Spółka produkuje wysokiej jakości skóry zwierzęce, które sprzedaje wyłącznie Pośrednikowi współpracującemu z Finalnym Odbiorcą. W procesie produkcji skór Spółka używała lakieru zawierającego substancję W, dostarczaną przez jednego z dostawców. Finalny Odbiorca zgłosił reklamację na towary wykonane z tych skór z powodu nieprzyjemnego zapachu wydobywającego się z torebek. Po przeprowadzeniu badań ustalono, że przyczyną zapachu była interakcja pomiędzy substancją grzybobójczą a składnikiem chemicznym lakieru, która zachodziła pod wpływem światła i ciepła. Spółka, wraz z innymi Podmiotami zaangażowanymi w produkcję, uzgodniła z Finalnym Odbiorcą kwoty pieniężne na usunięcie wady fizycznej torebek. Spółka uważa, że wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zostały poniesione w celu zachowania źródła przychodów, a nie mają charakteru kar umownych ani odszkodowań. Organ podatkowy zaakceptował stanowisko Spółki, uznając, że wydatki te mogą być zaliczone do kosztów podatkowych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2021 r., sygn. akt II FSK 3506/18 oraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 25 lipca 2018r., sygn. akt I SA/Gd 568/18, wniosku z 15 lutego 2018 r. (data wpływu 5 sierpnia 2021 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy uzgodniona pomiędzy Finalnym Odbiorcą, a Spółką kwota środków pieniężnych, stanowiąca formę usunięcia wady fizycznej torebek może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Dotychczasowy przebieg postępowania:
W dniu 21 lutego 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy uzgodniona pomiędzy Finalnym Odbiorcą, a Spółką kwota środków pieniężnych, stanowiąca formę usunięcia wady fizycznej torebek może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W dniu 10 kwietnia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: 0111-KDIB1-2.4010.69.2018.1.MS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Pismem z 11 maja 2018 r. (data wpływu 14 maja 2018 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z 7 czerwca 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.69.2018.3.MS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 25 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 568/18 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.
Od powyższego wyroku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 9 marca 2021 r., sygn. akt II FSK 3506/18 skargę kasacyjną oddalił. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 25 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 568/18 wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 5 sierpnia 2021 r.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „podatnik”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której głównym przedmiotem działalności jest produkcja wyrobów futrzarskich, wyprawa skór, garbowanie, barwienie skór futerkowych. Kapitał zakładowy Spółki wynosi `(...)` PLN. Udziałowcami Spółki są zarówno osoby fizyczne, jak i osoba prawna (dalej: „Udziałowcy”). Spółka prowadzi zakład garbowania skór przeznaczonych na towary luksusowe i sprzedaje je na zasadzie wyłączności do Pośrednika na podstawie umowy z 25 maja 2009 r. zmienionej aneksem z 27 listopada 2012 r. Firma Pośrednika specjalizuje się w przygotowywaniu skór cielęcych przeznaczonych do użytku w przemyśle towarów luksusowych. W ramach tej działalności Pośrednik współpracuje również ze Spółką, która jest odpowiedzialna za garbowanie skór w imieniu Pośrednika.
Finalnym odbiorcą towarów zbywanych przez Pośrednika jest m.in. spółka A (dalej zwany: „Finalnym Odbiorcą”).
Finalny Odbiorca jest jednym z najważniejszych klientów Spółki, która, poprzez Pośrednika, dostarcza Finalnemu Odbiorcy materiały na luksusowe towary uzyskując przy tym przychody. Począwszy od roku 2012, Finalny Odbiorca składał zamówienia na skóry cielęce typu X i Y u Pośrednika, które w ramach współpracy między Stronami produkowała Spółka.
Po okresie testów z użyciem lakieru zawierającego środek oznaczany jako W, które nie wykazały żadnych nieprawidłowości, Spółka przystąpiła do realizacji zamówienia w okresie od 10 października 2012 r. do 4 grudnia 2013 r. w odniesieniu do skór typu X oraz do 3 marca 2014 r. w odniesieniu do skór typu Y.
Dodatkowo każdy materiał i środek chemiczny jest kontrolowany również przez Finalnego Odbiorcę oraz Pośrednika.
W toku produkcji, w pełni zgodnej ze specyfikacją zamówienia oraz przy zachowaniu najwyższych standardów jakościowych, Spółka do przygotowywania skór, z których następnie wytwarzane były luksusowe torebki, stosowała lakier zawierający substancję W, dostarczany przez jednego ze swoich dostawców. Spółka, Pośrednik, dostawca zwani są łącznie Podmiotami.
Wobec licznych reklamacji toreb wytwarzanych ze skór typu X oraz Y ze względu na wydobywający się z tych toreb nieprzyjemny zapach, Finalny Odbiorca podjął czynności mające na celu ustalenie przyczyny powstania wady jakościowej, w tym celu zwrócił się w ramach postępowania reklamacyjnego do wskazanych powyżej Podmiotów.
Przeprowadzane były różnego rodzaju analizy, testy, pomiary w instytucjach naukowo-badawczych. Produkty sprawdzane były także pod względem poprawności wykonania ze specyfikacją zamówienia.
W wyniku przeprowadzonych badań i w toku negocjacji z udziałem Podmiotów, Finalnego Odbiorcy oraz innych zainteresowanych stron ustalono, że przyczyną powstania nieprzyjemnego zapachu była interakcja pomiędzy substancją grzybobójczą, a składnikiem chemicznym lakieru zawierającego W dostarczanego Spółce przez jednego z jego dostawców. Natomiast do interakcji wyżej wskazanych substancji dochodziło pod wpływem działania światła i ciepła (np. w sytuacji wyeksponowania torebki na słońce).
Mając na uwadze ustaloną po licznych analizach i stosownych badaniach itp., przyczynę powstania nieprzyjemnego zapachu oraz okoliczność, że Finalny Odbiorca groził wytoczeniem powództwa przed sądem zagranicznym w celu uzyskania kwoty z tytułu rękojmi za wady w wysokości 25,4 mln EUR, a także zerwaniem dalszej współpracy, Podmioty porozumiały się w celu ugodowego rozwiązania sprawy wynikłej ze zgłoszonych reklamacji. Jednocześnie w całym łańcuchu dostaw dla Finalnego Odbiorcy, przyjęto procedury mające na celu uniknięcie podobnych interakcji chemicznych w przyszłości, w celu zapewnienia najwyższej jakości produktów.
Każdy z Podmiotów, w tym Spółka, zobowiązał się do zapłaty bezpośrednio na rzecz Finalnego Odbiorcy określonych kwot, które to kwoty są formą usunięcia wady torebek wytworzonych ze skór typu X oraz Y.
Kwoty te nie miały charakteru ani sankcyjnego ani odszkodowawczego. Co istotne, a co było podkreślane przez Finalnego Odbiorcę, nieuiszczenie umówionych kwot pieniężnych przez Podmioty wiązałoby się z zerwaniem wzajemnych stosunków handlowych a więc z utratą źródła przychodów przez Podmioty, w tym Spółkę.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy uzgodniona pomiędzy Finalnym Odbiorcą, a Spółką kwota środków pieniężnych, stanowiąca formę usunięcia wady fizycznej torebek wytworzonych ze skór typu X oraz Y, może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Zdaniem Wnioskodawcy, może ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatek pieniężny jakim została obciążona przez Finalnego Odbiorcę, w związku z prowadzoną przez ten podmiot akcją reklamacyjną. Stosownie do art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe oznacza, że podatnikowi przysługuje możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby zatem wydatek poniesiony przez Spółkę stanowił dla niej koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że w orzecznictwie i piśmiennictwie słusznie wskazuje się, że o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów nie rozstrzyga faktyczne zrealizowanie zamierzonego celu. Jak słusznie zauważył w wyroku z 20 listopada 1998 r. Naczelny Sąd Administracyjny (SA/Rz 406/98) „ocena czy w konkretnym przypadku pomiędzy poniesieniem kosztu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością uzyskania przychodów zachodzi związek przewidziany w art. 15 ust. 1 winna doprowadzić do ustalenia, czy poniesiony wydatek przyczynił się lub mógł się przyczynić do osiągnięcia przez podatnika przychodów z danego źródła. Ustawodawca w omawianym przepisie nie stawia wymogu, by poniesiony wydatek przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia.
Zatem kosztem uzyskania przychodów byłyby uzasadnione racjonalnie i gospodarczo nakłady i wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika, który przez ich poniesienie (w celu) zmierza do osiągnięcia przychodów z tego źródła. Takiej oceny musi dokonać sam podatnik, decydując się na poniesienie określonych wydatków, bo to na nim w ostateczności spoczywa ciężar dowodu tego faktu, skoro wywodzi z niego określone skutki prawne w postaci zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów”.
Przeanalizowanie charakteru obciążenia finansowego nałożonego na Spółkę w ramach reklamacji, skutkuje w ocenie Spółki stwierdzeniem, że spełniają one definicję kosztu podatkowego. Są one bowiem definitywne, właściwie udokumentowane (Spółka posiada korespondencję, dokumenty księgowe itp.), a co najważniejsze - zostały poniesione co najmniej w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Dodatkowo nie znajdują się one w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty podatkowe.
Zdaniem Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym, nie znajdzie zastosowania punkt 22 wspomnianego powyżej art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty podatkowe kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
Z przytoczonego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów w nim wskazanych. Chociaż ustawa posługuje się pojęciami: „kary umowne”, „odszkodowania”, nie definiuje ich na własne potrzeby. Stosowne regulacje prawne zawarte są w ustawie Kodeks cywilny. I tak odszkodowanie, co do zasady przysługuje poszkodowanemu obok ewentualnych postanowień zastrzeżonych w umowie (art. 471 i następne). Kara umowna jest natomiast sankcją za nie wywiązanie się z umowy przez jej drugą stronę. Stosownie do przepisów Kodeksu cywilnego (art. 483-485), przede wszystkim kara umowna i jej wysokość muszą zostać bezpośrednio określone w umowie. Co ważne, jedną z cech kary umownej jest jej niezależność od wysokości poniesionej szkody. A zatem, powyższe pojęcia nie są tożsame z reklamacją.
Wymaga podkreślenia, że rozróżnienie instytucji odszkodowania od reklamacji akcentują również organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 13 marca 2009 r., znak ITPB3/423-744/08/MK, uznając stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe zaakceptował m.in. jego poniższy wywód:
„Należy zauważyć, iż poniesienie przez Wnioskodawcę kosztu związanego z usunięciem wad produktów winno być, na gruncie ustawy podatkowej, kwalifikowane w ten sam sposób, jak gdyby czynności te były wykonane bezpośrednio przez nią i w celu należytego wywiązania się z ciążącego na niej zobowiązania. Przyjęty przez strony sposób usunięcia ujawnionej wady produktu nie może, w żadnym wypadku, wpływać negatywnie na to, jak kwalifikowane winny być wydatki w związku z tym poniesione.
Należy także nadmienić, iż niniejsze wydatki nie mogą być kwalifikowane jako kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług - które to wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 cyt. ustawy. Wynika to z tego, iż zdaniem Jednostki w opisanym powyżej stanie faktycznym wydatki, które poniosła nie stanowiły kar umownych ani odszkodowań na rzecz kontrahenta, lecz poniesione zostały bezpośrednio w celu należytego wykonania zobowiązania umownego. Dopiero, gdyby Spółka nie poniosła tych wydatków i nie doprowadziła do należytego wykonania swojego zobowiązania, nałożone zostałoby na nią przez pośrednika (a na pośrednika przez nabywcę) odszkodowanie za jego niewykonanie. Dodatkowo, Spółka straciłaby swojego klienta a kolejne zamówienia zostałyby przejęte przez konkurencję”.
Ponadto, trzeba podkreślić, iż regulacja opisana w treści art. 16 ust. 1 pkt 22 powołanej ustawy stanowi wyjątek od generalnej zasady, wskazanej w treści art. 15 ust. 1 - możliwości obniżenia przychodów o koszty ich uzyskania - wobec czego, niedopuszczalna jest, w świetle obowiązującej dyrektywy wykładni norm prawnych exceptiones non sunt extentendae rozszerzająca interpretacja niniejszego wyjątku na inne stany faktyczne, nie objęte bezpośrednio hipotezą niniejszego przepisu”.
Warto także w tym miejscu zacytować tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2012 r. sygn. akt: II FSK 1365/1: „Przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu - art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU.
Innymi słowy Wnioskodawca uważa, że każdy wydatek zabezpieczający źródło przychodów, niewymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może być uznany za koszt podatkowy”.
Przenosząc prawne rozważania na grunt przedmiotowego stanu faktycznego - wskazać należy, że Spółka wytwarza wysokiej jakości skóry zwierzęce, które produkowane są według tradycyjnych metod wyprawy. Spółka jest dzisiaj garbarnią świadczącą usługi od surowca do skóry wykończonej oraz posiada wyłączność na produkcję dla swojego Pośrednika, który z kolei współpracuje ściśle z Finalnym Odbiorcą.
Spółka otrzymała zamówienie na skóry cielęce typu X i Y od swojego Pośrednika. Spółka przed wykonaniem zamówienia przeprowadziła testy z użyciem lakieru zawierającego środek W. Środek ten był jej dostarczany przez dostawcę, z którym Spółka już od dłuższego czasu współpracuje. Po okresie testów, które nie wykazały niczego nieprawidłowego, Spółka przystąpiła do realizacji zamówienia.
Od 2013 r. Finalny Odbiorca posiadający u siebie procedury reklamacyjne, zaczął otrzymywać zwroty swoich toreb wykonanych ze skór X i Y. Zwroty były spowodowane nieprzyjemnym zapachem, który wydobywał się z torebek m.in. podczas ich noszenia. W wyniku wszczętych procedur reklamacyjnych, wszystkie Podmioty zaangażowane w produkcję finalnego produktu, jakim jest torebka, podjęły próbę ustalenia przyczyny powstawania nieprzyjemnych zapachów.
Po licznych badaniach, analizach w instytutach naukowych, okazało się, że przyczyną powstania nieprzyjemnego zapachu była interakcja pomiędzy substancją grzybobójczą a składnikiem chemicznym wchodzącym w skład lakieru zawierającego W. Co istotne, ta interakcja zachodziła pod wpływem działania światła i ciepła (np. w sytuacji wyeksponowania torebki na słońce).
Mając na uwadze przedstawione okoliczności tej sprawy, zdaniem Spółki, ani ona ani nikt z Podmiotów bezpośrednio w tę sprawę zaangażowanych włącznie z Finalnym Odbiorcą, nie przypuszczał, że do jakiejkolwiek interakcji substancji chemicznych dojdzie, na której wystąpienie wpływ miały z kolei padające promienie słoneczne. Tylko i wyłącznie w wyniku przeprowadzonych testów, analiz specjalistycznych, wszystkie zaangażowane Podmioty, uzyskały odpowiedź na pytanie z jakiego powodu z tak luksusowego dobra jakim jest produkt Finalnego Odbiorcy, wydobywał się nieprzyjemny zapach.
Wartym podkreślenia są również następujące kwestie:
Dopiero, gdyby Spółka nie poniosła tych wydatków, nałożone zostałoby na nią przez Pośrednika (a na Pośrednika przez Finalnego Odbiorcę) odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania.
W myśl wspomnianego art. 556 § 1 ustawy Kodeks cywilny, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).
Z kolei przepis art. 556 (1) § 1 Kodeksu cywilnego stanowi o tym, że rękojmia za wady rzeczy sprzedanej nakłada na sprzedającego obowiązek prawidłowego wykonania umowy (w przypadku, gdy rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego albo, jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym), a nie naprawienie szkody wynikającej z nieprawidłowego wykonania umowy.
Jak wynika z dotychczasowych rozważań, zarówno odszkodowanie oraz kara umowna mają inną podstawę prawną ich dochodzenia aniżeli rękojmia za wady (reklamacja jakościowa). Ponadto inny jest też cel ich dochodzenia. W przypadku odszkodowania oraz kary umownej, sprzedający winny jest naprawić szkodę powstałą w majątku kupującego, z kolei w przypadku rękojmi za wady, sprzedający zobowiązany jest do wywiązania się właściwie z pierwotnej umowy.
Zdaniem Spółki, wydatki jakie musiała ponieść z tytułu wnoszonych reklamacji przedstawionych w opisie sprawy odpowiadają w jej ocenie, rękojmi za wady. Reklamacje zgłaszane przez klientów Finalnego Odbiorcy nie były rezultatem nieprawidłowego postępowania Spółki w trakcie procesu garbowania skór. Spółka dochowała wszelkich starań poprzez rozbudowany system kontroli procesu garbowania aby finalny wyrób w postaci skór typu X i Y był wolny od wad. Wady w postaci nieprzyjemnego zapachu wydobywającego się z torebek nie były możliwe do wykrycia w Spółce, gdyż ich każdorazowe powstawanie powodowały promienie słoneczne, które doprowadzały do interakcji środków chemicznych.
Zdaniem Spółki, obciążenie finansowe poniesione w związku z postępowaniem reklamacyjnym nie powinno się kwalifikować jako odszkodowania, skoro głównym celem Podmiotów jest otrzymanie przez odbiorcę pełnowartościowego towaru, a nie wypłata rekompensaty za jego nieotrzymanie. W wyniku długotrwałych negocjacji przeprowadzonych zarówno w Polsce jak i zagranicą, poprzedzonych badaniami nad ustaleniem przyczyny wydobywania się nieprzyjemnego zapachu, Spółka, jak i reszta Podmiotów chcąc utrzymać dalsze kontakty handlowe z Pośrednikiem i Finalnym Odbiorcą, uregulowała rekompensatę z tytułu reklamacji na rzecz Finalnego Odbiorcy. Ponadto warto wskazać, że wydatki związane z załatwianiem reklamacji są nierozerwalnie związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.
Mając powyższe na uwadze, w świetle spełnienia definicji kosztów wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istniejącego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy uregulowaniem obciążenia finansowego a zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (brak uregulowania skutkowałby zaprzestaniem składania zamówień przez swojego Pośrednika i Finalnego Odbiorcy), Spółka mogła zaliczyć poniesione obciążenie finansowe do swoich kosztów uzyskania przychodów.
Minister Finansów wielokrotnie potwierdzał, iż wydatki reklamacyjne mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Przykładowo takie stanowisko przedstawiono w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 czerwca 2014 r. nr IBPBI/2/423-365/14/BG, z 2 września 2014 r. nr IBPBI/2/423-663/14/CzP oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 13 marca 2009 r. nr ITPB3/423-744/08/MK.
Końcowo warto podkreślić, że stanowisko zgodnie z którym wydatki związane z reklamacją jakościową nie są ani odszkodowaniem ani karą umowną, a tym samym stanowią koszty uzyskania przychodu, zajął Minister Finansów w następujących interpretacjach podatkowych:
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili