0111-KDIB2-1.4010.420.2021.1.MM
📋 Podsumowanie interpretacji
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, będąca polskim rezydentem podatkowym, planuje rozpoczęcie likwidacji oraz wykreślenie z rejestru przedsiębiorców. Posiada zaciągnięte pożyczki od udziałowca, który jest rezydentem Finlandii. Istnieje ryzyko, że środki uzyskane z ściągnięcia wierzytelności oraz upłynnienia majątku Spółki nie pokryją wszystkich zobowiązań, w tym pożyczek. Organ podatkowy uznał, że wartość niespłaconego zobowiązania z tytułu pożyczek wobec udziałowca, pozostająca w Spółce na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS, nie będzie stanowić przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu. Uzasadnił to tym, że w analizowanej sytuacji nie dojdzie do umorzenia zobowiązań, lecz jedynie do ich wygaśnięcia w momencie wykreślenia Spółki z rejestru, co nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego.
❓ Pytania i stanowisko urzędu
Stanowisko urzędu
Masz dosyć przekopywania się przez dziesiątki interpretacji?
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny📖 Pełna treść interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz., 1540 ze zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 września 2021 r. (który wpłynął w tym samym dniu za pośrednictwem e-PUAP), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconego zobowiązania - pożyczek w stosunku do udziałowca, pozostająca w Spółce na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) będzie stanowić dla niej przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 24 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconego zobowiązania - pożyczek w stosunku do udziałowca, pozostająca w Spółce na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS będzie stanowić dla niej przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca” jest polskim rezydentem podatkowym, opodatkowanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od całości swoich dochodów. Spółka w przyszłości zamierza rozpocząć likwidację zmierzającą do wykreślenia jej z rejestru przedsiębiorców KRS.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami kodeksu spółek handlowych („KSH (Krajowa Administracja Skarbowa)”), działania likwidatorów zmierzają do zakończenia bieżących interesów spółki, ściągnięcia wierzytelności, wypełnienia zobowiązań i upłynnienia majątku spółki (282 § 1 KSH).
Aktualnie, Spółka posiada zaciągnięte pożyczki, które zostały udzielone jej przez udziałowca tj. spółkę będącą rezydentem podatkowym Finlandii. Spółka nie wyklucza, iż kwoty uzyskane ze ściągnięcia wierzytelności i upłynnienia majątku Spółki nie wystarczą na pokrycie wszystkich zobowiązań. W rezultacie, może zaistnieć sytuacja, w której na moment zakończenia procesu likwidacyjnego i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców pożyczka nie zostanie spłacona, co spowoduje, że w bilansie po stronie pasywów będzie widniało niespłacone zobowiązanie z tego tytułu. Ww. zobowiązanie nie ulegnie przedawnieniu. Jednocześnie udziałowiec (pożyczkodawca) nie wyrazi zgody na umorzenie pożyczki i zwolnienie Spółki z długu.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w świetle przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego wartość niespłaconego zobowiązania - pożyczek w stosunku do udziałowca, pozostająca w Spółce na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS będzie stanowić dla niej przychód podatkowy powodujący powstanie obowiązku w zakresie podatku dochodowego?
Zdaniem Wnioskodawcy, wartość niespłaconego zobowiązania - pożyczek w stosunku do udziałowca, pozostająca w Spółce na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS nie będzie stanowić dla niej przychodu podatkowego powodującego powstanie obowiązku w zakresie podatku dochodowego.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:
Orzecznictwo sądowe dopuszcza możliwość wykreślenia spółki z o.o. z rejestru po zakończonej likwidacji w sytuacji, w której posiada ona niezaspokojone zobowiązania. W tym zakresie wypowiedział się m.in. Sąd Najwyższy, który wskazał, że w sytuacji, w której spółka będąca w likwidacji nie prowadzi żadnych interesów i nie ma żadnego majątku, w której nie istnieją żadne możliwości zaspokojenia wierzycieli, utrzymywanie jej bytu prawnego jest bezzasadne i sytuacja ta nie powinna wpłynąć na możliwość wykreślenia spółki z rejestru przedsiębiorców (tak np. NSA w postanowieniu z dnia 5 grudnia 2003 r., sygn. akt IV CK 256/02). Analogiczne zdanie SN zaprezentował wcześniej w postanowieniu z dnia 8 stycznia 2002 r. (I CKN 752/99).
Ponadto, zgodnie z orzecznictwem sądowym, wykreślenie spółki z rejestru nie powoduje wygaśnięcia zobowiązań dla pożyczkodawcy (udziałowca), jedynie ma to taki skutek, że nie istnieje pierwotnie zobowiązany.
Przechodząc do kwestii podatkowych, wskazać należy, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”) nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii. Na podstawie powyższego przepisu można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że o przysporzeniu można mówić nie tylko wówczas gdy nastąpi u podatnika przyrost po stronie aktywów, ale również wówczas gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów).
Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3) ustawy o CIT przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności, m.in. wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów). Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 8 ww. ustawy, do przychodów podatkowych nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, jeżeli ich umorzenie jest związane z: bankowym postępowaniem ugodowym, postępowaniem upadłościowym z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego naprawczego oraz realizacja programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.
W świetle ww. przepisów, każde umorzenie zobowiązania powoduje co do zasady powstanie przychodu po stronie dłużnika w wysokości wartości umorzonego zobowiązania. Podobnie przychód powstanie w związku z przedawnieniem zobowiązania. Wyłączenie dla ww. sytuacji stanowią przypadki umorzenia wskazane w art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o CIT, tj. przypadki, kiedy umorzenie zobowiązań jest związane z:
• bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
• postępowaniem upadłościowym z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego, lub
• realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw,
- niemniej żadna z tych sytuacji nie ma miejsca w omawianym przypadku Spółki. Ponadto, jak wskazała Spółka w opisie zdarzenia przyszłego, posiadane przez nią zobowiązanie z tytułu pożyczki nie uległo przedawnieniu.
Spółka zwraca uwagę, że ww. przepisy nie wskazują co należy rozumieć przez "umorzenie" zobowiązania. Zgodnie z orzecznictwem, pod pojęciem umorzonych zobowiązań generujących przychód w podatku dochodowym należy rozumieć takie instytucje prawa cywilnego jak zwolnienie z długu, potrącenie i odnowienie (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 czerwca 2010 r. sygn. akt II FSK 345/09).
Wnioskodawca pragnie wskazać, że w analizowanej sytuacji nie dojdzie do powstania przychodu z tytułu umorzenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o CIT, gdyż - jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego - pożyczkodawca (udziałowiec Spółki) nie wyraża zgody na umorzenie zobowiązań Spółki z tytułu pożyczki.
W tejże sprawie nie można również mówić o potrąceniu. Zgodnie bowiem z art. 498 Kodeksu cywilnego, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. W niniejszej sprawie taka sytuacja jednak nie zaistnieje.
Nie dojdzie również do zastosowania instytucji odnowienia, uregulowanej w art. 506 Kodeksu cywilnego. Na mocy tego przepisu, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa.
W niniejszej sytuacji nie można również mówić o zwolnieniu z długu. Stosownie bowiem do treści art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Z brzmienia tego przepisu wynika, że zwolnienie z długu dochodzi do skutku w wyniku umowy stron. Pozostaje to w zgodzie z cytowaną powyżej definicją słownikową „umorzenia”, która również wskazuje na współdziałanie dłużnika i wierzyciela. Jeżeli więc obie strony, tj. zarówno wierzyciel, jak i dłużnik, nie wyrażą woli umorzenia zobowiązania, to do takiego umorzenia nie dojdzie.
Biorąc zatem pod uwagę, że w opisanej sytuacji, wierzyciel nie wyrazi zgody na umorzenie zobowiązań Spółki - umorzenie takie nie nastąpi. Wygaśnięcie zobowiązań wynikające z wykreślenia Spółki z rejestru, nastąpi automatycznie, tj. bez zawierania umowy z wierzycielem i bez wyrażania zgody przez dłużnika. Opisane zdarzenie nie może być więc utożsamiane z umorzeniem zobowiązań, które mogłoby generować po stronie Spółki przychód do opodatkowania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o CIT, tj. w wysokości wartości umorzonych zobowiązań (do umorzenia bowiem nie dojdzie).
Jednocześnie należy zauważyć, że podstawę do rozpoznania przychodu podatkowego zawsze powinno stanowić wystąpienie realnego przysporzenia majątkowego po stronie podatnika. Takie przysporzenie natomiast po stronie Spółki nie wystąpi, gdyż w momencie wygaśnięcia zobowiązania (co nastąpi w dacie wykreślenia Spółki z rejestru), Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej (jako podmiotowi już nieistniejącemu) jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tego tytułu.
Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 6 ustawy o CIT, jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. Kwestię zamknięcia ksiąg rachunkowych reguluje natomiast art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 1047), zgodnie z którym księgi zamyka się m.in. na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również zakończenia likwidacji. W konsekwencji rok podatkowy spółki z o.o. w likwidacji zakończy się z dniem zakończenia likwidacji. Na ten dzień zobowiązania będą jeszcze istnieć (wygasną dopiero z momentem wykreślenia Spółki z rejestru) i jako takie nie spowodują powstania przychodu podatkowego.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że wartość niespłaconego zobowiązania (pożyczki) pozostająca w Spółce na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia jej z rejestru przedsiębiorców nie będzie stanowiła dla niej przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy CIT, a tym samym nie spowoduje powstania obowiązku w tym podatku.
Powyższe stanowisko, spójne z oceną zdarzenia przyszłego, przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe w zakresie zbliżonych stanów faktycznych, m.in. w:
• w interpretacji indywidualnej z 10 maja 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (Znak: 0114-KDIP2-3.4010.35.2017.1.PS),
• w interpretacji indywidualnej z 2 grudnia 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (Znak: 0461-ITPB3.4510.599.2016.2.AW),
• w interpretacji indywidualnej z 8 lipca 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (Znak: ILPB3/4510-1-216/16-2/PS)
• w interpretacji indywidualnej z 10 czerwca 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (Znak: IPPB3/4510-220/15-2/GJ), czy też
• w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lipca 2013 r. (Znak: IBPBI/2/423-529/13/MS) oraz z 8 grudnia 2008 r. (Znak: IBPBI/2/423-1075/09/PP).
Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie wskazać, że ze względu na podobieństwo lub tożsamość interpretowanych regulacji prawa podatkowego, wskazane we wniosku interpretacje indywidualne stanowią potwierdzenie ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych, stąd mogą zostać potraktowane, jako wskazówka interpretacyjna dla oceny zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegoza pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Przestań wyszukiwać interpretacje ręcznie!
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili