Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktyczngo w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 października 2021 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 27 wrzesnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w opisanym stanie faktycznym Spółka może zaliczyć Poniesione Wydatki, na podstawie art. 15 ust. 4f w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako koszty zaniechanej inwestycji budowy Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną (która miała stanowić tzw. inwestycję w obcym środku trwałych), co do której zarząd Spółki podjął uchwałę o likwidacji tej inwestycji i że zaliczenie w koszty uzyskania przychodów może nastąpić w dacie sporządzenia protokołu likwidacji zaniechanej inwestycji oraz jej wykreślenia z ewidencji księgowej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej jako: „Spółka)” poniosła w latach 2018 - 2021 wydatki na zakup dokumentacji projektowej dotyczącej budowy Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną (które miały przylegać do budynku „starej hali”) oraz budową szczelnego otwartego zbiornika z przeznaczeniem przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę gromadzoną z powierzchni dachów i parkingów oraz niezbędnej infrastruktury technicznej (dalej jako: „Dokumentacja Projektowa”). Spółka poniosła także wydatki związane z opłatami do wniosku o wydanie mapy zasadniczej i zmianami Dokumentacji Projektowej.

Wszystkie wyżej wymienione wydatki w dalszej części wniosku są zbiorczo określane jako Poniesione Wydatki.

Poniesione Wydatki dotyczyły inwestycji, która miała być realizowana na nieruchomości stanowiącej własność innej spółki będącej podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, powiązanej osobowo ze Spółką - to jest A. sp. z o.o. sp. kom. (dalej jako: „Spółka A”). Pozwolenie na budowę Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną zostało wydane na Spółka A - jako właściciela nieruchomości.

Z perspektywy Spółki Poniesione Wydatki wraz z wybudowaną Nową Halę Produkcyjno-Magazynową wraz z częścią biurowo-socjalną miały stanowić tzw. inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i być rozpoznawane w kosztach uzyskania przychodów Spółki w postaci odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym.

Poniesione Wydatki Spółka ujęła w księgach rachunkowych na koncie 080 środki trwałe w budowie i nie zaliczyła ich dotąd w koszty uzyskania przychodów w rachunku podatkowym.

Na etapie poprzedzającym opracowanie Dokumentacji Projektowej podmiot, któremu Spółka zleciła przygotowanie Dokumentacji Projektowej oraz niezbędnych do sporządzenia Dokumentacji Projektowej dokumentów takich jak Karta Informacyjna Przedsięwzięcia, popełnił błędy dotyczące nieprawidłowego określenia zapotrzebowania Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną w następującym zakresie:

- zapotrzebowanie na wodę do celów eksploatacyjnych 1900 m3/rok zamiast prawidłowych 10000 m3/rok,

- wykorzystanie paliwa na etapie realizacji 17000 dm3 zamiast prawidłowych 51000 dm3,

- zapotrzebowanie na energię na etapie realizacji 20000 kWh zamiast prawidłowych 60000 kWh,

- zapotrzebowanie na energię na etapie eksploatacji 2900 kWh zamiast prawidłowych 8700 kWh,

- zapotrzebowanie na energię na etapie likwidacji 20000 kWh zamiast prawidłowych 60000 kWh,

- szacowane wartości odpadów na etapie realizacji, eksploatacji i likwidacji powinny być dziesięciokrotnie wyższe niż określone w Karcie Informacyjnej Przedsięwzięcia.

Powyższe błędy w Karcie Informacyjnej Przedsięwzięcia miały wpływ na treść decyzji środowiskowej wydanej dla potrzeb budowy Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną. Przykładowo, w wydanej dla Spółki decyzji środowiskowej błędnie założono, że „tereny biologicznie aktywne” to tereny na których można składować blachy stalowe. W istocie natomiast „tereny biologicznie aktywne”, na których Spółka składowałaby blachy nie zostałyby uznane za tereny biologicznie aktywne na etapie kontroli zgodności z obowiązującym prawem eksploatacji Nowej Hali Produkcyjno- Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną, a składowanie blach na tym obszarze stanowiłoby naruszenie prawa.

Z kolei błędy zawarte w decyzji środowiskowej zostały inkorporowane do decyzji o pozwoleniu na budowę Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną, wydanej dla Spółki A.

Stwierdzone zostały także rozbieżności między Kartą Informacyjną Przedsięwzięcia a decyzją o pozwoleniu na budowę wydanym dla Spółki A.

W rezultacie: wybudowanie Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną w oparciu o Dokumentację Projektową dotkniętą wyżej opisanymi wadami w postaci niezgodności z Kartą Informacyjną Przedsięwzięcia spowodowałoby, że Nowa Hala Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną zostałaby uznana za wybudowaną w sposób niezgodny z przepisami prawa budowlanego - na etapie odbioru inwestycji przez organ nadzoru budowlanego lub na etapie eksploatacji - przez wszystkie uprawnione do kontroli organy (nadzór budowlany, straż pożarna).

W wyniku opisanych wyżej błędów popełnionych przez podmiot, który opracował Dokumentację Projektową dla Spółki uzyskane zostało dla Spółki A pozwolenie na budowę Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną, ale których wybudowanie doprowadziłoby do stanu niezgodnego z przepisami prawa budowlanego.

Mając na względzie powyższe, zarząd Spółki podjął uchwałę o zakończeniu inwestycji polegającej na budowie Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną w oparciu o wyżej opisaną Dokumentację Projektową.

Jako element stanu faktycznego proszę przyjąć, że efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję uzyskany w wyniku Poniesionych Wydatków opisanych w niniejszym wniosku nie będzie wykorzystywany przez Spółkę w przyszłości.

Dla osiągnięcia stanu zgodnego z prawem niezbędne okazało się zlecenie opracowania innemu podmiotowi całkowicie nowej dokumentacji projektowej dotyczącej budowy Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną, przy czym będzie to już budynek o innych parametrach techniczno-użytkowych, innej konstrukcji Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej, innej kubaturze i powierzchni użytkowej, innym zlokalizowaniu zbiornika przeciwpożarowego, inaczej zlokalizowanych terenach biologicznie czynnych, innej lokalizacji budynku biurowca (to jest części biurowo-socjalnej planowanej inwestycji) i jego całkowitej zmianie wizualnej, powierzchniowej oraz funkcjonalnej.

W przyszłości Spółka zleci podmiotowi zewnętrznemu uzyskanie dla Spółki oraz równolegle dla Spółki A (jako właściciela nieruchomości) tak zwanego pozwolenia zamiennego w rozumieniu prawa budowlanego (bazującego na już wydanym dla Spółki A pozwoleniu na budowę), chcąc uniknąć dodatkowego rocznego okresu czasu na czynności urzędowe jaki upłynąłby w razie złożenia przez Spółkę wniosku o nowe pozwolenie na budowę.

Na tle opisanego stanu faktycznego powstała kwestia potwierdzenia prawidłowości stanowiska Spółki co do spisania w koszty uzyskania przychodów Poniesionych Wydatków w dacie sporządzenia protokołu likwidacji zaniechanej inwestycji oraz jej wykreślenia z ewidencji księgowej.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w opisanym stanie faktycznym Spółka może zaliczyć Poniesione Wydatki, na podstawie art. 15 ust. 4f w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako koszty zaniechanej inwestycji budowy Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną (która miała stanowić tzw. inwestycję w obcym środku trwałych), co do której zarząd Spółki podjął uchwałę o likwidacji tej inwestycji i że zaliczenie w koszty uzyskania przychodów może nastąpić w dacie sporządzenia protokołu likwidacji zaniechanej inwestycji oraz jej wykreślenia z ewidencji księgowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Spółka może zaliczyć Poniesione Wydatki, na podstawie art. 15 ust. 4f w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej jako: „ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), jako koszty zaniechanej inwestycji budowy Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną (która miała stanowić tzw. inwestycję w obcym środku trwałych), co do której zarząd Spółki podjął uchwałę o likwidacji tej inwestycji a zaliczenie w koszty uzyskania przychodów może nastąpić w dacie sporządzenia protokołu likwidacji zaniechanej inwestycji oraz jej wykreślenia z ewidencji księgowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Nie jest jednak konieczne, aby wydatek faktycznie przełożył się na uzyskanie przychodu, aby zaliczyć go do kosztów podatkowych. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem nie każdy wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Zgodnie z wyrokiem NSA z 19 lutego 2020 r. (sygn. akt II FSK 1057/18) cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia. Stosownie natomiast do wyroku NSA z 21 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 577/18) przez wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, należy rozumieć taki wydatek, który chociażby potencjalnie mógł spowodować osiągnięcie przychodów. Poniesienie wydatku powinno zatem otworzyć możliwość osiągnięcia przychodów, związek pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów może mieć zaś charakter zarówno bezpośredni, jak i pośredni. Ponadto z użytego w art. 15 ust. 1 ustawy CIT zwrotu „w celu” wywodzi się, że poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności.

Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Zgodnie z wyrokiem NSA z 21 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 321/18) dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu nie wystarczy intencja podatnika, z jaką czyni on wydatek konieczna jest także analiza celowości wydatku w kontekście całokształtu okoliczności, w jakich się znalazł podatnik, w tym w związku z przedmiotem jego działalności.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych, dokonują również inwestycji w obcych środkach trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do ich zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji, w tym także od realizacji tzw. inwestycji w obcym środku trwałym.

Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną inwestycją. Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się - co do zasady - kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Ustawodawca pozwala jednakże rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona.

Mając na uwadze powyższe Poniesione Wydatki opisane w niniejszym wniosku - jako faktycznie poniesione przez Spółkę powinny podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mimo że ostatecznie ich poniesienie nie wiązało się z powstaniem odpowiadającemu mu przychodu. Nie ma bowiem wątpliwości, że ponosząc Poniesione Wydatki Spółka mogła oczekiwać, iż w przyszłości zrealizowana inwestycja w obcym środku trwałym w postaci Nowej Hali Produkcyjno-Magazynowej wraz z częścią biurowo-socjalną będzie służyła osiąganiu przychodów z prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Spółka mogła zatem racjonalnie zakładać, że w następstwie Poniesionych Wydatków powstanie w przyszłości odpowiadający im przychód. Poniesione Wydatki oraz oczekiwane przychody oddawały natomiast charakter i profil prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Ostateczne brak powstania przychodu jest natomiast okolicznością niezależną od Spółki, to znaczy błędów popełnionych przez podmiot, który przygotował Kartę Informacyjną Przedsięwzięcia w taki sposób, że zrealizowanie inwestycji w oparciu o wydane dla Spółki A pozwolenie na budowę nastąpiłoby w sposób sprzeczny z przepisami prawa budowlanego.

Warto w tym kontekście zwrócić również uwagę na wyrok WSA w Bydgoszczy z 11 grudnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Bd 658/19), zgodnie z którym ocena celowości wydatku, czyli jego zdolności do wytworzenia przychodu jest pewną prognozą. Jak zauważył WSA, decyzje ekonomiczne są podejmowane w warunkach niepewności i ryzyka i nie sposób zatem wymagać od podatnika pełnej skuteczności działania. O zaliczeniu wydatku do kosztów decyduje moment jego dokonania. Organ podatkowy powinien więc oceniać celowość działań podatnika, mając na względzie warunki i czas ich podejmowania. Zdaniem WSA kryterium racjonalności działań podatnika, który poniósł wydatek z myślą o osiągnięciu przychodu, podlega ocenie organów podatkowych, nie mogą one jednak w tej ocenie zastępować podatnika i decydować o tym, co jest bardziej opłacalne dla przedsiębiorcy. O sposobie prowadzenia działalności gospodarczej i o tym, co jest celowe, decyduje podatnik i to do niego należą ocena oraz wybór sposobów działania, bez ingerencji organu podatkowego. Z punktu widzenia wniosków zawartych w powyższym wyroku poniesione przez Spółkę wydatki spełniają przesłanki uwzględnienia ich w kosztach uzyskania przychodu.

W konstrukcji kosztów uzyskania kluczowy jest moment ich potrącenia. Zazwyczaj następuje ono w dacie poniesienia lub w okresie, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody. Zgodnie jednak z art. 15 ust. 4f ustawy CIT, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Przez „inwestycje”, zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy CIT rozumie się środki trwałe w budowie w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości. Na mocy art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z kolei przepisy ustawy CIT nie definiują pojęcia „likwidacja”.

Jednocześnie zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W efekcie opisane we wniosku Poniesione Wydatki należy uznać za rozpoczęcie procesu inwestycyjnego. Jeżeli zatem po ich poniesieniu Spółka uznała (mocą decyzji Zarządu Spółki podjętej w formie uchwały), że inwestycja nie może zostać zrealizowana, to mamy do czynienia z zaniechaniem inwestycji, a więc Poniesione Wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w dacie likwidacji inwestycji.

Budowa jest procesem, który zaczyna się etapem projektowym. Poniesione Wydatki były niewątpliwie ściśle związane z procesem budowy, a tym samym wydatki te stanowiły nakład na środek trwały w budowie (który miałby być amortyzowany po zakończeniu inwestycji jako tzw. inwestycja w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy CIT). Jeżeli zatem Spółka nie przeszła do etapu wykonawczego, to mamy do czynienia z zaniechaną inwestycją w obcym środku trwałym.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 30 grudnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.363.2020.4.MF, gdzie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej za prawidłowe uznał stanowisko wnioskodawcy, iż wydatki na usługi związane z planowaną inwestycją budowlaną (opracowanie projektu budowlanego, mapki, operaty, itp.) poniesione likwidowaną inwestycję stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie jednak ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy przedstawionym w interpretacji indywidualnej z 18 stycznia 2017 r. Znak: 0461-ITPB1.4511.934.2016.1.DP tego pojęcia nie można utożsamiać wyłącznie z fizycznym unicestwieniem rzeczy. Tożsamy pogląd przedstawiony został w orzecznictwie. Zgodnie z wyrokiem NSA z 25 czerwca 2013 r. (sygn. akt II FSK 2225/11) likwidacja powinna polegać na podjęciu decyzji o trwałym wykreśleniu (usunięciu) środka trwałego w budowie z aktywów (co winno znaleźć potwierdzenie w odpowiednich zapisach w księgach rachunkowych), a nie tylko na aktualizacji ich wartości.

Poniesione Wydatki opisane w niniejszym wniosku dotyczyły przede wszystkim sporządzonych dokumentów i nie ma możliwości fizycznej likwidacji poniesionych nakładów. W odniesieniu do Poniesionych Wydatków, których efekty mają formę intelektualną i niematerialną nieracjonalna byłaby ich fizyczna likwidacja; ze względów dowodowych bowiem zniszczenie nośników, na których są one przechowywane pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu uzyskania przychodów.

W takim przypadku wystarczające do uznania kosztów zaniechanej inwestycji jest podjęcie przez Zarząd Spółki decyzji o zaniechaniu inwestycji i sporządzenie protokołu likwidacyjnego, dokumentującego skutki decyzji o zaniechaniu inwestycji. Warunkiem uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości - i warunek ten będzie przez Spółkę spełniony.

Spółka może zatem zaliczyć Poniesione Wydatki jako koszt zaniechanej inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia decyzji o likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym w formie uchwały Zarządu Spółki. Po podjęciu decyzji przez Zarząd Spółki o likwidacji inwestycji inwestycja ta zostanie wykreślona z ewidencji księgowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.