0111-KDIB2-1.4010.377.2021.1BKD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) – jest prawidłowe,

- wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT,

- wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Jest częścią Grupy (dalej: „Grupa”). Wnioskodawca działa w branży chłodniczej i klimatyzacyjnej. Przeważającym przedmiotem działalności zarówno Spółki, jak i całej Grupy jest produkcja przemysłowych urządzeń chłodniczych.

W latach 2018-2020, w wyniku przeprowadzonych zmian, rozszerzony został zakres:

1. działalności prowadzonej przez Spółkę (przeniesienie funkcji do Polski), oraz

2. współpracy z klientami, w wyniku czego Wnioskodawca realizuje szerszy zakres produkcji oraz bezpośrednio sprzedaje wytworzone produkty na rzecz klientów.

Transferowana część działalności Grupy (informacje niezbędne do wytwarzania produktów, jak i baza klientów) związane były z działalnością prowadzoną przez podmiot powiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, X S.p.A. z siedzibą we Włoszech (dalej: „Podmiot Powiązany”, „Kontrahent”), będącą włoskim rezydentem podatkowym.

Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji Kontrahenta, o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Na potrzeby związane z opodatkowaniem podatkiem u źródła, Wnioskodawca zachowuje należytą staranność w toku weryfikacji zastosowania stawki podatku innej niż określona w regulacjach ustawy o CIT.

Przejęcie funkcji zostało podzielone na etapy. W pierwszej kolejności (w latach 2018-2020) Kontrahent przekazał Spółce pierwszą linię produkcyjną oraz niektóre materiały i komponenty niezbędne do produkcji nowych wymienników ciepła (dalej: „Produkt”). Podmiot Powiązany udzielił również Spółce licencji, w ramach której zobowiązał się dostarczać Wnioskodawcy wszelkich instrukcji technicznych i wskazań niezbędnych do wytworzenia Produktu (dalej: „Licencja”), a także przekazał Spółce część bazy klienckiej (dalej: „Lista Klientów”). Na pierwszym etapie, działalność produkcyjna w zakresie Produktu, jak i jego sprzedaż była realizowana zarówno przez Spółkę, jak i przez Kontrahenta.

Pod koniec 2020 r. do Spółki została przeniesiona druga linia produkcyjna. W związku z powyższym, Spółka nabyła własność aktywów w postaci wiedzy przemysłowej i handlowej niezbędnej do produkcji Produktu (dalej: „Know-how”), która była wcześniej udostępniona Spółce w ramach Licencji, jak również pozostałą część bazy klientów Produktu. W wyniku transakcji, Spółka przejęła w pełni funkcje w zakresie produkcji i dystrybucji Produktu (dystrybucja bezpośrednio do Klientów jak i do Kontrahenta, dokonującego następnie redystrybucji), a Kontrahent wycofał się z działalności produkcyjnej w danym zakresie, co wiązało się ze wzrostem wolumenu produkcji i wartości sprzedaży Spółki oraz zmniejszeniem sprzedaży po stronie Podmiotu Powiązanego.

Niniejszy wniosek dotyczy kwestii oceny konsekwencji podatkowych związanych wyłącznie z transakcją nabycia przez Spółkę Listy Klientów (która, biorąc pod uwagę całokształt reorganizacji w ramach Grupy może być- zdaniem Wnioskodawcy - również traktowana jako tzw. opłata o charakterze „exit fee”, poniesiona z tytułu przejęcia przez Spółkę funkcji w zakresie produkcji Produktów).

Nabyta przez Spółkę Lista Klientów obejmowała bazę kliencką zawierającą dane kontaktowe klientów i ich przedstawicieli, informacje w zakresie istniejących relacji handlowych oraz inne informacje o zawartych umowach, niezbędne do realizacji działalności produkcyjnej.

