0111-KDIB2-1.4010.378.2021.1.BJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) oraz czy wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT oraz czy wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Jest częścią Grupy (dalej: Grupa). Wnioskodawca działa w branży chłodniczej i klimatyzacyjnej. Przeważającym przedmiotem działalności zarówno Spółki, jak i całej Grupy jest produkcja przemysłowych urządzeń chłodniczych.

W latach 2018-2020, w wyniku przeprowadzonych zmian rozszerzony został zakres: (i) działalności prowadzonej przez Spółkę (przeniesienie funkcji do Polski), oraz (ii) współpracy z klientami, w wyniku czego Wnioskodawca realizuje szerszy zakres produkcji oraz bezpośrednio sprzedaje wytworzone produkty na rzecz klientów. Transferowana część działalności Grupy (informacje niezbędne do wytwarzania produktów, jak i baza klientów) związane były z działalnością prowadzoną przez podmiot powiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, X z siedzibą we Włoszech (dalej: Podmiot Powiązany, Kontrahent), będącą włoskim rezydentem podatkowym.

Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji Kontrahenta, o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Na potrzeby związane z opodatkowaniem podatkiem u źródła, Wnioskodawca zachowuje należytą staranność w toku weryfikacji zastosowania stawki podatku innej niż określona w regulacjach ustawy o CIT.

Przejęcie funkcji zostało podzielone na etapy. W pierwszej kolejności (w latach 2018-2020) X IT przekazała Spółce pierwszą linię produkcyjną oraz niektóre materiały i komponenty niezbędne do produkcji nowych wymienników ciepła (dalej: Produkt). Podmiot Powiązany udzielił również Spółce licencji, w ramach której zobowiązał się dostarczać Wnioskodawcy wszelkich instrukcji technicznych i wskazań niezbędnych do wytworzenia Produktu (dalej: Licencja), a także przekazał Spółce część bazy klienckiej (dalej: Lista Klientów). Na pierwszym etapie, działalność produkcyjna w zakresie Produktu, jak i jego sprzedaż była realizowana zarówno przez Spółkę, jak i przez X IT.

Pod koniec 2020 roku do Spółki została przeniesiona druga linia produkcyjna. W związku z powyższym, Spółka nabyła własność aktywów w postaci wiedzy przemysłowej i handlowej niezbędnej do produkcji Produktu (dalej: Know-how), która było wcześniej udostępnione Spółce w ramach Licencji, jak również pozostałą część bazy klientów Produktu. W wyniku transakcji, Spółka przejęła w pełni funkcje w zakresie produkcji i dystrybucji Produktu (dystrybucja bezpośrednio do Klientów jak i do X IT, dokonującego następnie redystrybucji), a X IT wycofało się z działalności produkcyjnej w danym zakresie, co wiązało się ze wzrostem wolumenu produkcji i wartości sprzedaży Spółki oraz zmniejszeniem sprzedaży po stronie Podmiotu Powiązanego.

Niniejszy wniosek dotyczy kwestii oceny konsekwencji podatkowych związanych wyłącznie z transakcją nabycia przez Spółkę Know-how.

Nabyty przez Spółkę know-how obejmuje wszelkie instrukcje techniczne i wskazania niezbędne do prowadzenia produkcji Produktu, tj. m.in. formularze, plany, rysunki, warunki techniczne, fotografie, instrukcje oraz pozostałe elementy niezbędne do uzyskania przez Spółkę doświadczeń, technik i wiedzy posiadanej przez X IT w odniesieniu do produkcji Produktu.

W związku z nabyciem Know-how, Spółka zobowiązana jest do zapłaty - począwszy od 2021 roku - wynagrodzenia na rzecz X IT, którego wysokość została ustalona w oparciu o wycenę dokonaną przez zewnętrznego doradcę.

Wnioskodawca pragnie dodatkowo wskazać, że posiadanie dostępu do Know-how (niezależnie od tego, czy w oparciu o umowę licencyjną, jak miało to miejsce przed rokiem 2020, czy też przez nabycie go na własność) bezpośrednio wpływa na możliwość osiągania przez Spółkę przychodów (możliwość prowadzenia produkcji w zakresie nowych wymienników ciepła) oraz na wysokość tych przychodów (wyższy wolumen sprzedaży z uwagi na możliwość dostarczenia określonego rodzaju produktów). Tym samym, bezpośrednio wpływa na prowadzenie podstawowej działalności operacyjnej.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej okoliczności, Wnioskodawca pragnie potwierdzić prawidłowość swojego stanowiska w zakresie:

- braku konieczności zastosowania w stosunku do wynagrodzenia uiszczanego na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how, regulacji art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, a także

- prawidłowej kwalifikacji wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Kontrahenta w zamian za przeniesienie Know-how na gruncie Umowy o UPO, a w konsekwencji braku obowiązku odprowadzenia zryczałtowanego podatku z tytułu należności wypłacanych podmiotom nieposiadającym siedziby lub zarządu na terytorium Polski, tj. nierezydentom (dalej: podatek u źródła).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”)?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Know-how nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

- w odniesieniu do pyt. 1 - koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Kontrahenta z tytułu nabycia Know-how nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”),

- w odniesieniu do pyt. 2 - wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu nabycia Know-how nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stanowisko w odniesieniu do pyt. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Jak wynika z treści art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, aby ograniczenie w przedmiocie zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów miało zastosowanie, powinny zostać spełnione dwie przesłanki:

1. poniesiony wydatek znajduje się wśród kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT,

2. koszty te będą poniesione na rzecz podmiotu powiązanego, o którym mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 ww. ustawy lub na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2 ustawy o CIT.

Mając na uwadze zakres regulacji art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca pragnie wskazać, że ponoszone przez niego wydatki na w związku z uiszczeniem wynagrodzenia na rzecz Podmiotu Powiązanego w związku z przeniesieniem Know-how nie są:

a) kosztem usług doradczych - w myśl definicji SJP, „doradczy” to „służący radą, doradzający”. Natomiast „doradzać” to „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. W związku z czym, usługi doradcze obejmują w szczególności usługi polegające na wyrażaniu opinii lub porad w danej sprawie, nie obejmując jednak usług polegających na działaniu, wdrażaniu etc.

- Spółka nie otrzymuje od Kontrahenta porad czy opinii w wyniku wykorzystania posiadanego przez Podmiot Powiązany know-how. O ile przedmiotem świadczenia Kontrahenta jest specjalistyczna wiedza, to zobowiązany jest on do jej bezterminowego i definitywnego przekazania Spółce na własność.

b) kosztem usług badania rynku - zgodnie z definicją słownikową, zwrot „badać" oznacza „poznawać coś za pomocą analizy naukowej”, natomiast pojęcie „rynek” odnosi się do „całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych”; „badanie rynku” należy więc rozumieć jako poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej.

- Świadczenie Kontrahenta nie obejmuje badania rynku.

c) kosztem usług reklamowych - zgodnie z utrwalonymi poglądami, „reklamę” stanowi „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług” lub „rozpowszechnianie informacji o towarach, usługach, miejscach i możliwościach nabycia towarów lub korzystania z określonych usług”.

- Kontrahent nie świadczy na rzecz Spółki usługi reklamowej.

d) kosztem zarządzania i kontroli - zgodnie z definicją słownikową, „zarządzić” oznacza „wydać polecenie” lub „zarządzać” - „sprawować nad czymś zarząd”; „kontrola” to „sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym”.

- W ramach realizowanej transakcji Kontrahent nie uzyskuje kompetencji zarządczych względem Wnioskodawcy ani nie uzyskuje uprawnienia do zarządzania obszarem działalności Wnioskodawcy.

e) kosztem przetwarzania danych - zgodnie ze SJP, „przetworzyć” oznacza „przekształcić coś twórczo”; „opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową”; przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych.

- Podmiot Powiązany nie dokonuje przetwarzania danych w rozumieniu powyższej definicji, nie dochodzi bowiem do przekazania danych w celu ich twórczego opracowania.

f) kosztem ubezpieczeń - przedmiotem transakcji nie jest ubezpieczenie Spółki;

g) kosztem gwarancji i poręczeń - Wnioskodawca nie uzyskuje gwarancji lub poręczeń;

h) kosztem świadczeń o podobnym charakterze - z uwagi na charakter transakcji znacznie odbiegający od ww. usług należy stwierdzić, że pod kątem praw oraz obowiązków stron występują znaczące różnice pomiędzy przeniesieniem Know-how a usługami wymienionymi w analizowanej regulacji;

i) kosztem przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze - nabywając Know-how od Kontrahenta nie dochodzi do jakiegokolwiek przeniesienia ryzyka niewypłacalności.

Zważywszy, iż realizowana transakcja nie może być uznana za transakcję usługową wpisującą się w katalog zawarty w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a dodatkowo nie obejmuje ona przeniesienia ryzyka niewypłacalności, kluczowe jest ustalenie, czy w przedmiotowej transakcji dochodzi zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT do wypłaty za korzystanie lub prawo do korzystania, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5. licencje,

6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego (Internetowy Słownik Języka Polskiego, http://sjp.pwn.pl)

„know-how” obejmuje „praktyczną umiejętność lub wiedzę w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”. Na gruncie prawnopodatkowym, oprócz definicji zawartej w art. 16b ust. 1 pkt 7, ustawa o CIT ustala znaczenie know-how w art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Z uwagi na fakt, iż z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, obowiązujące na poziomie wspólnotowym regulacje prawne zyskały walor prawa powszechnie w Polsce obowiązującego, uzasadnione jest odwołanie się do rozporządzenia Komisji (UE) nr 316/2014 z 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii z 21 marca 2014 r., które w art. 1 lit. i definiuje know-how jako „pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

(i) niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;

(ii) istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz

(iii) zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.”

Do pojęcia know-how odniósł się również Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. o sygn. III SA 1661/01 zdefiniował je jako „zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie.” Zdaniem NSA termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym pakiet informacji nabywanych przez Spółkę stanowi „know-how” w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT. Jednocześnie jednak, zdaniem Wnioskodawcy przeniesienie Know-how od Kontrahenta stanowić będzie w istocie nabycie know-how w rozumieniu zaprezentowanych definicji, w szczególności na gruncie ustawy o CIT, a także zgodnie z prawem wspólnotowym oraz polskim orzecznictwem. Tym samym, poniesiona przez Wnioskodawcę opłata nie będzie jednak stanowiła opłaty czy należności za „korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7”.

Zgodnie ze słownikową definicją „korzystać” oznacza bowiem „mieć pożyczek z czegoś, wyzyskiwać coś” lub „użytkować coś, posługiwać się czymś jako narzędziem, środkiem itp.” Takie znaczenie aprobowane jest przez Ministerstwo Finansów, na co wskazuje odwołanie się do niego w dokumencie „Kategoria usług objętych art. 15e ust. 1 ustawy” z dnia 23 kwietnia 2018 r. (dalej: Wyjaśnienia). W Wyjaśnieniach zwrócono również uwagę na regulację prawnocywilną dot. korzystania zawartą w art. 140 Kodeksu cywilnego, regulującą zakres prawa własności. Zgodnie z przytoczonym przepisem, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Odwołując się do powyższej instytucji prawa cywilnego Ministerstwo wskazało, że, „zarówno w języku potocznym, jak i w języku prawnym „korzystanie” z rzeczy lub prawa stanowi istotę uprawnienia właściciela rzeczy lub prawa. Obejmuje ono takie jego aspekty jak używanie rzeczy (prawa), czy pobieranie z nich pożytków lub czerpanie z nich innych dochodów. Prawu do korzystania z rzeczy (prawa) przeciwstawione jest prawo do rozporządzania rzeczą (prawą), wyzbycia się go.”

W Wyjaśnieniach zaznaczono, że „o ile prawo do korzystania z rzeczy (prawa) przysługiwać może nie tylko właścicielowi (użytkownikowi, licencjobiorcy, najemcy, dzierżawcy, korzystającemu z umowy leasingu), o tyle prawo do rozporządzenia rzeczą (prawem) jest stricte związane z prawem własności. Prawo do korzystania z określonej rzeczy lub prawa jest istotą umowy licencyjnej (sublicencyjnej), umowy najmu (art. 659-679 kc), dzierżawy (art. 693-709 kc) czy umowy leasingu (art. 7091-70918kc).”

Odnosząc powyższe na grunt ograniczenia wynikającego z art. 15e ustawy o CIT, w Wyjaśnieniach skonkludowano, że „z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, ograniczeniom z art. 15e ustawy o CIT nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT. Jest to rozróżnienie funkcjonujące obecnie np. na gruncie art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, który definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania.”

Mając na uwadze powyższe stanowisko Ministerstwa Finansów uznać należy, że w odniesieniu do przeniesienia Know-how stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku zastosowania nie znajdzie ograniczenie z art. 15e ustawy o CIT. O ile bowiem realizowana transakcja odnosi się do wartości niematerialnych i prawnych stanowiących know-how w rozumieniu ustawy o CIT, to w zaprezentowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do korzystania z prawa wymienionego w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, ale do przeniesienia jego własności z jednego podmiotu na drugi, co zakłada trwałe wyzbycie się know-how przez Podmiot Powiązany.

Na poparcie powyższego wywodu, Wnioskodawca pragnie przywołać również stanowiska organów podatkowych, które potwierdzają, że w odniesieniu do transferu praw wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT nie znajduje zastosowania obowiązek limitowania kosztów:

- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z dnia 3 grudnia 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.261.2020.2.AG organ interpretacyjny zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym „ograniczeniu zawartemu w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT nie będą podlegały koszty związane z przeniesieniem praw (transferem praw) wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4-7 ustawy CIT - w tym m.in. wartości stanowiącej równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Zdaniem Spółki, powyższe wynika z tego, że koszty nabycia (w drodze przeniesienia) know-how nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, gdyż ten dotyczy jedynie kosztów korzystania lub prawa do korzystania, a nie kosztu nabycia (w drodze przeniesienia) know-how.”

- Jak wynika z interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 8 maja 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.109.2019.1.AT, „biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia i przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od nabytego know-how nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., bowiem stanowią opłaty za przeniesienie prawa własności do know-how i nie mieszczą się w pojęciu „opłat za korzystanie lub prawo do korzystania”, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p.”

- Zgodnie z interpretacją indywidualną DKIS z dnia 29 listopada 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.322.2019.1.APA, „wynagrodzenie za przeniesienie praw własności intelektualnej nie stanowi opłat i należności, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. i tym samym ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p. nie znajdzie zastosowania (`(...)`). Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy koszty amortyzacji Praw własności intelektualnej, tj. praw do znaków towarowych i wzorów przemysłowych nabytych przez Wnioskodawcę od X nie mieszczą się w hipotezie i dyspozycji przepisu art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., a tym samym nie podlegają obowiązkowi limitowania w oparciu o ten przepis należało uznać za prawidłowe.”

Mając na względzie wskazaną argumentację, w ocenie Wnioskodawcy nabycie Know-how nie mieści się w katalogu świadczeń podlegających ograniczeniom na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Niezależnie jednak od powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać, że dodatkowym argumentem przemawiającym za brakiem zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 15e ustawy o CIT do ponoszonych kosztów jest wystąpienie powiązania pomiędzy wypłacanym wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z wytworzeniem przez Wnioskodawcę towaru (i w konsekwencji, osiąganiem z tego tytułu przychodów). Jak wynika bowiem z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie w zakresie zaliczania kosztów usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodów nie znajduje zastosowania w stosunku do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ustawa o CIT nie precyzuje w którymkolwiek przepisie prawidłowego sposobu rozumienia przesłanki bezpośredniego związku wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi, niemniej na konieczność odrębnego rozumienia tego określenia względem kosztów bezpośrednio związanych z przychodami wskazuje dokument Ministerstwa Finansów „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” opublikowany 23 kwietnia 2018 r.

W powyższych wyjaśnieniach wskazano, że w związku z funkcjonalną wykładnią wyrażenia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi” należy uznać, że „koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu «inkorporowanych» w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Z powyższego wynika, iż warunkiem zastosowania wyłączenia przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT jest istnienie obiektywnego związku między ceną określonego towaru (produktu) a wysokością kosztu prawa nabywanego przez podatnika.

