0111-KDIB2-1.4010.346.2021.2.BKD
📋 Podsumowanie interpretacji
Wnioskodawca, norweska spółka, zawarła umowy z polskimi kontrahentami na dostawę systemów elektrycznych oraz pakietów nawigacyjnych. Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie zainstalowanych systemów, Wnioskodawca oddelegowuje pracowników do Polski na kilka miesięcy w roku w celu przeprowadzenia prac rozruchowych, obejmujących uruchomienie, dostosowanie, weryfikację i testowanie instalacji. Wnioskodawca pyta, czy te działania jego pracowników w Polsce mogą prowadzić do powstania zakładu w Polsce. Organ podatkowy uznał, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, ponieważ czynności związane z umowami z kontrahentami, wykonywane przez pracowników Wnioskodawcy na terenie Polski, w tym prace rozruchowe, nie będą skutkowały powstaniem zakładu w Polsce.
❓ Pytania i stanowisko urzędu
Stanowisko urzędu
Masz dosyć przekopywania się przez dziesiątki interpretacji?
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny📖 Pełna treść interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 16 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym 9 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy czynności związane z umowami zawartymi z Kontrahentami wykonywane przez pracowników Wnioskodawcy obecnych na terenie Polski tj. czynności dotyczące prac rozruchowych, będą skutkowały powstaniem dla Wnioskodawcy zakładu w Polsce – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 16 sierpnia 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy czynności związane z umowami zawartymi z Kontrahentami wykonywane przez pracowników Wnioskodawcy obecnych na terenie Polski tj. czynności dotyczące prac rozruchowych, będą skutkowały powstaniem dla Wnioskodawcy zakładu w Polsce.
Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 28 października Znak: 0111-KDIB2-1.4010.346.2021.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia co nastąpiło 9 listopada 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca z siedzibą w Norwegii (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest norweskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Norwegii opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów. Podstawową działalnością Spółki jest produkcja innowacyjnych instalacji elektrycznych i systemów dla przemysłu morskiego (produkcji statków).
W ramach swojej działalności Spółka zawarła umowy z kontrahentami z siedzibą w Polsce (dalej: „X”, „Y”, łącznie: „Kontrahenci”). Umowa z X dotyczy dostawy systemów elektrycznych (baterii) do nowo wybudowanych statków (dalej: „systemy elektryczne”), natomiast zgodnie z umową z Y Spółka dostarcza „BC” oraz pakiet nawigacyjny (dalej: „pakiet nawigacyjny”, łącznie: „Systemy”). Współpraca Spółki w ramach wyżej wskazanych umów trwa odpowiednio: z X od 19 grudnia 2018 r., z Y od 25 kwietnia 2019 r.
Spółka dostarcza systemy elektryczne i pakiety nawigacyjne do Kontrahentów w oparciu o Incoterms, tj. zbiór międzynarodowych reguł określających warunki sprzedaży, które są powszechnie stosowane na świecie. Ponadto, Spółka przekazuje Kontrahentom rekomendacje, szkice oraz instrukcje dotyczące instalacji Systemów. Wnioskodawca pragnie także wskazać, że nie wszystkie usługi na rzecz Kontrahentów są świadczone bezpośrednio przez Spółkę, ponieważ Spółka korzysta także z usług podwykonawców.
Spółka w celu zapewnienia właściwego korzystania z zainstalowanych Systemów świadczy dla Kontrahentów usługi wspierające, w postaci oddelegowywania wykwalifikowanego personelu do pomocy w rozruchu Systemów, tj. uruchomienia, dostosowania, weryfikacji i testowania instalacji, a także kontroli interfejsu i zabezpieczeń (dalej: „prace rozruchowe”).
Wobec powyższego, dochód Spółki pochodzący z Polski składa się z kwoty uiszczonej za sprzedane Systemy (w przeważającej części) oraz opłat za świadczenie prac rozruchowych (mniejsza część dochodu).
