0111-KDIB1-2.4010.553.2021.2.BG

📋 Podsumowanie interpretacji

Wnioskodawca zawarł umowę z tureckim kontrahentem, której celem jest określenie zakresu, zasad, obowiązków oraz korzyści dla partnerów biznesowych w kontekście wspólnych transakcji na terenie Turcji i Polski dotyczących obrotu towarami. Wnioskodawca uznał, że Partner świadczy na jego rzecz usługi, co implikuje, że dokonuje importu usług, które podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca postawił dwa pytania: 1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że kwota przekazanego (wypłaconego) Partnerowi zysku, po wstępnej ocenie rentowności kontraktu po sprzedaży, ale przed uzyskaniem płatności od klienta finalnego, na podstawie faktury częściowej wystawionej przez Partnera, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu i może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w dacie jej przekazania? 2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie są usługami wymienionymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT? Organ podatkowy ocenił, że: 1. Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty przekazanego (wypłaconego) Partnerowi zysku na podstawie faktury zaliczkowej jest nieprawidłowe. Wydatek ten nie ma charakteru definitywnego i nie może być zaliczony do kosztów w dacie przekazania. 2. Stanowisko Wnioskodawcy, że zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie stanowią usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jest prawidłowe.

Pytania i stanowisko urzędu

Pytania podatnika

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że kwota przekazanego (wypłaconego) Partnerowi zysku, po dokonaniu wstępnej oceny rentowności kontraktu po sprzedaży, jednak przed uzyskaniem płatności od klienta finalnego, na podstawie wystawionej przez Partnera faktury częściowej, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu i może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w dacie jej przekazania? Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że przedstawiane w opisie stanu faktycznego zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie stanowią usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT?

Stanowisko urzędu

["Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Przekazanie zysku związanego ze wspólnym przeprowadzeniem transakcji na terenie obu Państw niewątpliwie służyło osiągnięciu przez Wnioskodawcę przychodów podatkowych, a więc co do zasady stanowi koszt uzyskania przychodów. Ze względu na brak możliwości bezpośredniego przyporządkowania ww. kosztów do uzyskanych przychodów należy uznać je za koszty pośrednie jako związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, które są potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Jednak nie można przyznać słuszności stanowisku Wnioskodawcy w części odnoszącej się do możliwości rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu kwoty przekazanego (wypłaconego) Partnerowi tureckiemu zysku w związku z otrzymaniem faktur zaliczkowych od Partnera tureckiego. Zaliczka co do zasady jest kwotą wpłacaną na poczet przyszłych zobowiązań, zatem stanowi jedynie część ceny należnego świadczenia. Brak definitywnego charakteru zaliczki nie pozwala na dokonanie jednoznacznej oceny, czy świadczenie którego zaliczka dotyczy, będzie powiązane z uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem) przychodów. Wartość wpłaconej zaliczki może być zaliczona do kosztów podatkowych dopiero po wykonaniu należnego świadczenia oraz wykazaniu związku pomiędzy poczynionym wydatkiem a przychodem podatkowym, a także pod warunkiem odpowiedniego udokumentowania wykonania takiego świadczenia. Natomiast w zakresie drugiego pytania, z opisu stanu faktycznego wynika, że Partner turecki będzie pośredniczył przy wyszukiwaniu kontrahentów dla Wnioskodawcy. Umowa będzie zawarta pomiędzy pozyskanym klientem a Wnioskodawcą. Usługa pośrednictwa przy wyszukiwaniu kontrahentów nie została wymieniona w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jak również usługi tej nie można zaliczyć do „świadczeń o podobnym charakterze", wymienionych w tym przepisie. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe."]

Masz dosyć przekopywania się przez dziesiątki interpretacji?

Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex

Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.

Rozpocznij bezpłatny okres próbny

📖 Pełna treść interpretacji

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w zakresie możliwości i momentu uznania za koszty uzyskania przychodów zaliczkowo wypłaconego zysku jest nieprawidłowe (pytanie oznaczone we wniosku nr 1), natomiast w części dotyczącej ustalenia, czy zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie stanowią usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone nr 2) – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

- momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty przekazanego (wypłaconego) Partnerowi zysku, po dokonaniu wstępnej oceny rentowności kontraktu po

sprzedaży,

- ustalenia, czy zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie stanowią usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od

osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 13 grudnia 2021 r. (wpływ - 14 grudnia 2021 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z o.o. (dalej również: „Wnioskodawca”), posiada siedzibę i Zarząd na terytorium Polski, a zatem stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem zagranicznym, posiadającym siedzibę na terytorium Turcji, nie mającym siedziby i zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie prowadzącym na terytorium Polski działalności gospodarczej, dalej zwany Partnerem, której przedmiotem (§ 1) jest ustalenie zakresu, zasad, obowiązków i korzyści partnerów biznesowych w zakresie wspólnie prowadzonych transakcji na terenie Turcji i Polski w obrocie towarami, których lista stanowi załącznik nr 1 do umowy.

W załączniku nr 1 do umowy wskazano następujące towary: (…)

Strony umowy ustaliły, że bez względu na miejsce sprzedaży faktury dokumentujące tę czynność będzie wystawiał Wnioskodawca.

W poszczególnych jednostkach redakcyjnych § 2 umowy zostały określone zasady jej wykonania, z których wynika, że:

· każda ze stron na własny koszt i ryzyko podejmuje wszelkie działania, które mają na celu zawarcie kontraktu zakupu lub sprzedaży - działania te na terenie Polski podejmuje Wnioskodawca, a na terenie Turcji Partner, wspólne działanie stron umowy polega na sprzedaży w Polsce towarów pochodzących z Turcji oraz sprzedaży towarów pochodzących z Polski na terytorium Turcji, strony umowy zobowiązane są do przekazywania/wymiany wszelkich informacji niezbędnych do realizacji zamierzonego celu, tj. dokonania sprzedaży lub zakupu towarów - informacje obejmują w szczególności: materiały poglądowe, określające parametry techniczne poszukiwanych/oferowanych towarów, występujące lub oczekiwane ceny nabycia/sprzedaży towarów, oczekiwanych warunki zapłaty i gwarancji, Partner po wskazaniu kontrahenta, w zakresie zakupu lub sprzedaży towarów, przekaże Wnioskodawcy dane niezbędne do zawarcia kontraktu obejmujące w szczególności: dane kontrahenta, dane osób z którymi należy kontynuować szczegóły kontraktu wraz z ich adresami e-mail i numerami telefonów, oczekiwania kontrahenta do ilości towaru, ceny, warunków płatności, terminów dostawy oraz warunków gwarancji,

· strony postanowiły, że nie są wzajemnie uprawnione do zawierania umów i zaciągania zobowiązań w imieniu drugiej strony umowy chyba, że będzie to wynikało ze stosownego upoważnienia.

Kwestie związane z wynagrodzeniem zostały ustalone w § 4 umowy, w ten sposób, że udział w wypracowanym zysku będzie każdorazowo negocjowany przez strony, przy czym strony będą dążyły do tego, aby zysk z transakcji, po uwzględnieniu poniesionych kosztów, był dzielony po połowie. Podział zysku może być dokonany jeżeli transakcje zostaną całkowicie zrealizowane i zapłacone. Przyjęto, że okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy.

Po uzgodnieniu należnego wynagrodzenia Partner wystawia fakturę, ze wskazaniem numeru rachunku bankowego, na który Wnioskodawca dokona zapłaty. Strony umowy dopuściły możliwość dokonania wstępnej oceny rentowności kontraktu przed uzyskaniem płatności od klienta finalnego i na tej podstawie Partner może wystawić fakturę zaliczkową.

Strony ustaliły, że w sprawach nie uregulowanych w umowie znajdują zastosowanie przepisy obowiązującego na terytorium Polski - Kodeksu cywilnego. Dalsze jednostki redakcyjne umowy zawierają klauzulę salwatoryjną, dane i adresy osób kontaktowych, zasady poufności oraz postanowienia w zakresie czasu trwania i rozwiązania umowy.

Wnioskodawca uznał, że Partner świadczy na jego rzecz usługi i przyjął, że dokonuje importu usług, które podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Partner nie jest zarejestrowany, dla potrzeb podatku od towarów i usług, na terytorium Polski.

Uzupełniając wniosek doprecyzowali Państwo opis stanu faktycznego.

Zgodnie z zapisami § 2 ust. 1 umowy zawartej z Partnerem tureckim, każda ze stron umowy na własny koszt i ryzyko podejmuje wszelkie działania, które mają na celu zawarcie kontraktu dostawy lub zakupu - Partner nr 1 (Spółka) na terytorium Polski, Partner nr 2 (Partner turecki) na terytorium Turcji.

Umowa nie precyzuje jakie czynności ma podjąć Partner turecki lub Spółka, aby doszło do zawarcia kontraktu dostawy lub zakupu na terytorium Turcji.

Do uznania Partnera tureckiego należy jakie czynności podejmie celem wyszukania i wskazania podmiotu na terenie Turcji, który sprzeda Spółce lub kupi od Spółki towary.

Zasadą jest, że Spółka otrzyma całą zapłatę.

Następnie Spółka, zgodnie z postanowieniami umowy, wypłaca Partnerowi tureckiemu część zysku wypracowanego z tytułu odsprzedaży na terytorium Polski zakupionego wcześniej w Turcji towaru lub sprzedaży towaru na terytorium Turcji.

Umowa przewiduje możliwość dokonania wstępnej, szacunkowej oceny rentowności transakcji i wypłatę części zysku na rzecz Partnera tureckiego, nawet przed całkowitą zapłatą przez finalnego odbiorcę, na podstawie wystawionej przez niego faktury zaliczkowej/ częściowej. Po zapłacie pełnej wartości przez finalnego odbiorcę Partner turecki otrzymuje pozostałą część należnego mu wynagrodzenia. W takim przypadku część zysku jest wypłacana przed uzyskaniem przez Spółkę płatności od Zamawiającego.

Zgodnie z postanowieniami umowy - § 4 ust. 1 - stronom należy się wynagrodzenie wynikające z podziału wspólnie wypracowanego zysku z transakcji sprzedaży zawartych przez Partnera 1 (Spółka) z podmiotem polskim lub tureckim.

Wypłacany udział w zysku stanowi wynagrodzenie dla Partnera tureckiego za usługę polegającą na tym, że doprowadził do zawarcia przez Spółkę kontraktu zakupu towaru, który następnie Spółka odsprzedała na terytorium Polski lub sprzedaży przez Spółkę towaru na terytorium Turcji, kontrahentowi wskazanemu przez Partnera tureckiego.

Spółka obecnie nie posiada certyfikatu rezydencji Partnera tureckiego, bo nie widzi takiej potrzeby, bowiem uważa, że świadczenie Partnera tureckiego nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Polski. Dla potrzeb udzielenia interpretacji Spółka wnosi o przyjęcie, że nie posiada i nie będzie posiadała certyfikatu rezydencji Partnera tureckiego.

Pytanie

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że kwota przekazanego (wypłaconego) Partnerowi zysku, po dokonaniu wstępnej oceny rentowności kontraktu po sprzedaży,

jednak przed uzyskaniem płatności od klienta finalnego, na podstawie wystawionej przez Partnera faktury częściowej, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu i może być

zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w dacie jej przekazania?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że przedstawiane w opisie stanu faktycznego zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie

stanowią usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zadaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Powyższy przepis oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów (por. w wyroku WSA w Gliwicach z 31 sierpnia 2021 r., sygn. akt I SA/GI 806/21). W ocenie Wnioskodawcy wypłacona Partnerowi część zysku, nazywana dalej wydatkiem, na podstawie faktury częściowej (zaliczkowej) niewątpliwie stanowi koszt uzyskania przychodu. Mając na uwadze to, że omawiany wydatek jest ponoszony po uzyskaniu przychodu ze sprzedaży towarów, w ocenie Wnioskodawcy należy go zakwalifikować do kategorii kosztów pośrednich.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wnioskodawca uważa zatem, że kwota przekazanego (wypłaconego) Partnerowi zysku może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w dacie jej przekazania Partnerowi.

Ad. 2

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Wnioskodawca uważa, że przedstawione w opisie stanu faktycznego zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie stanowią usług wymienionych w przytoczonym przepisie, ani też usług podobnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie możliwości i momentu uznania za koszty uzyskania przychodów zaliczkowo wypłaconego zysku jest nieprawidłowe (pytanie oznaczone we wniosku nr 1), natomiast w części dotyczącej ustalenia, czy zasady współpracy z Partnerem przy zakupie lub sprzedaży towarów nie stanowią usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone nr 2) jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawy o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, został właściwie udokumentowany, nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

· bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

· inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach, których wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Stąd nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przepisy te dotyczą kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami oraz kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem tureckim, której przedmiotem jest ustalenie zakresu, zasad, obowiązków i korzyści partnerów biznesowych w zakresie wspólnie prowadzonych transakcji na terenie Turcji i Polski w obrocie towarami. Bez względu na miejsce sprzedaży faktury dokumentujące tę czynność będzie wystawiał Wnioskodawca. Każda ze stron na własny koszt i ryzyko podejmuje wszelkie działania, które mają na celu zawarcie kontraktu zakupu lub sprzedaży. Wspólne działanie stron umowy polega na sprzedaży w Polsce towarów pochodzących z Turcji oraz sprzedaży towarów pochodzących z Polski na terytorium Turcji. Strony umowy zobowiązane są do przekazywania/wymiany wszelkich informacji niezbędnych do realizacji zamierzonego celu, tj. dokonania sprzedaży lub zakupu towarów - informacje obejmują w szczególności: materiały poglądowe, określające parametry techniczne poszukiwanych/oferowanych towarów, występujące lub oczekiwane ceny nabycia/sprzedaży towarów, oczekiwanych warunki zapłaty i gwarancji. Partner po wskazaniu kontrahenta, w zakresie zakupu lub sprzedaży towarów, przekaże Wnioskodawcy dane niezbędne do zawarcia kontraktu obejmujące w szczególności: dane kontrahenta, dane osób z którymi należy kontynuować szczegóły kontraktu wraz z ich adresami e-mail i numerami telefonów, oczekiwania kontrahenta co do ilości towaru, ceny, warunków płatności, terminów dostawy oraz warunków gwarancji. Strony nie są wzajemnie uprawnione do zawierania umów i zaciągania zobowiązań w imieniu drugiej strony umowy chyba, że będzie to z upoważnienia. Udział w wypracowanym zysku będzie każdorazowo negocjowany przez strony, strony będą dążyły do tego, aby zysk z transakcji, po uwzględnieniu poniesionych kosztów, był dzielony po połowie. Podział zysku może być dokonany jeżeli transakcje zostaną całkowicie zrealizowane i zapłacone. Okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy. Po uzgodnieniu wynagrodzenia Partner wystawia fakturę. Strony umowy dopuściły możliwość dokonania wstępnej oceny rentowności kontraktu przed uzyskaniem płatności od klienta finalnego i na tej podstawie Partner może wystawić fakturę zaliczkową. Partner świadczy na rzecz Spółki import usługi, który podlega opodatkowaniu na terytorium Polski. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Partner nie jest zarejestrowany, dla potrzeb podatku od towarów i usług, na terytorium Polski. Umowa nie precyzuje jakie czynności ma podjąć Partner turecki lub Spółka, aby doszło do zawarcia kontraktu dostawy lub zakupu na terytorium Turcji. Od uznania Partnera zależy jakie czynności podejmie celem wyszukania i wskazania podmiotu na terenie Turcji, który sprzeda lub kupi od Spółki towary. Spółka otrzyma całą zapłatę. Spółka, wypłaca Partnerowi część zysku wypracowanego z tytułu odsprzedaży na terytorium Polski zakupionego wcześniej w Turcji towaru lub sprzedaży towaru w Turcji. Umowa przewiduje możliwość dokonania wstępnej, szacunkowej oceny rentowności transakcji i wypłatę części zysku na rzecz Partnera tureckiego, nawet przed całkowitą zapłatą przez finalnego odbiorcę, na podstawie wystawionej przez niego faktury zaliczkowej/częściowej. Po zapłacie pełnej wartości przez finalnego odbiorcę Partner turecki otrzymuje pozostałą część należnego mu wynagrodzenia.

Na tle tego stanu faktycznego powstała wątpliwość, czy kwota przekazanego Partnerowi po dokonaniu wstępnej oceny rentowności kontraktu po sprzedaży, jednak przed uzyskaniem płatności od klienta finalnego, na podstawie wystawionej przez Partnera faktury częściowej, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu i może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w dacie jej przekazania.

Mając na uwadze wyżej przedstawione rozwiązania prawne i sytuację opisaną w stanie faktycznym, należy stwierdzić, że przekazanie zysku związanego ze wspólnym przeprowadzeniem transakcji na terenie obu Państw niewątpliwie służyło osiągnięciu przez Wnioskodawcę przychodów podatkowych, a więc co do zasady stanowi koszt uzyskania przychodów. Ze względu na brak możliwości bezpośredniego przyporządkowania ww. kosztów do uzyskanych przychodów należy uznać je za koszty pośrednie jako związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, które są potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Należy stwierdzić, że nie można przyznać słuszności stanowisku Wnioskodawcy w części odnoszącej się do możliwości rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu kwoty przekazanego (wypłaconego) Partnerowi tureckiemu zysku w związku z otrzymaniem faktur zaliczkowych od Partnera tureckiego. Należy bowiem wskazać, że zaliczka co do zasady jest kwotą wpłacaną na poczet przyszłych zobowiązań, zatem stanowi jedynie część ceny należnego świadczenia. W razie należytego wykonania umowy, zaliczka podlega zaliczeniu na poczet należnego świadczenia. Z uwagi na fakt, iż zaliczka nie ma charakteru definitywnego, jej zapłata nie daje podstawy do uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodów. Brak definitywnego charakteru zaliczki nie pozwala bowiem na dokonanie jednoznacznej oceny, czy świadczenie którego zaliczka dotyczy, będzie powiązane z uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem) przychodów. Wartość wpłaconej zaliczki może być zaliczona do kosztów podatkowych dopiero po wykonaniu należnego świadczenia oraz wykazaniu związku pomiędzy poczynionym wydatkiem a przychodem podatkowym, a także pod warunkiem odpowiedniego udokumentowania wykonania takiego świadczenia.

Zatem o ile Wnioskodawca prawidłowo powołuje przepis art. 15 ust. 4d ustawy o CIT i moment zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów (jako koszt pośredni), to nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem, w świetle którego faktura zaliczkowa dotycząca kwoty przekazanej Partnerowi na podstawie wstępnej, szacunkowej oceny rentowności transakcji przed całkowitą zapłatą przez finalnego odbiorcę, w dacie przekazania może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, bowiem na ten moment nie ma ona definitywnego charakteru.

Tym samym stanowisko w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Zakres podmiotowy ustawy o CIT jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów, z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest wprawdzie katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(`(...)`) oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem determinującym daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jego nazwa. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ale dodatkowo posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie wyjaśnienie znaczenia m.in. pojęć: „usług doradczych”, „usług reklamowych”, „badanie rynku” oraz „usług przetwarzania danych”. Przepisy ustawy o CIT, nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o CIT termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucje na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi.

Działalność doradcza może dotyczyć różnych dziedzin, obszarów i obiektów, a zatem może być rozpatrywana w wielu aspektach.

W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

- przejęcie zadań,

- pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,

- pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,

- pomoc w rozwiązywaniu problemów,

- pomoc w podejmowaniu decyzji,

- przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,

- przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,

- przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,

- identyfikacja i rozwiązywanie problemów,

- przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,

- dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp.

Zdaniem F. Steele, doradztwo to „wszelkie formy dostarczania pomocy w zakresie realizacji celów, procesu czy struktury zadania lub ewentualnie ciągu zadań, gdzie doradca nie jest faktycznie odpowiedzialny za wykonanie tych zadań, lecz służy pomocą tym, którzy tę odpowiedzialność ponoszą (F. Steele, Consulting for Organizational Change, Amherst, MA, University of Massachusetts Press, 1975, s. 3).

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT (podatek od towarów i usług). Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Z kolei przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje i preferencje konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży.

Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson ,,Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzania danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych jak i papierowych kartotekach.

Usługa pośrednictwa przy wyszukiwaniu kontrahentów nie została wymieniona w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jak również usługi tej nie można zaliczyć do „świadczeń o podobnym charakterze”, wymienionych w tym przepisie.

Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, wydawnictwo PWN; http://sjp.pwn.pl) „pośrednictwo” to:

- działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,

- kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Usługi pośrednictwa mogą być wykonywane na podstawie umów nienazwanych, niewymienionych w kodeksie, które mogą być zawierane pomiędzy stronami, zgodnie z ogólną zasadą swobody kontraktowania.

Wskazać również należy, że o tym, czy dane świadczenie ma charakter usług pośrednictwa, usług doradczych, usług badania rynku, usług zarządzania czy usług reklamowych nie decyduje sposób, w jaki strony nazwały to świadczenie w umowie, lecz jego rzeczywisty charakter. Innymi słowy, nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter, gdyż ocena prawnego charakteru danego świadczenia powinna nastąpić na podstawie obiektywnej analizy całokształtu okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

W szczególności należy zauważyć, że zasadniczym celem usługi pośrednictwa handlowego jest doprowadzenie do zawarcia kontraktu i jego realizacji w przeciwieństwie do usług doradczych, czy też badania rynku, gdzie za istotę tych usług należy uznać pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem tureckim, w zakresie wspólnie prowadzonych transakcji na terenie Turcji i Polski w obrocie towarami. Każda ze stron na własny koszt i ryzyko podejmuje wszelkie działania, które mają na celu zawarcie kontraktu zakupu lub sprzedaży. Wspólne działanie stron umowy polega na sprzedaży w Polsce towarów pochodzących z Turcji oraz sprzedaży towarów pochodzących z Polski na terytorium Turcji. Strony umowy zobowiązane są do przekazywania/wymiany wszelkich informacji niezbędnych do realizacji zamierzonego celu, tj. dokonania sprzedaży lub zakupu towarów - informacje obejmują w szczególności: materiały poglądowe, określające parametry techniczne poszukiwanych/oferowanych towarów, występujące lub oczekiwane ceny nabycia/sprzedaży towarów, oczekiwanych warunki zapłaty i gwarancji. Partner po wskazaniu kontrahenta, w zakresie zakupu lub sprzedaży towarów, przekaże Wnioskodawcy dane niezbędne do zawarcia kontraktu obejmujące w szczególności: dane kontrahenta, dane osób z którymi należy kontynuować szczegóły kontraktu wraz z ich adresami e-mail i numerami telefonów, oczekiwania kontrahenta co do ilości towaru, ceny, warunków płatności, terminów dostawy oraz warunków gwarancji.

Z wniosku nie wynika, aby Partner turecki podejmował na rzecz Wnioskodawcy, jakiekolwiek czynności o charakterze doradczym, w zakresie przetwarzania danych, badania rynku oraz usług reklamy. Partner turecki będzie pośredniczył przy wyszukiwaniu kontrahentów dla Wnioskodawcy. Umowa będzie zawarta pomiędzy pozyskanym klientem a Wnioskodawcą.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że opisane we wniosku usługi świadczone przez Partnera tureckiego, nie są usługami wymienionymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest w tym zakresie prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem

czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;

  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki

interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Przestań wyszukiwać interpretacje ręcznie!

Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili