania wskutek zwolnienia z długu następuje z chwilą zawarcia umowy o zwolnienie z długu lub w terminie późniejszym określonym przez strony. Do umorzenia zobowiązania, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT może dojść także na skutek innych zdarzeń prawnych (np. potrącenie, odnowienie), których nie dotyczy jednak niniejszy wniosek. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zarachowane jako przychody należne. Tym samym, umorzone wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zaliczone do przychodów podatnika mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W świetle literalnego brzmienia powyższych przepisów bez znaczenia pozostaje fakt, czy umorzeniem objęta jest całość danego zobowiązania czy tylko jego część. Nieistotna prawnie pozostaje też wartość umorzonego zobowiązania. Pomimo istniejących powiązań pomiędzy Spółką a Kontrahentem do transakcji nie będą miały zastosowania przepisy art. 9a i 11 ustawy o CIT (przepisy dotyczące transakcji między podmiotami powiązanymi oraz dokumentowania takich transakcji). Wynika to z faktu, że umorzenie zobowiązania nie jest transakcją, w której ustalono i zapłacono jakąkolwiek cenę. Stanowisko to potwierdzają wydane interpretacje: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 marca 2015 r. (ILPB4/423-573/14-4/DS), interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29 kwietnia 2015 r. (IPTPB3/4510-53/15-2/PM) oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 lipca 2016 r. (IBPB-1-1/4510-167/16/BK). Kosztem uzyskania przychodu nie będzie natomiast ewentualna część odsetkowa zobowiązania, bowiem stosownie do art. 11 ust. 1 pkt 11 (winno być art. 16 ust. 1 pkt 11) ustawy o CIT, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań. Ewentualne umorzenie zobowiązania będzie natomiast skutkowało powstaniem przychodu u Kontrahenta. Stosownie bowiem do art. 14 ust. 2 pkt. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), przychodem z działalności gospodarczej jest m.in. wartość umorzonych zobowiązań. Odmienne od przedstawionego stanowisko prowadziłoby do nieprawidłowego „rachunku podatkowego”, co przejawiałoby się w wykazaniu przez Spółkę przychodu, który faktycznie nie został osiągnięty.

Ad. 2.

Umorzona wierzytelność zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT powinna być ujęta jako koszt w wartości brutto umorzonego zobowiązania, tj. z uwzględnieniem wartości podatku od towarów i usług. Wierzytelność obejmuje należności pieniężne, na które składa się nie tylko kwota główna zobowiązania, ale także wartość podatku od towarów i usług, który wierzyciel musiał zapłacić będąc formalnie podatnikiem VAT. W wyroku NSA z 13 listopada 2019 r. (II FSK 3787/17) wskazano, że za przedstawionym stanowiskiem przemawia m. in.: (1.) możliwość odpłatnego zbywania wierzytelności jako prawa majątkowego, (2) fakt, że cała kwota wynikającą z wystawionej faktury niezapłaconej przez kontrahenta na skutek umorzenia, a więc brutto staje się wierzytelnością. W przywołanym wyroku Sąd wskazał, że umorzonej wierzytelności „[`(...)`] nie można traktować jako należność netto w sytuacji, gdy w cenie towaru i usługi zawarty jest należny podatek od towarów i usług. Formalnym podatnikiem tego podatku jest bowiem sprzedawca lub podmiot świadczący usługi”. Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT do przychodów podatników podatku dochodowego od osób prawnych nie zalicza się kwot należnego podatku od towarów i usług. Treść tego przepisu nie koliduje z przedstawionym stanowiskiem. Przepis ten reguluje bowiem ustalanie przychodu podatkowego, podczas gdy art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT dotyczy zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wartości określonych wierzytelności. Innymi słowy czym innym jest określenie przychodu podatkowego a czym innym określenie wartości wierzytelności zaliczanej do kosztów uzyskania przychodu. W związku z powyższym, przedstawione stanowisko należny uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny. Powołany przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny, co miało miejsce w przypadku Wnioskodawcy.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Norma zawarta w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, nakazuje zatem ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Zatem, przychodami należnymi, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano.

Art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT stanowi z kolei, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Przez analogię, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie).

Jak z powyższego wynika, do kosztów uzyskania przychodów kwalifikuje się tylko wartość netto umorzonych wierzytelności, gdyż kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług. Podatek ten, jak już wyżej wskazano, nie jest również przychodem w rozumieniu ustawy o CIT, w związku z czym nie podlega uprzedniemu zarachowaniu jako przychód. Okoliczność ta wynika zresztą wprost z brzmienia cytowanego wcześniej art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, który dopuszcza możliwość rozpoznania kosztu uzyskania przychodu „do wysokości zarachowanej jako przychód należny”, a więc do wartości netto.

Dodatkowo należy mieć na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W świetle powyższego, w celu zaliczenia danej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

- wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,

- wierzytelność nie może ulec przedawnieniu do dnia umorzenia,

- wierzytelność musi zostać umorzona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia umorzenia wierzytelności dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej oraz prawa cywilnego. I tak, „umorzyć” to „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”, „zrezygnować z dalszego postępowania sądowego w określonej sprawie”, (https://sjp.pwn.pl).

Wskazać przy tym należy, że wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu.

Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Konsekwencją zwolnienia z długu jest umorzenie zobowiązania, które nie powoduje powstania nowego. Ważną rzeczą, jest fakt, że zwolnienie z długu wymaga zgody dłużnika, zatem nie będzie skuteczne zwolnienie z długu za pomocą jednostronnej czynności prawnej wierzyciela pozostawionej bez reakcji dłużnika. Dla zwolnienia potrzebna jest akceptacja dłużnika, co może się znaleźć również w treści umowy.

Ponadto, strony mają swobodę w decydowaniu o tym, czy zwolnienie z długu ma objąć całe zobowiązanie czy tylko jego część. Nie ma przeszkód aby zwolnienie z długu objęło tylko część zobowiązania. Nie ma również przeszkód aby zwolnienie z długu zostało dokonane z zastrzeżeniem warunku lub terminu (K. Zagrobelny, Komentarz do KC red. E. Gniewek, Warszawa 2006, s. 872). Zwłaszcza zwolnienie z długu przy zastrzeżeniu warunku jest dość popularne w stosunkach między przedsiębiorcami. Jeśli chodzi o określenie warunku strony mają znaczną swobodę. Może nim być zawarcie innej umowy.

Zwolnienie z długu jest zatem (obok spełnienia świadczenia, datio in solutum, potrącenia, odnowienia) jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązania. Tak więc aby uznać, że doszło do umorzenia zobowiązania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, zobowiązanie dłużnika wobec wierzyciela musi wygasnąć, co oznacza, że nie będzie ono dalej istniało. Skoro tak, nie będzie również możliwości dalszego dochodzenia wierzytelności, jak również cesji wierzytelności na innego wierzyciela. Następstwem umorzenia wierzytelności jest określona strata w majątku wierzyciela w wysokości nigdy nieodzyskanej wierzytelności.

Biorąc pod uwagę powyższe, na mocy art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, Wnioskodawca będzie mógł uznać za koszty uzyskania przychodów wartość netto nieprzedawnionych, umorzonych wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane – zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT – jako przychody należne, jeżeli w istocie dłużnik zostanie zwolniony z obowiązku wykonania zobowiązania i to zwolnienie przez dłużnika zostanie przyjęte. Jak wskazuje Wnioskodawca, podstawą umorzenia będzie pisemna umowa, na podstawie której Spółka zwolni Kontrahenta z długu, a Kontrahent zwolnienie przyjmie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że słusznie Wnioskodawca przyjmuje, że w zakresie pytania nr 1 wartość umorzonego Kontrahentowi zobowiązania będzie kosztem uzyskania przychodów. Natomiast, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy dotyczącym pytania nr 2, że umorzona wierzytelność zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, powinna być ujęta jako koszt w wartości brutto umorzonego zobowiązania.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

- w opisanym zdarzeniu przyszłym w przypadku umorzenia przez Spółkę zobowiązania zarachowanego uprzednio jako przychód należny i niezaliczonego wcześniej (tj. przed dokonaniem umorzenia) do kosztów uzyskania przychodu Spółki wartość umorzonego zobowiązania będzie kosztem uzyskania przychodów, uznano za prawidłowe,

- umorzona wierzytelność zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT powinna być ujęta jako koszt w wartości brutto umorzonego zobowiązania, tj. z uwzględnieniem wartości podatku od towarów i usług, uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.