Fizyczna działalność Wnioskodawcy w Polsce opiera się wyłącznie na delegowaniu pracowników w celu przeprowadzenia prac rozruchowych.
Oddelegowani pracownicy prowadzą prace rozruchowe dopiero po zakończeniu prac instalacyjnych, które to Kontrahenci wykonują bez udziału Spółki. Dodatkowo, w prace rozruchowe mogą być zaangażowani także pracownicy podwykonawcy Spółki.
Spółka deleguje do Kontrahentów pracowników, którzy spędzają kilka miesięcy w Polsce w celu wykonania prac rozruchowych Systemów. W ciągu 12 miesięcy przez ponad 8 miesięcy pracownicy delegowani byli obecni w Polsce, natomiast w tym samym czasie, oddelegowane osoby pracują także przy innych projektach Spółki w Norwegii. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że żaden z pracowników Spółki nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w okresie 12 miesięcy. Od początku współpracy z Kontrahentami, Spółka oddelegowała dotychczas do prac rozruchowych w Polsce łącznie 10 pracowników.
Koszty zakwaterowania pracowników Spółki podczas pobytu w Polsce pokrywa Spółka. Dodatkowo, pracownicy Ci otrzymują od rządu norweskiego diety na podróże.
Pracownicy delegowani mają dostęp do statków, na których wykonują prace rozruchowe, których to właścicielami są Kontrahenci. Usługi odbywają się zarówno na lądzie, jak i na morzu.
Spółka wystawia faktury za usługi świadczone przez pracowników delegowanych oddzielnie od faktur wystawianych z tytułu dostawy Systemów.
Wnioskodawca pragnie jeszcze raz podkreślić, że Spółka nie podejmuje żadnych prac montażowych związanych z Systemami, za ich instalację na statkach odpowiedzialni są wyłącznie Kontrahenci.
Spółka świadczy usługi w postaci prac rozruchowych wyłącznie przy zakupie systemów elektrycznych lub pakietu nawigacyjnego, w związku z czym nabycie takiej usługi jest zależne od wcześniejszego zakupu Systemów. Nie jest także możliwy zakup Systemów produkowanych przez Spółkę (lub systemów innych producentów) od innego dystrybutora i zaangażowanie w prace rozruchowe pracowników Wnioskodawcy.
Spółka poza swoimi pracownikami, nie posiada żadnych zasobów technicznych (oprócz narzędzi oraz laptopów, z których korzystają pracownicy delegowani) i organizacyjnych, zlokalizowanych w Polsce takich jak: pomieszczenia, wyposażenie czy specjalna infrastruktura.
Dochód brutto Spółki uzyskiwany z tytułu wykonywania usług w Polsce przez osoby delegowane nie przekracza 50 procent dochodu brutto Spółki osiągniętego z wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej w ciągu danego okresu (12 miesięcy) - przy kalkulacji tego współczynnika nie uwzględniono ewentualnych przychodów pasywnych Spółki, takich jak odsetki czy dywidendy.
Spółka nie ma w Polsce żadnego pełnomocnika lub przedstawiciela, którego obowiązkiem byłoby reprezentowanie Spółki, negocjowanie z kontrahentami oraz zawieranie umów w imieniu oraz na rzecz Wnioskodawcy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w świetle opisanego stanu faktycznego, czynności związane z umowami zawartymi z Kontrahentami wykonywane przez pracowników Wnioskodawcy obecnych na terenie Polski tj. czynności dotyczące prac rozruchowych, będą skutkowały powstaniem dla Wnioskodawcy zakładu w Polsce w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”) oraz art. 5 Konwencji MLI oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od dochodu (dalej: „UPO PL-NOR”)?
A. Stanowisko Wnioskodawcy:
Zdaniem Wnioskodawcy na terytorium Polski nie powstanie jego zakład w rozumieniu art. 4a punkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”) oraz art. 5 Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz.U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm. dalej: „UPO PL-NOR”).
B. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:
I.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej_._
Jednocześnie, zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład_._
W rezultacie - biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby, ani zarządu dla celów podatkowych - jego działalność opisana w stanie faktycznym, mogłaby podlegać opodatkowaniu CIT w Polsce jedynie w sytuacji, w której byłaby prowadzona poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakład.
II.
Pojęcie zagranicznego zakładu zostało zdefiniowane w art. 4a pkt 11 Ustawy CIT, tj.:
a) stała placówka, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje
- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.
Biorąc pod uwagę, że siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Norwegii, analiza czy Wnioskodawca posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień UPO PL-NOR.
Przechodząc do analizy poszczególnych przepisów UPO PL-NOR, wskazać należy, że zgodnie z artykułem 7 ust. 1 UPO PL-NOR zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi. A zatem Polska może opodatkować zyski z działalności gospodarczej uzyskane przez norweskiego rezydenta podatkowego tylko wtedy, gdy można je przypisać do zakładu.
Zgodnie natomiast z art. 5 UPO PL-NOR:
1. W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.
2. Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:
a) siedzibę zarządu;
b) filię;
c) biuro;
d) fabrykę;
e) warsztat;
f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
3. Określenie „zakład” obejmuje także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.
4. Bez względu na postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:
a) za pośrednictwem osoby fizycznej obecnej w tym drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, lub
b) przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług, i więcej niż 50 procent dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie, chyba że usługi te są ograniczone do usług, o których mowa w ustępie 5 niniejszego artykułu, które jeżeli są wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodują powstania zakładu w związku z tą stałą placówką zgodnie z postanowieniami tego ustępu.
5. Bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:
a) użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
b) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostawy;
c) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
d) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
e) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
f) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o jakich mowa w punktach a) do ej niniejszego ustępu, pod warunkiem, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
6. Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, jeżeli osoba - z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, o którym mowa w ustępie 7 niniejszego artykułu - działa w imieniu przedsiębiorstwa i posiada, oraz zwyczajowo wykonuje, pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, wówczas uważa się, że to przedsiębiorstwo posiada w tym Państwie zakład w zakresie każdego rodzaju działalności, którą ta osoba podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 5 niniejszego artykułu, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.
7. Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że podejmuje ono w tym Państwie czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.
8. Fakt, że spółka mająca swoją siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje albo jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład lub w inny sposób) nie wystarcza, aby którąkolwiek ze spółek uważać za zakład drugiej spółki.
Dokonując interpretacji postanowień UPO PL-NOR należy zwrócić uwagę także na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej: „Modelowa Konwencja OECD”), stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie komentarza do niej (wersja lipiec 2010; dalej: „Komentarz OECD”). Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja OECD jak i Komentarz OECD, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem OECD.
Powyższe potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 marca 2004 r. (sygn. akt: III SA 1957/02) wskazując, że: „pomimo tego, że Modelowa Konwencja nie jest źródłem prawa polskiego, to Polska jako członek OECD powinna zgodnie z zaleceniami Rady OECD stosować się do niej i tym samym do interpretacji zawartej w komentarzu”.
Poniżej Spółka przedstawia argumentację dotyczącą braku spełnienia poszczególnych przesłanek mogących stanowić o powstaniu zakładu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w rozumieniu art. 5 UPO PL-NOR.
III.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 UPO PL-NOR w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.
Biorąc pod uwagę Komentarz OECD, do uznania, że zagraniczny podmiot posiada w drugim państwie zakład w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym państwie, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:
-
istnieje placówka działalności gospodarczej (tj. miejsce gdzie działalność jest prowadzona);
-
placówka ma charakter stały (tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości);
-
działalność gospodarcza danego przedsiębiorstwa jest w całości albo przynajmniej w części prowadzona za pośrednictwem tej stałej placówki, co oznacza, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona (tj. musi mieć miejsce wykonywanie za pośrednictwem takiej placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru).
Brak spełnienia któregokolwiek spośród wymienionych warunków oznacza, że nie powstanie zakład w postaci stałej placówki w rozumieniu właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W myśl Modelowej Konwencji OECD, określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu.
Placówka ma charakter „stały”, gdy jest prowadzona w określonym miejscu o pewnym stopniu trwałości. Zgodnie z Komentarzem OECD, „stały” charakter oznacza istnienie więzi pomiędzy placówką a określonym punktem geograficznym.
Zdaniem Wnioskodawcy ze względu na nieokreśloną i zmieniającą się fizyczną lokalizację, w tym przypadku statek nie powinien zostać uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności. W związku z powyższym, należy również uznać, że Spółka nie dysponuje fizyczną powierzchnią, która może być konkretnie zlokalizowana i wyraźnie oddzielona od innych - tym samym, działalność prowadzona przez Spółkę w Polsce nie jest prowadzona poprzez miejsce, które jest wystarczająco stałe lub którym Spółka dysponuje w wystarczającym stopniu.
Podsumowując powyższe argumenty, nie sposób uznać, że Spółka posiadała w Polsce stałe miejsce służące prowadzeniu działalności w Polsce.
IV.
Niezależnie od powyższego, nawet gdyby hipotetycznie przyjąć (co jak wskazano powyżej, zdaniem Spółki nie ma miejsca), że prace rozruchowe na statkach, kreują stałe miejsce, przez które prowadzona jest działalność w Polsce (na podstawie art. 5 ust. 1 UPO PL-NOR) to taka działalność w dalszym ciągu nie powodowałaby powstania zakładu w Polsce w związku z art. 5 ust. 5 lit e) UPO PL- NOR, który to wprowadza wyłączenia od definicji zakładu dla działalności, która ma wyłącznie charakter pomocniczy w stosunku do podstawowej działalności podatnika.
Mianowicie zgodnie z art. 5 ust. 5 lit. E UPO PL-NOR bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje: utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym.
Należy zaznaczyć, iż zgodnie z Komentarzem OECD dla określenia czy dana działalność ma charakter pomocniczy należy ustalić, czy działalność stałej placówki stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości. Powyższe potwierdza również stanowisko wyrażone przez przedstawicieli doktryny międzynarodowego prawa podatkowego, zgodnie z którym zakład może powstać, niezależnie od charakteru prowadzonej działalności, jeżeli jest ona wartościowo istotna dla spółki (Arvid A. Skaar, „Permanent Establishment Erosion of a Tax Principie”, Kluwer, 1991). Z kolei, aby ocenić, czy dane działania posiadają charakter przygotowawczy lub pomocniczy należy zbadać, czy nie mają one żadnego znaczenia lub jedynie małe znaczenie w porównaniu do innych czynności podejmowanych przez przedsiębiorstwo (prof. Klausa Vogel w komentarzu Klaus Vogel on Double Taxation Conyentions, Kluwer Law International, The Hague-London-Boston, 1997).
W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że główną działalność Spółki stanowi sprzedaż systemów elektrycznych oraz pakietu nawigacyjnego. Pomimo, że prace rozruchowe są osobno wymienione w umowach oraz osobno fakturowane, to działalność ta nie tworzy samoistnej działalności dla Spółki, stanowiącej dla niej odrębne źródło przychodów.
Spółka świadczy bowiem prace rozruchowe wyłącznie przy zakupie przez jej kontrahentów systemów elektrycznych lub pakietu nawigacyjnego, w związku z czym nabycie takiej usługi jest całkowicie zależne i pochodne w stosunku do wcześniejszego zakupu Systemów Spółki. Nie jest także możliwy zakup Systemów produkowanych przez Spółkę (lub systemów innych producentów) od innego dystrybutora i zaangażowanie w prace rozruchowe pracowników Wnioskodawcy.
Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, omawiana w niniejszym wniosku działalność ma charakter pomocniczy i również z tego powodu nie powoduje powstania zakładu Spółki w Polsce.
Powyższe zostało potwierdzone w następujących interpretacjach indywidualnych:
1. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 lipca 2014 r., Znak: IPPB5/423-478/14-2/PS, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, że „Czynności wykonywane przez Pracowników w Polsce zgodnie z założeniami Nowego Modelu ograniczać się będą do wstępnej kontroli Materiałów do Produkcji oraz warunków ich składowania (co zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego) (`(...)`) Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że czynności wykonywane przez Pracowników w ramach Nowego Modelu nie mogą zostać uznane za główną działalność Spółki. W konsekwencji, nawet gdyby uznać, że Spółka ma stałą placówkę na terytorium Polski, to czynności wykonywane przez Pracowników w ramach Nowego Modelu powinny zostać uznane za czynności o charakterze przygotowawczym oraz pomocniczym w stosunku głównej działalności Spółki. (`(...)`) Biorąc po uwagę powyższą argumentację, w opinii Spółki, działalność wykonywana przez Pracowników w ramach Nowego Modelu w Polsce (tj. czynności związane z kontrolą jakości Materiałów do Produkcji oraz warunków ich składowania nie będzie skutkować powstaniem zakładu zgodnie z treścią art. 5 Umowy ze Szwajcarią. Tym samym dochody uzyskiwane z tych działań Spółki nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce, zgodnie z art. 7 Umowy ze Szwajcarią”;
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 lutego 2017 r., Znak: 3063- ILPB2.4510.258. 2016.2.KS, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, że „czynności części działu handlowego wykonywane przez pracowników przeniesionych do Polski nie będą obejmować prawnie wiążącego przyjmowania ofert i zamówień, ani prawnie wiążącego zawierania umów zakupu i sprzedaży towarów - a tym samym czynności te będą miały właśnie charakter przygotowawczy i pomocniczy w stosunku do zawierania przez spółkę niemiecką poprzez jej umocowanych w Niemczech pracowników, wiążących prawnie umów kupna sprzedaży towarów”;
3. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2017 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.50. 2017.1.JC, w której organ uznał za w pełni prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Działalność nie jest zatem prowadzona za pośrednictwem Oddziału znajdującego się w Polsce - usługi nie są wykonywane w państwie, w którym Oddział się znajduje (tj. w Polsce). Działalność Oddziału w Polsce ogranicza się bowiem do działań mających charakter pomocniczy, nie stanowi samoistnej działalności, a sens gospodarczy ma tylko z działalnością Wnioskodawcy. Ponadto Wnioskodawca nie posiada w Polsce zależnego przedstawiciela, który ma i zwyczajowo wykonuje w Polsce pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu Spółki. Nawet gdyby hipotetycznie uznać, że wynajmowany przez Wnioskodawcę lokal stanowi stałą placówkę to jednak z uwagi na niespełnienie przesłanki trzeciej niezbędnej dla uznania placówki za zakład (tj. że działalność gospodarcza danego przedsiębiorstwa jest w całości albo przynajmniej w części prowadzona za pośrednictwem tej stałej placówki), oraz z uwagi na wyłączenie możliwości uznania za zakład ze względu na charakter pomocniczy Oddziału - należy odmówić Wnioskodawcy statusu zakładu zagranicznego. Konkludując, Oddział nie spełnia warunków niezbędnych do uznania go za zakład przedsiębiorstwa zagranicznego, albowiem mimo posiadania Oddziału na terytorium Polski nie można powiedzieć, iż za jego pośrednictwem wykonywana jest podstawowa działalność Wnioskodawcy. Działania, które są podejmowane przez Oddział należy kwalifikować jako działania o charakterze pomocniczym do działalności głównej Wnioskodawcy.”
V.
Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że zakład Spółki nie powstanie również na podstawie art. 5 ust. 4 UPO PL-NOR. Zgodnie z tym artykułem, bez względu na postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:
a) za pośrednictwem osoby fizycznej obecnej w tym drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, lub
b) przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług, i więcej niż 50 procent dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie, chyba że usługi te są ograniczone do usług, o których mowa w ustępie 5 niniejszego artykułu, które jeżeli są wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodują powstania zakładu w związku z tą stałą placówką zgodnie z postanowieniami tego ustępu.
Jak wskazano w stanie faktycznym żaden z pracowników Spółki nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w okresie 12 miesięcy, bowiem pracownicy są delegowani na określony czas (np. 2 miesiące) i pracują w tym samym czasie także w Norwegii.
Ponadto należy pamiętać, że wymogi z punktów a) i b) wyżej wskazanego artykułu są powiązane z wymogiem przypisania do takiej działalności więcej niż 50% dochodów brutto przedsiębiorstwa.
Tymczasem jak wskazano w stanie faktycznym, dochód uzyskany przez Spółkę z tytułu wykonywania usług w Polsce przez pracowników delegowanych, nie przekracza 50% dochodu brutto, który można przypisać Spółce w danym okresie (12 miesięcy). Wobec tego, należy uznać, że również na podstawie art. 5 ust. 4 UPO PL-NOR nie dojdzie do powstania zakładu Spółki w Polsce.
VI.
Wnioskodawca wskazuje także, że działalność Spółki w Polsce nie może zostać wreszcie uznana za działalność skutkującą powstaniem zakładu na podstawie art. 5 ust. 3 UPO PL-NOR. Zgodnie z tym artykułem określenie „zakład” obejmuje także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.
Tymczasem, jak zostało wskazane w stanie faktycznym, oddelegowani pracownicy prowadzą prace rozruchowe dopiero po zakończeniu prac instalacyjnych, które to Kontrahenci wykonują bez udziału Spółki. Wobec tego, nie sposób uznać, że Spółka prowadzi prace instalacyjne, o których mowa w art. 5 ust. 3 UPO PL-NOR.
VII.
Zgodnie z art. 5 ust. 6 bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, jeżeli osoba - z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, o którym mowa w ustępie 7 niniejszego artykułu - działa w imieniu przedsiębiorstwa i posiada, oraz zwyczajowo wykonuje, pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, wówczas uważa się, że to przedsiębiorstwo posiada w tym Państwie zakład w zakresie każdego rodzaju działalności, którą ta osoba podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 5 niniejszego artykułu, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.
Dodatkowo, zgodnie z art. 5 ust. 7 nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że podejmuje ono w tym Państwie czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.
Wnioskodawca wskazuje, że oddelegowani pracownicy Spółki nie są uprawnieni do reprezentowania Spółki, negocjowania z kontrahentami oraz zawieranie umów w imieniu oraz na rzecz Wnioskodawcy. W związku z tym, również warunki określone w artykułach 5 ust. 6 i 7 UPO PL-NOR nie zostaną spełnione, a zatem nie powstanie zakład Spółki w Polsce.
Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy na terytorium Polski nie powstanie jego zakład w rozumieniu art. 4a punkt 11 ustawy o CIT oraz art. 5 UPO PL-NOR, ponieważ na terytorium Polski Spółka nie utrzymuje stałej placówki, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (bowiem prowadzona w Polsce działalność ma jedynie charakter pomocniczy). Ponadto żaden z pracowników Spółki nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w okresie 12 miesięcy, a także dochód uzyskany przez Spółkę z tytułu wykonywania usług w Polsce przez pracowników delegowanych, nie przekracza 50% dochodu brutto, który można przypisać Spółce w danym okresie (12 miesięcy). Wreszcie, Spółka nie wykonuje na terytorium Polski prac montażowych lub instalacyjnych, a także brak jest na terytorium Polski osoby działającej w imieniu Spółki posiadającej i zwyczajowo wykonującej pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu Spółki.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Przestań wyszukiwać interpretacje ręcznie!
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili