0111-KDIB1-3.4010.384.2021.2.AN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym 3 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłacanie ze środków Spółki opłaty za pakiety medyczne (`(...)`), które będą de facto pozapłacowymi elementami wypłacanego wynagrodzenia podwykonawcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą współpracującego ze Spółką na podstawie umowy świadczenia usług w ramach B2B stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłacanie ze środków Spółki opłaty za pakiety medyczne (`(...)`), które będą de facto pozapłacowymi elementami wypłacanego wynagrodzenia podwykonawcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą współpracującego ze Spółką na podstawie umowy świadczenia usług w ramach B2B stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 13 października 2021 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.384.2021.1.AN, wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 3 listopada 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Spółka od ponad kilkunastu lat prowadzi systematycznie i w sposób ciągły działalność polegającą na tworzeniu innowacyjnych programów komputerowych.

Spółka świadcząc swoje usługi korzysta m.in. z pomocy podwykonawców prowadzących jednoosobowe działalności gospodarcze i współpracujących ze Spółką na podstawie umów świadczenia usług w tzw. systemie B2B. Podwykonawcy są wykwalifikowanymi specjalistami z sektora IT, w tym w szczególności z programowania.

Spółka planuje w najbliższym czasie zwiększyć wynagrodzenie podwykonawców o świadczenie pozapłacowe stanowiące pakiety medyczne (`(...)`). Będzie to się odbywało w następujący sposób:

- Spółka będzie nabywać od podmiotu (`(...)`) pakiet medyczny;

- uprawnionym do skorzystania z jego zakresu będzie dany podwykonawca (i/lub członkowie jego najbliższej rodziny żona/mąż i dzieci).

W zakres pakietu medycznego będą wchodziły konsultacje/wizyty u lekarzy zarówno ze sfery profilaktyki medycznej jak i specjalistów zatrudnianych/współpracujących z firmą (`(...)`).

W piśmie uzupełniającym z 28 października 2021 r., Wnioskodawca wskazał dodatkowo, że:

- opłacenie pakietu medycznego stanowi dla osób zatrudnionych przez Wnioskodawcę na podstawie umów o współpracy (B2B) element należnego im wynagrodzenia za świadczone przez nich usługi;

- fakt poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków z ww. tytułu nie wpływa na kwotę przelewaną tytułem wynagrodzenia, natomiast sam pakiet jest formą jego zwiększenia;

- mimo iż w umowie o świadczenie usług nie jest wprost wskazane że elementem wynagrodzenia będzie opłacenie pakietu medycznego, niemniej podwykonawca otrzymuje od Spółki zaświadczenie o dodatkowym wynagrodzeniu w postaci pakietu medycznego o określonej wartości w danym miesiącu, co potwierdza, iż stanowi to dodatkowy element wynagrodzenia ustalony między stronami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłacanie ze środków Spółki opłaty za pakiety medyczne (`(...)`), które będą de facto pozapłacowymi elementami wypłacanego wynagrodzenia podwykonawcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą współpracującego ze Spółką na podstawie umowy świadczenia usług w ramach B2B stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłacanie ze środków Spółki opłat za pakiety medyczne (`(...)`) będących pozapłacowym elementem wypłacanego wynagrodzenia podwykonawcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą współpracującego ze Spółką na podstawie umowy zlecenia w ramach B2B stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1406 z ze zm., dalej: „u.p.d.o.p”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że aby koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

- został właściwie udokumentowany;

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p d.o.p.

W opinii Spółki, opłacanie ze środków Spółki opłaty za pakiety medyczne (`(...)`), które będą stanowiły pozapłacowy element wynagrodzenia na rzecz podwykonawców spełnia ww. warunki. Wydatek stanowi element kalkulacji wynagrodzenia (a ściślej jego podwyższenia) przez co, w opinii Spółki, powinien być traktowany w sposób tożsamy co umówione pomiędzy Stronami wynagrodzenie zasadnicze. Przyznanie dodatkowego wynagrodzenia niepieniężnego w postaci pakietu medycznego ma jednocześnie na celu motywowanie podwykonawców do bardziej wydajnej i ściślejszej współpracy ze Spółką. Konieczność utrzymania stałej współpracy z wykwalifikowanymi specjalistami IT, w sektorze, w którym istnieje silny tzw. rynek pracownika, to element, który zwiększy konkurencyjność Spółki na rynku. Należy również zauważyć, iż przeprowadzanie badań profilaktycznych, dostępnych w oferowanych pakietach, zmniejsza ryzyko niedostępności podwykonawców spowodowanych ich złym stanem zdrowia.

Końcowo Spółka zaznacza, że wysoko wykwalifikowana kadra wpływa na zwiększenie przychodów w postaci możliwości przyjmowana większych i bardziej profitowych projektów IT.

Tym samym nie powinno budzić wątpliwości, że wynagrodzenie dodatkowe w formie niepieniężnej świadczone na rzecz podwykonawcy również stanowi wydatek „pośredni” stanowiący koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że Spółka świadcząc swoje usługi korzysta m.in. z pomocy podwykonawców prowadzących jednoosobowe działalności gospodarcze i współpracujących ze Spółką na podstawie umów świadczenia usług w tzw. systemie B2B. Spółka planuje w najbliższym czasie zwiększyć wynagrodzenie podwykonawców o świadczenie pozapłacowe stanowiące pakiety medyczne (`(...)`). Fakt poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków z ww. tytułu nie wpływa na kwotę przelewaną tytułem wynagrodzenia, natomiast sam pakiet jest formą jego zwiększenia.

Mimo iż w umowie o świadczenie usług nie jest wprost wskazane że elementem wynagrodzenia będzie opłacenie pakietu medycznego, niemniej podwykonawca otrzymuje od Spółki zaświadczenie o dodatkowym wynagrodzeniu w postaci pakietu medycznego o określonej wartości w danym miesiącu, co potwierdza, iż stanowi to dodatkowy element wynagrodzenia ustalony między stronami.

W tym miejscu wskazać należy, że aby wydatki z tytułu ponoszonych opłat za pakiety medyczne na rzecz osób współpracujących z podatnikiem mogły stanowić koszty uzyskania przychodów muszą one stanowić element pozapłacowego wynagrodzenia wprost określonego w zawartych umowach o współpracy.

Odnosząc się do treści ww. przepisów, a także opisu sprawy należy wskazać, że opłaty za pakiety medyczne (`(...)`) wypłacane na rzecz osób współpracujących na podstawie umowy B2B nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki, bowiem z wniosku wynika, że opłacenie pakietu medycznego nie wynika z zawartej pomiędzy stronami umowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy opłacanie ze środków Spółki opłaty za pakiety medyczne (`(...)`), które będą de facto pozapłacowymi elementami wypłacanego wynagrodzenia podwykonawcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą współpracującego ze Spółką na podstawie umowy świadczenia usług w ramach B2B stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.