0111-KDIB1-3.4010.448.2021.1.PC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem opłaty licencyjnej za korzystanie ze znaku towarowego, nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi na ich bezpośredni związek z wytwarzaniem i sprzedażą produktów przez Spółkę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem opłaty licencyjnej za korzystanie ze znaku towarowego, nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi na ich bezpośredni związek z wytwarzaniem i sprzedażą produktów przez Spółkę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

P. Sp. z o.o. Sp. komandytowa (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką stanowiącą cześć Grupy Kapitałowej (…), skupiającej firmy oferujące materiały do budowy i wykończenia mieszkań i domów.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. produkcja wyrobów z PCV w tym profili, listew, elewacji, sidingu czy parapetów etc. Spółka tworzy grupę dystrybuującą wyrobów gotowych do licznych europejskich i azjatycki państw. Nabywane przez Spółkę towary i usługi służą do celów produkcji i dystrybucji wyprodukowanych wyrobów, w celu osiągnięcia przychodów.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności licencjonuje od spółki z Grupy – M. Sp. z o.o. Sp. komandytowa (dalej: „Licencjodawca”), na podstawie umowy licencyjnej - znak towarowy „…” (dalej: „znak towarowy”).

W związku z tym, że działalność Grupy Kapitałowej prowadzona jest na całym świecie, znak towarowy jest zarejestrowany dla celów ochronnych w Urzędzie Patentowym RP, Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej w Alicante oraz wielu innych krajach np. Maroku, Meksyku, Turcji itd. W każdym kraju właściwy urząd nadaje własny nr rejestracyjny dla znaku towarowego. Właścicielem znaku towarowego oraz praw z jego rejestracji jest Licencjodawca.

Wskazany znak towarowy jest wykorzystywany w Grupie Kapitałowej do oznaczania szeregu towarów i usług związanych z szeroko pojętą branżą wykończeniową oraz meblarską.

Grupa Kapitałowa za pośrednictwem poszczególnych spółek posiada kompleksową ofertę w zakresie wykończenia wnętrz i ich umeblowania. Znak ten, istniejący na rynku prawie od 30 lat, jest rozpoznawalny na rynku i stanowi jeden z elementów przewagi konkurencyjnej spółek z Grupy Kapitałowej.

Licencjodawca na podstawie wyżej wskazanej umowy udzielił Wnioskodawcy licencji niewyłącznej na korzystanie ze wskazanego znaku towarowego we własnym zakresie niezbędnym do dystrybucji produktów wytworzonych na zlecenie Spółki na następujących polach eksploatacji:

- oznaczenia towarów wyprodukowanych na zlecenie Spółki;

- oznaczania materiałów reklamowych dotyczących ww. towarów;

- używania znaku w związku z komunikacją, korespondencją związaną z promocją, sprzedażą, reklamą, marketingiem etc. (tj. np. na fakturach sprzedażowych) ww. towarów;

- oznaczania punktów sprzedaży oferujących ww. towary.

Licencja została udzielona na czas nieokreślony.

Za prawo do korzystania z licencji na znak towarowy Licencjobiorca wypłaca Licencjodawcy wynagrodzenie, które uzależnione jest od przychodów ze sprzedaży produktów i towarów uzyskiwanych przez Spółkę przy wykorzystaniu znaku towarowego w danym okresie rozliczeniowym i ustalane jest jako określony procent od przychodów osiągniętych ze sprzedaży. Dodatkowo Spółka jest zobowiązana składać Licencjodawcy raport o przychodach ze sprzedaży, po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Prawo do korzystania ze znaku rozliczane jest w półrocznych okresach rozliczeniowych, na podstawie faktur VAT (podatek od towarów i usług) wystawianych przez Licencjodawcę.

Należy wskazać, że możliwość korzystania ze znaku towarowego ma bezpośredni wpływ na zdolności produkcyjne i sprzedażowe Spółki. Brak ponoszenia przez Wnioskodawcę opłat za licencjonowanie znaku, byłby jednoznaczny z brakiem możliwości korzystania ze znaku i jego renomy. To z kolei, uniemożliwiłoby Spółce produkcję wytwarzanych wyrobów oraz posługiwanie się powszechnie rozpoznawanym znakiem towarowym, między innymi dzięki któremu obecnie istnieje popyt na wyroby produkowane przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem opłaty licencyjnej za korzystanie ze znaku towarowego, nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi na ich bezpośredni związek z wytwarzaniem i sprzedażą produktów przez Spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem opłaty licencyjnej za korzystanie ze znaku towarowego, nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800, ze zm., dalej również: „updop”), z uwagi na ich bezpośredni związek z wytwarzaniem i sprzedażą produktów przez Spółkę.

W świetle postanowień art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust 1 pkt 4-7,

3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a (`(...)`) w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Przy czym, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

a) autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

b) licencje,

c) prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

d) wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Konsekwentnie, należy wskazać, że koszty licencji oraz wszelkie opłaty z tytułu korzystania z know-how oraz praw własności przemysłowej ponoszone na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z normą wyrażoną w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednakże, stosownie do art. 15e ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania m.in. do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi (`(...)`).

Zatem, zgodnie z przytoczonym wyżej przepisem w przypadku poniesienia wydatku na daną usługę lub prawo, który jest niezbędny dla procesu produkcji lub świadczenia usług - nie ma przeszkód, aby tak poniesiony wydatek mógł zostać uwzględniony w kosztach uzyskania przychodów z pominięciem ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 updop.

Jednak odwołując się do literalnego brzmienia ustawy, należy zwrócić szczególną uwagę na pojęcie „bezpośredniego związku z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”, które nie zostało zdefiniowane w updop, ani innym akcie prawnym. Z uwagi na to, Wnioskodawca odwołuje się do wyjaśnień Ministerstwa Finansów z dnia 25 kwietnia 2018 r. opublikowanych na stronie ministerstwa, pt. „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. W wyjaśnieniach Minister Finansów stwierdził, że: „Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalna cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza (podobnie jak w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami) z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą”.

Z powyższego można wnioskować, że przez koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towaru rozumieć należy wydatek niezbędny do poniesienia w procesie produkcji czy dystrybucji. Istotna jest tym samym techniczna możliwość alokacji danego kosztu do procesów produkcyjnych/dystrybucyjnych, a ostatecznie możliwość odzwierciedlenia tego kosztu w cenie produktu/usługi.

Odnosząc te uwagi na grunt niniejszego stanu faktycznego, należy wskazać, te opłaty licencyjne za znak towarowy, o których mowa w umowie licencyjnej, której stroną jest Wnioskodawca, są bezpośrednio związane z wytworzeniem produktów Spółki, a w konsekwencji mają wpływ na finalną cenę towarów, ponieważ bez ponoszenia wskazanych opłat licencyjnych niemożliwym byłoby posługiwanie się powszechnie rozpoznawanym znakiem towarowym, dzięki któremu obecnie istnieje popyt na wyroby produkowane przez Wnioskodawcę.

Co więcej, dzięki pozycji marki - znaku towarowego - Licencjodawcy na rynku, Spółka ma możliwość uzyskiwania korzystniejszych warunków w negocjacjach rynkowych.

Znak towarowy jest wykorzystywany przez Spółkę do oznaczania produktów wprowadzanych do obrotu - na opakowaniach, instrukcjach itd. - co służy identyfikacji marki. Widnieje on również na stronie internetowej, materiałach reklamowych, marketingowych, w komunikacji z klientami i pracownikami, oraz w każdej innej sytuacji, w której Spółka chce być identyfikowana. W efekcie, należy uznać, że dzięki znakowi Spółka dysponuje i posługuje się marką rozpoznawalną na rynku, bez czego Spółka nie byłaby w stanie prowadzić działalności w takim zakresie, w jakim ma możliwość dzięki znakowi towarowemu. Wnioskodawca pragnie podkreślić w tym miejscu, że usługi Spółki nie mogłyby być sprzedawane pod tą marką bez posiadania możliwości wykorzystywania znaku towarowego, a w konsekwencji Spółka nie uzyskiwałaby osiąganego dzięki temu obrotu oraz, co za tym idzie, zysku. Niewątpliwie, jak już zostało wskazane, możliwość sprzedaży produktów pod marką znaną i rozróżnianą w danej branży pozwala na uzyskanie większej sprzedaży produktów.

Jak wskazano w stanie faktycznym, za prawo do korzystania z licencji na znak towarowy Spółka jest zobowiązana do wypłacania Licencjodawcy wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej określonemu procentowi od przychodów osiągniętych ze sprzedaży produktów wytworzonych oraz zbytych przez Spółkę, z tytułu licencji na korzystanie z prawa do znaku towarowego.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę, że w przytaczanych już wcześniej wyjaśnieniach Ministra Finansów pojawił się przykład sytuacji, do której zastosowanie znajduje wyłączenie z ograniczenia wynikającego z art. 15e ust. 1 updop oparte na bezpośrednim związku z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usług. Ministerstwo podało następującą sytuację: „Spółka (polski rezydent) zawarła z podmiotami z grupy kapitałowej umowy licencyjne, na podstawie których nabyła prawo do wykorzystania w Polsce znaków towarowych za wynagrodzeniem. Przedmiotem tych umów są znaki towarowe służące do oznakowania poszczególnych produktów sprzedawanych przez Spółkę, tj. nazwy poszczególnych produktów, ich wzory graficzne, wzory wykorzystania ich na opakowaniach produktów. Udzielona Spółce licencja dotyczy prawa do używania tych znaków na terytorium Polski, tj. prawa do wykorzystania tych znaków w dystrybucji produktów oraz prawa do prowadzenia działalności marketingowej i promocyjnej tych produktów w Polsce. W szczególności Spółka nabywa prawo do wykorzystywania znaków towarowych w kampaniach marketingowych, produkcji i dystrybucji materiałów promocyjnych. Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce sprzedaż produktów na rzecz konsumentów w Polsce. Produkty te z kolei Spółka nabywa od innego podmiotu z grupy. Wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi w danym okresie rozliczeniowym (stanowi określony w umowie procent obrotu tymi towarami)”.

Powyższy przykład z wyjaśnień Ministerstwa Finansów jest zbliżony do opisu stanu faktycznego Wnioskodawcy - kierując się zatem podejściem Ministerstwa Finansów Wnioskodawca jest zdania, że wynagrodzenie w postaci opłat licencyjnych ponoszone przez Spółkę w ramach licencjonowania znaku towarowego nie będzie objęte ograniczeniem w zaliczaniu do kosztów podatkowych z uwagi na spełnienie przesłanki wyłączającej zastosowanie art. 15e ust. 1 pkt 1 updop, czyli bezpośredni związek ponoszonych opłat z procesem produkcyjnym i sprzedażowym realizowanym przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca pragnie ponadto zwrócić uwagę, że skoro opłata licencyjna stanowi jeden z wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji i sprzedaży, bezsprzecznym jest fakt, iż ma ona wpływ na cenę wyrobów Spółki.

Niezależnie jednak od faktu, iż opłata licencyjna stanowi czynnik kształtujący cenę wyrobów produkowanych przez Spółkę, już sama kalkulacja wysokości owego wynagrodzenia wskazuje na związek kwotowy pomiędzy opłatą licencyjną i wytworzonymi produktami. Wobec powyższego, zdaniem Spółki, spełnione są wszelkie przesłanki uprawniające Spółkę do uznania wydatków ponoszonych tytułem umowy licencyjnej za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem towaru w rozumieniu art. 15e ust. 11 updop.

Wnioskodawca zwraca ponadto uwagę, że jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od 1 maja 2021 r. Wcześniej tę rolę pełnił komandytariusz Spółki – G. Sp. z o.o.

Spółka G. Sp. z o.o. wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w opisanej powyżej sprawie i otrzymała pozytywną interpretację w identycznym stanie faktycznym. Interpretacją z dnia 21 września 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.197.2020.1.RK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z wnioskującą spółką G. Sp. z o.o., iż wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem opłaty licencyjnej za korzystanie ze znaku towarowego, nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „updop”), z uwagi na ich bezpośredni związek z wytwarzaniem i sprzedażą produktów.

W konsekwencji, Spółka posiada potwierdzenie swojego stanowiska, ale z perspektywy komandytariusza - w stanie prawnym obowiązującym Spółkę do 30 kwietnia 2021 r. W związku z tym, Wnioskodawcy zależy na potwierdzenie swojego stanowiska w obecnej sytuacji prawnej.

Podobne stanowisko prezentują także organy podatkowe oraz sądy administracyjne.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.421.2018.2.LG, Organ wskazał, że „Biorąc pod uwagę przywołane wyżej przepisy oraz stan faktyczny opisany we wniosku, należy uznać, że skoro jak wynika z wniosku, między opłatami licencyjnymi ponoszonymi na rzecz podmiotu powiązanego a wytwarzanymi towarami handlowymi zachodzi bezpośredni związek, to koszty opłat licencyjnych ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów powiązanych stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka wskazała, że opłaty licencyjne z tytułu Licencji Handlowej wpływają bezpośrednio na kształtowanie cen produktów wytwarzanych przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem udostępnionego na podstawie Licencji handlowej Znaku handlowego oraz Know-how. Gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów ww. Licencji Handlowej, to nie mógłby sprzedawać produktów (tj. dachów samochodowych) z wykorzystaniem udostępnionego Znaku handlowego (który osiągnął na rynku określona renomę) oraz prowadzić procesu ich produkcji z wykorzystaniem Know-how Grupy. Wynagrodzenie Licencjodawcy jest kalkulowane jako procent od Wartości Dodanej wygenerowanej przez Jednostki Produkcyjne działające w ramach Spółki. Wartość Dodana stanowi dodatnią różnicę między całkowitą sprzedażą, a całkowitym kosztem zakupionych materiałów (skalkulowanych zgodnie z US GAAP). Co do zasady, opłata licencyjna należna od każdej z Jednostek Produkcyjnych stanowi 2% Jej Wartości Dodanej (przychodu netto). Wskazany mechanizm jest zatem wyrazem bezpośredniego związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych kosztów opłat licencyjnych a wytwarzanymi produktami/towarami. W konsekwencji spełniony jest również związek kwotowy (wartość poniesionego kosztu wprost zależy od wartości sprzedanych towarów), jako element bezpośredniego związku tych kosztów z wytwarzanymi towarami. Podsumowując, koszty opłat licencyjnych ponoszone przez Wnioskodawcę nie podlegają ograniczeniu art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ze względu na fakt, że ma do nich zastosowanie wyłączenie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Podobne stanowisko zająć także sąd administracyjny, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Go 496/18.

Ponadto, organy administracyjne w najświeższych interpretacjach o podobnym stanie faktyczny/zdarzeniu przyszłym, kontynuują wyżej wskazaną linię interpretacyjną, m.in. w:

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 lutego 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.598.2019.1.NL;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 kwietnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.558.2019.2.PP;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 kwietnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.46.2020.1.AG;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.546.2019 1.JG;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 grudnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.438.2019.2.RK;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.455.2019.2.ŚS;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 października 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.338.2019.2.PP;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 lipca 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.276.2019.1.JG;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 czerwca 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.92.2019.2.BJ.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.