0111-KDIB2-1.4010.199.2019.6.BJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 kwietnia 2021 r., sygn. akt II FSK 1981/20 uchylającym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 25 marca 2020 r. sygn. akt I SA/Gl 1299/19 oraz interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.199.2019.1.BJ - stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty Usług oraz Licencji ponoszonych na rzecz Usługodawców, w odniesieniu do działalności Spółki prowadzonej na terenie SSE, podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), w części, w której koszty te są alokowane do dochodu wolnego od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 6 maja 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy koszty Usług oraz Licencji ponoszonych na rzecz Usługodawców, w odniesieniu do działalności Spółki prowadzonej na terenie SSE, podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT, w części, w której koszty te są alokowane do dochodu wolnego od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT.

W dniu 27 czerwca 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: 0111-KDIB2-1.4010.199.2019.1.BJ, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 10 lipca 2019 r.

Pismem z 8 sierpnia 2019 r. (data wpływu 12 sierpnia 2019 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z 10 września 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.199.2019.2.BJ Organ udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 25 marca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1299/19 oddalił skargę na ww. interpretację indywidualną.

Od powyższego wyroku, Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 8 kwietnia 2021 r., sygn. akt II FSK 1981/20 uchylił zaskarżoną interpretację.

Zwrot akt sprawy z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach nastąpił 9 sierpnia 2021 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym - podatnikiem CIT, funkcjonującym w międzynarodowej strukturze podmiotów powiązanych prowadzących działalność w zakresie innowacyjnych rozwiązań merchandisingu i komunikacji sklepowej, które wzmacniają doznania zakupowe klienta, (dalej: „Grupa”). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 22.29.Z).

Spółka, jako osoba prawna mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega w kraju opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Ponadto, Spółka prowadzi działalność produkcyjną na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 Ustawy o SSE, na prowadzenie działalności w SSE. Przychód z działalności Spółki w ramach SSE wynosi około 90%, pozostały przychód jest generowany przez Wnioskodawcę poza SSE.

Spółka zajmuje się produkcją oraz pakowaniem produktów m.in. (dalej: „Produktów”):

- wielofunkcyjnych systemów komunikacji frontu półki,

- systemów zarządzania półkami sklepowymi,

- systemów pojemników na żywność luzem,

- systemów oświetlenia sklepowego,

- systemy cyfrowej informacji sklepowej.

Produkty te wytwarzane są przy użyciu formowania wtryskowego, gięcia plastiku na gorąco oraz cyfrowego wydruku i montażu. Ponadto Produkty wytwarzane są wg. innowacyjnych rozwiązań z zakresu produkcji wyposażenia sklepów wypracowanych w Grupie.

W ciągu roku podatkowego Spółka nabywa od podmiotów powiązanych (dalej: „Usługodawcy”) szereg usług niematerialnych, które przynajmniej częściowo mogą podlegać zakresowi przedmiotowemu na gruncie art. 15e ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT (dalej: „Usługi”). Ponadto, na rzecz Usługodawców Spółka dokonuje opłat licencyjnych, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT. (dalej: „Licencje”). Licencje i Usługi wykorzystywane są przez Spółkę do prowadzenia działalności zarówno na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie SSE, jak i działalności pozastrefowej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty Usług oraz Licencji ponoszonych na rzecz Usługodawców, w odniesieniu do działalności Spółki prowadzonej na terenie SSE, podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT, w części, w której koszty te są alokowane do dochodu wolnego od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Wnioskodawcę koszty Usług oraz Licencji ponoszonych na rzecz Usługodawców, w odniesieniu do działalności Spółki prowadzonej na terenie SSE nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT, w części, w której koszty te są alokowane do dochodu wolnego od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy art. 2 pkt 18 w zw. z art. 15 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 2175 - dalej: „Nowelizacja”) do ustawy o CIT został dodany nowy art. 15e.

Zgodnie z art. 15e ust. 1, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Ponadto, w myśl art. 15e ust. 4 Ustawy CIT, do przychodów i kosztów, o których mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy CIT przepis art. 7 ust. 3 Ustawy CIT stosuje się odpowiednio. Natomiast, art. 7 ust. 3 pkt 1 Ustawy CIT stanowi, że przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku (`(...)`).

Zdaniem Spółki, należy przyjąć, że art. 7 ust. 3 pkt 1) Ustawy CIT reguluje sytuację podatników prowadzących działalność na terenie SSE i osiągających z tego tytułu przychody zwolnione z podatku. Powyższy przepis oznacza w praktyce, że dla celów kalkulacji dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie uwzględnia się przychodów zwolnionych z opodatkowania oraz kosztów uzyskania przychodów uzyskanych ze źródeł wolnych od podatku dochodowego od osób prawnych, w tym kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością zwolnioną prowadzoną na terenie SSE. Dla podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych (tak jak Spółka) omawiana regulacja jest podstawą do odrębnego ustalania dochodu na działalności opodatkowanej i dochodu na działalności zwolnionej. Tylko bowiem przychody wynikające z działalności prowadzonej w oparciu o zezwolenie strefowe w SSE i korespondujące z nimi koszty określają dochód jaki będzie podlegać zwolnieniu. Koniecznością zatem dla wszystkich tych podmiotów jest powadzenie odrębnej kalkulacji obu „źródeł” dochodów.

Powstaje pytanie jak należy interpretować odesłanie do powyższej regulacji, które znalazło się w nowych wprowadzonych od 1 stycznia 2018 r. przepisach ograniczających zaliczanie w koszty uzyskania przychodu niektórych wydatków na usługi od podmiotów powiązanych. Zdaniem Spółki, z literalnego brzmienia samego odesłania z art. 15e ust. 4 oraz treści art. 7 ust. 3 Ustawy CIT wynika, że wszystkie koszty związane bezpośrednio z działalnością strefową są wyłączone spod dyspozycji art. 15e Ustawy CIT na podstawie ust. 4. W konsekwencji, potencjalnym ograniczeniom na gruncie ww. przepisu podlegałyby jedynie koszty związane z działalnością pozastrefową.

Wniosek ten opiera się przede wszystkim na literalnym brzemieniu przedmiotowych regulacji. Zgodnie z art. 7 ust. 3 (winno być: art. 7 ust. 3 pkt 3) Ustawy CIT (w zakresie istotnym dla odesłania) (…) Przy ustalaniu dochodu (`(...)`) stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się: przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej(`(...)`) jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku. Innymi słowy, odpowiednie stosowanie ww. regulacji sprowadzałoby się do przyjęcia, że z perspektywy art. 15e ust. 1 Ustawy CIT istotne są jedynie te przychody i koszty, które dotyczą działalności opodatkowanej. Odesłanie z art. 15e ust. 4 Ustawy CIT dotyczy wszystkich przychodów i kosztów z ust. 1 ww. artykułu. Zatem mowa jest zarówno o samych kosztach usług od pomiotów powiązanych jak i o przychodach i kosztach, jakie składają się na wyliczenie EBITDA, której sposób kalkulacji jest również podany w ust. 1 ww. artykułu.

Oznacza to, że dla ustawodawcy istotne jest stosowanie całej regulacji art. 15e ust. 1 Ustawy CIT jedynie w odniesieniu do takich kosztów usług nabywanych od podmiotów powiązanych, które mogą mieć potencjalny wpływ na dochód podlegający opodatkowaniu. Nie ma szczególnego sensu wprowadzanie ograniczeń w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów takich pozycji, które mogą mieć jedynie wpływ na wysokość dochodu, który i tak będzie przedmiotowo lub podmiotowo podlegał zwolnieniu z podatku CIT. Dla takiej kategorii przychodów/dochodów koszty nie mają bowiem istotnego znaczenia skoro cały przychód niezależenie od jego wysokości nie podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Spółki, powyższe stanowisko prowadzi do następujących konsekwencji praktycznych sprowadzających się do ustalenia jaka część Usług dotyczy działalności opodatkowanej. Aby to ustalić należy, zdaniem Spółki, w pierwszej kolejności podzielić (na podstawie klucza kosztowego, tj. zgodnie z art. 15e ust. 7 Ustawy CIT) koszty wspólne (zakupu Usług i Licencji) na koszty działalności strefowej oraz pozastrefowej, a następnie stosować przepisy art. 15e Ustawy CIT jedynie (wyłącznie) do kosztów działalności jakie zostały przypisane do działalności pozastrefowej (opodatkowanej). Stąd, w przypadku Spółki, limitacji mogłaby podlegać jednie ta część kosztów (zakupu Usług i Licencji - przy założeniu, że wydatki na Usługi lub Licencje stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT oraz koszty te nie podlegają wyłączeniu, o którym mowa w art. 15e ust. 11 Ustawy o CIT), która jest ponoszona w związku z działalnością opodatkowaną, pozastrefową. Reasumując, art. 15e Ustawy CIT, zdaniem Spółki, należałoby stosować jedynie w odniesieniu do tej części kosztów zakupu Usług w jakiej Usługi są wykorzystywane do prowadzenia działalności opodatkowanej.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdza również sam cel wprowadzenia przepisu art. 15e do Ustawy o CIT. Celem tym było ograniczenie wysokości zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów kwot związanych z określonymi usługami i wartościami o charakterze niematerialnym i prawnym. Ustawodawca przyjął, że podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług niematerialnych, poniesionych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych. Z drugiej strony, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 Ustawy o SSE. W związku z powyższym, nieracjonalnym oraz bezzasadnym jest obejmowaniem regulacją art. 15e Ustawy o CIT, tj. wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów wydatków, które są alokowane do przychodów z działalności prowadzonej na terenie SSE przez Spółkę, skoro przychód z tej działalności i tak zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami jest wolny od podatku. Po pierwsze, niezależnie od wysokości kosztów uzyskania przychodu (lub ich braku) alokowanych do przychodu z działalności na terenie SSE przez Spółkę, przychód ten jest wolny od podatku, więc pomniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodu (m.in. poprzez limit kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15e Ustawy o CIT) nie wpływa na wysokość zobowiązania podatkowego Spółki z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Po drugie, limit, o którym mowa w art. 15e Ustawy o CIT oraz cel, który przemawia za tą regulacją, o którym Spółka wspomina powyżej, jest indyferentny w stosunku do kosztów uzyskania przychodu w sytuacji, w której koszty te alokowane są do przychodu z działalności prowadzonej na terenie SSE przez Spółkę, ponieważ dochód z takiej działalności jest wolny od podatku.

Racjonalny ustawodawca tworząc prawo powinien nie tylko kierować się celem wprowadzanego przepisu, ale również powinien tworzyć w oparciu o ten cel tak normy prawne, aby dyspozycja normy prawnej nie była bezcelowa, tj. miała realne i racjonalne zastosowanie. Emanacją racjonalności ustawodawcy w przepisie art. 15e Ustawy o CIT ze względu na przedmiot zagadnienia niniejszego wniosku jest uregulowanie hipotetycznej sytuacji, w której limit zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na m.in. usługi niematerialne poniesionych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych miałby być stosowany do kosztów uzyskania przychodu (dochodu) zwolnionego z opodatkowania. Dlatego więc ustawodawca wprowadził do badanego przepisu art. 15e Ustawy o CIT ust. 4, który wskazuje, poprzez odpowiednie stosowanie przepisu art. 7 ust. 3 Ustawy o CIT, że przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu, nie uwzględnia się właśnie m.in. przychodów i kosztów działalności prowadzonej w SSE. Z pominięciem powyższego „wyłączenia” dochodziłoby do sytuacji, w której dyspozycja art. 15e Ustawy o CIT częściowo byłaby bezcelowa (ponieważ limit kosztu uzyskania przychodu miałby wyłącznie formalne zastosowanie, a w praktyce nie wywoływałby rzeczywistych skutków, ponieważ dochód z działalności prowadzonej na terenie SSE, jak Spółka wskazuje powyżej, niezależnie od wysokości kosztów uzyskania przychodu, jest zwolniony z opodatkowania).

Powyższe twierdzenia Spółki mają odzwierciedlenie w niedawno wydanym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Go 521/18: Podkreślić należy, że przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu, nie uwzględnia się właśnie przychodów i kosztów działalności prowadzonej w Specjalnych Strefach Ekonomicznych, co wynika bezpośrednio z art. 7 ust. 3 updop, a właśnie do odpowiedniego stosowania tego przepisu odsyła art. 15e ust. 4 updop. Wychodząc z zasady racjonalnego ustawodawcy stwierdzić należy, że skoro ustawodawca w art. 15e ust. 4 updop nakazał odpowiednie stosowanie art. 7 ust. 3 ustawy, to uczynił to w konkretnym celu. W przeciwnym bowiem razie odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisu byłoby pozbawione jakiegokolwiek celu.

Ponadto, Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, że w dniu 30 czerwca 2018 r. weszła w życie ustawa z 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1162). Jej głównym założeniem jest możliwość uzyskania przez podatników zwolnienia z podatku dochodowego z uwagi na realizacje inwestycji prowadzonej na terenie całego kraju, a nie, tak jak obecnie - tylko na terenie 14 specjalnych stref ekonomicznych. Podstawą otrzymania zwolnienia jest tzw. decyzja o wspieraniu inwestycji. Jak czytamy w uzasadnieniu projektu ustawy: Zaprojektowany w ustawie system wsparcia w postaci prawa do uzyskania przez przedsiębiorcę zwolnienia od podatku dochodowego stanowić będzie ważne i skuteczne narzędzie zachęcające przedsiębiorców do inwestowania na terenie całego kraju.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że brak limitacji wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup Usług i Licencji dotyczących tej części jej działalności jaka jest prowadzona na podstawie zezwolenia strefowego jest spójny z ogólnymi założeniami prowadzenia działalności gospodarczej na terenie obecnej SSE (i w przyszłości na podstawie decyzji o wsparciu inwestycji) i powinien stanowić dodatkową zachętę dla inwestorów. Stąd, zdaniem Spółki, obie regulacje - ustawę o wspieraniu nowych inwestycji oraz wprowadzony w 2018 r. art. 15e Ustawy CIT należy interpretować łącznie, tzn. brak limitacji kosztów związanych z działalnością strefową, w opinii Wnioskodawcy, jest dodatkową korzyścią wynikającą z prowadzenia działalności na terenach obecnych SSE, a w przyszłości na podstawie decyzji o wsparciu inwestycji. Gdyby bowiem limit przewidziany w art. 15e Ustawy CIT znajdował tu zastosowanie, mogłoby to prowadzić do szybszego wykorzystania pomocy publicznej w postaci zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym oraz znacznego zmniejszenia atrakcyjności i opłacalności strefowych (jak i pozastrefowych) projektów inwestycyjnych dla podmiotów nabywających usługi niematerialne od podmiotów powiązanych, w tym dużych międzynarodowych grup kapitałowych. Istotą działalności takich grup jest bowiem specjalizacja poszczególnych jednostek i tworzenie centrów kompetencyjnych, które świadczą poszczególne rodzaje usług na rzecz spółek powiązanych, podobnie jak ma to miejsce w przypadku Usług i Licencji świadczonych na rzecz Spółki przez Usługodawcę.

W ocenie Wnioskodawcy, ponoszone przez Wnioskodawcę koszty Usług oraz Licencji ponoszonych na rzecz Usługodawców, w odniesieniu do działalności Spółki prowadzonej na terenie SSE nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT, w części, w której koszty te są alokowane do dochodu wolnego od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.