W związku z nabyciem, Spółka zobowiązana jest do wypłaty - począwszy od 2021 r. - wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta, którego wysokość została ustalona w oparciu o wycenę dokonaną przez zewnętrznego doradcę, z uwzględnieniem wartości potencjalnych przychodów możliwych do osiągnięcia z tytułu posiadania Listy Klientów.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej okoliczności, Wnioskodawca pragnie potwierdzić prawidłowość swojego stanowiska w zakresie:

- braku konieczności zastosowania limitowania przewidzianego w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w stosunku do wynagrodzenia uiszczanego na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów, a także

- prawidłowej kwalifikacji wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Kontrahenta w zamian za nabycie Listy Klientów na gruncie Umowy o UPO, a w konsekwencji braku obowiązku odprowadzenia zryczałtowanego podatku z tytułu należności wypłacanych podmiotom nieposiadającym siedziby lub zarządu na terytorium Polski tj. nierezydentów (dalej: „podatek u źródła”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wynagrodzenie uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik?

Zdaniem Wnioskodawcy:

- w odniesieniu do pyt. 1 - koszty związane z wynagrodzeniem na rzecz Kontrahenta z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 dalej: „ustawa o CIT”),

- w odniesieniu do pyt. 2 - wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu nabycia Listy Klientów nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła jako płatnik.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stanowisko w odniesieniu do pyt. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m i odsetek.

Jak wynika z treści art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, aby ograniczenie w przedmiocie zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów miało zastosowanie, powinny zostać spełnione dwie przesłanki:

1. poniesiony wydatek znajduje się wśród kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT,

2. koszty te będą poniesione na rzecz podmiotu powiązanego, o którym mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 ww. ustawy lub na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2 ustawy o CIT.

Mając na uwadze zakres regulacji art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca pragnie wskazać, że ponoszone przez niego wydatki na w związku z uiszczeniem wynagrodzenia na rzecz Podmiotu Powiązanego w związku z nabyciem List Klientów nie są:

a) kosztem usług doradczych - w myśl definicji SJP, „doradczy” to „służący radą, doradzający”. Natomiast „doradzać” to „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. W związku z czym, usługi doradcze obejmują w szczególności usługi polegające na wyrażaniu opinii lub porad w danej sprawie, nie obejmując jednak usług polegających na działaniu, wdrażaniu etc.

- Spółka nie otrzymuje od Kontrahenta porad czy opinii w wyniku wykorzystania posiadanych przez Podmiot Powiązany informacji. O ile przedmiotem świadczenia Kontrahenta są relacje handlowe, to zobowiązany jest on do bezterminowego i definitywnego przekazania Spółce obsługi tych relacji.

b) kosztem usług badania rynku - zgodnie z definicją słownikową, zwrot „badać” oznacza „poznawać coś za pomocą analizy naukowej”, natomiast pojęcie „rynek” odnosi się do „całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych”; „badanie rynku” należy więc rozumieć jako poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej.

- W ramach zakupu Listy Klientów od Podmiotu Powiązanego nie dochodzi do świadczenia usług badania rynku. Kontrahent nie zobowiązuje się względem Spółki do wykonania jakiejkolwiek usługi, w szczególności obejmującej badanie potencjału rynkowego, popytu, zwyczajów konsumentów ani opinii publicznej, zgodnie ze wskazaniami Wnioskodawcy. Istota świadczenia Podmiotu Powiązanego przejawia się natomiast w przeniesieniu własności wypracowanych uprzednio relacji z klientami.

c) kosztem usług reklamowych - zgodnie z utrwalonymi poglądami, „reklamę” stanowi „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług” lub „rozpowszechnianie informacji o towarach, usługach, miejscach i możliwościach nabycia towarów lub korzystania z określonych usług”.

- Kontrahent nie świadczy usługi reklamowej. W szczególności, nie prowadzi on na rzecz Spółki kampanii reklamowej ani nie projektuje materiałów reklamowych. Nie dochodzi zatem do rozpowszechniania informacji o istnieniu Wnioskodawcy ani jakości oferowanych przez niego produktów w celu zwiększenia ich sprzedaży.

d) kosztem zarządzania i kontroli - zgodnie z definicją słownikową, „zarządzić” oznacza „wydać polecenie” lub „zarządzać” - „sprawować nad czymś zarząd”; „kontrola” to „sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym”.

- W ramach realizowanej transakcji Kontrahent nie uzyskuje kompetencji zarządczych względem Wnioskodawcy ani nie uzyskuje uprawnienia do zarządzania obszarem działalności Wnioskodawcy.

e) kosztem przetwarzania danych - zgodnie ze SJP, „przetworzyć” oznacza „przekształcić coś twórczo”; „opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową”; przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych.

- Podmiot Powiązany nie dokonuje przetwarzania danych w rozumieniu powyższej definicji, nie dochodzi bowiem do przekazania danych Kontrahentowi w celu ich twórczego opracowania.

f) kosztem ubezpieczeń - przedmiotem transakcji nie jest ubezpieczenie Spółki;

g) kosztem gwarancji i poręczeń - Wnioskodawca nie uzyskuje gwarancji lub poręczeń;

h) kosztem świadczeń o podobnym charakterze - z uwagi na charakter transakcji znacznie odbiegający od ww. usług należy stwierdzić, że pod kątem praw oraz obowiązków stron występują znaczące różnice pomiędzy nabyciem List Klientów a usługami wymienionymi w analizowanej regulacji;

i) kosztem przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze - nabywają Listy Klientów od Kontrahenta nie dochodzi do jakiegokolwiek przeniesienia ryzyka niewypłacalności.

Zważywszy, iż realizowana transakcja nie może być uznana za transakcję usługową wpisującą się w katalog zawarty w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a dodatkowo nie obejmuje ona przeniesienia ryzyka niewypłacalności, kluczowe jest ustalenie, czy w przedmiotowej transakcji dochodzi zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT do wypłaty za korzystanie lub prawo do korzystania, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT.

W przypadku Listy Klientów Spółka wypłaca de facto wynagrodzenie za możliwość produkowania i sprzedaży Produktów do określonych klientów. Nabycie Listy Klientów wiązało się zatem z przeniesieniem do Spółki funkcji produkcyjnych w odniesieniu do określonych kontrahentów i umożliwiło Spółce dostęp do bazy danych klientów będących nabywcami Produktu, co jest znacznym ułatwieniem przy rozpoczęciu i prowadzeniu działalności w tym zakresie. W szczególności, w opinii Spółki, uzyskanie dostępu do informacji wchodzących w skład Listy Klientów nie wiąże się z korzystaniem lub nabyciem prawa do korzystania z know-how, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy CIT.

Na podstawie analizy definicji „know-how”, Spółka uznała, że Lista Klientów nie mieści się w tej definicji. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego (przypis: Internetowy Słownik Języka Polskiego, http://sjp.pwn.pl) „know-how” obejmuje „praktyczną umiejętność lub wiedzę w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”. Na gruncie prawnopodatkowym, oprócz definicji zawartej w art. 16b ust. 1 pkt 7, ustawa o CIT ustala znaczenie know-how w art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Z uwagi na fakt, iż z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej obowiązujące na poziomie wspólnotowym regulacje prawne zyskały walor prawa powszechnie w Polsce obowiązującego, uzasadnione jest odwołanie się do rozporządzenia Komisji (UE) nr 316/2014 z 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii z 21 marca 2014 r., które w art. 1 lit. i definiuje know-how jako „pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;

2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz

3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.”

W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że przez know-how rozumie się określoną wiedzę techniczną oraz technologiczną o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, gdzie prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu.

Do pojęcia know-how odniósł się m.in. Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. o sygn. akt III SA 1661/01 zdefiniował je jako „zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie.” Zdaniem NSA termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Uwagi w zakresie know-how są zawarte również w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD (który jest wykorzystywany pomocniczo przy analizie kwestii podatkowych). W świetle tych uwag przez określenie „know-how” należy rozumieć wszelkie nieujawnione informacje o charakterze przemysłowym, handlowym lub naukowym stanowiące wynik zgromadzonego doświadczenia, które mają praktyczne zastosowanie w działalności przedsiębiorstwa i których ujawnienie może spowodować uzyskanie korzyści ekonomicznej.

Informacje przekazywane przez Podmiot Powiązany mają charakter poufny i są związane ze sprzedażą Produktu, jednakże nie mają charakteru wyjątkowego, opartego na zdobytym przez Podmiot Powiązany doświadczeniu handlowym. Informacje te dotyczą danych klientów, stosowanych cen, istniejących relacji handlowych itp. Zważywszy na to, że Spółka zajmowała się już wcześniej sprzedażą zbliżonych technologicznie produktów, rynki zbytu, gdzie może pozyskać klientów zainteresowanych nabyciem Produktu były jej już znane przed przejęciem biznesu od Podmiotu Powiązanego. Nabywając Listy Klientów Spółka uzyskała jedynie informacje na temat realizowanych transakcji. Tego typu informacje zaś, mimo poufnego charakteru, nie są uznawane za know-how (por. Komentarz do Modelowej Konwencji OECD, wersja z 2017 r., komentarz do art. 12, paragraf 11.4). W szczególności, Spółka wskazuje, że przedmiotem świadczenia nie jest doświadczenie handlowe Kontrahenta zdobyte na danych rynkach, lecz zasadniczo umowy z konkretnymi klientami, określające prawa i obowiązki stron -w ramach transakcji dochodzi zatem do przeniesienia określonego pakietu umów.

Wskazać należy, że Wynagrodzenie wypłacane Podmiotowi Powiązanemu w zamian za Listy Klientów jest Wynagrodzeniem za możliwość sprzedaży Produktów do określonych klientów, czyli za przejęcie funkcji produkcyjnej i sprzedażowej. Nie jest to więc wynagrodzenie za żadne ze świadczeń wskazanych w art. 15e ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o CIT.

Jednocześnie, Spółka pragnie wskazać, że nawet jeżeli dla potrzeb stosowania art. 15e ustawy o CIT, Lista Klientów miałaby zostać uznana za „know-how” w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, to również wówczas zastosowania nie znalazłyby regulacje art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z tym przepisem, za opłaty podlegające limitowaniu uznaje się wypłaty za korzystanie lub prawo do korzystania z „know-how”, a nie za jego nabycie.

Zgodnie ze słownikową definicją „korzystać” oznacza bowiem „mieć pożytek z czegoś, wyzyskiwać coś” lub „użytkować coś, posługiwać się czymś jako narzędziem, środkiem itp.” Takie znaczenie aprobowane jest przez Ministerstwo Finansów, na co wskazuje odwołanie się do niego w dokumencie „Kategoria usług objętych art. 15e ust. 1 ustawy” z dnia 23 kwietnia 2018 r. (dalej: „Wyjaśnienia”).

W treści ww. wyjaśnień zaznaczono, że „z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, ograniczeniom z art. 15e ustawy o CIT nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT. Jest to rozróżnienie funkcjonujące obecnie np. na gruncie art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, który definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania.”

Mając na uwadze powyższe stanowisko Ministerstwa Finansów uznać należy, że w odniesieniu do przeniesienia Listy Klientów stanowiącej przedmiot niniejszego wniosku - nawet w przypadku uznania Listy Klientów za know-how - zastosowania nie znajdzie ograniczenie wynikające z art. 15e ustawy o CIT. W zaprezentowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do korzystania z prawa wymienionego w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, ale do przeniesienia własności z jednego podmiotu na drugi (trwałego zbycia przez Podmiot Powiązany).

Na poparcie swoich wywodów, Wnioskodawca pragnie przywołać również stanowiska organów podatkowych, które potwierdzają, że w odniesieniu do transferu baz klienckich nie znajduje zastosowania obowiązek limitowania kosztów:

- W interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.24.2021.3.DP, DKIS zgodził się z Wnioskodawcą, że wynagrodzenie za nabycie listy klientów jest „wynagrodzeniem za możliwość produkowania i sprzedaży Produktów, czyli za przejęcie funkcji producenta. Nie jest to więc wynagrodzenie za żadne ze świadczeń wskazanych w art. 15e ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy CIT. Ponadto, w ramach transakcji nie dochodzi do transferu know-how, a więc Exit Fee nie jest płatnością za żadne z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy CIT. Zdaniem Organu, wydatek z tytułu Exit Fee nie stanowi świadczeń wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy CIT. Nie stanowi w szczególności usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń. Nie może być uznany również za świadczenia podobne do usług wskazanych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy CIT. W rezultacie, wydatek z tytułu Exit Fee nie podlega ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15e ustawy CIT.”

- W interpretacji indywidualnej z dnia 31 grudnia 2018 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.545. 2018.2.AG, DKIS wskazał, że „Odnosząc się w następnej kolejności do opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę za przeniesienie praw do sprzedaży stwierdzić trzeba, że z uwagi na fakt, że ograniczenie wynikające z art. 15e dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 u.p.d.o.p., ograniczeniom z art. 15e u.p.d.o.p. nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 u.p.d.o.p. Jest to rozróżnienie funkcjonujące obecnie np. na gruncie art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, który definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania. W związku z powyższym, koszty w postaci opłaty za przeniesienie na Spółkę praw do sprzedaży, o których mowa we wniosku, nie będą objęte zakresem ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p.”

Mając na względzie wskazaną argumentację, w ocenie Wnioskodawcy nabycie Listy Klientów nie mieści się w katalogu świadczeń podlegających ograniczeniom na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Niezależnie jednak od powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać, że dodatkowym argumentem przemawiającym za brakiem zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 15e ustawy o CIT do ponoszonych kosztów jest wystąpienie powiązania pomiędzy wypłacanym wynagrodzeniem na rzecz Podmiotu Powiązanego z wytworzeniem przez Wnioskodawcę towaru (i w konsekwencji, osiąganiem z tego tytułu przychodów). Jak wynika bowiem z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie w zakresie zaliczania kosztów usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodów nie znajduje zastosowania w stosunku do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ustawa o CIT nie precyzuje w którymkolwiek przepisie prawidłowego sposobu rozumienia przesłanki bezpośredniego związku wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi, niemniej na konieczność odrębnego rozumienia tego określenia względem kosztów bezpośrednio związanych z przychodami wskazuje dokument Ministerstwa Finansów „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” opublikowany 23 kwietnia 2018 r.

W powyższych wyjaśnieniach wskazano, że w związku z funkcjonalną wykładnią wyrażenia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi” należy uznać, że „koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanyh” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.”

Z powyższego wynika, iż warunkiem zastosowania wyłączenia przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT jest istnienie obiektywnego związku między ceną określonego towaru (produktu) a wysokością kosztu prawa nabywanego przez podatnika.

Jak nakreślono w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, profil funkcjonalny Spółki obejmuje działalność produkcyjną, co uzasadniało objęcie przez Wnioskodawcę funkcji produkcyjnej w odniesieniu do Produktów. Przejęcie tychże zadań zapewniając prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oraz zyskowny wymagało niemniej poniesienia określonych kosztów.

Jednym z rodzajów takich kosztów jest wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta z tytułu przeniesienia Listy Klientów. Przejmowane przez Spółkę zadań produkcyjnych w zakresie Produktów byłoby nieuzasadnione ekonomicznie, gdyby nie istniała możliwość ich opłacalnej sprzedaży. Nabycie przez Spółkę bazy klienckiej od Podmiotu Powiązanego, a w szczególności wypracowanych relacji z klientami, wiąże się zatem ściśle z możliwością pokrywania kosztów działalności produkcyjnej w przejętym zakresie a także generowania zysku, bez których prowadzenie jej byłoby nieuzasadnione. Jednocześnie Spółka nie nabywałaby Listy Klientów, gdyby nie podjęcie działalności produkcyjnej w relewantnym zakresie. Tym samym wykorzystywana przez Spółkę Lista Klientów w sposób bezpośredni przyczynia się do wytwarzania towarów, z tytułu sprzedaży których Spółka osiąga przychody.

Powyższy, funkcjonalny związek znajduje wyraz w cenowym powiązaniu wypłacanego wynagrodzenia a ofertą Spółki. Każde racjonalnie postępujące przedsiębiorstwo (w tym Spółka) przy ustalaniu cen oferowanych przez siebie towarów lub świadczonych przez siebie usług bierze pod uwagę ponoszone przez siebie koszty w celu wygenerowania przychodów pozwalających osiągnięcie zysku na odpowiednim poziomie. Działalność produkcyjna Spółki musi zatem przynosić przychody na tyle wysokie, aby pokryć koszty funkcjonowania zakładu, w tym ciężar należnego wynagrodzenia z tytułu przekazanej Listy Klientów. Naturalne jest, iż w celu osiągnięcia zysku, podmiot produkcyjny musi brać pod uwagę ponoszone koszty uzyskania przychodu - Spółka ustalając cenę Produktów, bierze (i będzie brać) pod uwagę wydatki na nabycie Listy Klientów. Tym samym, wskazane powyżej okoliczności wskazują na swoiste „inkorporowanie” ponoszonego wynagrodzenia w cenach oferowanych produktów.

Wobec okoliczności, że koszt nabywanych praw jest czynnikiem determinującym ceny sprzedawanych przez Spółkę towarów, należy stwierdzić, że niezależnie od uznania przedmiotowych kosztów za niepodlegające zakresowi art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, spełnione byłyby warunki do zastosowania zwolnienia z ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz Podmiotu Powiązanego, wynikającego z art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez Spółkę w związku nabyciem Listy Klientów nie podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 15e ustawy o CIT.

Stanowisko w odniesieniu do pyt. 2.

Zgodnie z art. 3. ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się m.in. dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (jak wskazano w treści Wniosku, Spółka jest w posiadaniu takiego certyfikatu). Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jak wynika z powyższych regulacji, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT konstytuuje obowiązek pobierania i wpłacania podatku u źródła przy dokonywaniu na rzecz podatnika tego podatku płatności dotyczących m.in. informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Niezależnie od sposobu traktowania Listy Klientów jako aktywa podlegającego lub nie amortyzacji zgodnie z art. 16b ustawy o CIT (know-how), Wnioskodawca zwraca uwagę, że konsekwencje na gruncie podatku u źródła będą tożsame, tj. zakwalifikowanie należności jako zysku przedsiębiorstwa/nabycia majątku na gruncie UPO skutkować będzie brakiem potrącenia podatku u źródła w Polsce.

Wnioskodawca przy tym wskazuje, że w celu ustalenia potencjalnego obowiązku pobrania podatku u źródła przy wypłacie Wynagrodzenia, należy również przeanalizować relewantne regulacje międzynarodowe.

Z zasady zawartej w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT wynika obowiązek uwzględniania umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednocześnie zgodnie z art. 91 ust. 1 oraz 2 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Konsekwencją powyższych regulacji jest dopuszczenie modyfikacji przedmiotu, stawki oraz miejsca opodatkowania na podstawie właściwej umowy o UPO.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca oraz Kontrahent są podmiotami mającymi siedzibę odpowiednio w Polsce oraz we Włoszech, w zaistniałym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z z 1989 r. nr 62 poz. 374 dalej: „umowa o UPO”).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy o UPO, przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę. Przytoczony przepis wprowadza zasadę, zgodnie z którą przepisy polskiej ustawy o CIT (w tym art. 21) znajdzie zastosowanie jedynie w obszarze nieuregulowanym przez umowę o UPO.

W odniesieniu do zarysowanej w stanie faktycznym transakcji przeniesienia własności List Klientów przez Podmiot Powiązany na Wnioskodawcę, Spółka identyfikuje potencjalne trzy kwalifikacje uiszczanego Wynagrodzenia na gruncie umowy o UPO, tj. jako:

- zyski przedsiębiorstw (art. 7),

- należności licencyjne (art. 12) albo

- zysk ze sprzedaży majątku (art. 13).

W odniesieniu do pierwszej z kategorii, stosownie do art. 7 ust. 1 umowy o UPO zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Należy wskazać, że wypłacane Kontrahentowi Wynagrodzenie nie jest związane z jakimkolwiek zakładem Podmiotu Powiązanego.

