0111-KDIB2-1.4010.379.2021.1.BJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu udzielenia Licencji nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), z uwagi na wyłączenie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe,

- czy wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu udzielenia Licencji stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik przy zastosowaniu wynikającej z umowy UPO stawki w wysokości 10% - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu udzielenia Licencji nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, z uwagi na wyłączenie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT,

- czy wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu udzielenia Licencji stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik przy zastosowaniu wynikającej z umowy UPO stawki w wysokości 10%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Jest częścią Grupy (dalej: Grupa). Wnioskodawca działa w branży chłodniczej i klimatyzacyjnej. Przeważającym przedmiotem działalności zarówno Spółki, jak i całej Grupy jest produkcja przemysłowych urządzeń chłodniczych.

W latach 2018-2020, w wyniku przeprowadzonych zmian, rozszerzony został zakres: (i) działalności prowadzonej przez Spółkę (przeniesienie funkcji do Polski), oraz (ii) współpracy z klientami, w wyniku czego Wnioskodawca realizuje szerszy zakres produkcji oraz bezpośrednio sprzedaje wytworzone produkty na rzecz klientów. Transferowana część działalności Grupy (informacje niezbędne do wytwarzania produktów, jak i baza klientów) związane były z działalnością prowadzoną przez podmiot powiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, X z siedzibą we Włoszech (dalej: Podmiot Powiązany, Kontrahent), będącą włoskim rezydentem podatkowym.

Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji Kontrahenta, o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Na potrzeby związane z opodatkowaniem podatkiem u źródła, Wnioskodawca zachowuje należytą staranność w toku weryfikacji zastosowania stawki podatku innej niż określona w regulacjach ustawy o CIT.

Przejęcie funkcji zostało podzielone na etapy. W pierwszej kolejności (w latach 2018-2020) X IT przekazała Spółce pierwszą linię produkcyjną oraz niektóre materiały i komponenty niezbędne do produkcji nowych wymienników ciepła (dalej: Produkt). Podmiot Powiązany udzielił również Spółce licencji, w ramach której zobowiązał się dostarczać Wnioskodawcy wszelkich instrukcji technicznych i wskazań niezbędnych do wytworzenia Produktu (dalej: Licencja), a także przekazał Spółce część bazy klienckiej (dalej: Lista Klientów). Na pierwszym etapie, działalność produkcyjna w zakresie Produktu, jak i jego sprzedaż była realizowana zarówno przez Spółkę, jak i przez X IT.

Pod koniec 2020 roku do Spółki została przeniesiona druga linia produkcyjna. W związku z powyższym, Spółka nabyła własność aktywów w postaci wiedzy przemysłowej i handlowej niezbędnej do produkcji Produktu (dalej: Know-how), która była wcześniej udostępniona Spółce w ramach Licencji, jak również pozostałą część bazy klientów Produktu. W wyniku transakcji, Spółka przejęła w pełni funkcje w zakresie produkcji i dystrybucji Produktu (dystrybucja bezpośrednio do Klientów jak i do X IT, dokonującego następnie redystrybucji), a X IT wycofało się z działalności produkcyjnej w danym zakresie, co wiązało się ze wzrostem wolumenu produkcji i wartości sprzedaży Spółki oraz zmniejszeniem sprzedaży po stronie Podmiotu Powiązanego.

Niniejszy wniosek dotyczy kwestii oceny konsekwencji podatkowych związanych z udzieloną Licencją i związanymi z nią opłatami za lata 2019 i 2020 (tj. przed nabyciem Know-how na własność). Know-how, objęty Licencją, obejmował wszelkie instrukcje techniczne i wskazania niezbędne do prowadzenia produkcji Produktu, tj. m.in. formularze, plany, rysunki, warunki techniczne, fotografie, instrukcje oraz pozostałe elementy niezbędne do uzyskania przez Spółkę doświadczeń, technik i wiedzy posiadanej przez X IT w odniesieniu do produkcji Produktu. Przez prawo do korzystania z Know-how na podstawie udzielonej licencji, strony odnoszą się do prawa używania, reprodukcji, kopiowania, przekazywania na nośniki elektroniczne, magnetyczne i optyczne.

W związku z udzieloną Licencją, Spółka zobowiązana jest do wypłaty - za lata 2019 i 2020 - wynagrodzenia na rzecz X IT, którego wysokość została ustalona w oparciu o przychody ze sprzedaży produktów, będących przedmiotem Licencji.