Jak nakreślono w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, profil funkcjonalny Spółki obejmuje działalność produkcyjną. Warunkiem bezwzględnym prowadzenia produkcji towarów w skali przemysłowej jest posiadanie odpowiedniego zaplecza gospodarczego obejmującego przede wszystkim sprawne technicznie i dostosowane do potrzeb produkcji linie produkcyjne, których prawidłowe użytkowanie pociąga za sobą konieczność poniesienia określonych kosztów.

Jednym z rodzajów takich kosztów jest wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu przeniesienia Know-how. Jak wskazano wcześniej, „know-how” w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT zdefiniowano jako informacje związane z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, co zbieżne jest z szeregiem innych, przytoczonych definicji. Przedmiotowe Know-how, jako wiedza w dziedzinie przemysłowej, dotyczy organizacji procesu produkcyjnego wymienników ciepła. Nabycie przez Spółkę Know-how od Podmiotu Powiązanego wiąże się ściśle z powstawaniem nowych lub udoskonalonych produktów oraz projektowaniem i techniczną organizacją procesu produkcji, bez których wytworzenie towaru nie byłoby możliwe. Tym samym posiadanie przez Spółkę tego rodzaju fachowych informacji jest bezwzględnym warunkiem prowadzenia działalności produkcyjnej, bowiem ich brak czyni posiadane aktywa produkcyjne bezużyteczne z perspektywy Spółki. Jedynie korzystając z wyspecjalizowanego Know-how, posiadający odpowiednie przygotowanie pracownicy Spółki, a także Wnioskodawca jako przedsiębiorstwo, są w stanie prowadzić systematyczną, efektywną oraz bezpieczną działalność produkcyjną, a co za tym idzie, dokonywać sprzedaży wyrobów na rzecz klientów. Jednocześnie Spółka nie nabywałaby Know-how, gdyby nie podjęcie działalności produkcyjnej w relewantnym zakresie. Tym samym wykorzystywany przez Spółkę Know-how w sposób bezpośredni przyczynia się do wytwarzania towarów, z tytułu sprzedaży których Spółka osiąga przychody.

Powyższy, funkcjonalny związek znajduje wyraz w cenowym powiązaniu wypłacanego wynagrodzenia a ofertą Spółki. Każde racjonalnie postępujące przedsiębiorstwo (w tym Spółka) przy ustalaniu cen oferowanych przez siebie towarów lub świadczonych przez siebie usług bierze pod uwagę ponoszone przez siebie koszty w celu wygenerowania przychodów pozwalających osiągnięcie zysku na odpowiednim poziomie. Działalność produkcyjna Spółki musi zatem przynosić przychody na tyle wysokie, aby pokryć koszty funkcjonowania zakładu, w tym ciężar należnego wynagrodzenia z tytułu przekazanego Know-how. Naturalne jest, iż w celu osiągnięcia zysku, podmiot produkcyjny musi brać pod uwagę ponoszone koszty uzyskania przychodu - Spółka ustalając cenę Produktów, bierze (i będzie brać) pod uwagę wydatki na nabycie Know-how produkcyjnego. Tym samym, wskazane powyżej okoliczności wskazują na swoiste „inkorporowanie” ponoszonego wynagrodzenia w cenach oferowanych produktów.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że wysokość wynagrodzenia na rzecz X IT z tytułu nabycia Know-how, została ustalona w oparciu o przybliżoną wartość szacowanej wysokości opłat z tytułu Licencji za okres 7 lat. Wnioskodawca pragnie zauważyć, że z uwagi na sposób ustalania wynagrodzenia z tytułu umowy licencyjnej (oparty na wartości sprzedaży), powyższe wskazuje na swoisty związek między wartością wynagrodzenia z tytułu nabycia Know-how a wartością sprzedaży Produktów. Gdyby Spółka nie nabyła Know-how na własność, a dostęp do niego uzyskiwała na podstawie umowy licencyjnej (jak miało to miejsce przed nabyciem), zobowiązana byłaby do ponoszenia opłat licencyjnych, których wartość wynikałaby wprost z wartości sprzedaży. Powyższe stanowi dodatkowy argument za przyjęciem, że wynagrodzenie na rzecz Podmiotu Powiązanego należy uznać za czynnik wpływający na cenę wytwarzanych produktów.

Wobec okoliczności, że koszt nabywanych praw jest czynnikiem determinującym ceny sprzedawanych przez Spółkę towarów, należy stwierdzić, że niezależnie od uznania przedmiotowych kosztów za niepodlegające zakresowi art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, spełnione byłyby warunki do zastosowania zwolnienia z ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz Podmiotu Powiązanego, wynikającego z art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez Spółkę w związku Know-how nabytym w drodze przeniesienia własności nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ustawy o CIT.

Stanowisko w odniesieniu do pyt. 2.

Zgodnie z art. 3. ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się m.in. dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Ocena, czy przedmiot Wynagrodzenia, wskazanego w treści stanu faktycznego, spełnia definicję know-how zawartą w art. 21 ust. 1 pkt 1 nie jest przy tym przedmiotem zapytania Wnioskodawcy (Spółka uznaje, dla potrzeb niniejszego pytania, że definicja ta jest spełniona).

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (jak wskazano w treści Wniosku, Spółka jest w posiadaniu takiego certyfikatu). Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jak wynika z powyższych regulacji, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT konstytuuje obowiązek pobierania i wpłacania podatku u źródła przy dokonywaniu na rzecz podatnika tego podatku płatności dotyczących m.in. informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że w celu ustalenia potencjalnego obowiązku pobrania podatku u źródła przy wypłacie Wynagrodzenia, należy również przeanalizować relewantne regulacje międzynarodowe.

Z zasady zawartej w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT wynika obowiązek uwzględniania umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednocześnie zgodnie z art. 91 ust. 1 oraz 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Konsekwencją powyższych regulacji jest dopuszczenie modyfikacji przedmiotu, stawki oraz miejsca opodatkowania na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca oraz Kontrahent są podmiotami mającymi siedzibę odpowiednio w Polsce oraz we Włoszech, w zaistniałym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a Włochami (umowa o UPO).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy o UPO, przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę. Przytoczony przepis wprowadza zasadę, zgodnie z którą przepisy polskiej ustawy o CIT (w tym art. 21) znajdzie zastosowanie jedynie w obszarze nieuregulowanym przez umowę o UPO.

W odniesieniu do zarysowanej w stanie faktycznym transakcji przeniesienia Know-how przez Podmiot Powiązany na Wnioskodawcę, Spółka identyfikuje potencjalne trzy kwalifikacje uiszczanego Wynagrodzenia na gruncie umowy o UPO, tj. jako:

- zyski przedsiębiorstw (art. 7),

- należności licencyjne (art. 12) albo

- zysk ze sprzedaży majątku (art. 13).

W odniesieniu do pierwszej z kategorii, stosownie do art. 7 ust. 1 umowy o UPO zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Należy wskazać, że wypłacane Kontrahentowi Wynagrodzenie nie jest związane z jakimkolwiek zakładem Podmiotu Powiązanego.

Ponadto, jak wynika z art. 7 ust. 7 umowy o UPO, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu. Innymi słowy, jeżeli zastosowanie do osiąganych dochodów znajdzie inny artykuł ww. umowy UPO, dochody te powinny być opodatkowane zgodnie z tym innym artykułem.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 umowy o UPO, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Z ust. 2 wynika, że należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

Niniejsza umowa o UPO wprowadza w art. 12 ust. 3 legalną definicję określenia „należności licencyjne”, oznaczającego „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Analiza brzmienia powyższego artykułu w świetle przedstawionej definicji prowadzi do wniosku, że opodatkowanie dochodu jako płatności licencyjnych w świetle umowy o UPO uzależnione jest od ich użytkowania lub przekazania prawa do użytkowania wartości wymienionych w art. 12 ust. 3.

Zgodnie ze słownikową definicją SJP „użytkować” oznacza w szczególności „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia” lub „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”. Słownikowa definicja zakłada zatem, że użytkowanie ma miejsce w sytuacji, kiedy jego przedmiot stanowi własność innego podmiotu, a co za tym idzie, musi być ono skutkiem udzielenia prawa do korzystania z niego.

Tego rodzaju wniosek powstały na gruncie wykładni językowej zbieżny jest z komentarzem do art. 12 ust. 2 (będącego odpowiednikiem art. 12 ust. 3 Umowy o UPO) Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku z dnia 21 Listopada 2017 r. (dalej: Komentarz). W przywołanym artykule Komentarza wyjaśniono, że „jeżeli wypłata jest dokonana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia i tym samym nie może być uznana jako należność licencyjna.”

O ile sama Modelowa Konwencja OECD oraz Komentarz do niej nie stanowią źródeł prawa powszechnie obowiązującego w rozumieniu art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, to należy zwrócić uwagę na ich doniosłą rolę w procesie wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie (w tym Polska oraz Włochy) są obowiązane do stosowania Modelowej Konwencji OECD jako podstawy przy zawieraniu umów, chyba że jedno umawiające się państwo zgłosiło konkretne zastrzeżenia lub ma szczególne powody, aby nie stosować Modelowej Konwencji OECD.

Wykładnia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna odbywać się ze szczególnym uwzględnieniem Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439), wyznaczającej w szczególności ogólne reguły interpretacji umów międzynarodowych. I tak w myśl art. 31 ust. 1 Konwencji Wiedeńskiej traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisywać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu. Ponadto zgodnie z ust. 3 lit. c) ww. Konwencji, łącznie z kontekstem należy brać pod uwagę wszelkie odpowiednie normy prawa międzynarodowego, mające zastosowanie w stosunkach między stronami (włącznie ze zwyczajem międzynarodowym tworzonym przez jednolitą praktykę państw).

Mając powyższe na uwadze, uznać należy, że wyjaśnienia znajdujące się w Komentarzu powinny być brane pod uwagę w odniesieniu do konwencji zawieranych pomiędzy państwami członkowskimi OECD, a zatem mogą być stosowane przy odkodowywaniu znaczenia zawartej pomiędzy Polską a Włochami umową o UPO.

Zatem, skoro umowa o UPO referuje do należności licencyjnych jako związanych z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wartości niematerialnych i prawnych (w tym know-how), a Komentarz precyzuje, że powyższe nie odnosi się do przypadku przeniesienia prawa własności mienia (co ma miejsce w zaistniałym stanie faktycznym) uznać należy, że przedmiotowego Wynagrodzenia nie można zakwalifikować jako podlegającego art. 12 umowy o UPO. W konsekwencji, do rozważenia pozostaje potencjalna kwalifikacja Wynagrodzenia jako ww. zyski przedsiębiorstwa lub zysk ze sprzedaży majątku.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 umowy o UPO, zyski z przeniesienia tytułu własności majątku nie wymienionego w ustępach 1, 2 i 3 (tj. majątku nieruchomego, majątku ruchomego stanowiącego część majątku zakładu oraz własności statków lub samolotów) niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący tytuł własności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Biorąc powyższe pod uwagę można stwierdzić, że Wynagrodzenie wypłacane Podmiotowi Powiązanemu przez Wnioskodawcę zakwalifikować można jako zysk przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 lub zysk ze sprzedaży majątku w rozumieniu art. 13 ww. umowy o UPO. Niezależnie od przyporządkowania Wynagrodzenia do którejkolwiek z tych dwóch podstaw umownych w obu przypadkach, skutkiem byłoby stwierdzenie, że Wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech (jako kraju siedziby podmiotu przenoszącego własność).

Przedstawiony przez Spółkę pogląd jest tożsamy ze stanowiskiem judykatury. Przede wszystkim wskazać należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z dnia 27 maja 2015 r. o sygn. II FSK 300/15, w którym Sąd uznał, że „pojęcie należności licencyjnych zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z kontraktami, których przedmiotem są prawa na dobrach niematerialnych, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania. Tym samym zapłata za przeniesienie własności danego prawa nie może być uważana za należność licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tego rodzaju płatności podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, jako zyski z działalności gospodarczej lub zyski z przeniesienia własności majątku.”

Powyższe stanowisko spójne było z poglądem historycznie wyrażonym przez NSA w wyroku z dnia 16 kwietnia 1998 r. o sygn. I SA/Kr 917/97, według którego „pojęcie „należności licencyjnych”, o którym mowa w art. 12 ust. 3 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Warszawie dnia 24 czerwca 1993 r./Dz.U. 1994 nr 47 poz. 189/oraz art. 12 ust. 3 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. /Dz. U. 1993 nr 22 poz. 92/ nie obejmuje należności z wszelkich umów związanych z prawami na dobrach niematerialnych, ale jedynie tych spośród nich, które polegają na ustanowieniu prawa do użytkowania tych praw.

Na poparcie powyższego wywodu, Wnioskodawca pragnie przywołać również stanowiska organów podatkowych, wydane w zbliżonych stanach faktycznych, potwierdzające wnioski Spółki:

- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.404.2017.1.BG, w której organ interpretacyjny uznał, że „zyski z tytułu przeniesienia praw autorskich uzyskiwane przez Spółkę Ukraińską należy kwalifikować na gruncie ww. Konwencji jako zyski z przeniesienia tytułu własności majątku, będą podlegały opodatkowaniu tylko w kraju, w którym przenoszący tytuł własności ma siedzibę (rezydencje podatkową), o ile zostanie to udokumentowane certyfikatem rezydencji. Zatem Wnioskodawca jako dokonujący płatności na rzecz Spółki Ukraińskiej nie jest obowiązany do potracenia od wypłaconych należności zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p.”

- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 października 2016 r. Znak: IPPB5/4510-809/16-2/MK, w której organ interpretacyjny uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy odnoszące się do „Opracowania DP” (stanowiącego „zbiór informacji związanych z procesem produkcji rekombinowanej insuliny ludzkiej, w tym m.in.: wiedzę techniczną i naukową, procedury kontrolne i testowe, wiedzę w zakresie niezbędnej infrastruktury, opis instalacji, materiałów, maszyn oraz narzędzi związanych z procesem produkcji”), zgodnie z którym „pojęcie należności licencyjnych odnosi się do wynagrodzenia za przyznanie prawa do korzystania z określonych wartości niematerialnych i prawnych” oraz „wynagrodzenie za nabycie Opracowania DP uiszczone przez Wnioskodawcę na rzecz Sprzedającego nie będzie stanowiło należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy o UPO, a tym samym Wnioskodawca uiszczając wynagrodzenie na podstawie Umowy sprzedaży Opracowania DP nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła.”

- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17 września 2015 r. Znak: IPTPB3/423-390/13-8/15-S/IR wydanej w wyniku uwzględnienia wyroku NSA z dnia 27 maja 2015 r. o sygn. II FSK 300/15 organ interpretacyjny uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawczym, zgodnie z którym „przychód należny Sprzedającej z tytułu zapłaty za wartości niematerialne i prawne w postaci umów z klientami, ogółu praw i obowiązków wynikających z tych umów oraz stanowiącej ich część listy klientów, stanowi zysk z przeniesienia własności jakiegokolwiek innego majątku, o którym mowa w art. 13 ust. 5 UPO PL-AT i jednocześnie zysk przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 7 ust. 1 UPO PL-AT, podlegający opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby Sprzedającego”, a tym samym „w związku z zapłatą wynagrodzenia należnego Sprzedającemu na mocy Umowy sprzedaży, nie ciąży na Niej obowiązek obliczenia, pobrania i wpłaty podatku zgodnie z art. 26 ust. 1 zdanie pierwsze u.p.d.o.p., gdyż nie dokonywała wypłaty wynagrodzenia z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ani art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p. Ponadto, zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania przychód uzyskany przez Sprzedającego podlega opodatkowaniu tylko w państwie jego siedziby, zaś Wnioskodawczyni udokumentowała miejsce siedziby Sprzedającego uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.”

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy Wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta w zamian za przeniesienie Know-how nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 Umowy o UPO, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana jest do pobrania podatku u źródła jako płatnik.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)`. za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.