Wnioskodawca, będący polskim rezydentem podatkowym, planuje zwracać koszty przeniesienia służbowego lub wypłacać zasiłki na zagospodarowanie i osiedlenie dla wybranych nowych pracowników. Zwrot kosztów przeniesienia lub wypłaty zasiłków mają być ustalane na podstawie wynagrodzeń za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie, jednak będą należne i wypłacane po rozpoczęciu pracy, na przykład po roku. Celem tych działań jest motywowanie pracowników do podjęcia zatrudnienia oraz dłuższego pozostawania w stosunku pracy. Wnioskodawca planuje również wprowadzenie możliwości udzielania pożyczek pracownikom, a w przypadku udzielenia pożyczki krótko po zatrudnieniu oraz przyznania zasiłku na zagospodarowanie po dłuższym czasie, rozważa kompensację tych należności jako formę spłaty pożyczki. Organ podatkowy uznał, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników w postaci zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że świadczenia te są należne i zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji (lub dokonana zostanie kompensata należności) w terminie określonym w regulacjach obowiązujących w Spółce.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 września 2021 r. (data wpływu 16 września 2021 r.), uzupełnionym 9 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na wypłaty dla pracowników zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 16 września 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na wypłaty dla pracowników zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym.
Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 października 2021 r., Znak: 0111-KDWB.4010.39.2021.1.MJ wezwano do jego uzupełnienia.
Wniosek uzupełniono 9 listopada 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”, „Pracodawca”) to firma oferująca `(...)` . Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: „Ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”). Spółka by efektywnie świadczyć oferowane usługi spedycyjne zatrudnia pracowników (na podstawie umowy o pracę), w tym również cudzoziemców, którym ma zamiar zapewnić różnego rodzaju świadczenia, w szczególności określone świadczenia mają być zapewniane pracownikom, którzy zostali przeniesieni służbowo.
W związku z potrzebami biznesowymi Wnioskodawcy oraz brakami w dostępie do wykwalifikowanych pracowników istnieje coraz większa konieczność wspierania przez firmy migracji wykwalifikowanych pracowników. W związku z tym Wnioskodawca zamierza zwracać koszty przeniesienia służbowego bądź wypłacać zasiłki na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym na rzecz wybranych nowych pracowników. Zasady związane z przyznawaniem świadczeń dla pracowników mają zostać uregulowane poprzez stosowne zapisy zawarte w wewnętrznych dokumentach Spółki. Wnioskodawca planuje m.in. by zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, ustalony w oparciu o wynagrodzenia należne za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie, ale był należny i wypłacany w terminie późniejszym niż rozpoczęcie pracy, przykładowo po 1 roku od rozpoczęcia pracy. Wnioskodawca chce w ten sposób bowiem nie tylko zmotywować danego pracownika do podjęcia u niego zatrudnienia, ale również do dłuższego pozostawania w stosunku pracy z Wnioskodawcą.
Należy jednocześnie wskazać, iż ww. zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłata zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, będzie dla pracowników Wnioskodawcy stanowić przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.
Niezależnie od regulacji dot. wypłacania zwrotów kosztów przeniesienia służbowego lub zasiłków na zagospodarowanie, Wnioskodawca zamierza wprowadzić również możliwość udzielania pożyczek pracownikom zatrudnionym w Spółce na podstawie regulaminu obowiązującego wszystkich pracowników. Regulamin będzie dawał pracownikom możliwość ubiegania się o pożyczkę od Spółki. Pożyczki będą finansowane ze środków obrotowych Spółki. Regulamin będzie przewidywał następujące zasady udzielania pożyczek pracownikom:
- na potrzeby Regulaminu za pracownika uznaje się osobę fizyczną zatrudnioną w Spółce na podstawie umowy o pracę niezależnie od jej rodzaju oraz wymiaru czasu pracy,
- pracownik, któremu Spółka udzieliła pożyczki może ubiegać się o ponowną pożyczkę po dokonaniu całkowitej spłaty już udzielonej pożyczki,
- w okresie urlopu wychowawczego albo urlopu bezpłatnego prawo pracownika do ubiegania się o pożyczkę ulega zawieszeniu,
- pracownik może ubiegać się o pożyczkę, której kwota nie może przekraczać progu określonego w Regulaminie oraz której okres spłaty nie może być dłuższy niż limit określony w Regulaminie,
- zarząd Spółki przyznaje pożyczkę, jeśli pracownik spełnia warunki określone w Regulaminie, a Spółka dysponuje środkami pieniężnymi pozwalającymi na udzielenie pożyczki,
- pożyczka udzielana pracownikowi może być przeznaczona na dowolny cel,
- pożyczka udzielana pracownikowi jest nieoprocentowana.
Szczegółowe warunki udzielenia pożyczki oraz spłaty pożyczki określać będzie indywidualna umowa pożyczki zawierana w formie pisemnej pomiędzy pracownikiem a Spółką. Możliwe, iż umowa pożyczki zawierać będzie zgodę pracownika na potrącanie ratalnych spłat pożyczki bezpośrednio z należnych mu innych świadczeń związanych z pracą.
W powyższej sytuacji możliwe jest zatem, że niektórzy pracownicy po rozpoczęciu zatrudnienia uzyskają od Wnioskodawcy, jako od swojego pracodawcy, pożyczkę w określonej kwocie. Niezależnie od tego – wobec faktu ich relokacji z innego miejsca zamieszkania, Wnioskodawca będzie wypłacał im kwotę z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie na zasadach uregulowanych powyżej, czyli po jakimś czasie od podjęcia zatrudnienia u Wnioskodawcy, przykładowo po roku zatrudnienia. W razie udzielenia dla danego pracownika pożyczki krótko po podjęciu zatrudnienia i przyznania mu określonej kwoty z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie już po dłuższym czasie trwania stosunku pracy u Wnioskodawcy (przykładowo 1 rok pracy) rozważana jest opcja kompensaty tych dwóch należności, jako sposobu spłaty udzielonej wcześniej pożyczki.
W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 4 listopada 2021 r., wskazano ponadto, że:
Koszty, które Spółka zamierza ponieść, tj. wypłaty z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie będą pokrywane ze środków obrotowych Spółki. Spółka nie posiada Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.
Osoby, którym będą przyznawane opisywane świadczenia będą zatrudnione w Spółce na podstawie umowy o pracę.
Jeśli chodzi o zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, będzie ono należne za okres, w jakim upłynie ustalony pomiędzy Spółką a danym pracownikiem czas zatrudnienia w tym nowym miejscu pracy (czyli przykładowo po 1 roku od przeniesienia do pracy w miejscowości X).
Zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, będzie należny i wypłacany w terminie późniejszym niż rozpoczęcie pracy, przykładowo po 1 roku od rozpoczęcia pracy i wówczas w momencie wypłaty takiego zasiłku bądź zwrotu kosztów pracownikowi, Spółka zamierza rozpoznać koszt z tego tytułu.
Zasady związane z przyznawaniem wskazanych świadczeń dla pracowników będą wynikać z dokumentów regulujących kwestie wynagradzania, tj. z umów o pracę wraz z odpowiednimi aneksami oraz regulaminów dot. wynagradzania. Spółka planuje by zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, ustalany był w oparciu o wynagrodzenia należne za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie, ale był należny i wypłacany w terminie późniejszym niż rozpoczęcie pracy, przykładowo po 1 roku od rozpoczęcia pracy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne, przy założeniu ich terminowej faktycznej zapłaty ewentualnie kompensaty wzajemnych świadczeń?
Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne, przy założeniu ich terminowej faktycznej zapłaty ewentualnie kompensaty wzajemnych świadczeń.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Z niniejszej regulacji wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak, więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny, a więc bezzwrotny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
- został właściwie udokumentowany.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu. Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Koszty, które ma zamiar ponosić Wnioskodawca na rzecz pracowników związane są/będą nierozerwalnie z uzyskaniem przychodów Spółki, ponieważ pracownicy Ci bezpośrednio odpowiadają za realizację zleceń spedycyjnych, co stanowi główny przedmiot działalności Spółki.
Analizując, powyższe, należy wskazać, iż zdaniem Wnioskodawcy dodatkowe świadczenia związane z przeniesieniem służbowym pracownika stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą natomiast kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, bowiem przepisy regulują jedynie kwestię ustalania wysokości takiego zasiłku wskazując, iż przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Przepisy nie wskazują natomiast czy jeśli wypłata takiego zasiłku nastąpi w terminie późniejszym, co będzie wynikało ze stosownych zapisów w regulaminie np. po roku przepracowanym w Spółce, ale zostanie ustalona w oparciu o wynagrodzenie należne za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie – to czy będzie wówczas kosztem uzyskania przychodu dla Spółki w momencie wypłaty, ewentualnie kompensaty dokonanej z pożyczką udzieloną pracownikowi.
Podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy CIT zawierają szczegółowe umocowania odnośnie potrącalności, ale wynagrodzeń pracowników. I tak, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy CIT, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.
Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 4h ustawy CIT, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem, że składki zostaną opłacone:
W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się unormowania art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.
Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej). Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty wynagrodzenia lub opłacenia narzutów, powyższe regulacje prawne odsyłają do art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy CIT.
W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 910), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g. Z treści natomiast art 16 ust. 1 pkt 57a ustawy CIT wynika, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.
Wnioskując a contrario z powołanych wcześniej art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57a ustawy CIT wynika, że kosztem uzyskania przychodu są koszty, o których mowa w tych przepisach tylko w sytuacji, gdy zostały wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji. Ich wypłacenie, dokonanie lub postawienie do dyspozycji wyznacza zarazem moment rozpoznania tych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodu.
W świetle powyższego, stwierdzić należy, że zasadniczo moment potrącenia kosztów w rachunku podatkowym, zależy w pierwszej kolejności od charakteru związku poniesionego kosztu z przychodami, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z przychodami czy też inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W przypadku kosztów bezpośrednich kluczowe jest zachowanie zasady współmierności, tj. ujęcie kosztów dla celów podatkowych w okresie, w którym rozpoznano przychód. W odniesieniu natomiast do kosztów pośrednich, moment potrącenia dla celów podatkowych uzależniony jest od ujęcia bilansowego – jako koszt w księgach rachunkowych. Należy mieć jednak na uwadze, że ustawodawca przewidział odmienne reguły ujęcia w odniesieniu do niektórych grup kosztów, w szczególności kosztów wynagrodzeń, które polegają zarówno na wskazaniu konkretnego momentu potrącenia (art. 15 ust. 4g i 4h), jak i ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych tytułów niezapłaconych przez podatnika (art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57a).
Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ww. wydatki należy traktować, jako koszty uzyskania przychodu bez względu na moment osiągnięcia przychodu, czyli według przepisów szczególnych (art. 15 ust. 4g i 4h ustawy CIT). Zatem moment ich poniesienia nie jest uzależniony od powiązania z uzyskanym przychodem. W przypadku kosztów dotyczących wypłaconych wynagrodzeń powinny one zostać zaliczone w koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W razie uchybienia temu terminowi należności wynikające ze stosunku pracy stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie zapłaty lub pozostawienia do dyspozycji. Ustawodawca nie różnicuje przy tym skutków podatkowych w zależności od sposobu zapłaty wynagrodzenia, a więc w szczególności, czy należności zostaną wypłacone faktycznie na konto, czy uregulowane w innej formie, np. w formie kompensaty.
Reasumując, mając na uwadze powyższe przepisy oraz zastosowaną analogię charakteru wydatków i braku przepisów, które szczegółowo regulowałyby kwestię momentu zaliczenia tego rodzaju wydatku do kosztów uzyskania przychodu, zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym dokonany np. dopiero po roku przepracowanym w Spółce bądź skompensowany z udzieloną pożyczką, należy w ocenie Wnioskodawcy kwalifikować, jako koszty podatkowe w oparciu o cyt. wcześniej art. 15 ust. 4g i ust. 4h ustawy CIT, bez względu na fakt, czy stanowią one koszty bezpośrednie czy koszty pośrednie. W konsekwencji, Wnioskodawca powinien te należności rozpoznać, jako koszt podatkowy w miesiącu, za który są należne, co regulować będą odpowiednie zapisy ujęte w regulaminie i pod warunkiem, że zostały opłacone przez Spółkę w terminie przyjętym dla rozliczeń z tego tytułu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Na wstępie zaznaczyć należy pytanie przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki, tj.:
Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.
Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca zamierza zwracać koszty przeniesienia służbowego bądź wypłacać zasiłki na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym na rzecz wybranych nowych pracowników.
Wnioskodawca planuje m.in. by zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, był ustalony w oparciu o wynagrodzenia należne za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie, ale był należny i wypłacany w terminie późniejszym niż rozpoczęcie pracy, przykładowo po 1 roku od rozpoczęcia pracy.
Zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłata zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, będzie dla pracowników Wnioskodawcy stanowić przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wnioskodawca zamierza wprowadzić również możliwość udzielania pożyczek pracownikom zatrudnionym w Spółce na podstawie regulaminu obowiązującego wszystkich pracowników. W razie udzielenia dla danego pracownika pożyczki krótko po podjęciu zatrudnienia i przyznania mu określonej kwoty z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie już po dłuższym czasie trwania stosunku pracy u Wnioskodawcy (przykładowo 1 rok pracy) rozważana jest opcja kompensaty tych dwóch należności, jako sposobu spłaty udzielonej wcześniej pożyczki.
Zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłata zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, będą należne za okres, w jakim upłynie ustalony pomiędzy Spółką a danym pracownikiem czas zatrudnienia w tym nowym miejscu pracy (czyli przykładowo po 1 roku od przeniesienia do pracy).
Przystępując do oceny skutków podatkowych ponoszenia przez Wnioskodawcę wydatków na wypłaty dla pracowników zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”.
Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy CIT.
W myśl art. 15 ust. 4g ustawy CIT, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.
Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają należności z wymienionych w powołanym przepisie tytułów mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne.
Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty tych należności regulacja podatkowa odsyła do art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1082), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.
Należy zaznaczyć, że uregulowania zawarte w art. 15 ust. 4g ustawy CIT, w odniesieniu do należności związanych ze stosunkiem pracy, modyfikują ogólne zasady zaliczania wydatków do bezpośrednich i pośrednich kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 15 ust. 4 i art. 15 ust. 4d ustawy CIT.
Ustawodawca pozostawił przy tym zwrot „(…) za który są należne”, zawarty w art. 15 ust. 4g ustawy CIT, niedookreślonym. Stąd konieczna jest analiza jego znaczenia na bazie wykładni literalnej. Słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/należny) definiuje słowo „należny”, jako: „przysługujący, należący się komuś lub czemuś”. Z uwagi na brak definicji „należnego wynagrodzenia” w ustawie podatkowej – w oparciu o wykładnię literalną za uzasadnione wydaje się zatem przyjęcie, że o „należnym” wynagrodzeniu można mówić wówczas, gdy należności te zostały ustalone (przesądzone) lub są niesporne (również co do wysokości). W związku z tym przyjmuje się, że dla celów podatkowych dane świadczenia, np. – jak w rozpatrywanej sprawie – zwrot kosztów przeniesienia służbowego bądź zasiłki na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym – stają się należne, gdy zostają ustalone i określone co do wysokości oraz wynikają z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.
Z treści cytowanych przepisów ustawy CIT wynika więc, że wynagrodzenia, premie i nagrody oraz inne świadczenia pieniężne ponoszone na rzecz pracownika mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w okresie, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy o pracę lub innego stosunku prawnego łączącego strony.
W oparciu o przywołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zwrotu kosztów przeniesienia służbowego bądź wypłaty zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, jako stanowiące dla pracowników Wnioskodawcy przychody, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie, gdy przedmiotowe świadczenia są należne – pod warunkiem ich wypłaty lub postawienia do dyspozycji (bądź dokonania kompensaty należności) w terminie wynikającym z uregulowań obowiązujących w Spółce.
W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.
Ponadto, podkreślenia wymaga w tym miejscu fakt, że uregulowane w art. 14b-14h Ordynacji podatkowej postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego czy kontrolnego, w ramach których prowadzone jest postępowanie dowodowe. Regulacje ww. ustawy nie przewidują prowadzenia postępowania dowodowego w sprawach o interpretację przepisów prawa podatkowego. Należy zatem wskazać, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego udokumentowania poniesionych wydatków oraz wykazania związku przyczynowo-skutkowego opisanych we wniosku wydatków z uzyskiwanymi w ramach działalności gospodarczej przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili