INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 sierpnia 2021 r. (data wpływu do Organu 31 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania w związku ze sprzedażą nie w pełni zamortyzowanej nieruchomości, a w szczególności czy prawidłowo uznał, że:
a) wartość przeszacowania naniesień oraz przeszacowanie wartości gruntu nie ma wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych,
a jednocześnie
b) w momencie sprzedaży kosztem uzyskania przychodu jest niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu
- jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 31 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania w związku ze sprzedażą nie w pełni zamortyzowanej nieruchomości, a w szczególności czy prawidłowo uznał, że:
a) wartość przeszacowania naniesień oraz przeszacowanie wartości gruntu nie ma wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie
b) w momencie sprzedaży kosztem uzyskania przychodu jest niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej: „Spółka”).
W 2008 r. Spółka nabyła nieruchomość składającą się z prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz naniesień w postaci budynków (dalej: „nieruchomość”). Nabycie nieruchomości było wynikiem połączenia Spółki z inną spółką. Na skutek połączenia w Spółce powstała ujemna wartość firmy. Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w wartościach księgowych (wartość nabycia oraz wartość dotychczasowego umorzenia). Nieruchomość ta była wykorzystywana w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.
Warto również zaznaczyć, że osobnymi pozycjami w pozycjach bilansu Spółki wprowadzono wartości dotyczące, dokonanego przy okazji łączenia spółek, przeszacowania wartości naniesień i gruntu. Wartości księgowe nabytych środków trwałych zostały poddane amortyzacji uwzględnianej podatkowo (w zakresie lokali należących do nieruchomości), natomiast wartość gruntu oraz wartości przeszacowania były amortyzowane wyłącznie bilansowo (nie uwzględniono ich w ramach amortyzacji podatkowej).
Następnie, w czerwcu 2021 r. Spółka dokonała sprzedaży opisywanej nieruchomości. Wartość netto faktury sprzedaży wyniosła 5.220.000,00 zł., stanowiąc w całości przychód podatkowy.
Poszczególne wartości rozliczenia dokonanej transakcji w momencie sprzedaży przedstawiały się następująco:
Wartość ewidencyjna naniesień: 2.768.801,27 zł
Wartość przeszacowania naniesień: 1.457.893,89 zł
Wartość gruntu: 452.314,34 zł
Wartość przeszacowania gruntu: 347.685,66 zł
Dotychczasowa wartość umorzenia naniesień: 1.319.807,07 zł
Dotychczasowa wartość umorzenia przeszacowania naniesień: 492.039,25 zł
Dotychczasowa wartość umorzenia gruntu: 69.494,33 zł
Dotychczasowa wartość umorzenia przeszacowania gruntu: 117.344,10 zł
Koszty uzyskania przychodów związane ze sprzedażą nieruchomości zostały wyliczone w następujący sposób: wartość ewidencyjna naniesień została pomniejszona o dotychczasową wartość umorzenia naniesień (wartość odpisów amortyzacyjnych nieruchomości na dzień sprzedaży nieruchomości), a następnie tak ustaloną kwotę powiększono o wartość gruntu (bez potrącenia dotychczasowej amortyzacji gruntu (która to wartość stanowiła koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu). Biorąc pod uwagę powyższe, wyliczenie kosztów uzyskania przychodów można przestawić następująco: 2.768.801,27 zł - 1.319.807,07 + 452.314,34 zł = 1.901.308,54 zł.
W związku z powyższym, podstawę opodatkowania dochodu ze zbycia nieruchomości stanowił przychód ze zbycia nieruchomości w wysokości 5.220.000,00 zł pomniejszony o koszty uzyskania przychodów w wyliczonej wyżej kwocie 1.901.308,54 zł. W rezultacie, podstawę opodatkowania ze zbycia nieruchomości stanowiła kwota 3.318.691,46 zł.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.), Wnioskodawca prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania w związku ze sprzedażą nie w pełni zamortyzowanej nieruchomości, a w szczególności czy prawidłowo uznał, że:
a) wartość przeszacowania naniesień oraz przeszacowanie wartości gruntu nie ma wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie
b) w momencie sprzedaży kosztem uzyskania przychodu jest niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu?
Zdaniem Wnioskodawcy, w sposób prawidłowy ustalił on wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w związku ze zbyciem nieruchomości uznając, że:
a) wartość przeszacowania naniesień oraz wartość przeszacowania gruntu nie ma jakiegokolwiek wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych,
b) w momencie sprzedaży kosztem uzyskania przychodu jest niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu.
Uzasadniając powyższe twierdzenie w pierwszej kolejności należy zauważyć, że art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. ), zawiera katalog przychodów podatkowych. W oparciu o normę z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów.
Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że przeszacowanie wartości nieruchomości nie powoduje konieczności dokonywania jakiegokolwiek rozliczenia z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Nie jest bowiem wymienione jako przychód w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Warto przy tym podkreślić, że aktualizacja wyceny wartości naniesień oraz gruntu będącego przedmiotem użytkowania wieczystego nie stanowi jakiejkolwiek formy realizacji zysków z tytułu wzrostu tej wartości. W szczególności, czynność ta nie skutkuje otrzymaniem pieniędzy, środków pieniężnych ani nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych rzeczy, praw lub świadczeń.
W rezultacie przeszacowanie wartości nieruchomości, mimo że odnoszone na rachunek wyników jednostki w przychody lub koszty operacyjne, zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r, poz. 217), nie rodzi jakichkolwiek konsekwencji na gruncie podatku dochodowego. Należy podkreślić, że ani ustawa o rachunkowości ani utworzone na jej podstawie standardy nie są „podatkotwórcze” w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odwołuje się w tym względzie bezpośrednio do ustawy o rachunkowości.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wartość przeszacowania naniesień nieruchomości oraz wartość przeszacowania gruntu nie ma jakiegokolwiek wpływu na wysokość podstawy opodatkowania zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych. Wartości te nie będą miały wpływu ani na wysokość przychodu ani też na wartość kosztów uzyskania przychodu z tytułu zbycia nieruchomości.
Analogiczne stanowisko było potwierdzane przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, m.in. w piśmie z dnia 28 października 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej znak: 0111-KDIB1-1.4010.356.2020.1.AW; w piśmie z dnia 18 września 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej znak: 0111-KDIB1-2.4010.294.2018.1.ANK; w piśmie z dnia 27 października 2016 r. Izby Skarbowej w Warszawie, IPPB3/4510-876/16-3/KK; w piśmie z dnia 27 września 2010 r. Izby Skarbowej w Warszawie znak: IPPB5/423-389/10-4/DG.
Wnioskodawca stoi również na stanowisku, iż w momencie sprzedaży nieruchomości kosztem uzyskania przychodu będzie niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).
Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Jak stanowi art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży nieruchomości jest wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, która odpowiada wydatkom poniesionym na jego zakup (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Tym samym, kosztem uzyskania przychodów w momencie sprzedaży nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego jest niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu.
W rezultacie Wnioskodawca postąpił w sposób prawidłowy przy ustalaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów uznając, że wartość ewidencyjna naniesień na nieruchomości winna zostać pomniejszona o dotychczasową wartość umorzenia naniesień na nieruchomości (wartość odpisów amortyzacyjnych nieruchomości na dzień sprzedaży nieruchomości), a następnie tak ustaloną kwotę winno się powiększyć o wartość gruntu (bez potrącenia dotychczasowej amortyzacji gruntu (która to wartość stanowiła koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu). Biorąc pod uwagę powyższe, wyliczenie kosztów uzyskania przychodów w sposób odpowiadający wskazanym wyżej unormowaniom oraz uwzględniając wartości podane w treści opisu zaistniałego stanu faktycznego winno skutkować przyjęciem następującego równania: 2.768.801,27 zł - 1.319.807,07 zł + 452.314,34 zł = 1.901.308,54 zł.
Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku zbycia gruntu kosztem uzyskania przychodów jest cała niezamortyzowana wartość środka trwałego było wielokrotnie potwierdzane przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego (które co prawda dotyczą sytuacji w której zakup nieruchomości sfinansowany był z wykorzystaniem dotacji, tym niemniej potwierdzają w pełni regułę opodatkowania zawartą w niniejszym wniosku) m.in. w: piśmie z dnia 24 stycznia 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0111-KDIB1-1.4010.542.2019.1.AB; w piśmie z dnia 2 lutego 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej znak: 0111-KDIB2-1.4010.352.2017.1.ZK; w piśmie z dnia 19 stycznia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0111-KDIB1-3.4010.458.2017.3.AN; w piśmie z dnia 15 września 2016 r. Izby Skarbowej w Katowicach, znak: IBPB-1-1/4510-243/16-2/ZK; w piśmie z dnia 7 grudnia 2015 r. Izby Skarbowej w Katowicach, znak: IBPB-1-3/4510-435/15/APO.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.
Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „otrzymane” oznacza, że momentem powstania przychodu pieniężnego jest moment otrzymania, czyli wpływu bezpośrednio do majątku podatnika – względnie na jego rachunek – wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może rozporządzać.
Na podstawie przywołanego art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Jednocześnie stwierdzić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.
Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.
Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie przysporzenia o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu, czy też zawężeniu – które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.
Zgodnie z art. 14 updop, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.
Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia.
Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy wzywa strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określa wartość z uwzględnieniem opinii biegłego. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego ponosi zbywający albo świadczący usługi.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania w związku ze sprzedażą nie w pełni zamortyzowanej nieruchomości, a w szczególności czy prawidłowo uznał, że wartość przeszacowania naniesień oraz przeszacowanie wartości gruntu nie ma wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych.
Należy podkreślić, że ani ustawa o rachunkowości ani utworzone na jej podstawie standardy nie są podatkotwórcze w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odwołuje się bezpośrednio do ustawy o rachunkowości (ani KSR), a mówi wyłącznie o prowadzeniu ewidencji zgodnie z odrębnymi przepisami (art. 9 updop), tym samym ustawodawca, mając na uwadze „odmienność”, „specyfikę” podmiotów do których ma zastosowanie updop, tak kształtuje przepis prawny, aby był adekwatny do każdej prowadzonej działalności.
Przepisy prawa podatkowego stanowią pełną autonomiczną całość, w stosunku do której inne regulacje prawne mogą być traktowane jako przepis szczególny tylko wówczas, gdy przepisy prawa podatkowego tak stanowią (por. m.in. wyrok NSA z 4 grudnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1097/08).
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wartości wynikające z „przeszacowania” nie mają wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych.
Odnosząc się natomiast do drugiej części zadanego pytania, w sytuacji gdy dochodzi do sprzedaży nieruchomości należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Stosownie do art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
-
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
-
maszyny, urządzenia i środki transportu,
-
inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Zgodnie z art. 16c pkt 1 updop, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.
Mając na uwadze powyżej cytowane przepisy, w sytuacji sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości (prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz naniesień), kosztami uzyskania przychodu rozpoznanymi w związku z przedmiotową sprzedażą będzie wartość początkowa naniesień pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne powiększona o wartość początkową gruntu.
Reasumując, stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania w związku ze sprzedażą nie w pełni zamortyzowanej nieruchomości, a w szczególności czy prawidłowo uznał, że:
a) wartość przeszacowania naniesień oraz przeszacowanie wartości gruntu nie ma wpływu na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych, jest prawidłowe, a jednocześnie
b) w momencie sprzedaży kosztem uzyskania przychodu jest niezamortyzowana jeszcze wartość ewidencyjna naniesień, powiększona o wartość ewidencyjną gruntu, jest prawidłowe.
Końcowo należy dodać, że tut. Organ w niniejszej interpretacji nie odniósł się do przykładów liczbowych przedstawionych przez Wnioskodawcę z uwagi na fakt, że przepis art. 14b Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Weryfikacja danych liczbowych może mieć miejsce wyłącznie w toku postępowania podatkowego, w którym możliwa jest analiza dokumentów i weryfikacja ustalonej przez Wnioskodawcę wysokości podstawy opodatkowania.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.