Ponadto, jak wynika z art. 7 ust. 7 umowy o UPO, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu. Innymi słowy, jeżeli zastosowanie do osiąganych dochodów znajdzie inny artykuł ww. umowy UPO, dochody te powinny być opodatkowane zgodnie z tym innym artykułem.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 umowy o UPO, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Z ust. 2 wynika, że należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

Niniejsza umowa o UPO wprowadza w art. 12 ust. 3 legalną definicję określenia „należności licencyjne”, oznaczającego „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Analiza brzmienia powyższego artykułu w świetle przedstawionej definicji prowadzi do wniosku, że opodatkowanie dochodu jako płatności licencyjnych w świetle umowy o UPO uzależnione jest od ich użytkowania lub przekazania prawa do użytkowania wartości wymienionych w art. 12 ust. 3.

Zgodnie ze słownikową definicją SJP „użytkować” oznacza w szczególności „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia” lub „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”. Słownikowa definicja zakłada zatem, że użytkowanie ma miejsce w sytuacji, kiedy jego przedmiot stanowi własność innego podmiotu, a co za tym idzie, musi być ono skutkiem udzielenia prawa do korzystania z niego.

Tego rodzaju wniosek powstały na gruncie wykładni językowej zbieżny jest z komentarzem do art. 12 ust. 2 (będącego odpowiednikiem art. 12 ust. 3 Umowy o UPO) Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku z dnia 21 Listopada 2017 r. (dalej: „Komentarz”). W przywołanym artykule Komentarza wyjaśniono, że „jeżeli wypłata jest dokonana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia i tym samym nie może być uznana jako należność licencyjna.”

O ile sama Modelowa Konwencja OECD oraz Komentarz do niej nie stanowią źródeł prawa powszechnie obowiązującego w rozumieniu art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, to należy zwrócić uwagę na ich doniosłą rolę w procesie wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie (w tym Polska oraz Włochy) są obowiązane do stosowania Modelowej Konwencji OECD jako podstawy przy zawieraniu umów, chyba że jedno umawiające się państwo zgłosiło konkretne zastrzeżenia lub ma szczególne powody, aby nie stosować Modelowej Konwencji OECD.

Wykładnia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna odbywać się ze szczególnym uwzględnieniem Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. (Dz.U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439), wyznaczającej w szczególności ogólne reguły interpretacji umów międzynarodowych. I tak w myśl art. 31 ust. 1 Konwencji Wiedeńskiej traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisywać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu. Ponadto zgodnie z ust. 3 lit. c ww. Konwencji, łącznie z kontekstem należy brać pod uwagę wszelkie odpowiednie normy prawa międzynarodowego, mające zastosowanie w stosunkach między stronami (włącznie ze zwyczajem międzynarodowym tworzonym przez jednolitą praktykę państw).

Mając powyższe na uwadze, uznać należy, że wyjaśnienia znajdujące się w Komentarzu powinny być brane pod uwagę w odniesieniu do konwencji zawieranych pomiędzy państwami członkowskimi OECD, a zatem mogą być stosowane przy odkodowywaniu znaczenia zawartej pomiędzy Polską a Włochami umową o UPO.

Zatem, skoro umowa o UPO referuje do należności licencyjnych jako związanych z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wartości niematerialnych i prawnych (w tym know-how), a Komentarz precyzuje, że powyższe nie odnosi się do przypadku przeniesienia prawa własności mienia (co ma miejsce w zaistniałym stanie faktycznym) uznać należy, że przedmiotowego Wynagrodzenia nie można zakwalifikować jako podlegającego art. 12 umowy o UPO, niezależnie od potencjalnego traktowania Listy Klientów jako wartości niematerialnej i prawnej w postaci know-how. W konsekwencji, do rozważenia pozostaje potencjalna kwalifikacja Wynagrodzenia jako ww. zyski przedsiębiorstwa lub zysk ze sprzedaży majątku.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 umowy o UPO, zyski z przeniesienia tytułu własności majątku nie wymienionego w ustępach 1, 2 i 3 (tj. majątku nieruchomego, majątku ruchomego stanowiącego część majątku zakładu oraz własności statków lub samolotów) niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący tytuł własności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Biorąc powyższe pod uwagę można stwierdzić, że Wynagrodzenie wypłacane Podmiotowi Powiązanemu przez Wnioskodawcę zakwalifikować można jako zysk przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 lub zysk ze sprzedaży majątku w rozumieniu art. 13 ww. umowy o UPO. Niezależnie od przyporządkowania Wynagrodzenia do którejkolwiek z tych dwóch podstaw umownych, w obu przypadkach skutkiem byłoby stwierdzenie, że Wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech (jako kraju siedziby podmiotu przenoszącego własność).

Przedstawiony przez Spółkę pogląd jest tożsamy ze stanowiskiem judykatury. Przede wszystkim wskazać należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 27 maja 2015 r. o sygn. akt II FSK 300/15, w którym Sąd uznał, że „pojęcie należności licencyjnych zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z kontraktami, których przedmiotem są prawa na dobrach niematerialnych, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania. Tym samym zapłata za przeniesienie własności danego prawa nie może być uważana za należność licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tego rodzaju płatności podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, jako zyski z działalności gospodarczej lub zyski z przeniesienia własności majątku.”

Powyższe stanowisko spójne było z poglądem historycznie wyrażonym przez NSA w wyroku z dnia 16 kwietnia 1998 r. o sygn. akt I SA/Kr 917/97, według którego „pojęcie należności licencyjnych”, o którym mowa w art. 12 ust. 3 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Warszawie dnia 24 czerwca 1993 r. (Dz.U. 1994 nr 47 poz. 189) oraz art. 12 ust. 3 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederację Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz.U. 1993 nr 22 poz. 92) nie obejmuje należności z wszelkich umów związanych z prawami na dobrach niematerialnych, ale jedynie tych spośród nich, które polegają na ustanowieniu prawa do użytkowania tych praw.

Na poparcie powyższego wywodu, Wnioskodawca pragnie przywołać również stanowiska organów podatkowych, wydane w zbliżonych stanach faktycznych, potwierdzające wnioski Spółki:

- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 kwietnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.24.2021.3.DP, w której organ interpretacyjny uznał, że „W opinii Organu, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, przy wypłacie Exit Fee (za nabycie listy klientów) Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od wypłacanej kwoty, jest prawidłowe. Należy wskazać, że przedmiotowy wydatek w postaci zapłaty Exit Fee nie spełnia przesłanek do zakwalifikowania ww. płatności do przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1. Należy wskazać, że przeniesienie na Wnioskodawcę prawa do produkcji określonych wyrobów produkowanych wcześniej przez podmiot powiązany nie stanowi żadnego ze świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy CIT. (`(...)`) W konsekwencji, zważywszy, iż zapłata Exit Fee nie kwalifikuje się do przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy.”

- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17 września 2015 r. o sygn. IPTPB3/423-390/13-8/15-S/IR wydanej w wyniku uwzględnienia wyroku NSA z dnia 27 maja 2015 r. Znak: II FSK 300/15 organ interpretacyjny uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „przychód należny Sprzedającej z tytułu zapłaty za wartości niematerialne i prawne w postaci umów z klientami, ogółu praw i obowiązków wynikających z tych umów oraz stanowiącej ich część listy klientów, stanowi zysk z przeniesienia własności jakiegokolwiek innego majątku, o którym mowa w art, 13 ust. 5 UPO PL-AT i jednocześnie zysk przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 7 ust. 1 UPO PL-AT, podlegający opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby Sprzedającego”, a tym samym „w związku z zapłatą wynagrodzenia należnego Sprzedającemu na mocy Umowy sprzedaży, nie ciąży na Niej obowiązek obliczenia, pobrania i wpłaty podatku zgodnie z art. 26 ust. 1 zdanie pierwsze u.p.d.o.p., gdyż nie dokonywała wypłaty wynagrodzenia z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ani art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p. Ponadto, zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania przychód uzyskany przez Sprzedającego podlega opodatkowaniu tylko w państwie jego siedziby, zaś Wnioskodawczyni udokumentowała miejsce siedziby Sprzedającego uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.”

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy Wynagrodzenie uiszczane na rzecz Kontrahenta w zamian za przeniesienie List Klientów nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Spółka nie jest zobowiązana jest do pobrania podatku u źródła jako płatnik.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną