0111-KDWB.4010.74.2021.1.KP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2021 r. (data wpływu 5 listopada 2021 r.) ., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy koszt zakupu przez Spółkę części zamiennych jest kosztem uzyskania przychodów, innym niż koszt bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d stawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,

- czy Spółka postępuje prawidłowo ujmując koszt zakupu części zamiennych, które są przechowywane na wypadek awarii środka trwałego dla celów podatkowych w tym samym okresie, w którym ujmowane są jako koszt dla celów bilansowych (są rozliczane w czasie) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy koszt zakupu przez Spółkę części zamiennych jest kosztem uzyskania przychodów, innym niż koszt bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d stawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

- czy Spółka postępuje prawidłowo ujmując koszt zakupu części zamiennych, które są przechowywane na wypadek awarii Środka trwałego dla celów podatkowych w tym samym okresie, w którym ujmowane są jako koszt dla celów bilansowych (są rozliczane w czasie) .

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) usytuowana jest na Nabrzeżu Zbożowym w Porcie (…). Głównym obszarem działalności Spółki jest przeładunek zbóż w porcie morskim w oparciu o w pełni zautoamatyzowane silosy. Spółka jest właścicielem technologii – systemu przeładunkowego, na który składa się szereg środków trwałych (dalej: „Środki Trwałe” lub pojedynczo: „Środek Trwały”) wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – przeładunek statków w porcie. Z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej bardzo istotna jest konieczność niezakłóconego działania infrastruktury oraz składających się na nią Środków Trwałych szczególnie w okresie przeładunku statku. Zgodnie z podpisywanymi umowami Spółka gwarantuje minimalne raty załadunkowe statków, np. przy załadunku zboża luzem dla statków do 5000 mt: maksymalny czas załadunku to 24 godziny. Odpowiedzialność z tytułu niższej niż gwarantowana raty załadunkowej leży po stronie Spółki. Koszt przestoju statku klasy handy, gdy Spółka nie może ładować z powody awarii to obecnie koszt ok 20 000 USD za dzień.

W celu ciągłego zapewnienia działania infrastruktury Spółka dokonuje zakupu części zamiennych do Środków Trwałych. Z reguły, kiedy to dostępność części zamiennych jest łatwa, zakupy dokonywane są w chwili awarii i od razu montowane są w uszkodzonych środkach trwałych. W roku 2019 i 2020 Spółka dokonała zakupu części zamiennych – przekładni do przenośników taśmowych, które nie zostały od razu zamontowane w Środkach Trwałych lecz są przechowywane na wypadek konieczności demontażu już zainstalowanych w Środkach Trwałych/przenośnikach części zamiennych/przekładni, w związku z ich awarią, w celu wymiany bądź naprawy. Przekładnie są niezastępowalne w szybkim czasie i nie można ich dostać „od ręki”, a przenośniki są kluczowymi urządzeniami dla możliwości przeładunku statku.

Do tej pory wystąpiła jedna taka awaria w czasie załadunku statku, a dostępność tych części zamiennych pozwoliła na wymianę uszkodzonej części w kilka godzin i umożliwiła kontynuację prac przeładunkowych. Wymontowana przekładnia po regeneracji/naprawie jest zdatna do użytku i może być powtórnie zainstalowana w Środku Trwałym w przypadku konieczności jej wymiany.

Spółka części zamienne od razu montowane w Środkach Trwałych ujmuje w księgach jako koszt na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego oraz zalicza w koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowych od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”) jako koszt pośredni w dacie ich poniesienia (zgodnie z art. 15 ust. 4e updop).

Natomiast koszty związane z zakupem części zamiennych/przekładni, które są przechowywane na wypadek awarii Środków Trwałych/przenośników Spółka rozlicza dla celów bilansowych w czasie (koszt ten rozłożono na trzy lata). Sposób rozpoznawania niniejszych kosztów dla celów bilansowych determinuje w Spółce sposób rozpoznawania tych kosztów dla celów podatkowych tj. koszty zakupu części zamiennych są rozpoznawane w kosztach podatkowych w tym samym okresie, w którym ujmowane są jako koszt dla celów bilansowych (są rozliczane w czasie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszt zakupu przez Spółkę części zamiennych jest kosztem uzyskania przychodów, innym niż koszt bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d updop?

2. Czy Spółka postępuje prawidłowo ujmując koszt zakupu części zamiennych, które są przechowywane na wypadek awarii Środka Trwałego, dla celów podatkowych w tym samym okresie, w którym ujmowane są jako koszt dla celów bilansowych (są rozliczane w czasie)?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie części zamiennych jako wydatki spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z ogólnie przyjętą wykładnią powyższego przepisu za koszt uzyskania przychodu może zostać uznany jedynie taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest poniesiony przez podatnika, tj. pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów:
5. został właściwie udokumentowany;
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z nabyciem Części Zamiennych, spełniały wszystkie powyższe warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe, w opinii Wnioskodawcy, wynika w pierwszej kolejności z faktu, że wydatki na nabycie Części Zamiennych, zostały faktycznie poniesione przez Spółkę, tj. środki na sfinansowanie nabycia nowych Części Zamiennych będą pokryte z zasobów majątkowych Spółki. W odniesieniu do drugiej z przesłanek wskazać należy, że Spółka, co do zasady, nie otrzymała żadnego zwrotu należności od żadnego innego podmiotu, a więc Wnioskodawca poniósł całkowity ekonomiczny ciężar przedmiotowych wydatków na nabycie Części Zamiennych. Jednocześnie, wskazane wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż prawidłowo działająca infrastruktura składająca się ze Środków Trwałych posiada strategiczne znaczenie dla możliwości prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę a ewentualne przestoje lub ograniczenie pracy Środków Trwałych na czas naprawy zużytych elementów mogłyby się wiązać z koniecznością kosztownej zapłaty kar oraz brakiem możliwości przeładunku statków.

Dalsza analiza okoliczności przedstawionych w poniższym wniosku również prowadzi do konkluzji, iż koszty związane z zakupem Części Zamiennych spełniają kolejne przesłanki do zakwalifikowania ich jako kosztów uzyskania przychodu Spółki na gruncie updop. Przedmiotowe wydatki zostały bowiem właściwie udokumentowane poprzez odpowiednie faktury VAT (podatek od towarów i usług).

W odniesieniu do ostatniej z przesłanek należy także podkreślić, iż przedmiotowe wydatki nie stanowią wydatków wskazanych w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane koszty dotyczące zakupu Części Zamiennych stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), gdyż nie przyczyniają się bezpośrednio do wygenerowania określonego przychodu (Wnioskodawca nie ma możliwości powiązania przedmiotowych wydatków ze skonkretyzowanym przychodem ze sprzedaży usług), a jedynie pośrednio wpływają na możliwość wygenerowania przychodów operacyjnych Spółki.

Ad. 2

Zgodnie z art 15 ust. 4e updop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Stosowany przez Spółkę sposób rozpoznawania pośrednich kosztów podatkowych tzn. w tym samym okresie, w którym zostały rozpoznane jako koszt bilansowy, znajdował do tej pory potwierdzenie w jednolitym stanowisku prezentowanym przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. W roku 2019 nastąpiła zmiana stanowiska prezentowanego przez organy podatkowe. Zgodnie z aktualnie prezentowanym stanowiskiem, o momencie ujęcia kosztu w kosztach podatkowych decydują przepisy podatkowe – niezależnie od momentu ujęcia kosztu na koncie wynikowym dla celów bilansowych. Oznacza to, że dany wydatek może zostać ujęty jako koszt podatkowy w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, przy czym nie musi być to konto wynikowe. Przy takim podejściu koszty związane z zakupem części zamiennych powinny być ujmowane w kosztach podatkowych nie poprzez rozliczanie w czasie (jak dla celów bilansowych) ale jednorazowo w momencie ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie faktury.

Spółka stoi na stanowisku, iż ponieważ zmiana podejścia organów podatkowych nie wynika ze zmiany przepisów Spółka może stosować dotychczasowy sposób rozliczania w kosztach podatkowych kosztów części zamiennych, przechowywanych na wypadek awarii, analogicznie do rozliczania kosztów bilansowych (w czasie) tj. koszty zakupu części zamiennych są rozpoznawane w kosztach podatkowych w tym samym okresie, w którym ujmowane są jako koszt dla celów bilansowych (są rozliczane w czasie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1994 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z niniejszej regulacji wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie zamieszczone są w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy,

- został właściwie udokumentowany.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są więc takie wydatki. Które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty „pośrednie”) to natomiast takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c (art. 15 ust. 4 updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszt rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazane przez Wnioskodawcę wydatki dotyczące nabycia części zamiennych będą stanowić koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), gdyż jak wynika z opisu sprawy nie przyczyniają się bezpośrednio do wygenerowania określonego przychodu (Wnioskodawca nie ma możliwości powiązania tych wydatków z konkretnym przychodem ze sprzedaży), a jedynie pośrednio wpływają na możliwość uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów Spółki.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)).

O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można uznać, że koszty nabycia części zamiennych z uwagi na swój charakter powinny być powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy. Wydatki na zakup części zamiennych są bieżącymi wydatkami ponoszonymi przez Wnioskodawcę. Co prawda jak wynika z wniosku, nabywane są na wypadek awarii środka trwałego, czyli będą wykorzystywane w przyszłości, nie mniej jednak nie można ich powiązać z konkretnym okresem czasu.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e updop, odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10).

Ponadto, zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości, określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e updop, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest zobowiązany do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e updop, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym/wynikowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem. W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego. Należy podkreślić, że chodzi tu o jakiekolwiek ujęcie kosztu w księgach rachunkowych a nie tylko ujęcie go na kontach wynikowych (kosztowych).

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych – ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e updop. Tym samym, sposób rozliczania wskazanych we wniosku wydatków, przyjęty dla potrzeb ustawy o rachunkowości, nie może wpływać na ich rozliczenie podatkowe, determinując moment poniesienia tychże kosztów dla celów podatkowych.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że ponoszone przez Spółkę koszty związane z zakupem części zamiennych kwalifikowane do kosztów „pośrednich”, powinny podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4d updop zdanie pierwsze, tj. w dacie ich poniesienia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym Spółka ma możliwość ujmowania dla celów podatkowych kosztów części zamiennych przechowywanych na wypadek awarii środka trwałego w tym samym okresie co dla celów bilansowych (koszty rozliczane są w czasie) należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.