Wnioskodawca pragnie dodatkowo wskazać, że posiadanie dostępu do Know-how bezpośrednio wpływa na możliwość osiągania przez Spółkę przychodów (możliwość prowadzenia produkcji w zakresie wymienników ciepła) oraz na wysokość tych przychodów (wyższy wolumen sprzedaży z uwagi na możliwość dostarczenia określonego rodzaju produktów). Tym samym, bezpośrednio wpływa na prowadzenie podstawowej działalności operacyjnej.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej okoliczności, Wnioskodawca pragnie potwierdzić prawidłowość swojego stanowiska w zakresie:

- braku konieczności zastosowania limitowania przewidzianego w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, w stosunku do kosztów opłaty uiszczanej na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu Licencji, z uwagi na wyłączenie z limitowania, przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT;

- prawidłowej kwalifikacji wynagrodzenia wypłacane na rzecz Kontrahenta z tytułu Licencji na gruncie Umowy o UPO, a w konsekwencji obowiązku odprowadzenia zryczałtowanego podatku z tytułu należności wypłacanych podmiotom nieposiadającym siedziby lub zarządu na terytorium Polski tj. nierezydentów (dalej: podatek u źródła), przy zastosowaniu wynikającej z umowy UPO stawki w wysokości 10%

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu udzielenia Licencji nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), z uwagi na wyłączenie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu udzielenia Licencji stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik przy zastosowaniu wynikającej z umowy UPO stawki w wysokości 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

- w odniesieniu do pyt. 1 - koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Kontrahenta z tytułu udzielenia Licencji nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), z uwagi na wyłączenie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT,

- w odniesieniu do pyt. 2 - wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu udzielenia Licencji stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik, przy zastosowaniu wynikającej z umowy UPO stawki w wysokości 10%.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stanowisko w odniesieniu do pyt. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Jak wynika z treści art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, aby ograniczenie w przedmiocie zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów miało zastosowanie, powinny zostać spełnione dwie przesłanki:

1. poniesiony wydatek znajduje się wśród kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT,

2. koszty te będą poniesione na rzecz podmiotu powiązanego, o którym mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 ww. ustawy lub na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, m.in. „nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartości stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)” – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego (Internetowy Słownik Języka Polskiego, http://sjp.pwn.pl) „know-how” obejmuje „praktyczną umiejętność lub wiedzę w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”. Na gruncie prawnopodatkowym, oprócz definicji zawartej w art. 16b ust. 1 pkt 7, ustawa o CIT ustala znaczenie know-how w art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Z uwagi na fakt, iż z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, obowiązujące na poziomie wspólnotowym regulacje prawne zyskały walor prawa powszechnie w Polsce obowiązującego, uzasadnione jest odwołanie się do rozporządzenia Komisji (UE) nr 316/2014 z 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii z 21 marca 2014 r., które w art. 1 lit. i definiuje know-how jako „pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

(i) niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;

(ii) istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz

(iii) zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.”

Do pojęcia know-how odniósł się również Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. o sygn. III SA 1661/01 zdefiniował je jako „zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie.” Zdaniem NSA termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym pakiet informacji udostępnianych Spółce stanowi „know-how” w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym, w ocenie Spółki, bezsporne jest to, że Opłata licencyjna mieści się w zakresie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie w zakresie zaliczania wydatków z tytułów wymienionych w ust. 1 do kosztów uzyskania przychodów nie znajduje zastosowania w stosunku do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Przepisy ustawy o CIT nie precyzują w jaki sposób należy rozumieć przesłanki bezpośredniego związku z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi. Jak jednak zostało wskazane w uzasadnieniu do ustawy wprowadzającej art. 15e ust. 11 pkt 1 do ustawy o CIT, wyłączenie to miało na celu uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej (Uzasadnienie do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, druk sejmowy nr 1878).

Na konieczność odrębnego rozumienia tego określenia względem kosztów bezpośrednio związanych z przychodami wskazuje również dokument Ministerstwa Finansów „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” opublikowany 23 kwietnia 2018 r.

W powyższych wyjaśnieniach wskazano, że w związku z funkcjonalną wykładnią wyrażenia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi” należy uznać, że „koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu «inkorporowanych» w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Z powyższego wynika, iż warunkiem zastosowania wyłączenia przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT jest istnienie obiektywnego związku między ceną określonego towaru (produktu) a kosztami poniesionymi przez podatnika na nabycie określonych wartości.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, profil funkcjonalny Spółki obejmuje działalność produkcyjną. Warunkiem bezwzględnym prowadzenia produkcji towarów w skali przemysłowej jest posiadanie odpowiedniego zaplecza gospodarczego obejmującego przede wszystkim sprawne technicznie i dostosowane do potrzeb produkcji linie produkcyjne, których prawidłowe użytkowanie pociąga za sobą konieczność poniesienia określonych kosztów.

Jednym z takich kosztów są Opłaty Licencyjne uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu udzielenia licencji na korzystanie z wypracowanego know-how. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, „know-how” stanowi informacje związane z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, co zbieżne jest z szeregiem innych, przytoczonych definicji. Przedmiotowe Know-how, jako wiedza w dziedzinie przemysłowej, dotyczy organizacji procesu produkcyjnego wymienników ciepła. Korzystanie przez Spółkę z Know-how Podmiotu Powiązanego wiąże się ściśle z powstawaniem nowych lub udoskonalonych produktów oraz projektowaniem i techniczną organizacją procesu produkcji, bez których wytworzenie tych produktów nie byłoby możliwe. Tym samym posiadanie przez Spółkę tego rodzaju fachowych informacji jest bezwzględnym warunkiem prowadzenia działalności produkcyjnej, bowiem ich brak czyni posiadane aktywa produkcyjne bezużyteczne z perspektywy Spółki. Jedynie korzystając z wyspecjalizowanego Know-how, posiadający odpowiednie przygotowanie pracownicy Spółki, a także całe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, są w stanie prowadzić systematyczną, efektywną oraz bezpieczną działalność produkcyjną, a co za tym idzie, dokonywać sprzedaży wyrobów na rzecz klientów. Jednocześnie Spółka nie uzyskałaby Licencji, gdyby nie podjęcie działalności produkcyjnej w opisywanym we wniosku zakresie. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wykorzystywana przez Spółkę Licencja w sposób bezpośredni przyczynia się do wytwarzania towarów, z tytułu sprzedaży których Spółka osiąga przychody.

Co więcej, powyższy funkcjonalny związek znajduje wyraz w cenowym powiązaniu wypłacanego wynagrodzenia (Opłat licencyjnych) z ofertą Spółki. Każde racjonalnie postępujące przedsiębiorstwo (w tym Spółka) przy ustalaniu cen oferowanych przez siebie towarów lub świadczonych przez siebie usług bierze pod uwagę ponoszone przez siebie koszty w celu wygenerowania przychodów pozwalających osiągnięcie zysku na odpowiednim poziomie. Działalność produkcyjna Spółki musi zatem przynosić przychody na tyle wysokie, aby pokryć koszty funkcjonowania zakładu, w tym ciężar należnego wynagrodzenia z tytułu Licencji. Naturalne jest, iż w celu osiągnięcia zysku, podmiot produkcyjny musi brać pod uwagę ponoszone koszty, takie jak wydatki poniesione na Licencję. Tym samym, wskazane powyżej okoliczności wskazują na „inkorporowanie” ponoszonego wynagrodzenia w cenie oferowanych produktów.

Na bezpośredni związek Opłat Licencyjnych z wytworzeniem Produktu wskazuje sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Podmiotowi Powiązanemu z tytułu udzielenia Licencji. Wynagrodzenie jest bowiem kalkulowane w oparciu o łączny przychód Spółki z tytułu sprzedaży Produktu, stanowiąc jego określoną procentowo część - wysokość Opłat licencyjnych jest zatem zmienna i wprost proporcjonalna do wartości sprzedaży Spółki. W przypadku zmniejszenia wolumenu sprzedaży Produktów również wysokość Opłat Licencyjnych ulega zmniejszeniu. Zatem wartość sprzedaży Produktu przez Spółkę stanowi czynnik determinujący wysokość Opłat Licencyjnych należnych Podmiotowi Powiązanemu.

Mając na uwadze powyższe, również fakt powiązania wysokości Opłat Licencyjnych z wartością przychodów ze sprzedaży Produktu, stanowi dodatkowe potwierdzenie, że między ponoszonymi kosztami a wytwarzanym Produktem zachodzi bezpośredni związek.

Wobec okoliczności, że koszt nabywanych praw jest czynnikiem determinującym ceny sprzedawanych przez Spółkę towarów, a wysokość Opłat Licencyjnych uzależniona jest od wartości sprzedaży Produktu, należy stwierdzić, że spełnione zostają warunki do zastosowania wyłączenia z ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz Podmiotu Powiązanego, wynikającego z art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Nadmienić należy, że ciągu ostatnich kilku lat wykształciła się jednolita linia orzecznicza i interpretacyjna w zakresie wyłączenia zawartego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, w stanach faktycznych analogicznych do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku:

· W interpretacji indywidualnej z 24 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.57.2018.2.AZE, potwierdzono, iż w przypadku, gdy „[`(...)`] wynagrodzenie Podmiotu Powiązanego (tj. opłata licencyjna) kalkulowane jest m.in. w oparciu o kwotę sprzedaży odpowiednich produktów Spółki" oraz opłaty są powiązane z wytworzonymi produktami, bez ich nabycia wytworzenie produktów [`(...)`] nie byłoby możliwe [`(...)`] koszty Licencji Produkcyjnej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego należy uznać w opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym okolicznościach za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

· Podobnie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 marca 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG, potwierdził „przyjęte w umowie zasady rozliczeń uzależniające [`(...)`] wysokość [Opłat] od wysokości przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę z tytułu zbycia jednostek wytworzonych produktów” za jedną z przesłanek przemawiających za uznaniem danego kosztu za bezpośrednio związany z wytworzeniem towaru.

· Powyższa kwestia poruszona została również w wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji z 5 lutego 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.337.2020.1.JG. Potwierdzono w nim prawidłowość stanowiska, iż: „Wynagrodzenie ponoszone na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowi określony procent wartości sprzedaży Produktów. Oznacza to, że koszty Licencji Technologicznych definiowane są w odniesieniu do wartości sprzedaży Produktów wytworzonych przez Wnioskodawcę na podstawie Licencji Technologicznych. Wskazany mechanizm jest zatem wyrazem bezpośredniego związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych kosztów Licencji a wytwarzanymi i sprzedawanymi Produktami. W konsekwencji spełniony jest również związek kwotowy (wartość poniesionego kosztu wprost zależy od wartości sprzedanych Produktów), jako element bezpośredniego związku tych kosztów z wytwarzanymi i dystrybuowanymi Produktami. W konsekwencji koszty Licencji Technologicznej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu powiązanego stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z wytworzeniem przez Wnioskodawcę Produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o p.d.o.p.”.

Potwierdzenie argumentacji Wnioskodawcy zaprezentowano również w innych, aktualnych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na podstawie zbliżonych stanów faktycznych, m.in. w interpretacjach z: 24 czerwca 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.209.2019.2.DP, z 26 czerwca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.280.2019.1.AP, z 22 sierpnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.250.2019.1.HK, z 2 grudnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.415.2019.1.BSA, oraz z 12 lutego 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.560.2020.1.RK.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, powołane wyżej interpretacje indywidualne wskazują na ukształtowanie się jednolitej praktyki interpretacyjnej w zakresie możliwości zastosowania wyłączenia zawartego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, w stanach faktycznych analogicznych lub w dużym stopniu zbliżonych do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez Spółkę w związku z Licencją nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko w odniesieniu do pyt. 2.

Zgodnie z art. 3. ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się m.in. dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Ocena, czy Opłaty Licencyjne, wskazane w treści stanu faktycznego, spełniają definicję know-how zawartą w art. 21 ust. 1 pkt 1 nie jest przy tym przedmiotem zapytania Wnioskodawcy (Spółka uznaje, że definicja ta jest spełniona).

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jak wynika z powyższych regulacji, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT konstytuuje obowiązek pobierania i wpłacania podatku u źródła przy dokonywaniu na rzecz podatnika tego podatku płatności dotyczących m.in. informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Z zasady zawartej w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT wynika przy tym obowiązek uwzględniania umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednocześnie zgodnie z art. 91 ust. 1 oraz 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Konsekwencją powyższych regulacji jest dopuszczenie modyfikacji przedmiotu, stawki oraz miejsca opodatkowania na podstawie właściwej umowy o UPO.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca oraz Kontrahent są podmiotami mającymi siedzibę odpowiednio w Polsce oraz we Włoszech, w zaistniałym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a Włochami.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy o UPO, przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę. Przytoczony przepis wprowadza zasadę, zgodnie z którą przepisy polskiej ustawy o CIT (w tym art. 21) znajdzie zastosowanie jedynie w obszarze nieuregulowanym przez umowę o UPO.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 umowy o UPO, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Z ust. 2 wynika, że należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

Niniejsza umowa o UPO wprowadza w art. 12 ust. 3 legalną definicję określenia „należności licencyjne”, oznaczającego „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Jak wynika z cytowanego przepisu, należności licencyjnych w świetle umowy o UPO, to m.in., wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu prawa do użytkowania tajemnicy procesu produkcyjnego i za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej. Tego typu należnością są opłaty z tytułu Licencji. Zatem, skoro umowa o UPO referuje do należności licencyjnych jako związanych z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wartości niematerialnych i prawnych (w tym know-how), uznać należy, że wynagrodzenie wypłacane Kontrahentowi z tytułu Licencji można zakwalifikować jako podlegające art. 12 umowy o UPO.

W konsekwencji, zastosowanie powinien znaleźć art. 12 ust. 2 umowy o UPO, zgodnie z którym podatek u źródła nie może przekroczyć 10% kwoty brutto należności.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu udzielenia Licencji stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik, przy zastosowaniu wynikającej z umowy UPO stawki w wysokości 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.