0111-KDIB1-3.4010.431.2021.1.IM

📋 Podsumowanie interpretacji

Wnioskodawca, będący spółką, prowadzi działalność związaną ze zbiórką, transportem oraz przetwarzaniem ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego. W trakcie tej działalności maszyny i urządzenia mogą ulegać znacznemu zużyciu, co skutkuje ich wycofaniem z użytkowania i likwidacją. W wyniku likwidacji powstaje koszt w postaci niezamortyzowanej wartości środków trwałych, który Spółka zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Organ podatkowy uznał, że Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu wynikającego z likwidacji środków trwałych, odpowiadającego nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych, pod warunkiem, że likwidacja następuje w wyniku ich wyeksploatowania.

Pytania i stanowisko urzędu

Pytania podatnika

1. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszt powstały w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych w sytuacji gdy likwidacja środka trwałego wynika z jego wyeksploatowania (zużycia)?

Stanowisko urzędu

1. Tak, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszt powstały w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja środka trwałego wynika z jego wyeksploatowania (zużycia). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki związane z nabyciem likwidowanych środków trwałych zostały przez Spółkę poniesione definitywnie, nie zostały w jakiejkolwiek formie zwrócone. Nabycie maszyn i urządzeń było związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Likwidacja środków trwałych została właściwie udokumentowana. Ponadto, art. 16 ust. 1 ustawy CIT, który zawiera zamknięty katalog wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności gospodarczej. Zatem straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Masz dosyć przekopywania się przez dziesiątki interpretacji?

Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex

Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.

Rozpocznij bezpłatny okres próbny

📖 Pełna treść interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2021 r. (data wpływu 31 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym 8 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, koszt powstały w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja środka trwałego wynika z jego wyeksploatowania (zużycia) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2021 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszt powstały w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja środka trwałego wynika z jego wyeksploatowania (zużycia). Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 października 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.431.2021.1.IM, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków, co też nastąpiło 8 listopada 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem mającym siedzibę i zarząd na terytorium Polski i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy. Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest zbiórka, transport i przetwarzanie ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego kat. I, II i III (w tym sztuk padłych zwierząt gospodarskich). W celu wykonywania działalności gospodarczej, Spółka posiada park maszynowy składający się ze specjalistycznych maszyn/urządzeń.

W ramach prowadzonej działalności, zdarza się, że używane maszyny/urządzenia ulegają znacznemu zużyciu i nie nadają się do dalszej eksploatacji. Tracą swoją ekonomiczną wartość i gospodarczą użyteczność. Nie ma możliwości ich dalszego używania bądź dalsze ich używanie staje się nieopłacalne. Niekiedy naprawa, bądź modernizacja takiego środka trwałego jest niemożliwa lub nieopłacalna. Oceny stanu technicznego takiej maszyny/urządzenia dokonuje specjalnie powołana komisja składająca się z wykwalifikowanych pracowników Spółki. W przypadku stwierdzenia, że maszyna/urządzenie jest w złym stanie technicznym, nie nadaje się do dalszej eksploatacji lub nie spełnia właściwie swojej funkcji, maszyna/urządzenie zostaje odłączone i przeznaczone do likwidacji. Zdarza się, że w miejsce zlikwidowanej maszyny/urządzenia zakupywane jest nowsze i nowocześniejsze.

W powołanym wyżej przypadku zużyte urządzenie/maszyna podlega wycofaniu z Ewidencji Środków Trwałych oraz fizycznej likwidacji.

Fizyczna likwidacja wycofanych środków trwałych w Spółce polega na stałym odłączeniu i wykluczeniu środka trwałego z używania. Wycofane z używania urządzenie/maszyna, ze względu na swoją specyfikę nie będzie podlegało sprzedaży, ani jego elementy nie będą wykorzystane jako części zamienne.

Wnioskodawca jest w posiadaniu odpowiednich dokumentów potwierdzających likwidację środków trwałych w postaci protokołu likwidacji środka trwałego podpisanego przez osoby uczestniczące w likwidacji oraz kierownika jednostki.

Podkreśleniu wymaga fakt, że likwidacja wycofanych z używania z powodu zużycia, wyeksploatowania środków trwałych nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej. Dodatkowo, wydatki związane z zakupem środka trwałego zostały w całości poniesione przez Spółkę i nie były zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W efekcie powyższych działań, zdarza się, że środki trwałe, które ulegają likwidacji nie zostały całkowicie zamortyzowane, a zatem w wyniku likwidacji środków trwałych powstaje koszt stanowiący niezamortyzowaną wartość środków trwałych, tzw. podatkowa wartość netto środka trwałego, którą Spółka chce zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym nastąpiła likwidacja środka trwałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszt powstały w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych w sytuacji gdy likwidacja środka trwałego wynika z jego wyeksploatowania (zużycia)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z likwidacją nie w pełni umorzonego środka trwałego, Spółka jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość środka trwałego na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm..; dalej: „Ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W myśl powyższej regulacji, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkie wydatki, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

A zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Odnosząc powyższe warunki do stanu faktycznego opisanego przez Spółkę - niewątpliwe wszystkie z nich zostały spełnione. Wszelkie wydatki związane z nabyciem likwidowanych środków trwałych zostały przez Wnioskodawcę poniesione definitywnie, nie zostały w jakiekolwiek formie zwrócone Wnioskodawcy. Nabycie maszyn i urządzeń związane było z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem służyły bieżącej działalności produkcyjnej i operacyjnej. Ponadto, likwidacja środków trwałych została właściwie udokumentowana, bowiem Spółka jest m.in. w posiadaniu: dokumentu likwidacji środka trwałego oraz innych dokumentów potwierdzających likwidację.

Analizując katalog wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, należy stwierdzić, że nie mają one zastosowanie do przedstawionej sytuacji Spółki.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: - strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności - art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

Powyższe wyłączenie nie ma zastosowania do sytuacji Wnioskodawcy, bowiem likwidacja środków trwałych nie następuje w wyniku zmiany rodzaju działalności gospodarczej.

Wnioskując a contrario, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych poniesione straty w środkach trwałych, w części w jakiej nie zostały pokryte odpisami amortyzacyjnymi, jeśli powstały w wyniku innych zdarzeń niż zmiana rodzaju działalności gospodarczej oraz środki trwałe nie zostały przeniesione poza terytorium kraju w rozumieniu art. 24f ustawy o CIT.

Podsumowując, skoro art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 5, 6, 6a ustawy o CIT - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celu jakim jest osiąganie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość środka trwałego, tj. stratę powstałą w związku z likwidacją środków trwałych, o ile zostały spełnione warunki omówione powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;

  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przestań wyszukiwać interpretacje ręcznie!

Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili