Interpretacja dotyczy ustalenia, w którym okresie podatkowym należy zakwalifikować spisanie wierzytelności jako koszt podatkowy – czy w dacie decyzji organu postępowania egzekucyjnego lub komornika, czy w dacie uznania przez wierzyciela nieściągalności wierzytelności oraz jej spisania z ksiąg. Organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, wskazując, że datą uznania spisanych wierzytelności za nieściągalne oraz ich kwalifikacji jako koszt podatkowy jest moment, w którym wierzyciel stwierdza, że postanowienie o nieściągalności odpowiada stanowi faktycznemu, a także dokonuje trwałego ściągnięcia wierzytelności z ksiąg rachunkowych. W praktyce oznacza to, że jeśli postanowienie egzekucyjne zostało wydane przez komornika w 2018 r., ale Wnioskodawca uznał je za odpowiadające stanowi faktycznemu i spisał wierzytelność z ksiąg w 2021 r., to może zaliczyć tę wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w 2021 r.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
13 września 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 września 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia w którym okresie podatkowym, należy uznać spisanie wierzytelności jako koszt podatkowy, czy w dacie decyzji organu postępowania egzekucyjnego czy w dacie uznania przez wierzyciela nieściągalności wierzytelności i spisania z ksiąg. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem 22 listopada 2021 r. (wpływ 29 listopada 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:
Podstawowym rodzajem działalności spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest (…).
Spółka posiada nieuregulowane wierzytelności z tytułu wystawionych faktur sprzedaży na które rachunkowo zobligowana jest tworzyć odpisy aktualizujące, które nie traktuje jako odpis podatkowy w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 26a. Spółka chce skorzystać z art. 16 ust. 1 pkt 25 i uznać jako koszt podatkowy nieuregulowane wierzytelności w momencie spisana jako nieściągalne w oparciu o postanowienie o nieściągalności art. 824 par. 1 pkt 3 wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego/komornik a uznanym przez wierzyciela jako odpowiadający stanowi faktycznemu. Zdarza się, że komórka windykacyjna spółki podejmuje dalsze działania w celu ściągnięcia należności pomimo posiadania od komornika postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 par. 1 pkt 3 k.p.c. W związku z czym uznanie nieściągalności wierzytelności przez wierzyciela jako odpowiadający stanowi faktycznemu jest w innym okresie podatkowym niż decyzja komornika. Wszystkie wierzytelności zostały skierowane do komornika i nie uległy przedawnieniu. W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że:
1. Wszystkie wierzytelności o których mowa we wniosku zostały na podstawie art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne;
2. Wszystkie wierzytelności zostały potwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowane do komornika;
3. Odpis aktualizacyjny rachunkowo dokonano:
a) np. odpis rachunkowo dokonano w 2016 roku, nakaz zapłaty - 2015 rok, sprawę skierowano do komornika 2015 roku, postanowienie egzekucyjne umorzone na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c w 2016 r, w 2021 roku uznano wierzytelności przez wierzyciela jako nieściągalną, odpowiadającą stanowi faktycznemu i dokonano trwałego ściągnięcie wierzytelności z ksiąg w tym przypadku zdaniem Spółki można w roku 2021 tj. w roku uznania wierzytelności przez wierzyciela jako nieściągalną, odpowiadającą stanowi faktycznemu i trwałego ściągnięcia wierzytelności z ksiąg uznać wierzytelność jako koszt podatkowy lub można dokonać korekty CIT-8 za 2016;
b) np. odpis rachunkowo w 2016 roku, nakaz zapłaty 2014 r, sprawę skierowano do komornika 2014 r., postanowienie egzekucyjne umorzone na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c w 2018 r., w 2021 roku uznano wierzytelności przez wierzyciela jako nieściągalną, odpowiadającą stanowi faktycznemu i dokonano trwałego ściągnięcie wierzytelności z ksiąg. Zdaniem Spółki można w roku 2021 czyli w roku trwałego ściągnięcia wierzytelności z ksiąg uznać wierzytelność jako koszt podatkowy lub dokonać korekty CIT-8 za 2018 r.;
c) np. odpis rachunkowo dokonano w 2010 r, nakaz zapłaty 2010 r. pierwsze skierowanie do komornika w 2011 r., opłata do wniosku o udzielenie zabezpieczenia w 2017 r., w 2018 roku dokonano opłaty kosztów zastępstwa procesowego, sprawa ciągle jest w toku – uważamy, że w momencie otrzymania postanowienia o umorzeniu sprawy na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. i uznaniu przez wierzyciela wierzytelności jako nieściągalną w przypadku nie wyegzekwowania należności będziemy mogli uznać wierzytelność jako koszt podatkowy.
Wg wiedzy Spółki długi objęte postępowaniem komorniczym nie mogą się przedawnić, ponieważ na czas trwania takiego postępowania bieg przedawnienia ulega zawieszeniu. Może być on jednak wznowiony np. po umorzeniu egzekucji. Do komornika trafiają długi objęte sądowym nakazem zapłaty. Sądy aktualnie nie mogą wydawać orzeczeń nakazujących zapłatę długów przedawnionych, lecz od razu oddalają takie powództwo. Do komornika trafiają więc sprawy wyłącznie długów nieprzedawnionych.
Wyrok z tytułem egzekucyjnym ma „termin ważności” - przedawnia się po 6 latach.
Tyle czasu ma więc wierzyciel na złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji. Jeśli się spóźni, komornik musi odmówić wszczęcia egzekucji. Wyjątkiem jest sytuacja, w której wierzyciel przedstawi dokument potwierdzający przerwanie biegu przedawnienia.
Nie zawsze zgadzamy się z komornikiem który umarza postępowanie na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c., podejmowane są dalsze kroki np. skierowanie sprawy do innego komornika.
Mając na uwadze termin ważności danej wierzytelności, szukając majątku dłużnika na własną rękę, wierzytelności od kontrahentów istnieją w księgach przez wiele lat.
Posiadając prawomocny nakaz zapłaty, skierowanie sprawy do komornika postanowienie egzekucyjne mówiące o umorzeniu wierzytelności na podstawie art. 824 § 1 pkt k.p.c. i w przypadku kiedy wierzytelność zostanie uznana przez wierzyciela jako nieściągalna i ten fakt odpowiada stanowi faktycznemu, następuje trwałe zksięgowanie wierzytelności z ksiąg, na tej podstawie Spółka korzystając z art. 16 ust. 1 pkt 25 ust 2 ustawy o CIT i uznać wierzytelność spisaną jako koszt podatkowy w roku trwałego spisania wierzytelności.
W którym okresie podatkowym, należy uznać spisanie wierzytelności jako koszt podatkowy, czy w dacie decyzji organu postępowania egzekucyjnego/komornik/ czy w dacie uznania przez wierzyciela nieściągalności wierzytelności i spisania z ksiąg, np. data postanowienia od komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego to rok 2018 natomiast data uznania nieściągalności przez wierzyciela i spisanie ostateczne ww. wierzytelności z ksiąg to rok 2021.
Zdaniem Wnioskodawcy, datą uznania spisanych wierzytelności jako nieściągalne i uznania ich jako koszt podatkowy jest uznanie przez wierzyciela jako odpowiadający stanowi faktycznemu i fizyczne, trwałe ściągnięcie wierzytelności z ksiąg rachunkowych.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Treść uzasadnienia:
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej : „Ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.
Art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.
Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.
Zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, a wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.
Przede wszystkim, wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ponadto, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.
Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie powyżej wymienionych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Zgonie z art. 12 ust. 1 pkt 4d ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jak wynika z ww. przepisu w razie rozwiązania (z powodów wymienionych w tym przepisie) odpisu aktualizacyjnego, który wcześniej zaliczono do kosztów uzyskania przychodów, powstanie przychód, ale tylko w tej części która odpowiada odpisowi zaliczonemu do kosztów uzyskania przychodów.
Na marginesie należy zwrócić uwagę, że mowa jest o kwotach netto, gdyż jak wynika z art. 12 ust. 1 pkt 9 ustawy o CIT, należnego VAT (podatek od towarów i usług) nie zalicza się do przychodów, a w konsekwencji nie jest on też, co do zasady, kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem NSA: „Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a u.p.d.o.p. nieściągalnych wierzytelności, uprzednio zarachowanych jako przychody należne, następuje bez uwzględnienia wartości należnego podatku od towarów i usług”. (wyrok NSA z 24.02.2016 r., II FSK 3875/13).
Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „postanowienia o nieściągalności”, również akty prawne regulujące kwestię egzekucji wierzytelności nie posługują się takim pojęciem. Przyjąć jednak należy, że przez postanowienie o nieściągalności należy rozumieć postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Postanowienie o nieściągalności nie może być też co do zasady utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Pomimo, że w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin „postanowienie o nieściągalności”, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność.
Z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika. W rezultacie postanowienie o zakończeniu postępowania egzekucyjnego, z którego nie wynika brak majątku dłużnika nie może być wystarczającym dokumentem dla uznania wierzytelności za nieściągalną.
Za postanowienie takie można jednak uznać postanowienie o umorzeniu postępowania dokonane w trybie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 1805 ze zm.). W myśl tego przepisu, postępowanie egzekucyjne umarza się w całości lub w części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Z tego postanowienia wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana należność. Posiadanie takiego dokumentu daje podatnikowi możliwość zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.
Natomiast postanowieniem o nieściągalności nie będzie przykładowo postanowienie umarzające egzekucję z przyczyn formalnych oraz takie, w którym stwierdzono niemożność egzekucji, lecz z innych powodów niż brak majątku dłużnika.
Odwołując się wprost do treści przepisu art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, który stanowi: „Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana” i to w sposób przewidziany tym przepisem, należy uznać, że w odniesieniu do każdej wierzytelności z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy należy podjąć działania zmierzające do udokumentowania ich nieściągalności w sposób przyjęty w jednym z trzech punktów.
Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazał ustawodawca w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, bądź brak jakiegokolwiek udokumentowania, nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania ich za koszt uzyskania przychodu. Katalog dokumentów z ww. przepisu ma więc charakter zamknięty i nie może być rozszerzany (por. wyrok NSA z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1904/11, CBOSA – orzeczenia.nsa.gov.pl). (`(...)`) z art. 16 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że postanowienie o nieściągalności by mogło być uznane za dokumentujące nieściągalność musi być „uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu”. Oznacza to, że wierzyciel by móc zaliczyć tę nieściągalną wierzytelność musi jeszcze mimo postanowienia o nieściągalności uznać, że odpowiada ono stanowi faktycznemu jako zgodne z rzeczywistością na dzień zaliczenia tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Ma to związek z przepisami: art. 826 k.p.c. zgodnie, z którymi umorzenie postępowania egzekucyjnego, a więc także z przyczyny wskazanej w art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. nie pozbawia wierzyciela możliwości wszczęcia ponownej egzekucji oraz art. 61 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm., zwana dalej: u.p.e.a.), stosowanie do którego w przypadku określonym w art. 59 § 2 u.p.e.a. wierzyciel może wszcząć ponowną egzekucję zwłaszcza wówczas, gdy okaże się, że zostanie ujawniony majątek lub źródła dochodu zobowiązanego. Stan nieściągalności to stan faktyczny, dynamiczny, który może ulec zmianie. Naczelny Sąd Administracyjny podziela w tym zakresie pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 9 stycznia 2009 r., sygn. akt II FSK 1754/07. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych ściśle określa rodzaje dokumentów, które są niezbędne do uznania wierzytelności za nieściągalną. Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazał ustawodawca w art. 16 ust. 2 u.p.d.o.p., bądź brak jakiegokolwiek udokumentowania nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania ich za koszt uzyskania przychodu.
Z wykładni literalnej ww. regulacji wynika zatem, iż każda wierzytelność powinna być udokumentowana odrębnie, bowiem dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności dłużnika.
Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest określenie momentu w którym nieściągalne wierzytelności z tytułu wystawionych faktur sprzedaży można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów.
Warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych jest zebranie całej dokumentacji potwierdzającej nieściągalność wierzytelności (tj. spełnienia się przesłanek nieściągalności).
Nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów podatkowych w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:
wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana (np. postanowienie o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego).
Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych (miesiącach), zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym (miesiącu), w którym zostanie spełniony drugi z warunków.
Natomiast, gdy nieściągalność wierzytelności zostały udokumentowana wcześniej niż dokonano ich ewidencyjnego odpisania to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów podatkowych w roku w którym nastąpił odpis wierzytelności jako nieściągalnej.
Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności może nastąpić najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. Jeżeli podatnik wie o składnikach majątku dłużnika niewchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona była egzekucja, może uznać postanowienie organu egzekucyjnego za niezgodne ze stanem faktycznym. Wtedy takie postanowienie nie będzie dokumentowało nieściągalności wierzytelności.
Wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana mogą być zaliczone do kosztów podatkowych wyłącznie do daty przedawnienia tych wierzytelności.
Podsumowując, zgodzić należy się ze Spółką, że datą uznania spisanych wierzytelności jako nieściągalne i uznania ich za koszt podatkowy jest uznanie przez wierzyciela postanowienia o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT za odpowiadające stanowi faktycznemu i fizyczne, trwałe ściągnięcie wierzytelności z ksiąg rachunkowych.
W analizowanej sytuacji - odpowiadając na pytanie Spółki - wskazać należy, że gdy postanowienie egzekucyjne wydane zostało przez komornika na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. w 2018 r., jednak postanowienie to zostanie uznane za odpowiadające stanowi faktycznemu przez Spółkę wraz z trwałym spisaniem z ksiąg w 2021 r., to wówczas po spełnieniu wyżej opisanych warunków Spółka będzie mogła zaliczyć wierzytelność objętą tym postanowieniem do kosztów uzyskania przychodów w 2021 r.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który został przedstawiony we wniosku i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja dotyczy wierzytelności, które nie są przedawnione oraz okresów podatkowych, które nie uległy przedawnieniu.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli sytuacja przedstawiona we wniosku będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i Spółka zastosuje się do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków.
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili