0111-KDIB2-1.4010.431.2021.1.AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2021 r., który w tym samym dniu wpłynął za pośrednictwem e-puap, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych dla Klientów Pośrednich bonusów pieniężnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2021 r., wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych dla Klientów Pośrednich bonusów pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X. Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji konserw rybnych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) i sprzedaje swoje produkty bezpośrednio do Dystrybutorów, którzy stanowią pośrednie ogniwo obrotu produktami Spółki. Dystrybutorzy odsprzedają dalej produkty Spółki do Klientów Pośrednich. W większości przypadków odsprzedaż produktów Spółki następuje do mniejszych punktów handlowych. Spółka pragnie promować i wspierać sprzedaż swoich produktów do Klientów Pośrednich. W tym celu Spółka planuje wdrożyć system bonusowy kierowany do Klientów Pośrednich. W przyszłości na podstawie zawartych pisemnych porozumień (dalej: „Porozumienie”) – na zasadach określonych w Porozumieniu - Spółka przyzna Klientowi Pośredniemu świadczenie pieniężne (dalej: „Bonus”) w postaci określonej części ceny brutto zapłaconej przez Klienta Pośredniego w transakcji nabycia przez niego towarów od wskazanych Dystrybutorów. Bonus, który będzie mógł uzyskać Klient Pośredni będzie zależny od ilości i wartości produktów Spółki, które Klient Pośredni nabędzie. Na podstawie zawartego Porozumienia, po spełnieniu zadanych przez Spółkę warunków, Klienci Pośredni będą uprawnieni do uzyskania rabatu od Spółki za dany okres rozliczeniowy. Spółka będzie posiadała wiarygodną informację odnośnie wypełnienia przez danego Klienta Pośredniego warunków uprawniających go do uzyskania bonusu z tytułu zakupu jej produktów. Bonus przyznawany będzie w formie pieniężnej. Celem bonusu jest zachęcenie Klienta Pośredniego do dalszego zakupu produktów i będzie oznaczało zmniejszenie wydatku Klienta Pośredniego na zakup produktów Spółki w danym okresie rozliczeniowym. W zamian za uzyskany rabat Klient Pośredni nie będzie wykonywał na rzecz Spółki żadnej usługi. Ponieważ Spółka nie zbywa produktów bezpośrednio na rzecz Klientów Pośrednich, nie będzie ona wystawiać dla tych podmiotów faktur VAT, ani też faktur VAT korygujących. Spółka będzie natomiast dokumentowała należne Klientom Pośrednim rabaty poprzez wystawienie noty księgowej, na której będą wskazywane m.in. kwota przyznanego rabatu pośredniego brutto, kwot netto oraz kwot podatku VAT. Wystawiona nota księgowa będzie dla Klienta Pośredniego informacją, co do faktycznej wartości kwoty rabatu oraz kwoty VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwoty wypłaconych bonusów (odpowiadające wartości „netto” bonusów, tj. z wyłączeniem VAT) dla Klientów Pośrednich mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wypłaconych bonusów dla Klientów Pośrednich (odpowiadające ich wartości „netto”, tj. z wyłączeniem VAT), mogą stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy, zaistniały wszystkie wskazane poniżej warunki, aby zaliczyć wydatek (bonus) do kosztów uzyskania przychodów tj.:

1. wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku z potencjalną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

2. prawidłowego udokumentowania poniesionego wydatku,

3. wydatek (koszt) nie może być wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych),

4. wydatek winien dokumentować realne zdarzenie.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, powyższe działania służą nie tylko utrzymaniu zainteresowania Klientów Pośrednich towarami znajdującymi się w ofercie Spółki, ale i jego zwiększeniu. Uatrakcyjnienie w ten sposób warunków zakupu towarów wpływa na zwiększenie jej sprzedaży. Możliwość uzyskania bonusu pieniężnego, skłania Klientów Pośrednich do kontynuowania i intensyfikacji zakupów produktów oferowanych przez Spółkę za pośrednictwem Dystrybutorów. W związku z tym wpływa niewątpliwie na wzrost sprzedaży oferowanych produktów, a co za tym idzie, na osiągane przez Spółkę przychody.

Mając na uwadze powyższe, wydatki Wnioskodawcy, jakie zostaną poniesione na wypłatę bonusów, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika.

Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji konserw rybnych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i sprzedaje swoje produkty bezpośrednio do Dystrybutorów, którzy stanowią pośrednie ogniwo obrotu produktami Spółki. Dystrybutorzy odsprzedają dalej produkty Spółki do Klientów Pośrednich. Wnioskodawca pragnie promować i wspierać sprzedaż swoich produktów do Klientów Pośrednich i w tym celu planuje wdrożyć system bonusowy kierowany do Klientów Pośrednich.

W przyszłości na podstawie zawartych pisemnych porozumień i na zasadach w nich określonych, Spółka przyzna Klientowi Pośredniemu świadczenie pieniężne, tj. Bonus w postaci określonej części ceny brutto zapłaconej przez Klienta Pośredniego w transakcji nabycia przez niego towarów od wskazanych Dystrybutorów. Bonus, który będzie mógł uzyskać Klient Pośredni będzie zależny od ilości i wartości produktów Spółki, które Klient Pośredni nabędzie.

Na podstawie zawartego Porozumienia, po spełnieniu zadanych przez Spółkę warunków, Klienci Pośredni będą uprawnieni do uzyskania rabatu od Spółki za dany okres rozliczeniowy. Bonus przyznawany będzie w formie pieniężnej. W zamian za uzyskany rabat Klient Pośredni nie będzie wykonywał na rzecz Spółki żadnej usługi. Ze względu na to, że Spółka nie zbywa produktów bezpośrednio na rzecz Klientów Pośrednich, nie będzie ona wystawiać dla tych podmiotów faktur VAT ani też faktur VAT korygujących. Spółka będzie natomiast dokumentowała należne Klientom Pośrednim rabaty poprzez wystawienie noty księgowej, na której będą wskazywane m.in. kwota przyznanego rabatu pośredniego brutto, kwot netto oraz kwot podatku VAT. Wystawiona nota księgowa będzie dla Klienta Pośredniego informacją, co do faktycznej wartości kwoty rabatu oraz kwoty VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy kwoty wypłaconych bonusów (o wartości netto) dla Klientów Pośrednich, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, zauważyć należy, że w niniejszym wniosku Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że udzielanie bonusów pieniężnych na rzecz Klienta Pośredniego służy nie tylko utrzymaniu zainteresowania Klientów Pośrednich towarami znajdującymi się w ofercie Spółki, ale i jego zwiększeniu. Uatrakcyjnienie w ten sposób warunków zakupu towarów wpływa na zwiększenie sprzedaży oferowanych przez Spółkę produktów. Możliwość uzyskania bonusu pieniężnego, skłania Klientów Pośrednich do kontynuowania i intensyfikacji zakupów produktów oferowanych przez Spółkę za pośrednictwem Dystrybutorów. W związku z tym przyznane przez Spółkę bonusy niewątpliwie mogą wpłynąć na wzrost sprzedaży oferowanych produktów, a co za tym idzie, na osiągane przez Spółkę przychody.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wskazane przez Wnioskodawcę w treści wniosku wydatki zostaną poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu uzyskania przychodów, co zarazem oznacza, że wydatki te spełniają przesłanki pozwalające na uznanie ich za koszty podatkowe.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wydatki w postaci bonusów pieniężnych poniesione przez Spółkę w związku z ich wypłatą na podstawie wystawionej noty księgowej na rzecz Klienta Pośredniego, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy również zauważyć, że ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika wydatków, to na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich prawidłowe udokumentowanie. Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.